Radeloos

G

Guest

Guest
Bizzkwiekje,

Ik kom net weer op het forum en ik wil je 'feliciteren' met de stap die je genomen hebt om je kwetsbaar op te stellen.

Ik kan je geen adviezen geven daar ik die ervaring van jou en de anderen niet heb/ken.

Maar er is al volop met je meegedacht dus ik kan je alleen maar een afstandsknuffel geven.

 
Lang heb ik geaarzeld of ik uit zou reiken naar dit forum. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Het volgende is er aan de hand.

Door mijn zeer belast verleden zak en zakte ik regelmatig in een diepe put. Eerder werd dit geinitieerd door verkeerde voeding. Dit maakte me zelfs suicidaal bij tijden. Op de een of andere manier kan ik de drive om te leven dan niet voelen. Ik kan dan dagen op de bank liggen, tv kijken, slapen en slecht eten. Pas als er een impuls van buiten af kwam, dan kwam ik wel weer tevoorschijn. Jaren heb ik in een twigh light zone geleefd. Het leven te moeilijk en de dood geen optie. Ik realliseer me nu dat het zeker met mijn voeding en mijn hormoon schommelingen te maken had en mijn gebrek aan gezonde vetten.

Maar wat er nu gebeurd begrijp ik niet zo goed. Ik hou me strikt aan de voorschriften wat voeding betrefd. Ik doe klysma´s, ik zorg dat mijn darmflora ondersteund wordt. Ieder 2 uur iets eten zodat mijn bijnieren tot rust kunnen komen. Mijn koolhydraat inname terug gebracht tot 100 gram. ik drink mijn sole met een beetje honing en appelazijn voor de electrolyse en maagzuur aanmaak. Iedere dag wandel ik 30 minuten. Ik eet veel vetten als voorgeschreven en toch......

Ik ben de afgelopen feestdagen alleen geweest. MIjn kinderen waren bij vrienden of bij hun vader. En hoewel ik het heerlijk vind om alleen te zijn. Heeft het nu te lang geduurd. Ik voel me al een paar dagen verdoofd. Ik neem me s´morgens voor om wat in mijn huishouding te gaan doen. Maar vervolgens kom ik tot niks. Ik heb geen lust om te leven lijkt het wel. Ik zit iedere dag het forum te lezen en vind het heerlijk nieuwe dingen te lezen. Maar vervolgens denk ik dan, wat moet ik met al die extra tijd als ik straks gezond ben als ik nog steeds geen impuls voel om van het leven te genieten? Ik ben bang dat het er nooit zal zijn voor mij, dat genieten. Ik had dit niet verwacht nu ik zo anders eet. Als ik dan lees hoe jij mike iedere dag opgewekt bent, dan wordt ik heel verdrietig. Ik wil zo graag van het leven genieten, maar weet niet waar ik dat zoeken moet. Ik zak steeds verder in mezelf weg lijkt het wel.

please mensen, be gentle want ik voel me erg kwetsbaar door dit aan jullie te schrijven.

Openheid geven is niet mijn sterkste kant.

Ik heb een enorme NEE naar het leven, Maar er kan geen NEE zijn als er ook niet een hele grote JA is..... Toch? Ik kan hem alleen niet vinden.

Mijn verlangen is om er uit te komen en me niet meer zo te verliezen in dit soort momenten.

Of verwacht ik nu te veel in een te korte tijd?

 
Bizzkwiekje,

Vier uitspraken vallen me op aan je post:

Quote:
Ik ben de afgelopen feestdagen alleen geweest. MIjn kinderen waren bij vrienden of bij hun vader. En hoewel ik het heerlijk vind om alleen te zijn. Heeft het nu te lang geduurd. Ik voel me al een paar dagen verdoofd.


Quote:
Ik heb geen lust om te leven lijkt het wel. Ik zit iedere dag het forum te lezen en vind het heerlijk nieuwe dingen te lezen. Maar vervolgens denk ik dan, wat moet ik met al die extra tijd als ik straks gezond ben als ik nog steeds geen impuls voel om van het leven te genieten? Ik ben bang dat het er nooit zal zijn voor mij, dat genieten.


Quote:
Openheid geven is niet mijn sterkste kant.


