Hoe laat je kinderen gezonde dingen eten?

autumn

New member
Ik werk zelf in de kinderopvang en werk met leeftijdsgroepen van 0 - 12 jaar. In de praktijk heb ik het meeste van doen met 3 tot 9 jaar. Ik zit in een werkgroep om het voedingsbeleid aan te passen. Komend jaar komen er heel wat gezondere dingen op tafel te staan. Dat kunnen we natuurlijk wel mooi bedenken, maar hoe krijg je de kinderen mee? Daar zijn we natuurlijk ook mee bezig geweest. Een groot succes hebben we geboekt met een proeverij. Misschien dat ouders met basisschoolkinderen daar wat inspiratie uit op kunnen doen.

We hebben de kinderen een fictieve brief van een onderzoeker/wetenschapper voorgelezen. Deze man was bezig met een groot onderzoek naar gezonde voeding en zoekt dappere kinderen die hem daarbij als jury wilden helpen. De professor had na veel onderzoek 12 supergezonde producten gevonden die de kinderen 3x mochten gaan proeven. Ze mochten zelf kiezen of ze alles gingen proeven en of ze dit ook 3x wilden proeven. Ze kregen allemaal een proefkaart waar de producten op staan. Per keer proeven op verschillende dagen kregen ze een stempel. Na 3x een bepaald product geproefd te hebben verdienden ze een stikker. Pas dan mochten ze ook op de kaart aangeven of ze het product "heel lekker", "een beetje lekker" of "niet zo lekker" vinden. Het was dus tevens een enquêteformulier. Als ze 10 van de 12 producten 3x hadden geproefd hadden ze dus 10 stikkers op hun kaart. Dan hadden ze een proefdiploma verdiend. Opmerkelijk is trouwens dat kinderen na de aanvang helemaal niet meer met die professor bezig waren. Het heeft enkel de kickstart gegeven. Ze waren zeer gemotiveerd om hun proefdiploma te halen en zelden werd een product geen 3x geproefd.

De kinderen waren niet te stoppen! Sommige kinderen deden niet aan het onderzoek mee en wilden niks van heel die proeverij weten, sommige kinderen kwamen na verloop van tijd voorzichtig kijken om ook zo hier en daar eens een beetje te proeven. Maar veel kinderen vonden het super-interessant en spannend. Van ouders hoorden we dat ze thuis sommige van onze gezonde dingen ook wilden eten en dat ze allerlei nieuwe dingen wilden gaan proeven waar ze eerst niks van wilden weten.

Wat we hebben bereikt is dat kinderen leren dat het heel leuk kan zijn om nieuwe dingen te ontdekken en dat je na 1x proeven nog niet kunt weten of het lekker is. Je hebt vaak echt even tijd nodig om aan de smaak en structuur te wennen. De eerste keer proef je meestal heel voorzichtig en kritisch. Je vergelijkt het product met iets wat je al kent en misschien ook lekkerder vindt. Maar als je je meer en meer vertrouwd voelt met het product ga je het als een product op zichzelf zien. Vaak dan pas open je je ook voor de smaak.

Wij stonden er van versteld wat kinderen allemaal wel niet lusten: geitensmeerkaas, olijven, haring in tomatensaus en vooral rode pesto was heel populair. Je kunt zo'n proeverij extra avontuurlijk maken door geblindoekt te proeven en te raden wat het is. Je kunt met je kind naar de winkel gaan en hem de opdracht geven om 3 producten te zoeken die hij nog nooit heeft gehad. Zo betrek je hem ook bij het proces.

 
Ik ken menige volwassene die zich exact hetzelfde gedragen! Omdat we van jongs af aan alleen maar zijn geconditioneerd richting zoet en zout, en dus de twee minstens zo belangrijke smaken zuur en bitter niet op de juiste waarde kunnen schatten, heeft menige volwassene de smaakbeleving van een vierjarige en is dus niet volwassen geworden op dat gebied.

Mike

 
Ook een hartstikke leuk idee, onbekende gerechten of hapjes inleiden met een leuk verhaal:

http://www.keetsmakelijk.nl/

Zeg nou zelf, groene asperges, dat klinkt niet aantrekkelijk voor kinderen. Maar als je ze Drakenstaarten noemt en er een mooi verhaal bij vertelt, maak je een stuk meer kans. Met een beetje fantasie verandert de weerstand tegen iets nieuws in een spannend avontuur. Van groenten leren genieten, daar heb je een leven lang plezier van!

Toch maar de levertraan-lollie dan...? :p

 
Ja Mike, helemaal mee eens.

