G
Guest
Guest
@ Mike Ik geloof dat ik me in het bovenstaande voor niets heb druk gemaakt en dat jouw opmerking niet aan mij was gericht 
Sport en hartaanvallen
- Onderwerp starter Webmaster
- Startdatum
G
Guest
Guest
mijn vraag is : wie bepaalt eigenlijk of iemand psychotisch is en aan de hand van wat?
Er zijn hier een aantal interessante interviews op youtube met een ex-psychiatrisch patient (a psychiatric survivor) die onder dwang drugs heeft moeten nemen en wat dit met hem heeft gedaan en over het recht over zelfbeschikking en jezelf te definiëren al dan niet met 'hersenziektes' en dit niet over te laten aan een bepaalde autoriteit (het gaat hier wel om mensen die geen gevaar betekenen voor anderen).
Ze spreken hier ook terecht over zo'n soort interventie als een verkrachting van de ziel.
Er zijn hier een aantal interessante interviews op youtube met een ex-psychiatrisch patient (a psychiatric survivor) die onder dwang drugs heeft moeten nemen en wat dit met hem heeft gedaan en over het recht over zelfbeschikking en jezelf te definiëren al dan niet met 'hersenziektes' en dit niet over te laten aan een bepaalde autoriteit (het gaat hier wel om mensen die geen gevaar betekenen voor anderen).
Ze spreken hier ook terecht over zo'n soort interventie als een verkrachting van de ziel.
Je wordt als psychotisch beschouwd aan de hand van bepaalde kenmerken (verstoringen van de werkelijkheid ("reality distortions") in de vorm van wanen en hallucinaties en desorganisatie, vooral in de spraak) uit de DSM (het boek waarin (diagnostische kenmerken van) erkende psychiatrische ziektebeelden beschreven staan om aan de hand daarvan te kunnen diagnosticeren). Iemand officieel psychotisch noemen, mag alleen een psycholoog of psychiater.
Zelf heb ik van heel dichtbij meegemaakt hoe iemand in een separeercel tot zelfs aan fixatie (vastbinden) toe is beland. Het is echt mensonterend om te zien hoe het eraan toegaat. Destijds heb ik me erin verdiept door ook met de behandelaars erover in gesprek te gaan. In tegenstelling tot wat Mike suggereerde, leer ik zulk soort dingen nauwelijks in mijn opleiding (psychologie), aangezien ik geen klinische psychologie (therapeut/behandelaar) studeer (en ook dan wordt er relatief weinig over zulk soort maatregelen gesproken). Wat mij vooral bleek, is dat separeren vooral een "oplossing" bij gebrek aan beter is en dat er een enorme machteloosheid aan ten grondslag ligt. Behandelaars zijn niet bij machte de patiënt tegen zichzelf of een ander te beschermen. De enige mogelijkheid die ze zien is separatie of dwangmedicatie. Wat kun je anders? Ikzelf heb het antwoord ook niet. Hoe erg ik separatie en dwangmedicatie ook vind, ik zou zelf ook echt niet weten hoe ik anders zou kunnen ingrijpen. Het is dat ik gelukkig niet in de positie van behandelaar sta en die keuze dus ook nooit zal hoeven maken, want ik zou het echt heel moeilijk vinden om iemand te laten opsluiten/dwangmedicatie toe te dienen (overigens is het alleen de psychiater die dwangmedicatie kan voorschrijven en weet ik niet eens of psychologen opdracht tot separatie kunnen geven: ik denk het niet).