Quote:
Ik heb een enorme NEE naar het leven


Uit het eerste citaat spreekt eenzaamheid. Uit het tweede citaat spreekt doemdenken, het glas half leeg zien. Uit het derde citaat spreekt geslotenheid, in jezelf gekeerd zijn. Uit het vierde citaat spreekt verslagenheid, de handdoek in de ring willen gooien. Dit is allemaal samen te vatten met 1 enkel woord: stress. Het is hier vaker gezegd, je kunt eten wat je wil, als je onder voortdurende stress zit komen al die goede voedingsstoffen niet binnen. Stress zorgt ervoor dat de cellen nl. hun deuren sluiten.

Jouw voornaamste probleem is dan ook de manier waarop je met je energie omgaat, het is jouw denken dat jou ongezond maakt en houdt. Je moet je stressafweer zien te vergroten. Heb je al overwogen om dierlijk bijnierextract te slikken?

Mike

 
Dat zit in de planning mike. En ja ik snap dat het de stress is. Maar ik heb in mijn leven nog nooit zo weinig stress gehad als nu.. Moet je nagaan. Ik weet ook dat mijn stress level te maken had met de hoeveelheid stress die mijn moeder had toen ze zwanger van mijn was. Ze was 20 en zwanger van haar 3de kind. Veel geld problemen en huiselijk geweld. Dus ik weet niet anders dan dat dit mijn stress nivo is. En dat is ook wat ik wil veranderen. Ik ga direkt die bijnierextract halen.

 
Hoi Bizzkwiekje, mijn eerdere antwoord is verloren gegaan, dus hierbij een tweede keer. Ik vind het heel knap dat je je kwetsbaar durft op te stellen om je verhaal te vertellen. Ik herken er veel in en leef met je mee.

Hoe lang ben je bezig met deze levensstijl/dieet? De eerste twee tot drie maanden van het dieet voelde ik me nog veel slechter dan normaal. Ik zat volop te ontgiftigen en dat heb ik geweten ook. Ik kon niet meer van de bank afkomen, zelfs lopen was zwaar. Al mijn ledematen voelden heel zwaar aan en mijn hoofd was verdoofd.

Ik herken je nee tegen het leven ook. Jarenlang heb ik lopen zoeken naar een beter leven, ben in zes jaar tijd naar 7 verschillende therapeuten gegaan. Therapeut nummer 7 was raak en samen met haar heb ik mijn leven totaal omgedraaid. Langzaam ging ik van een Nee naar een Ja naar het leven. In die tijd heb ik nooit gezocht naar antwoorden in voeding. Maar nu weet zeker dat voor mij voeding en therapie een gouden combinatie zijn. Ik ben er nog niet, maar zie wel veel vooruitgang. Vooral dat ik nog een studie heb af te maken weegt psychisch en lichamelijk zwaar voor mij. Maar goed, alles in kleine stapjes.

Heel veel sterkte met deze weg die je bent ingeslagen! Louise

 
dank je mike en louise. weet dat ik vreselijk mijn best doe om juist niet in mijn slachtoffer rol te gaan zitten. Dat ik mijn verantwoordelijkheid wil nemen. Maar voor nu ben ik even radeloos. Maar kan wel eindelijk huilen pfffff. omdat ik weer kontakt ervaar.

 
Ik ben trouwens een heel groot voorstander van huilen en je radeloos voelen....zolang je maar voelt en de gevoelens eruit gooit. De twee jaar dat ik me heb gericht op therapie, heb ik bijna elke avond gehuild. Elke traan was een stapje verder in de goede richting, want als emoties eruit komen, heb je weer minder bagage om mee te slepen de volgende dag. Dus, lang leve huilen en voelen. Uiteindelijk helemaal gezond! :)

 
Ik sluit me helemaal bij Louise aan.

Quote:
je kunt eten wat je wil, als je onder voortdurende stress zit komen al die goede voedingsstoffen niet binnen. Stress zorgt ervoor dat de cellen nl. hun deuren sluiten.



Heel herkenbaar. Mijn lichaam lijkt af en toe 'automatisch' in de stress te schieten, omdat het niet anders kent. De situatie omkeren is een proces waar ik al lange tijd mee bezig ben en nog steeds heel moeilijk vind. Dan neig ik terug te vallen in oude patronen. Soms val ik daadwerkelijk terug. Toch ga ik door met leren 'ja' te zeggen tegen het leven.