Misschien kunnen we op de WAPF-dag ook een proeverij organiseren. Iedereen neemt iets vreemds mee om aan anderen te laten proeven. Dan graaf ik alvast een kalkoen in en kunnen we gefermenteerd vlees eten zoals de eskimo's. :mrgreen:

 
Quote:
Misschien kunnen we op de WAPF-dag ook een proeverij organiseren. Iedereen neemt iets vreemds mee om aan anderen te laten proeven. Dan graaf ik alvast een kalkoen in en kunnen we gefermenteerd vlees eten zoals de eskimo's.


Niet de eerste WP-dag op 11/2, want deze is voor de pers en doen we volgens de voorwaarden van de uitgever. WP-dagen die daarna volgen doen we op mijn voorwaarden en zijn vrijer. Graaf in de tussentijd die kalkoen alvast maar in! :mrgreen:

Mike

 
dennis wat een geweldig idee! hopelijk komt mijn gezondheid gauw op peil, want ik hoop heel graag in over een jaar zwanger te worden. ik ben nu al dingen aan het uitdenken over gezond opvoeden. het evt. kind zou zeker 3 a 4 dagen naar de creche gaan. ik vind dat een kind - vooral als die geen broertjes/zusjes heeft veel kan opsteken van de sociale interacties in de kinderopvang. maar hoe zou dat idd moeten met gezond eten? je biedt hier meteen leuke mogelijkheden aan. dank je wel!

 
Claireelis,

Ik raad je aan het boek Healing Our Children van Ramiel Nagel aan. Niet alleen vind je in dit boek voedingswijsheden op grondslag van Weston Price om je voor te bereiden op de zwangerschap, de auteur rekent ook af met de mythe dat je kind naar de creche brengen 'zo goed is voor de sociale interactie'. Kinderen zijn ingesteld op een hele sterke moederband die niet verbroken mag worden. Ramiel Nagel noemt dit 'the continuum of care'. Juist door dit te verbreken individualiseer je het kind op een te jonge leeftijd, waardoor het in zichzelf gekeerd raakt als beschermingsmechanisme en dus helemaal niet socialiseert.

In deze eerste fase heeft een kind uitsluitend een moederbewustzijn, waardoor het zichzelf niet losziet van de moeder en de moeder niet losziet van zichzelf, alles is 1 geheel, het is het vrouwelijke onderbewustzijn van het totaal waarmee we allemaal worden geboren. Wie kiest voor kinderen moet daar ook de volledige verantwoordelijkheid voor dragen en dat is onvoorwaardelijke liefde en zorg verlenen aan je kind(eren). Dit is een evolutionaire en natuurlijke wet en mag dan niet politiek correct of cultureel geaccepteerd zijn, maar het maakt het niet minder waar. En dan hebben we nog niet eens over de limonadesiroop, koekjes, snoep en in een plastic beker in de magnetron opgewarmde poedermelk die de kinderen op creches krijgen! Ook dit behoort tot je verantwoordelijkheid als ouder die je niet uit handen hoort te geven!

Het 'continuum of care' wordt in zekere zin al verbroken als we kinderen in een box zetten (letterlijk met tralies!) of in een kinderwagen. Het ergste is een kind laten 'uithuilen' in de kinderkamer, want 'dan leert-ie het vanzelf wel af'. De moeder kan dan nabij zijn, maar de FYSIEKE band tussen moeder en kind wordt verbroken. Lees dat boek, bezint eer ge begint!

Mike

 
erg interessant mike! veel van de dingen die je noemt ben ik ook geheel mee eens - bijv. onvoorwaardelijke liefde, niet uithuilen maar vasthouden, geen tralie box noch in de kinderwagen. ik was zelf van plan om mijn kind te dragen totdat hij/zij zelf kan kruipen/lopen naar wat die wil zien of nodig heeft.

maar dat van de creche... ik zal het boek moeten lezen, maar ik ga niet zomaar akkoord.

voorop staat dat ik natuurlijk het beste wil voor mijn evt kind. maar ik zal na 3-4 maanden wel echt weer aan het werk moeten - zo zit onze maatschapij in elkaar (in zweden is het trouwens een jaar dus daar boffen de kinderen/moeders mee). maar ik denk dat de natuur ook een oplossing hiervoor heeft aangeboden - namelijk oma's :) en ja als dat niet mogelijk is wat dan? goede vrienden die geen oma's/opa's kunnen worden? au pair? ik kan me wel voorstellen dat elk van deze opties beter zijn dan de creche voor een baby. iig vanaf 4 jaar lijkt de kinderopvang me wel echt een prima optie.