Zelf heb ik van heel dichtbij meegemaakt hoe iemand in een separeercel tot zelfs aan fixatie (vastbinden) toe is beland. Het is echt mensonterend om te zien hoe het eraan toegaat. Destijds heb ik me erin verdiept door ook met de behandelaars erover in gesprek te gaan. In tegenstelling tot wat Mike suggereerde, leer ik zulk soort dingen nauwelijks in mijn opleiding (psychologie), aangezien ik geen klinische psychologie (therapeut/behandelaar) studeer (en ook dan wordt er relatief weinig over zulk soort maatregelen gesproken). Wat mij vooral bleek, is dat separeren vooral een "oplossing" bij gebrek aan beter is en dat er een enorme machteloosheid aan ten grondslag ligt. Behandelaars zijn niet bij machte de patiënt tegen zichzelf of een ander te beschermen. De enige mogelijkheid die ze zien is separatie of dwangmedicatie. Wat kun je anders? Ikzelf heb het antwoord ook niet. Hoe erg ik separatie en dwangmedicatie ook vind, ik zou zelf ook echt niet weten hoe ik anders zou kunnen ingrijpen. Het is dat ik gelukkig niet in de positie van behandelaar sta en die keuze dus ook nooit zal hoeven maken, want ik zou het echt heel moeilijk vinden om iemand te laten opsluiten/dwangmedicatie toe te dienen (overigens is het alleen de psychiater die dwangmedicatie kan voorschrijven en weet ik niet eens of psychologen opdracht tot separatie kunnen geven: ik denk het niet).
G
Guest
Guest
Gelukkig is er steeds meer een beleid wat zich richt op het terug dringen van dwang en drang. Een soort van anti separatie beleid. Er wordt binnen de GGz ook steeds meer gebruik gemaakt van comfortrooms. Dit zijn prikkelarme kamers, die vriendelijk zijn ingericht, waar een client zich kan terug trekken bij overprikkeling.
Vroeger werd er te pas en te onpas gesepareerd. Mensen zaten soms weken in de isolatie cel. Mensonterend. VRESELIJK.
Ook werken er gelukkig steeds meer ervaringsdeskundigen binnen de GGz instellingen.
Binnen het gevangenis wezen vindt ook een omslag plaats. Het gaat langzaam, maar gelukkig separeert men niet zo maar zonder meer. Wat ik soms erg moeilijk vind in mijn werk, is dat veiligheid en zorg elkaar regelmatig bijten.
Binnen mijn werk legt de directeur uiteindelijk de separatie op. Dit gaat in nauwe samenwerking met psychiater en psycholoog.
Vroeger werd er te pas en te onpas gesepareerd. Mensen zaten soms weken in de isolatie cel. Mensonterend. VRESELIJK.
Ook werken er gelukkig steeds meer ervaringsdeskundigen binnen de GGz instellingen.
Binnen het gevangenis wezen vindt ook een omslag plaats. Het gaat langzaam, maar gelukkig separeert men niet zo maar zonder meer. Wat ik soms erg moeilijk vind in mijn werk, is dat veiligheid en zorg elkaar regelmatig bijten.
Binnen mijn werk legt de directeur uiteindelijk de separatie op. Dit gaat in nauwe samenwerking met psychiater en psycholoog.
Ja klopt wat je zegt, Boschje. Zorg en veiligheid bijten elkaar, dat is precies wat ik ook ervaren heb. Separatie mag binnenkort niet meer binnen de GGZ en op zich lijkt me dat een goede zaak, ook al is het wel de vraag hoe de veiligheid bewaakt wordt.
Overigens zou ik zelf wel eens bij wijze van experiment in een isoleercel gezet willen worden. "Gewoon", om eens te ervaren hoe het is. Ik kan me er een heleboel bij voorstellen, maar ik denk dat meemaken nog steeds heel anders is.
Overigens zou ik zelf wel eens bij wijze van experiment in een isoleercel gezet willen worden. "Gewoon", om eens te ervaren hoe het is. Ik kan me er een heleboel bij voorstellen, maar ik denk dat meemaken nog steeds heel anders is.
laaat ik eerst beginnen met het feit dat ik zeker geen oplosingen heb, ik denk wel dat, voor het escaleert, er waarschijnlijk jaren vooraf gaan met allerlei aanwijzingen dat er iets niet goed gaat, iemand niet gelukkig is, depressief is met regelmaat, dwangmatige handelingen etc, dan is het natuurlijk al zaak te kijken wat er achter zit, betere voeding, betere begeleiding, meer gerichte aandacht.
