Zwangerschapsvergiftiging is een serieuze zaak. Dit heb ik zelf gehad toen ik zwanger werd van mijn tweede kind. Tijdens de tweede trimester werd er bij mij zwangerschapsdiabetes geconstateerd. Vervolgens op dieet gezet door de dietiste, die het meest afschuwelijke voedingsadvies opgesteld had. Op advies van de internist moest ik insuline inspuiten (gruwelijk). In plaats van verbetering werd ik alleen maar zieker. Drie weken voor de geboorte van mijn zoon moest ik onmiddelijk het ziekenhuis in wegens complicaties (zwangerschapsvergiftiging, hoge bloeddruk). Het was niet fijn (om het zacht uit te drukken) omdat ik mijn 4-jarige dochter constant gemist had.
Mijn zoon van 6 kg (ja schoon aan de haak) werd geboren (ik ben 160 cm!). C-sectie.
Daarna heel veel bloedverlies gehad maar gelukkig werd dat meteen verholpen. Ik dacht dat het niet meer erger kon maar vijf dagen na de geboorte, kreeg ik gezichtsverlamming - Bell's Palsy. En wat kreeg ik van de doktoren te horen? "Mevrouw, u heeft gewoon pech"! Heel fijn, dank u wel. Ze konden niks voor mij doen maar dat vond ik niet zo erg. Het idee dat ik mijn zoon geen borstvoeding kon geven was voor mij onacceptabel.
Bij thuiskomst begon ik lever te eten (op advies van mijn moeder; achteraf had ik haar maar moeten vertellen over mijn situatie). Mijn man ging alle levers in Delft en omgeving kopen. Dat was mijn ontbijt, tussendoor, lunch, tussendoor, avondmaal, etc. Kilo's levers en spek, dozijnen eieren had ik gegeten. En intussen, had geprobeerd melk te pompen om de productie van borstmelk te stimuleren. Vier weken na de geboorte kon ik mijn zoon borstvoeden (20 maanden lang).
De internist had mij verteld dat diabetes in mijn gene zat dat ik daar niks aan kon doen, dat ik het alweer zou krijgen. Mooi niet. Hiermee, begon mijn zoektocht naar antwoorden van mijn vragen. Maar het was echt pas in volle gang gekomen vier jaar later.
Nu weet ik natuurlijk waarom die ziektebeelden. Tekort aan vitamin A, vitamine D, etc...oftewel, ondervoeding is de oorzaak en het is niet genetisch bepaald. Maar de mediciwereld denkt anders.