 
Je moet kiezen: of werken, of voor je kind zorgen. Opa's em oma's, vrienden, vanuit het perspectief van je kind is het geen mama. De creche vanaf 4 jaar is nog steeds geen optie. Sorry, maar de natuur heeft het toch echt anders bedacht dan de maatschappij. Als je verziekte en verstoorde culturele normen volgt i.p.v. de natuurwetten breng je je kind hoe dan ook schade toe.

Mike

 
Dan wordt je kind helemaal thuis opvoeden iets voor de elite. Mijn moeder was ook fulltime huisvrouw en ik heb derhalve nooit een crèche gezien, en dat geldt voor de meeste kinderen van mijn generatie (1964). Maar tegenwoordig is alles zo duur geworden dat je eigenlijk wel met z'n tweeën móet werken. Voor een jong stel dat een huis én een kind wil is een eigen huis nagenoeg onbereikbaar en ook de huren zijn niet mals :( .

 
Jij spreekt nog vanuit de oude realiteit. Studieschuld, een hypotheek, het is allemaal je lot verbinden aan banken en schuld = slavernij. Je kunt er ook voor kiezen om te gaan huren, wat is daar mis mee? Ik zie menig jong stel volledig in de val zitten omdat de kinderopvang juist onbetaalbaar is. Het tweede inkomen dat moeder verdient gaat volledig op aan de kinderopvang, omdat ze zonodig van huis weg moet zijn i.v.m. de 'emancipatie'.

Wist je dat de Rockefellers feminisme en emancipatie volledig toejuichten? Hun doel is de familie-eenheid doorbreken en dat lukt perfect als moeder zich kapotwerkt om de enige kans die ze heeft om een innige band met haar kind op te bouwen afkoopt om zelfzuchtige doelen na te jagen. De valkuil is dat het 'onbetaalbaar' is, juist omdat iedereen alles wil en geen keuzes durft te maken waar zowel ouders als kinderen beter van worden.

Mike

 
Ik sta volledig achter de woorden van Mike. Ik vind baby's in de kinderopvang geen goed idee. Met alle respect voor de leid(st)ers die hun best doen om baby te bieden wat ze in hun ogen nodig hebben, er is niks wat een goede moeder kan vervangen! En het is uitermate belangrijk dat een kind een hechte band met de moeder opbouwt.

De middelen zijn naar mijn idee erg beperkt in de kinderopvang. Inderdaad ronduit slechte voeding, met als je pech hebt ook nog zo nu en dan zoete traktaties (verjaardagen, afscheid) of 'feestelijkheden' als pepernoten en paaseitjes. En veel te veel kinderen voor het aantal leiding. Kinderen worden in bed gestopt en moeten zichzelf maar in slaap huilen. Het kan ook bijna niet anders, want de volgende kind moet ook weer gevoed worden. Ik vind het ook een raar idee dat een zwangerschap tussendoor in de werkcarrière wordt ingepland. Voor peuters vind ik het weer een ander verhaal. Zo nu en dan eens een dagdeel naar de creche om ook met andere kinderen te spelen lijkt me zo slecht nog niet. En ik wil echt niet zeggen dat alle jonge kinderen het zo slecht hebben in de kinderopvang. De grote vraag is echter: ten koste van wat? Daar wordt veel te weinig naar gekeken...

Naar mijn idee zou de kinderopvang bedoeld moeten zijn voor ouders die drastisch in de knoop met zichzelf zitten wegens ziekte, een mentale stoornis, verslaving, ernstige relatieproblemen, dat soort situaties. Ook voor mensen die ondersteuning in de opvoeding nodig hebben, zoals labiele alleenstaande ouders, kan het wel goed zijn om ook je kind even elders te plaatsen, want het kan behoorlijk heftig zijn om alleen een kind op te voeden als je je eigen leven maar amper op een rijtje kunt krijgen.

Er is ook een klein boekje (ankertje 331) van Josephine van Rossum met als titel "Puur eten en gezond leven." Het gaat over voeding en behandelt ook een stukje ontwikkeling van kinderen. Ze spreekt zich kritisch uit over de kinderopvang. Hier lees je er meer over.