Wat ik wel erg moeilijk vind, is dat er bij een geconstanteerde pwychische aandoening er blijkbaar gedwongen medicatie toegediend mag worden, onder het mom: beter voor de patient en veiliger voor de omgeving.
Voor mij is het al niet erg gemakkelijk mij te ontworstelen aan het medicatiebeleid, maar ik word in ieder geval niet gedwongen de medicatie te nemen, bij een psychische aandoening mag dit dus wel.
Wat ik wel erg moeilijk vind, is dat er bij een geconstanteerde pwychische aandoening er blijkbaar gedwongen medicatie toegediend mag worden, onder het mom: beter voor de patient en veiliger voor de omgeving.
Voor mij is het al niet erg gemakkelijk mij te ontworstelen aan het medicatiebeleid, maar ik word in ieder geval niet gedwongen de medicatie te nemen, bij een psychische aandoening mag dit dus wel.
Dirtsa,
Die gedwongen psychomedicatie is inderdaad mogelijk als er gevaar dreigt voor de persoon zelf of voor anderen. Jij vormt met MS niet direct een gevaar voor anderen als jij geen medicatie neemt. Hoogstens op den duur voor jezelf, maar dat is niet te vergelijken met direct destructief gedrag waarvoor dwangmedicatie gegeven wordt. Dwangmedicatie is beter te vergelijken met de regel dat jij ook niet mag autorijden met MS (toch?). Jij kunt gedrag beter niet uitvoeren, maar bent met MS wel in staat je gedrag zelf te reguleren. Iemand die dwangmedicatie krijgt, is daar over het algemeen niet meer toe in staat en krijgt die medicatie in de hoop dat het helpt gedrag te reguleren.
Of het daadwerkelijk helpt, is een tweede.
Je hebt een punt als je stelt dat er meestal een aanloop is (is niet altijd zo bij bijvoorbeeld een posttraumatische stressstoornis of een hoofdtrauma). Inderdaad zou je dan idealiter ingrijpen en erger doen voorkomen. De symptomen zijn echter vaak subtiel en daarnaast is het daarvoor belangrijk dat degene die ze heeft, symptomen moet erkennen én bereid moet zijn er iets aan te doen. Het is nooit té laat om te erkennen, maar je zit vaak wel al in een gevorderd stadium, soms zelfs zo gevorderd dat het nog heel moeilijk is om degene te motiveren iets te veranderen.
Als ik jou als voorbeeld mag gebruiken: in een ander topic heb ik wel eens gelezen dat je, als je nu terugkijkt naar het krijgen van jouw kinderen, destijds hormonaal niet helemaal in orde zou zijn geweest. Wist je dat toen ook al? Erkende je dat toen ook al? En zou je met de kennis die je toen had zomaar besloten hebben je voeding om te gooien? Dat zijn drie stappen die je ten minste moet nemen om van destructie richting constructie te gaan. Nu, jaren later, kijk je terug en concludeer je dat het misschien zo geweest is. Zo gaat het vaak met psychische problemen ook. Dingen zijn ofwel normaal en ingesleten ("je weet niet beter") of worden gebagatelliseerd of niet erkend.
Mike,
Die kende ik al. Voor mij voegt die weinig toe aan het hele idee van dwangmedicatie en dergelijke. Een oplossing voor het zorg-veiligheid-dilemma draagt het niet aan. Wat mij betreft is het ook prima om wat tegengas te geven aan de psychiatrie, ook al vind ik het jammer dat de informatie behoorlijk selectief bij elkaar gezocht is en dat causaliteit en correlatie door elkaar gehaald worden. Oppositie voeren ("tegen het heersende beleid aan schoppen") is natuurlijk ook wel een stuk makkelijker dan met alternatieven komen. Het zou de site in ieder geval wel sieren om iets verder te gaan dan alleen stap 1, namelijk het schoppen tegen. Hoewel ikzelf de mening van vele artikelen op die site deel, had ik bovendien liever een wat beschouwender en genuanceerder (en nee, dat hoeft niet politiek correct te betekenen) geheel gezien. De wereld is nu eenmaal niet wit of zwart.