Sterkte voor jou bizzkwiekje. Als ik je stuk lees, denk ik dat je op de goede weg bent, ook al voelt het misschien anders voor je.

Sylvia

 
Hoi Silvia, Ik geef ook niet op. Ik voel ook dat deze manier van eten bij mijn past. Ik voelde me ook heel goed tot een week geleden. En dat had ik niet verwacht. Ik heb net even lekker zitten huilen en heb nu het idee dat ik alweer wat meer leven in mezelf voel. Op zich kan ik snel schakkelen, alleen het lukte me nu niet. Meer dan ooit wil ik gezond worden en do what ever it takes om dat voor elkaar te krijgen. ipf bizz kwiekje ben ik nu meer een stresskipje. :?

 
Hoi Bizzkwiekje, dank voor je openheid!

Het lijkt alsof je stress krijgt omdat je bijv. ook oordelen plakt op dat je moe bent:

Quote:
"Ik neem me s´morgens voor om wat in mijn huishouding te gaan doen. Maar vervolgens kom ik tot niks."


Ik vroeg me af Bizzkwiekje, je schrijft over een verdoofd gevoel dat hiermee te maken heeft.

Ik wil snappen hoe het voelt voor je.

Ben je lichamelijk vermoeid, of speelt hier iets anders?

Het klinkt alsof er een wervelwind aan gedachten (misschien ook wel oordelen) door je heen schieten ("heb ik de tijd komt er nog niets uit mijn handen").

Dat kan ook verlammen misschien?

Stress ervaren of dat iets er van de buitenkant stressvol uitziet kunnen twee totaal verschillende dingen zijn.

Het is een totaal subjectief gegegeven.

Het lijkt me dat jij nu wel ergens gestresst over bent.

Misschien wel juist als je de tijd voor jezelf hebt.

Dan heb je meer tijd om te voelen, ook dingen die je liever anders uit de weg ging.

Ik weet niet of ik iets herken, maar ik heb jaren geleefd alsof ik in een film zat.

Die niet noodzakelijk iets met mij te maken had, maar dat leek dan ook helemaal niet relevant voor mezelf toen.

Vermoeidheid was toen niet echt een issue, hoogstens op de achtergrond.

Ik heb een huishouden van Jan Steen inmiddels omdat ik helemaal in elkaar gezakt ben van de vermoeidheid uiteindelijk.

Van de oordelen over mezelf op de bank liggend ben ik gelukkig af, anders zou het eruit zien: want ik ben daar veel te vinden, noodgedwongen.

Ik krijg nog wel veel oordelen uit mijn omgeving als zou ik bejaard zijn.

Haha van mijn bejaarde moeder nota bene, die zich de benen onder haar kont uitrent.

De vermoeidheid die ik de laatste 4 jaar ervoer, voelt als lichamelijke vermoeidheid.

Die is ook depressiefmakend, maar toch is het anders dan geestelijk moe zijn.

Maar het duurde ff voor ik dat onderscheid kon plaatsen voor mezelf.

Bij mij was/is de depressiviteit minder aanwezig als ik rust heb gehad voor mezelf.

Maar vlak na inspanning ben ik gelijk depressief, ook al was het leuk.

Ik krijg gelijk de kous op de kop.

Het lijkt mij dat jij flink last hebt nog van je bijnieren.

Niet tegen prikkels kunnen.

Veel rust nodig hebben eigenlijk.

Ik hoop dat je je die ook jezelf gunt Bizzkwiekje met alles wat je hebt meegemaakt.

Je gevoelens willen graag een plek krijgen en dat heeft tijd nodig.

Grote stappen snel thuis, kan ooit gewerkt hebben, maar het duurt misschien een tijd voor je door hebt dat dat vanaf een bepaald punt niet meer voor je werkt.

Laat ik het zo zeggen: zo staan de zaken er nu bij mij voor.