Ik kwam eens ooit bij deze website uit, maar weet niet of ik er wel mee eens ben. Het klinkt een beetje doorgeslagen naar de andere kant.

http://www.dagdagkinderdagverblijf.info/

 
Over het financiële plaatje. Ik zie inderdaad wel eens ouders die beiden in een dikke auto rijden, formeel gekleed zijn en wellicht een goede baan hebben, maar toch hun kind van 7.30 tot 18.30 naar de kinderopvang brengen en dat voor meerdere dagen. Wat zien die van elkaars leven, vraag ik me dan af. Thuis gauw wat eten en naar bed. Is een kind ziek, dan zijn er gelukkig altijd nog zetpillen. Dat is dan het andere uiterste, maar het komt niet zelden voor.

Nee, ik vind dat er echt 1 ouder thuis bij het kind behoort te zijn. Tijdens de zoogperiode is dat de moeder en na 1 - 2 jaar of langer kan dit ook de vader zijn. Betekent dit dat je je baan moet opzeggen of halveren, of dat je moet gaan verhuizen of in een kleinere auto moet gaan rijden, dan is dat gewoon een logisch gevolg. Zoiets behoort een ouder als vanzelfsprekend voor zijn of haar kind over te hebben. Het is investeren in het de persoonlijkheid en ontwikkeling van het kind, in de ouder-kind relatie en in de toekomst van de maatschappij. Zo zie ik het althans.

Na de zoogperiode kan het wat creatiever opgelost worden met grootouders of dat je bijvoorbeeld met een paar ouders afspreekt om de kinderen om de beurt op te vangen / bij elkaar spelen. Vanaf de peutertijd vind ik de kinderopvang best een optie als je dit niet dagelijks doet en je kind niet om 18.30u komt halen, maar goed dat is mijn mening daar over.

 
Quote:
Wist je dat de Rockefellers feminisme en emancipatie volledig toejuichten?


Het feminisme is verkracht! Ik kan niet anders zeggen. Vrouwen hoeven echt geen onderdrukte positie in de nemen, maar hoe het nu gaat... Ik vraag me ook af of anti-conceptiemiddelen en de daaropvolgende hormoonverstoring invloed hebben gehad op het verschijnsel dat veel hedendaagse vrouwen geen échte moeder meer willen of kunnen zijn...

 
Vanaf het begin af aan was feminisme pure mannelijke energie, die niets met vrouw-zijn te maken had. Het feminisme keerde zich tegen mannen en dit soort dualisme van wij-tegen-zij is de mannelijke energie van afscheiding, isolatie, strijd en conflict i.p.v. de vrouwelijke energie van eenheid, harmonie, vrede en samenwerking. Het militante extremisme was meer van hetzelfde, alleen nu deden vrouwen het i.p.v. mannen. Ondertussen zaten de powers-that-be te smullen. Verdeel en heers, nietwaar? Zolang we te druk bezig zijn elkaar te bestrijden hebben we niet door dat de poppenspelers aan alle touwtjes trekken.

Mike

 
ik heb veel dingen altijd op mijn gevoel gedaan, en heb ook veel tegenstand moeten overwinnen. Mij is zelfs verweten dan ik de positie van de vrouw in het algemeen ondermijnde.

Toen ik zwanger was van de eerste was ik net aangenomen op een kinderverblijf, babygroep notabene. Ik dacht, dat komt mooi uit. Helaas, de regels waren anders, ik mocht mijn kind op de dependance brengen en dan op de andere lokatie werken.

Dus: mijn eigen baby wegbrengen, en op andermans kinderen oppassen. Echt niet dus, ik heb bedankt voor de baan.

Ook heb ik mijn kinderen nooit huilend in bed laten liggen, ik vond het niet normaal om een kind zichzelf in slaap te laten huilen. Ik heb ze lang borstvoeding gegeven, veel in de draagzak gehad en de jongsten hebbne zelfs de eerste 4 a 5 jaar tussen ons in geslapen.

De oudsten zijn van een andere vader en die stond hier niet voor open. Maar ik heb veel met ze gewiegd en gezongen 's nachts, als ze niet konden slapen.

Ik had nog wel veel meer willen doen, geen vaccinaties bijvoorbeeld. Ik heb vrijwel nooit oppas nodig gehad, toen ik ben gaan werken, werkte ik alleen de uren dat ze op school zaten of Erik thuis was.

Als ik het voorgaande lees, dan word ik daar helemaal blij van.

Ik voelde mij ook altijd heerlijk, met zo'n klein wurmpje tegen mij aan, alles van ze meekrijgen, volop met ze kunnen kletsen, niets hoeven missen van hun ontwikkeling.

En ik heb nooit het idee gehad dat ik tekort kwam, of een muts was, of mij niet kon ontwikkelen hoor.