Die gedwongen psychomedicatie is inderdaad mogelijk als er gevaar dreigt voor de persoon zelf of voor anderen. Jij vormt met MS niet direct een gevaar voor anderen als jij geen medicatie neemt. Hoogstens op den duur voor jezelf, maar dat is niet te vergelijken met direct destructief gedrag waarvoor dwangmedicatie gegeven wordt. Dwangmedicatie is beter te vergelijken met de regel dat jij ook niet mag autorijden met MS (toch?). Jij kunt gedrag beter niet uitvoeren, maar bent met MS wel in staat je gedrag zelf te reguleren. Iemand die dwangmedicatie krijgt, is daar over het algemeen niet meer toe in staat en krijgt die medicatie in de hoop dat het helpt gedrag te reguleren.
Of het daadwerkelijk helpt, is een tweede.
Je hebt een punt als je stelt dat er meestal een aanloop is (is niet altijd zo bij bijvoorbeeld een posttraumatische stressstoornis of een hoofdtrauma). Inderdaad zou je dan idealiter ingrijpen en erger doen voorkomen. De symptomen zijn echter vaak subtiel en daarnaast is het daarvoor belangrijk dat degene die ze heeft, symptomen moet erkennen én bereid moet zijn er iets aan te doen. Het is nooit té laat om te erkennen, maar je zit vaak wel al in een gevorderd stadium, soms zelfs zo gevorderd dat het nog heel moeilijk is om degene te motiveren iets te veranderen.
Als ik jou als voorbeeld mag gebruiken: in een ander topic heb ik wel eens gelezen dat je, als je nu terugkijkt naar het krijgen van jouw kinderen, destijds hormonaal niet helemaal in orde zou zijn geweest. Wist je dat toen ook al? Erkende je dat toen ook al? En zou je met de kennis die je toen had zomaar besloten hebben je voeding om te gooien? Dat zijn drie stappen die je ten minste moet nemen om van destructie richting constructie te gaan. Nu, jaren later, kijk je terug en concludeer je dat het misschien zo geweest is. Zo gaat het vaak met psychische problemen ook. Dingen zijn ofwel normaal en ingesleten ("je weet niet beter") of worden gebagatelliseerd of niet erkend.
Mike,
Die kende ik al. Voor mij voegt die weinig toe aan het hele idee van dwangmedicatie en dergelijke. Een oplossing voor het zorg-veiligheid-dilemma draagt het niet aan. Wat mij betreft is het ook prima om wat tegengas te geven aan de psychiatrie, ook al vind ik het jammer dat de informatie behoorlijk selectief bij elkaar gezocht is en dat causaliteit en correlatie door elkaar gehaald worden. Oppositie voeren ("tegen het heersende beleid aan schoppen") is natuurlijk ook wel een stuk makkelijker dan met alternatieven komen. Het zou de site in ieder geval wel sieren om iets verder te gaan dan alleen stap 1, namelijk het schoppen tegen. Hoewel ikzelf de mening van vele artikelen op die site deel, had ik bovendien liever een wat beschouwender en genuanceerder (en nee, dat hoeft niet politiek correct te betekenen) geheel gezien. De wereld is nu eenmaal niet wit of zwart.
G
Guest
Guest
Wat ongelooflijk afschuwelijk om kinderen antidepressiva voor te schrijven.
Quote:
maar ik word in ieder geval niet gedwongen de medicatie te nemen, bij een psychische aandoening mag dit dus wel
Dit mag bij een psychische aandoening ook niet hoor. Gelukkig niet.
Quote:
maar ik word in ieder geval niet gedwongen de medicatie te nemen, bij een psychische aandoening mag dit dus wel
Dit mag bij een psychische aandoening ook niet hoor. Gelukkig niet.
