Quote:
Deze week is het een jaar geleden dat de broer van mijn moeder overleed aan kanker. De artsen gaven hem drie maanden, en helaas hadden ze gelijk. Mijn oom wilde leven, leven, leven – maar zijn lichaam heeft niet geluisterd, en ik ben ervan overtuigd dat een klim naar de Kilimanjaro in bloot bovenlijf hem niet had kunnen redden.
Tja, van iemand die zo bevooroordeeld is hoef je geen open minded reactie te verwachten. Niet dat ik denk dat Wim Hof zijn methode per definitie werkt, maar zijn reactie is duidelijk emotioneel beïnvloed. Ik denk dat veel mensen die iemand verloren zijn aan kanker zich zijn gaan identificeren met het leed en de uitzichtloosheid die ze voelden dat wanneer iemand ze vertelt over alternatieve methodes het als een belediging binnenkomt. Alsof hun leed bespaart had kunnen blijven en zichzelf niet zo bedrogen hoefde te voelen door de valse hoop die, in hun ogen, van toepassing is bij elke vorm van behandeling van kanker. Want als de reguliere methode niet werkt(waarvan je al het idee krijgt dat je alleen van kanker kan winnen door met bombastische agressieve behandelingen als chemo en straling te komen, pew pew pew die cancer die!) dan werkt elk andere methode al helemaal niet. Of beter gezegd, dan mag geen enkel andere behandeling werken, want dan hoef je je achteraf niet schuldig te voelen over je onvermogen een geliefde niet te hebben kunnen redden. Als mijn familie niet gered kon worden, waarom die van iemand anders wel? Spreekt alleen maar van rancune, angst en aangeleerde hulpeloosheid.
Brian