Door deze toestand van vermoeidheid en snel overprikkeld zijn en overvrouwd (of misschien toch overmand: want denken is meer een mannelijk ding: afstand nemen van je gevoel) worden door veel gedachten waar ik alleen maar gestresst van word (bijnierklantje), is de noodzaak om "nee" te zeggen tegen veel dingen en mijn leven noodgedwongen zeer klein maken accuut geworden.

Alle pogingen om buiten dat kleine kringetje te komen worden bruut afgestraft met die depressiefmakende vermoeidheid.

Dit dwingt me nog meer met mezelf bezig te zijn.

Uiteindelijk een goede investering natuurlijk, maar mijn leven ziet er erg kaal uit van buiten gezien, misschien nog door mijn oude bril.

Ik heb er inmiddels vrede mee, ik kan niet anders ook.

Ik weet niet of je iets herkent, maar ik wilde je dit vertellen, misschien heb je er iets aan.

 
Heel verhaal, en reken maar dat ik regelmatig zo diep heb gezeten hoor. Liever dood dan op deze manier moeten leven. ( mijn man zei toen treffend: jij wilt niet dood, jij wilt gezond zijn).

Bijnierhormoon haal je echt niet even bij de drogist of zo, bestel deze, zodat je een goede hebt. Ik heb adrenal van nutricology.

Het duurt even voor die binnen is, en het kan ook even duren voor je merkt dat je langzaam uit de put kruipt. Mij ondersteunt het echt goed, en ik kan nu zeker nog niet zonder.

Maar ik heb al een hele tijd niet meer helemaal onder in de put gezeten, en als ik nu weer dreig af te zakken, ben ik er veel sneller weer bovonop. Ook meer energie en levenslust.

Ik gun het jou van harte dat dit jou ook gaat lukken.

 
Bizzkwiekje, heb je wel is chlorella geprobeerd? Ik heb er hier nog niet veel over gelezen op dit forum. Het heeft mij in 2006 toen ik in een depressie zat me er helemaal uitgetrokken. De huisarts zat al klaar met een recept voor antidepressivia maar gelukkig kwam ik toen Fonteine.com tegen. Ik denk dat jij een een klein ruggesteuntje moet hebben om er verder uitgetrokken te worden.

Probeer het, wat extra chlorofyl kan geen kwaad.

 
Hoi Bizzkwiekje, je verhaal is ook hier heel herkenbaar. Eenzaam zijn, snel in de stress schieten, niet echt ja kunnen zeggen tegen het leven.... Maar ik ben niet suicidaal. Ik ben juist hartstikke bang voor ziekte en dood! Wat misschien vreemd is want ik leef ook niet echt. Ik heb er voorlopig voor gekozen om hier thuis verstoppertje te spelen omdat ik werken op dit dieet totaal niet zie zitten. Een poosje geleden ben ik weer aan de Adrenanorm gegaan en ik merk dat ik er baat bij heb. Ik voel me al veel beter! Verder wil ik je nog wijzen op EFT. Misschien kun je bij de bieb een boek erover halen of met internet kom je ook al heel ver. Dan ga je al die oude trauma's een voor een van je af zitten kloppen. Dat werkt ook, hoe vreemd het misschien ook klinkt. En misschien speelt je lever ook nog een rol in deze: wat heb je op je lever? Met je dieet zit je vast al op de goede weg. Het heeft alleen veel tijd nodig. Het duurde ook lang om ziek te worden. En stress helpt inderdaad niet bij de genezing dus.... Heel veel sterkte hoor!

 
Hoi Bizzkwiekje,

Dapper dat je je zo openstelt. Tussen alles door lees ik dat je juist wilt leven. Je hebt een verlangen eruit te komen: een grotere JA is er niet. Probleem is alleen dat er een hele grote NEE tegenover staat en het is niet eenvoudig die te overschreeuwen. Sterk gesimplificeerd klinkt het het meest logisch om JA te vergroten en NEE te verkleinen. Wat advies betreft hou ik me verder afzijdig. Mijn motto is "Practice what you preach" en daar zijn anderen vele malen beter in dan ik.

Veel meer dan herkenning (want ja, ook ik zeg op dit moment volmondig NEE tegen het leven) kan ik je dus niet bieden.

Ook al zie je het zelf misschien anders, ik zie een JA die mij groot genoeg lijkt om hieruit te komen!