G
Guest
Guest
Ja oke, dat is waar.
Ik werk nu twee jaar op deze unit. Alles bij elkaar heb ik zelf 2 maal dwangmedicatie moeten geven. Ik voel me dan erg nerveus en realiseer me terdege dat ik deelgenoot ben van een stevige inbreuk op iemand zijn hele zijn.
Beide keren was de procedure gelukkig erg zorgvuldig en ging men zeker niet over één nacht ijs. Eén patiënt heb ik er later niet meer over gesproken. Met de andere een open gesprek gehad over zijn gevoelens en wat het met hem heeft gedaan. Het wordt als vernederend ervaren en dat zou ik zelf ook zo ervaren.
Doordat er nadien naar zijn verhaal geluisterd werd, interesse werd getoond, voelde hij zich gehoord. Het neemt de vernedering niet weg, maar het kunnen delen maakt het ietsje draaglijker en draagt bij aan het verwerkingsproces.
Ik werk nu twee jaar op deze unit. Alles bij elkaar heb ik zelf 2 maal dwangmedicatie moeten geven. Ik voel me dan erg nerveus en realiseer me terdege dat ik deelgenoot ben van een stevige inbreuk op iemand zijn hele zijn.
Beide keren was de procedure gelukkig erg zorgvuldig en ging men zeker niet over één nacht ijs. Eén patiënt heb ik er later niet meer over gesproken. Met de andere een open gesprek gehad over zijn gevoelens en wat het met hem heeft gedaan. Het wordt als vernederend ervaren en dat zou ik zelf ook zo ervaren.
Doordat er nadien naar zijn verhaal geluisterd werd, interesse werd getoond, voelde hij zich gehoord. Het neemt de vernedering niet weg, maar het kunnen delen maakt het ietsje draaglijker en draagt bij aan het verwerkingsproces.
G
Guest
Guest
@ Boschje,
wat hadden die personen dan precies gedaan dat er beslist werd ze dwangmedicatie toe te dienen?
wat hadden die personen dan precies gedaan dat er beslist werd ze dwangmedicatie toe te dienen?
G
Guest
Guest
Het gaat er niet om wat ze 'gedaan' hebben. Als mensen langdurig erg psychotisch zijn, dus volledig buiten de werkelijkheid, of bijvoorbeeld in hele heftige staat van opwinding verkeren (bijvoorbeeld bij manische mensen), dan wordt dwangmedicatie overwogen. Iemand kan bijvoorbeeld uren en uren schreeuwend doorbrengen met uitroepen die kant nog wal raken, waar geen touw aan vast te knopen is. Mensen kunnen bijvoorbeeld echt hele bizarre waanideeën hebben, waardoor ze erg angstig zijn. Vanuit die beelden en angst is er een kans dat zichzelf en/ of de omgeving wat aandoen. Er wordt eerst altijd een tijd lang medicatie aangeboden. Als dit steeds geweigerd wordt en het beeld veranderd niet, dan komt er de overweging om dwangmedicatie toe te gaan dienen. Naast het aanbieden van medicatie wordt er heel laagdrempelig bejegend, met zo weinig mogelijk prikkels om mensen niet nog meer van slag af te brengen. In bewegingsruimte zijn we helaas beperkt, aangezien mensen achter een gesloten deur zitten en er niet altijd achter uit kunnen, wanneer daar behoefte aan is.
Er wordt geen echte dwang uitgevoerd, maar als ik aangeef geen medicatie te willen, met goede argumenten, dan trekt de reguliere zorg dus de handen van mij af en moet ik het verder zelf maar uitxoeken en betalen. Toch een vorm van dwang, zeker als ze je daarnaast ook nog eens bang proberen te maken voor de gevolgen.
Al zijn er genoeg, inmiddels ook wetenschappelijke, onderzoeken die de werking van de medicatie ernstig in twijfel trekken.
Hoe zit dit bij psychiatrische patienten ? Worden die nog serieus genomen of walsen ze daar ook overheen?
