dit klinkt haast verontschuldigend, alsof je niet hard genoeg je best hebt gedaan oid.
hoi Jhanne, ja dat klopt, dat is de lading die er bij mij opzit als ik dat zeg en ik weet ook al dat het verontschuldigend is als ik het zo schrijf. En ik weet ook dat ik dit in mijn eigen belang beter zo niet voel, maar ik voel me altijd opgejaagd en ik weet heus wel dat ik dat uiteindelijk zelf doe. Maar ik zou in deze maatschappij niet kunnen functioneren als ik mezelf niet een beetje opjaag. De enige andere optie is misschien emigreren, maar dat zit er nu niet in. Cognitieve gedragstherapie, kunnen we kort over zijn, daar heb ik ook geen goed woord voor over. Heb ik in het verre verleden wel ervaring mee ook in passieve zin (als patient dus), maar dat heeft bij mij in elk geval geen enkele zin naast dat ik er qua persoonlijke inslag totaal niet achter sta. Ik heb veel diepte-psychologische sessies achter de rug en over huilen gesproken: er is bij mij dan maar weinig nodig of het is weer zover. 10 jaar lang was ik in psychotherapie wekelijks en ook heb ik een studie voor psychotherapeut gedaan (zwaar).
Ik heb zelf niet het gevoel dat mijn middenrif verstijfd is door ingehouden verdriet, maar ik sluit het niet uit. De huilbeweging duwt de maag naar beneden, en die van mij is juist naar boven gekropen.
Maagproblematiek staat algemeen meer voor angsten/zorgen wat ik ervan weet.
Apneu is dat je wakker wordt dat je geen adem kunt krijgen.
Bij mij ging het samen met een snel tikkend hart en ook pijnlijke longen bij ontwaken vooral in de herfst als het weer kouder werd.
Goddank dat ik van die problemen afben, maar apneu is funest voor de gezondheid.
Plakband eraf is echt niet handig, dan ga ik mondademhalen.