Barry Groves in zijn boek Trick and Treat (mijn vertaling):
In 2000 voerden Israëlische doktoren in openbare ziekenhuizen actie. Ze sloten poliklinieken en stelden routine-operaties uit. En deze beperkte stakingsactie had de nodige onverwachte gevolgen. In heel Israël, terwijl de doktoren staakten, daalde het sterftecijfer. De kustplaats Netanya heeft slechts één ziekenhuis, wiens werknemers een ‘geen stakings’clausule in hun contract hebben, waardoor doktoren in Netanya door bleven werken – en het sterftecijfer bleef steevast ongewijzigd en weerspiegelde dus niet de vermindering die de rest van het land vertoonde. En dat was niet de eerste keerl doktoren staakten in 1973 en brachten hun totale dagelijkse patiëntencontact terug van 65.000 naar slechts 7.000. De staking duurde een maand en gedurende die tijd ging het sterftecijfer, volgens de Juruselam Burial Society, met de helft naar beneden.
Dit gebeurt niet alleen in Israël. In de jaren 1960 ondernamen artsen in Canada een staking en het sterftecijfer daalde. In 1976, in Bogota, Columbia, weigerden doktoren gedurende een periode van 52 dagen iedereen te behandelen, met uitzondering van noodgevallen, en het sterftecijfer zakte met 35%. In hetzelfde jaar daalde het sterftecijfer met 18% tijdens een ‘langzaamaanactie’ van doktoren in Los Angeles. Na de staking steeg het stertecijfer vijf weken lang naar 3% boven het normale cijfer, terwijl de doktoren hun achterstand met papierwerk inhaalden.
Burt Berkson in zijn boek Syndrome X (mijn vertaling):
Een studie, gepubliceerd in JAMA (Journal of the American Medical Association) onderzocht het aantal nadelige reacties op medicijnen gedurende een doorsnee jaar. De onderzoekers becijferden dat 106.000 ziekenhuispatiënten jaarlijks overlijden aan nadelige reacties op medicijnen en dat 2.216.000 andere ziekenhuispatiënten ernstige maar geen fatale reacties op medijnen ervaren. Hoe schokkend dit ook moge klinken, legaal voorgeschreven medicijnen doden meer mensen dan illegale drugs van de straat!
Toen deze studie gepubliceerd werd in 1998 ging er een schokgolf door de medische wereld. Sommige artsen reageerden door te beweren dat er altijd een bepaalde voordeel/risico-verhouding is bij voorgeschreven medicatie en dat de risico’s niet opwegen tegen de voordelen. Rimland [Bernard Rimland (1928-2006), een Amerikaanse kritische voedingsonderzoeker] verwoordde het iets anders. Hij zei dat het aantal medicijnendoden vergelijkbaar was met een groot passagiersvliegtuig dat elke dag verongelukt, waarbij alle passagiers omkomen. Als passagiersvliegtuigen zo vaak zouden verongelukken, zou de federale regering de luchtvaartindustrie opdoeken. Als het echter om doden veroorzaakt door medicatie gaat, kijkt de Food and Drug Administration (FDA) maar al te vaak de andere kant op.
Waarom maken ziekenhuizen eigenlijk niet bekend hoeveel patiënten er dagelijks, wekelijks, maandelijks of jaarlijks sterven door hun toedoen? Barry Groves heeft wat verontrustende cijfers uit Engeland, gebaseerd op een eindrapport van een parlementair omderzoek naar ziekenhuisblunders uit 2005 (mijn vertaling):
Er stond in dat ongeveer 22% van de medische missers die tot een ernstige reactie of zelfs de dood kunnen leiden niet gerapporteerd worden in het Verenigd Koninkrijk. Dit is omdat, terwijl te te lezen krijgt dat ‘de patiënt is overleden aan de complicaties van e operatie’, de waarheid vaak neerkomt op ‘de chirurg heeft de patiënt gedood’. Slechts een op de vier ziekenhuizen geeft toe aan de patiënt (of familieleden) dat er iets mis is gegaan; de rest schrijft het toe aan de ziekte zelf; terwijl slechts een op de 25 bijwerkingen van medicijnen wordt gemeld. Deze massieve onderraportage van fouten is een erkend probleem. Het gebeurt meestal uit angst voor rechtszaken.
De overheidsbeambtes waren geschokt om te vernemen dat niemand weet hoeveel van de gemelde blunders daadwerkelijk eindigen in de dood van de patiënt. Maar gebaseerd op de gemelde incidenten die wel bekend zijn zal een op de 10 mensen die opgenomen worden in een ziekenhuis in Engeland elk jaar het slachtoffer zijn van een incidentt dat hem letsel zal toebrengen, aldus parlementslid Edward Leigh, voorzitter van de Commons Public Accounts Committee. Hieronder waren 974.000 medische ‘ongelukjes’. Dit is een conservatieve schatting; overheidsdienaren accepteren dat de cijfer zeer waarschijnlijk 1.190.000 bedraagt. Daar moeten we dan aan toevoegen 300.000 ziekenhuisinfecties en 250.000 negatieve reacties op medicatie, een cijfer dat opnieuw een zeer conservatieve schatting is aangezien het alleen gebaseerd is op reacties die gemeld worden – een cijfer dat meer op waarheid gebaseerd is, zou wel eens dichter bij de 1.200.000 per jaar kunnen zijn, volgens de afgevaardigden. Dit betekent dat zo’n 2.690.000 mensen, of 4,5% van de gehele bevolking, elk jaar schade kan oplopen als gevolg van medische missers.
Mike
)