Volgens mij hoor ik regelmatig dat mensen klagen dat ze door de medicijnen zo afvlakken, nauwelijks nog emoties voelen, dit verschrikkelijk vinden, maar dat hen verteld wordt dat dit de enige optie is.
Al zijn er genoeg, inmiddels ook wetenschappelijke, onderzoeken die de werking van de medicatie ernstig in twijfel trekken.
Hoe zit dit bij psychiatrische patienten ? Worden die nog serieus genomen of walsen ze daar ook overheen?
Volgens mij hoor ik regelmatig dat mensen klagen dat ze door de medicijnen zo afvlakken, nauwelijks nog emoties voelen, dit verschrikkelijk vinden, maar dat hen verteld wordt dat dit de enige optie is.
Quote:
Wat gebeurt er wanneer een gezond persoon zich in een psychiatrische inrichting laat opnemen?
David Rosenhan is professor psychologie aan de universiteit van Stanford. Rosenhan voerde met 8 kerngezonde collega’s een experiment uit, waarbij die zich onder deknamen in 12 verschillende psychiatrische centra lieten opnemen.
'Ze kunnen geen mentaal gezond iemand onderscheiden van een mentaal gestoorde, trouwens het zijn de inrichtingen zelf die gek lijken, eerder dan de patiënten die er zich laten opnemen.'
Dat zegt David Rosenhan, professor psychologie aan de universiteit van Stanford. Rosenhan voerde met 8 kerngezonde collega’s een experiment uit, waarbij die zich onder deknamen in 12 verschillende psychiatrische centra lieten opnemen.
De resultaten waren hallucinant
Van de acht werden er zeven als ‘schizofreen’ gediagnoseerd; terwijl één kreeg te horen dat hij ‘een slachtoffer van manisch-depressieve psychose’ was.
Toen ze uit de instelling werden ontslagen, was hun toestand ‘verbeterd’, of ‘minder ernstig’, doch geen van allen werd als ‘genezen’ beschouwd.
Het personeel in de inrichtingen verdacht de acht er nooit van niet gek te zijn... de echte patiënten wel.
Een van de psycholoog-patiënten beschrijft zijn ervaring als volgt: 'Vele echte patiënten daagden ons uit: ‘Je bent niet gek,’ bleven ze aandringen. 'Je bent een journalist of een professor. Je komt controleren hoe het er hier aan toe gaat.’
Rosenhans conclusie klinkt bitter: ‘Het feit dat patiënten de normaliteit van een persoon konden onderscheiden, maar het personeel niet, roept belangrijke vragen op.'
http://www.aquariusage.com/index.cf...ariusagecom-Recent+(aquariusage.com+-+recent)
Wat gebeurt er wanneer een gezond persoon zich in een psychiatrische inrichting laat opnemen?
David Rosenhan is professor psychologie aan de universiteit van Stanford. Rosenhan voerde met 8 kerngezonde collega’s een experiment uit, waarbij die zich onder deknamen in 12 verschillende psychiatrische centra lieten opnemen.
'Ze kunnen geen mentaal gezond iemand onderscheiden van een mentaal gestoorde, trouwens het zijn de inrichtingen zelf die gek lijken, eerder dan de patiënten die er zich laten opnemen.'
Dat zegt David Rosenhan, professor psychologie aan de universiteit van Stanford. Rosenhan voerde met 8 kerngezonde collega’s een experiment uit, waarbij die zich onder deknamen in 12 verschillende psychiatrische centra lieten opnemen.
De resultaten waren hallucinant
Van de acht werden er zeven als ‘schizofreen’ gediagnoseerd; terwijl één kreeg te horen dat hij ‘een slachtoffer van manisch-depressieve psychose’ was.
Toen ze uit de instelling werden ontslagen, was hun toestand ‘verbeterd’, of ‘minder ernstig’, doch geen van allen werd als ‘genezen’ beschouwd.
Het personeel in de inrichtingen verdacht de acht er nooit van niet gek te zijn... de echte patiënten wel.
