Vier jaar terug heb ik hier een aantal keer iets gedeeld over mijn pogingen om van Efexor/Venlafaxine af te komen. In 2015 slikte ik mijn laatste pil, na zo’n drie maanden afbouwen. Uiteindelijk mislukte dat. Eind oktober ben ik weer begonnen. Ik stopte met 75 mg en ging na die drie maanden terug naar 37,5 mg. Dat ging goed, ik had dus – ondanks het falen – toch iets gewonnen.
Vanaf begin 2016 ben ik opnieuw gaan afbouwen. Nu op basis van de 10%-regel. Na 2,5 jaar slikte ik het laatste beetje. Ik schrijf dan september 2018. De eerste drie maanden gaan goed. Met de jaarwisseling 2018/2019 gaat het mis. Ik raak de eerste maanden in een depressieve mood, waarbij ik weer heel gevoelig en vatbaar ben voor angstklachten. Elke dag is een struggle, levensvreugde verdween.
Vanaf september 2019 gaat het iets beter. Maar nog steeds ben ik depressief. Mijn zelfbeeld is heel laag. Ik heb een hekel aan mezelf. Weinig gemotiveerd om dingen te doen. Een houding van ‘het zal me allemaal wat’.
Eerder dit jaar liet ik een aantal bloedwaarden prikken, waaronder testosteron. Die was zeer laag, 7,5. Vorige maand opnieuw gedaan, nu 9,7. Nog steeds heel laag. De huisarts vindt het een ‘normale waarde’. Het kan het gevolg zijn van depressiviteit; soms vraag ik me af of het ook de medeoorzaak van mijn problematiek kan zijn.
Deze maand ben ik weer actiever gaan letten op mijn voeding. Een aantal WAPF-principes heb ik altijd vastgehouden (niet te veel koolhydraten in de maaltijden), maar gaandeweg kwamen er toch steeds meer koolhydraten bij. Vooral in snoep- en snaaigedrag tijdens de avonden of onder werktijd. Geen innerlijke neiging, meer afleiding op momenten dat ik weinig gemotiveerd ben om iets beters te doen. Daar ben ik mee gestopt. Ik volg nu de lijn om ’s morgens zo min mogelijk koolhydraten te eten en in de loop van de dag de hoeveelheid wat op te voeren. Gaandeweg de dag heb ik ze meer nodig, merk ik. Dan heeft het weglaten van koolhydraten duidelijk invloed op mijn stemming.
Allerlei supplementen die ik door de jaren heen geprobeerd heb, boden niet erg veel soelaas. Of ik had te weinig geduld, want als ik na een maand niet enige verbetering opmerkte, raakte het slikken ervan in het slop.
Sinds ik koud douche, merk ik enige verbetering. Dat was een aparte gewaarwording. Inmiddels ben ik er zo aan gewend dat het helemaal in mijn systeem zit. Maar het is natuurlijk geen tovermiddel. De verbetering was slechts gering.
Ik ben blij dat ik nog steeds geen medicatie meer gebruik. Anderzijds is het heel lastig. De maanden gaan voorbij en behalve mijn werk doe ik weinig andere dingen meer. Avonden zijn voor mezelf; ik woon alleen en voorheen deed ik dan leuke of nuttige dingen. Lukt allemaal niet meer zo.
Mijn hoop is nog steeds dat ik een nieuwe balans vind, waarin ik op eigen kracht een stemming kan ‘vasthouden’ die positief en optimistisch is.
Wie van jullie heeft ervaring met het leven zonder antidepressiva, na een hele lange periode van gebruik? (In mijn geval 15 jaar, ik ben nu een dertiger.)