Hoi Bizzkwiekje, dank voor je openheid!
Het lijkt alsof je stress krijgt omdat je bijv. ook oordelen plakt op dat je moe bent:
Quote:
"Ik neem me s´morgens voor om wat in mijn huishouding te gaan doen. Maar vervolgens kom ik tot niks."
Ik vroeg me af Bizzkwiekje, je schrijft over een verdoofd gevoel dat hiermee te maken heeft.
Ik wil snappen hoe het voelt voor je.
Ben je lichamelijk vermoeid, of speelt hier iets anders?
Het klinkt alsof er een wervelwind aan gedachten (misschien ook wel oordelen) door je heen schieten ("heb ik de tijd komt er nog niets uit mijn handen").
Dat kan ook verlammen misschien?
Stress ervaren of dat iets er van de buitenkant stressvol uitziet kunnen twee totaal verschillende dingen zijn.
Het is een totaal subjectief gegegeven.
Het lijkt me dat jij nu wel ergens gestresst over bent.
Misschien wel juist als je de tijd voor jezelf hebt.
Dan heb je meer tijd om te voelen, ook dingen die je liever anders uit de weg ging.
Ik weet niet of ik iets herken, maar ik heb jaren geleefd alsof ik in een film zat.
Die niet noodzakelijk iets met mij te maken had, maar dat leek dan ook helemaal niet relevant voor mezelf toen.
Vermoeidheid was toen niet echt een issue, hoogstens op de achtergrond.
Ik heb een huishouden van Jan Steen inmiddels omdat ik helemaal in elkaar gezakt ben van de vermoeidheid uiteindelijk.
Van de oordelen over mezelf op de bank liggend ben ik gelukkig af, anders zou het eruit zien: want ik ben daar veel te vinden, noodgedwongen.
Ik krijg nog wel veel oordelen uit mijn omgeving als zou ik bejaard zijn.
Haha van mijn bejaarde moeder nota bene, die zich de benen onder haar kont uitrent.
De vermoeidheid die ik de laatste 4 jaar ervoer, voelt als lichamelijke vermoeidheid.
Die is ook depressiefmakend, maar toch is het anders dan geestelijk moe zijn.
Maar het duurde ff voor ik dat onderscheid kon plaatsen voor mezelf.
Bij mij was/is de depressiviteit minder aanwezig als ik rust heb gehad voor mezelf.
Maar vlak na inspanning ben ik gelijk depressief, ook al was het leuk.
Ik krijg gelijk de kous op de kop.
Het lijkt mij dat jij flink last hebt nog van je bijnieren.
Niet tegen prikkels kunnen.
Veel rust nodig hebben eigenlijk.
Ik hoop dat je je die ook jezelf gunt Bizzkwiekje met alles wat je hebt meegemaakt.
Je gevoelens willen graag een plek krijgen en dat heeft tijd nodig.
Grote stappen snel thuis, kan ooit gewerkt hebben, maar het duurt misschien een tijd voor je door hebt dat dat vanaf een bepaald punt niet meer voor je werkt.
Laat ik het zo zeggen: zo staan de zaken er nu bij mij voor.
Door deze toestand van vermoeidheid en snel overprikkeld zijn en overvrouwd (of misschien toch overmand: want denken is meer een mannelijk ding: afstand nemen van je gevoel) worden door veel gedachten waar ik alleen maar gestresst van word (bijnierklantje), is de noodzaak om "nee" te zeggen tegen veel dingen en mijn leven noodgedwongen zeer klein maken accuut geworden.
Alle pogingen om buiten dat kleine kringetje te komen worden bruut afgestraft met die depressiefmakende vermoeidheid.
Dit dwingt me nog meer met mezelf bezig te zijn.
Uiteindelijk een goede investering natuurlijk, maar mijn leven ziet er erg kaal uit van buiten gezien, misschien nog door mijn oude bril.
Ik heb er inmiddels vrede mee, ik kan niet anders ook.
Ik weet niet of je iets herkent, maar ik wilde je dit vertellen, misschien heb je er iets aan.