Een van de psycholoog-patiënten beschrijft zijn ervaring als volgt: 'Vele echte patiënten daagden ons uit: ‘Je bent niet gek,’ bleven ze aandringen. 'Je bent een journalist of een professor. Je komt controleren hoe het er hier aan toe gaat.’
Rosenhans conclusie klinkt bitter: ‘Het feit dat patiënten de normaliteit van een persoon konden onderscheiden, maar het personeel niet, roept belangrijke vragen op.'
http://www.aquariusage.com/index.cf...ariusagecom-Recent+(aquariusage.com+-+recent)
Hier een interview met iemand die aan de SSRI's zat: die zegt dat het de hersenen en pijnappelklier verkalkt. Detoxen van de SSRI's is heel moeilijk. &feature=related
Hier een schrijnend verhaal van iemand die van de paxil (ook een ssri) afwil maar het onmogelijk voorkomt: &feature=related
Nog iemand die helemaal gek werd toen die van de paxilpillen afging (werd agressief):
&feature=related
Dokter legt uit dat SSRI's werken verslavend en maken je hersenen kapot: net als stoppen met elke andere harddrug is het verschrikkelijk om er vervolgens mee te stoppen en de hersenen kennen het verschil niet tussen cocaine en ritaline:
&feature=related
Hier een schrijnend verhaal van iemand die van de paxil (ook een ssri) afwil maar het onmogelijk voorkomt: &feature=related
Nog iemand die helemaal gek werd toen die van de paxilpillen afging (werd agressief):
&feature=related
Dokter legt uit dat SSRI's werken verslavend en maken je hersenen kapot: net als stoppen met elke andere harddrug is het verschrikkelijk om er vervolgens mee te stoppen en de hersenen kennen het verschil niet tussen cocaine en ritaline:
&feature=related
Het ellendige van alles is dit: als wij dit onderdrukkingssysteem (met of zonder pillen - ik bedoel het breder) blijven ondersteunen op welke manier dan ook, dan zal het ons nog verder debiliseren.
In one flew over the cuckoo's nest zit een scene die ontluisterend is.
De hoofdpersoon komt er dan achter dat zijn medepatienten vrijwillig in die inrichting zitten.
(hijzelf zit er om een gevangenisstraf niet te hoeven uitzitten, maar uiteindelijk is de vraag wat erger is als je die film ziet).
Ik heb een boek gelezen, weet niet meer waar het ligt, over die psychiater die dus zijn psychotische patient terug krijgt door veel aandacht aan hem te besteden zonder pillen en door hem als gelijke te behandelen.
Ook besloot hij in de inrichting ervoor te zorgen dat patienten weer voor zichzelf moest gaan zorgen ipv dat ze telkens betutteld werden.
Van alle kanten kwam hij verzet tegen, zowel het verplegend personeel als de patienten zelf.
Ik denk nu aan de leus "human race get off your knees" (geldt evenzogoed voor mezelf).
In one flew over the cuckoo's nest zit een scene die ontluisterend is.
De hoofdpersoon komt er dan achter dat zijn medepatienten vrijwillig in die inrichting zitten.
(hijzelf zit er om een gevangenisstraf niet te hoeven uitzitten, maar uiteindelijk is de vraag wat erger is als je die film ziet).
Ik heb een boek gelezen, weet niet meer waar het ligt, over die psychiater die dus zijn psychotische patient terug krijgt door veel aandacht aan hem te besteden zonder pillen en door hem als gelijke te behandelen.
Ook besloot hij in de inrichting ervoor te zorgen dat patienten weer voor zichzelf moest gaan zorgen ipv dat ze telkens betutteld werden.
Van alle kanten kwam hij verzet tegen, zowel het verplegend personeel als de patienten zelf.
Ik denk nu aan de leus "human race get off your knees" (geldt evenzogoed voor mezelf).
G
Guest
Guest
Ik ben het volledig met je eens lievergezond.
Forum statistieken
