Waarom willen mensen met gezondheidsproblemen vaak niet geholpen worden?

[naief]

Ik denk dat de pijnappelklieren bij mijn familieleden ernstig verkalkt zijn. Er werd mij vriendelijk verteld dat ze voortaan gewoon weer kado's met e-nummers willen en roundup? Dat spul kun je over je grasspuiten en 2 weken later kun je het gewoon inkuilen, nee ik was toch wel mijn padje kwijt dat ik geloofde dat het kwaad kon.

Ik voel me dan alleen staan. Ik doe niets anders dan over dit soort dingen lezen, maar met wie moet ik het delen dan? Het werd gezellig toen ik over computerspelletjes begon en over deKamara's (tv-programma). Best lekker om oppervlakkig te praten, maar ik mis de echte gesprekken.

 

[Brian]

Naief, je kan wachten tot je iemand tegenkomt of actief gaan zoeken naar mensen die hetzelfde denken. Ikzelf maak het voedingsverhaal niet meer zo zwaar in mijn contact met mensen. Ik doe wat ik doe en laat anderen aan hun eigen. Richt je focus op jezelf en vooral niet toegeven aan de drang om erbij te horen. Je hoort al ergens bij alleen liggen we wat verder uit elkaar allemaal. Stay trong brother!

Brian

 

[Spal]

@ Naief,

Ik heb hetzelfde gevoel. Vrienden en familieleden draaien nog net niet met de ogen als ik hen wijs op een andere invalshoek. Ik heb er ook de grootste moeite mee om te converseren over prietpraat. Voelt alsof ik de aansluiting bij de meesten aan het verliezen ben.

 

[Simmentaler]

Op het gebied van voeding heb ik dat ook met de meeste mensen, Naief. Wat ik wel kan waarderen is dat sommige mensen wel vragen stellen en verder niet oordelen, ook al doen ze er zelf weinig aan. Andere (schoon)familieleden kijken maar glazig voor zich uit als ik het heb over de leverreiniging, en lijken ook niet echt te luisteren naar de toelichting. Dan maar niet hoor. Mijn moeder vraagt bijv. wel hoe de reiniging is gedaan, dat vind ik leuk. Ze raakt er zelf niet door geinspireerd, maar toont wel interesse.

Verder kan ik wel goed praten met vrienden en familie over het algemeen, en word ik niet verplicht te snoepen, en te praten over vreselijke SBSprogramma's ;-)

Heb je wel steun van je partner naief? Dat scheelt al zoveel.

 

[naief]

Mijn man gaat er ook in mee, dus dat is wel fijn. Alle info zoeken en lezen laat hij echter aan mij over. Hij is kort van stof dus zulke lange discussies zijn dat ook weer niet.

En mensen hoeven het ook niet met mij eens te zijn, maar het is wel fijn als je een open gesprek kan voeren. Met de meeste familieleden en vrienden kan dat dus niet. Het is jammer dat we niet bij elkaar om de koffie (bambu :wink: )kunnen Brain, dan maar een bakje voor de computer.

Heel herkenbaar verhaal Spal. En het is niet dat ik vies ben van prietpraat, maar ja waar het hart vol van is stroomt de mond van over en het is af en toe gewoon echt niet fijn als daar weinig tot geen ruimte voor is.

 

[Food en Mood]

Niet gehoord worden (en dan vooral door je familie)!!!Zucht...ik ken het gevoel maar al te goed.

Ben van alle ellende maar een blog begonnen, daar kan ik mijn ei wel kwijt en heb ik het idee dat er tenminste nog iemand luistert.

Maar het blijft soms pijnlijk.......Lees (als je wilt) mijn gedachten hierover:

http://ondermoedersvleugels.wordpress.com/2013/10/02/bye-bye-second-life-hello-real-life/

Quote:
Voelt alsof ik de aansluiting bij de meesten aan het verliezen ben.


Dat heb ik precies hetzelfde.

 

[nieuwbegin]

Food en Mood, heel herkenbaar wat je schrijft over die innerlijke draken verslaan,!

Mooi geschreven blog trouwens, fijn als je het zo van je af kunt schrijven.. kan ik nog wat van leren maar ben hard op weg.

 

[nieuwbegin]

Ik heb het ook losgelaten om de mensen (die mij heel dichtbij het hart staan) enthousiast proberen te maken voor een andere levenswijze waarin geen e-nummers, suikers en anderre vergiftigingen in ons lichaam binnendringen... Ik werd namelijk nooit serieus genomen, en ze deden er vaak lacherig over... en ALTIJD kreeg ik als antwoord als ik begon over suiker:

Ja maar onze spieren hebben suiker nodig! en ons hart is ons belangrijkste spier die we hebben... hoe jij eet is juist slecht! (yeah right...., dan zucht ik maar en laat ik het erbij hangen).. het enige waar ik wel HEEL boos om word elke keer weer als ik mijn 2 kleine jongens ophaal bij mijn familie (1 en 3 jaar!!) en allebei heerlijk zitten te smullen van die chemische chocolade-dierenkoekjes...

of als ik achteraf hoor van mijn zoontje dat hij lollies heeft gehad van oma.. hier heb ik continu discussies over, want ik laat mijn kinderen geen kind zijn...

Nu ben ik afhankelijk met mijn opvang van mijn familie anders had ik het graag anders gezien!

Hier iemand ervaring mee?

 

[ad ligtvoet]

Niet gehoord worden voelt ook vaak als een afwijzing ,niet serieus genomen worden. Maar dat laat ik niet toe. Ik denk over voeding zoals ik de feiten hier omtrent zie en vertel erover wanneer ik ernaar gevraagd wordt.Geef ook wel advies wanneer iemand weer eens een kwaal heeft waar hij/zij dan niets van begrijpt.Bij geen belangstelling stopt het voor mij.Ik hoef de last van anderen niet te dragen.

Er is niets positiefs aan het opdringen van iets goeds.

wanneer het direkte familie betreft is dit natuurlijk niet fijn op z'n zachts gezegd.Maar hoe vaker ik iets wil uitleggen hoe groter de weerstand.Dus dat werkt niet.

Wat wel werkt is subtiel kleine stapjes nemen zonder theorie maar middels ervaring.

Mijn zoon drinkt nu zonder dat hij het wist rauwe melk.Gisteren zag hij de fles waar de melk inzit en zei dat hij die melk niet wilde drinken.M'n vrouw zei dat hij deze reeds enkele weken drinkt.Probleem verdween als sneeuw voor de zon.

Er is hoop .

ad

 

[naief]

Quote:
Er is niets positiefs aan het opdringen van iets goeds.



Dit besef ik mij ook wel.

En ja in onze familie hebben we wel de kwaal dat we ons verhaal als waarheid en vinden dat de ander dat ook zo moet vinden. Het grappig is dat ik buiten de familie hier veel minder last van heb. Het is dus ook duidelijk onze interactie.

En ja stiekem wil ik mij familie natuurlijk overtuigen, maar in de gesprekken ben ik volgens mij niet zo prekerig. Ik wil gewoon graag kunnen praten over wat mij bezighoud. Als ik op voetbal zat zou ik daar over praten.

Maar als mijn moeder al jaren soms onverklaarbare koliekaanvallen krijgt die na een paar uur weer wegtrekken. De dokters kunnen niets vinden en ze maakt zich zorgen en baalt natuurlijk van het ongemak. Waarom kijkt ze dan als ik haar bitterzout aanbied alsof ik met een potje gefrituurde rattenstaarten aankom?

Wel grappig zoals jullie je zoon voor de 'gek gehouden' hebben.