Goh, wel heftig zeg. Maar waar.
Wij hadden dan steeds groepsbesprekingen. Er was een psychiater bij en wij psychologen en coaches. Men deed zijn verhaal. Iedereen wilde zijn mening naar voren brengen. De een dacht het nog beter te weten dan de ander. Als ik mijn cliënt voorstelde had ik het er altijd over wat de cliënt zelf dacht en hoe hij zijn gedachten zag. De anderen niet, die wisten voor mijn cliënt te beoordelen wat die dacht en waarom die iets dacht. Onmogelijk dus. Ieder zijn eigen verhaal en diagnose. Dan als klapper op de vuurpijl kwam de psychiater met een diagnose en moesten we een bepaalde therapie gaan doen. Ik weet niet waarom, maar op de een of ander manier was mij deze manier niet duidelijk, dus ik deed mijn eigen ding verder. Ik handelde ook niet volgens de DSM-4-TR. Men probeerde wel dat ik dat zou moeten doen, maar ik was er tegen. Ja....op een gegeven moment vond men dat ik dus niet goed functioneerde. Ik had wel van alle cliënten de beoordeling 8,9 of 10. Ja, was dus niet belangrijk, de diagnose met zijn financeringswaarde door de verzekeringen was belangrijker.