Het scheelt dat ik niets heb met kleding/veel schoenen/make up en meer van dit soort dingen die heel veel geld kosten.

Ook vakanties hebben wij nooit gedaan zonder de kinderen, het is zo leuk dingen te bekijken door de ogen van je kinderen.

En weet je, een cliche wellicht, maar voor je het weet zijn ze echt zelfstandig en het huis uit, dus ik wil gewoon alles met ze meemaken. En ik zal het al genoeg missen als ze niet meer thuis wonen.

 
Dirtsa,

Je hebt helemaal gelijk, de kinderjaren zijn voorbij voor je het weet. Wat is nou belangrijker? Zijn we hier niet allemaal terechtgekomen omdat we te lang geen prioriteit hebben gegeven aan onze eigen gezondheid en er maar gewoon op los leefden? Ik kan niet goed vatten hoe je hier aan de ene kant meer bewustzijn over ontwikkelt en aan de andere kant nog steeds in de maatschappelijke valkuilen tuint door niet te kiezen voor of je werk of je kinderen. Is niet gezondheid en het gezin het allerhoogste goed? Daar kan geen geld, geen baan, geen huis, geen auto tegenop! Qua gezondheid hebben we dit al door schade en schande moeten leren door eerst allerlei klachten en kwalen te ontwikkelen, dus wordt het dan niet tijd om je helemaal te bevrijden uit de maatschappelijke kooi die we ons aan laten praten en uiteindelijk helemaal zelf creeren?!

Mike

 
Wat dat betreft ben ik het met jullie eens dat de eerste paar jaar erg belangrijk zijn voor de hechting van de kinderen. Net zoals ik niet voor stoppen met borstvoeding na 2 maanden ben. Een kind is niet iets dat je neemt en na 2 maanden aan iemand afdraagt om op te passen en te voeden. Toch was mijn moeder de eerste 3 jaar van mijn leven altijd thuis en is mijn hechtingsproces niet goed verlopen. Het is wat mij betreft ook geen garantie, maar wel een noodzakelijke voorwaarde. Een kinderdagverblijf is wat mij betreft dan ook echt niet aan de orde.

Zelf heb ik (nog?) totaal geen wens om ooit zelf een kind op de wereld te zetten (als ik dat al kan met mijn eetstoornisverleden). Daarentegen zou ik me eerder willen oriënteren op het adopteren van een kindje. Dat staat natuurlijk wel behoorlijk haaks op mijn nadruk op hechten aan de (biologische) moeder. Bij zo'n kind is het hechtingsproces onderbroken en dat moet weer hervat worden. Dat brengt ongetwijfeld schade toe.

Of ik ooit een kindje zal opvoeden, weet ik nog niet, omdat ik eerst zelf gezonder moet zijn en daarnaast moet leren wat liefde is voor ik het kan geven.

Gelukkig heb ik ook nog even om erover na te denken.

En toch... als ik verhalen zoals die van Dirtsa lees, die zoveel positiviteit omtrent haar kinderen uitstraalt, vraag ik me af hoe de verschillen zo groot kunnen zijn. Ergens geloof ik ook dat het niet klopt om geen kinderwens te hebben: alles in het leven is gericht op reproductie. Het lijkt mij eerder een vanzelfsprekendheid dan een keuze om voort te planten...

 
Quote:
Het lijkt mij eerder een vanzelfsprekendheid dan een keuze om voort te planten...


Dat klopt. Voor natuurvolkeren was vruchtbaarheid en voortplanting het allerhoogste goed, een basisbehoefte die even sterk was als eten. Sterker nog, ze hadden de wijsheid om eten te koppelen aan vruchtbaarheid en voortplanting!

Quote:
Daarentegen zou ik me eerder willen oriënteren op het adopteren van een kindje. Dat staat natuurlijk wel behoorlijk haaks op mijn nadruk op hechten aan de (biologische) moeder. Bij zo'n kind is het hechtingsproces onderbroken en dat moet weer hervat worden. Dat brengt ongetwijfeld schade toe.


Ook dat klopt. Een kind onthechten om aan onze egoistische 'kinderwens' te voldoen klopt voor geen meter. Adoptie is niets meer dan gelegaliseerde kinderhandel en er gaan veel meer duistere praktijken in om dan wij te horen krijgen via de media.

Mike

 

Forum statistieken

Onderwerpen
4.463
Berichten
493.749
Leden
8.626
Nieuwste lid
RobertApank
Word vaste donateur van dit forum
Terug
Bovenaan