Het ligt er nog al aan wat je wilt bereiken. Mijn kinderen hebben een sterke wil, en ik denk dat ik behoorlijk lelijk zal moeten doen om ze zo ver te krijgen dat ze iets opeten dat ze niet lusten. Ik zou ze ook kunnen chanteren met iets dat ze heel graag lusten, of een andere beloning maar als ik op die manier met ze om zou gaan gaat dat niet meer alleen over eten maar zoiets werkt door in de hele relatie met je kinderen.
Bovendien geloof ik niet dat kinderen door ze te dwingen een andere smaakbeleving krijgen. Ik geloof niet dat je positief over lever gaat denken als iemand je dwingt het te eten. (ik noem maar lever omdat veel mensen hier dat vies vinden)
Jij bent blij dat je ouders dat gedaan hebben, maar je moet niet ver zoeken naar mensen die juist bepaalde dingen niet lusten omdat hun ouders er zo´n spel over maakten.
Ik zet het eten op tafel en als ze het niet lusten dan eten ze maar niet. Ik dwing niemand om iets te proeven en toch zijn er gaandeweg dingen bij die vooral mijn zoon eerst per se niet lustte die hij nu graag eet. En hij zegt dan ook hey, nu lust ik dit wel! Dat wil ook niet zeggen dat ik nooit eens zeg, proef eens volgens mij lust je dat wel, maar ik dwing niemand.
Ik vind dat kinderen moeten opgroeien en leren nee te zeggen. Ze moeten leren autoriteit in vraag te stellen, niet te bibberen voor sancties. En als ze straks op school met zijn allen naar de snoepautomaat gaan hoop ik ook dat ze durven nee zeggen als enige en niet zwichten voor peer pressure.
Deze eetproblemen waar wij mee te maken krijgen zijn problemen die gemaakt zijn door de maatschappij die ons voor allerlei moeilijkheden stelt, slecht eten, onnatuurlijke verleidingen. Ik zie dat niet als een luxeprobleem maar juist als een armoedeprobleem. Ik vind dat je lichaam heilig zou moeten zijn en daarom wat je in je lichaam steekt ook, daar heeft niemand je in te dwingen. Ik zie niet hoe een bully van een ouder daar in past.
Het is net als met paarden africhten, je kunt met een zweep en sporen en angst de wil wel breken, en dan kun je er op rijden. Of je kunt proberen met begrip en liefde een harmonie te bereiken waardoor je die wil met je mee kunt laten werken. Het is maar net wat je wil en waar je voor kiest.
Mijn zoon wilde geen rauwe melk drinken, ik heb er een hele tijd een hele lichte chocolademelk van gemaakt met een mespuntje cacao en een theelepeltje honing op een liter melk. Nu zijn we een jaar later en hij drinkt gewone melk zonder cacao. Hij heeft zelf geproefd en vond het lekker en zei zelf dat ik geen chocomelk meer moest maken. Lijkt mij een veel leerzamer ervaring dan wanneer ik hem gedwongen zou hebben. Het was beter geweest als hij na de borstvoeding meteen op rauwe melk was overgegaan maar toen wist ik nog niet wat ik nu wist, dat kan ik moeilijk op hem gaan uitkuren.
In een hongerwinter en andere situaties op leven en dood gelden er andere regels. Dat lijkt me duidelijk. Ik ben blij dat ik die noodregels niet hoef toe te passen in mijn gezin. En ik vraag me ook af in hoeverre je op dat vlak opvoedtips moet aannemen van een door honger getraumatiseerd persoon.
Bovendien geloof ik niet dat kinderen door ze te dwingen een andere smaakbeleving krijgen. Ik geloof niet dat je positief over lever gaat denken als iemand je dwingt het te eten. (ik noem maar lever omdat veel mensen hier dat vies vinden)
Jij bent blij dat je ouders dat gedaan hebben, maar je moet niet ver zoeken naar mensen die juist bepaalde dingen niet lusten omdat hun ouders er zo´n spel over maakten.
Ik zet het eten op tafel en als ze het niet lusten dan eten ze maar niet. Ik dwing niemand om iets te proeven en toch zijn er gaandeweg dingen bij die vooral mijn zoon eerst per se niet lustte die hij nu graag eet. En hij zegt dan ook hey, nu lust ik dit wel! Dat wil ook niet zeggen dat ik nooit eens zeg, proef eens volgens mij lust je dat wel, maar ik dwing niemand.
Ik vind dat kinderen moeten opgroeien en leren nee te zeggen. Ze moeten leren autoriteit in vraag te stellen, niet te bibberen voor sancties. En als ze straks op school met zijn allen naar de snoepautomaat gaan hoop ik ook dat ze durven nee zeggen als enige en niet zwichten voor peer pressure.
Deze eetproblemen waar wij mee te maken krijgen zijn problemen die gemaakt zijn door de maatschappij die ons voor allerlei moeilijkheden stelt, slecht eten, onnatuurlijke verleidingen. Ik zie dat niet als een luxeprobleem maar juist als een armoedeprobleem. Ik vind dat je lichaam heilig zou moeten zijn en daarom wat je in je lichaam steekt ook, daar heeft niemand je in te dwingen. Ik zie niet hoe een bully van een ouder daar in past.
Het is net als met paarden africhten, je kunt met een zweep en sporen en angst de wil wel breken, en dan kun je er op rijden. Of je kunt proberen met begrip en liefde een harmonie te bereiken waardoor je die wil met je mee kunt laten werken. Het is maar net wat je wil en waar je voor kiest.
Mijn zoon wilde geen rauwe melk drinken, ik heb er een hele tijd een hele lichte chocolademelk van gemaakt met een mespuntje cacao en een theelepeltje honing op een liter melk. Nu zijn we een jaar later en hij drinkt gewone melk zonder cacao. Hij heeft zelf geproefd en vond het lekker en zei zelf dat ik geen chocomelk meer moest maken. Lijkt mij een veel leerzamer ervaring dan wanneer ik hem gedwongen zou hebben. Het was beter geweest als hij na de borstvoeding meteen op rauwe melk was overgegaan maar toen wist ik nog niet wat ik nu wist, dat kan ik moeilijk op hem gaan uitkuren.
In een hongerwinter en andere situaties op leven en dood gelden er andere regels. Dat lijkt me duidelijk. Ik ben blij dat ik die noodregels niet hoef toe te passen in mijn gezin. En ik vraag me ook af in hoeverre je op dat vlak opvoedtips moet aannemen van een door honger getraumatiseerd persoon.