 
Hoi Bizzkwiekje,

Ik sluit mij op veel punten bij de andere reacties aan, zeker dat je je dapper opstelt.

Waar ik veel baat bij heb is lief (of liever) zijn voor mijzelf. Ik kon erg boos op mezelf worden als ik mijn huis niet s'morgens netjes maakte als ik dat de dag ervoor bedacht had. Ik heb geleerd om te accepteren dat ik soms een dagje niets doen zonder het mezelf kwalijk te nemen. Dat maakt het veel lichter, en zorgt zeker voor minder stress.

Over stress, de hele manier van westers leven lijkt ingericht om stress op te wekken: Leven bij de klok, altijd bereikbaar zijn, overal een keuze voor 'mogen' maken (behalve de belangrijke dingen), nooit voldoen aan het modebeeld, enz enz enz.

Het is niet alleen tijd om anders te eten, maar ook om anders te leven!

Wees lief voor jezelf, gun jezelf rust, misschien heel veel rust. Door rust en liefde in je leven te brengen stel je je open voor schoonheid, voor mooie en leuke dingen die je in stress en onaardigheid nooit zou zien......

Sterkte, je komt er wel!

Erik

 
Hallo allemaal, ik neem al jullie informatie op en ga er iets mee doen. Ik ben blij te horen dat ik niet de enigste ben die er af en toe helemaal doorheen zit en in een duister hok in zichzelf opgesloten zit. En zoals jullie hoop ik merken is dat ik er alles aan doe om te snappen en te voelen wat er nu met me gaande is. En ja ik wil heeeeeeeeeeeeel graag leven. De grootste frustratie is dat ik het tot nu toe niet heb kunnen voelen. Maar ik heb goede hoop dat het een kwestie van tijd is. Ik hou jullie op de hoogte. Ik ga in ieder geval adrenal bestellen ter ondersteunig van mijn bijnieren. Het is toch van de zotte dat ik hier nog steeds in lijk te verdwijnen.

dit vond ik nog in een eerdere topic
Quote:
Wat hij (Madison Cavanaugh) zegt is dat het niet de stress is maar je stressbestendigheid, m.a.w. de kracht en vitaliteit van je bijnieren. Het verschil tussen een crisis en een uitdaging zit hem in de staat van je bijnieren. Er wordt vaak beweerd dat de bijnieren stresshormonen produceren. Nee, ze produceren ANTI-stresshormonen. Zij zijn jouw 'firewall' tegen stress. Vandaar dat de een compleet gestresst is en de ander z'n schouders ophaalt en zegt 'komt goed'.


erg interessant, ook dit wat je schreef is op mijn van toepassing denk ik op dit moment

Quote:
Er is echter ook nog een ander fenomeen en dat is wat jij beschrijft. Voortdurende stress maakt je ook ongevoelig. Evan heeft dat ook en zo ken ik nog wel een paar mensen. Je hebt gelijk: ook emoties moeten in de cellen terechtkomen en dat gaat niet als je een bunker om je hart heen hebt gebouwd. Het is een overlevingsmechanisme dat je weliswaar bescherming biedt maar niet veel verder helpt. Niemand van buiten komt binnen, maar jij komt ook niet meer naar buiten.


werk aan de winkel dus. Ik leer hier zoveel, en heb voor het eerst ook hoop dat ik nu echt ergens ga komen met de informatie die ik hier krijg. Dank voor jullie steun mensen.

 
Bizzkwiekje,

Ik had beloofd geen advies te geven, maar kan het toch niet laten.

Loop niet te hard van stapel en verplicht jezelf niet tot het gebruiken van die informatie, he? Dan loop je namelijk alsnog het risico op een crash.

 
Ja snap ik. Wat ik er mee bedoel dat ik me gehoord en begrepen voel. Dat wat ik kan gebruiken is dat ik wat aardiger en milder naar mezelf mag zijn. Maar wel die adrenal ga bestellen. doseren is het toverwoord voor mij. RUstig aan en zijn met wat er is. niets forseren.

 

Forum statistieken

Onderwerpen
4.463
Berichten
493.750
Leden
8.626
Nieuwste lid
RobertApank
Word vaste donateur van dit forum
Terug
Bovenaan