Dirtsa stelt zich hier ook voor

[fatsnotbad]

Ik ben,bijna,50 jaar. Moeder van 5 kinderen,en tot 2 jaar geleden was ik buschauffeur, vooral met heel veel plezier.

Ik ben nu volledig afgekeurd, doordat ik progressieve MS heb. Ik heb het hier nog steeds erg moeilijk mee, ik was erg zelfstandig/ondernemend en ondanks vele vage klachten vanaf mijn jongste jeugd erg aktief.

Als je mijn klachten op een rij zet dan kun je het idee krijgen dat ik altijd ziek was, verre van, ik was juist nooit ziek. Tenminste ik ging altijd door, er werd nooit iets gevonden, dus accepteerde ik vrij gemakkelijk dat het nu eenmaal bij mij hoorde,zag het haast als normaal en zette mij er overheen en ging "gewoon" weer door.

Vanaf baby: lichte vorm van dauwworm/ontsteking bij oog paar keer/soort spreidvoetje met speciale oefeningen die ik moet doen/vaak angina(keelontsteking/regelmatig flauwvallen/niet uitgeslapen wakker worden ondanks goede nachtrust/amandelen verwijderd/veel pijn in knie-en/veel pijn in buik(onderzoek naar nieren,lever,darmen,blinde darmoperatie die achteraf niet nodig was/koliekachtige pijn met klam zweet en neiging tot flauw vallen, ging alleen over als ik ging liggen ebn duurde vaak een dag. Door deze pijn ben ik al steeds meer gaan letten op mijn voeding.

middenvoetsbeentje rechtervoet gebroken/enkelbanden rechts gescheurd/chronisch pijn aan rechterschouder met later ook krachtverlies rechterarm/vaak blaasontsteking/vaak verzwikken rechtervoet/lage bloeddruk/slechte ademhaling van jongs af aan(lijkt op kortademig/vanf 4 jaar geleden steeds meer moeite met balans,klapvoet,tintelingen,onrust in de benen,ernstige vermoeidheid....nu voornamelijk in rolstoel, kan niet meer auto rijden, kan niets meer in het huishouden doen, lig veel op de bank.....en wil eigenlijk mijn leven weer terug.

Ik ben zeker nog van alles vergeten, maar ben al jaren bezig om in ieder geval te proberen mijn darmen en andere organen te herstellen. Dat is echter niet zo gamakkelijk, gaps is niet haalbaar door mijn gebrek aan mobiliteit en energie.

Ik gebruik sole/H202 volgens schema van EdMcCabe,meer vet, minder koolhydraten.

Maar heb geen idee hoe ik mijn lichaam weer enigzins kan laten functioneren.

 

[fatsnotbad]

Even wat geschiedenis: ik heb 3 jaar geleden de diagnose PPMS gekregen. Ik had net de uitslag binnen van de eliminatietest(voedingsintollerantie), ik mocht haast niets meer eten. Stond mij te orienteren bij de gezondheidswinkel en had wat dingen daar gekocht.

Ik stond net af te rekenen, destijds liep ik nog gewoon/kon auto rijden en ik weet zeker dat niemand aan mij kon zien dat ik MS had.

Er kwam een oudere man binnen die wachtte tot ik klaar was, toen keek hij naar mij en zei: jij hebt MS en hij legde zijn hand op mijn hoofd en zei ook nog dat vooral mijn rechterkant problemen opleverde.

Ik moest maar eens langskomen, hij kon mij wel helepen.

Rare ervaring, nog met vriendin over gehad. ( stel je eens voor als ik diagnose nog niet had gehad).

Ik ben er geweest, maar het was wat chaotisch bij hem, hij wist niet meer dat ik zou komen naar mijn idee, maar ik zat zelf ook behoorlijk in de knoop met alles.

Ik ben dus weer weggegaan.

Tot een vriendin vn mij een poosje terug vertelde dat zij bij hem was geweest en dit wel een heel bijzondere ervaring was geweest.

Ik heb een afspraak gemaakt, moest nog wel 3 maanden wachten en ben nu 3 keer geweest.

De eerste keer zaten we gewoon wat te kletsen, koetjes/kalfjes, ineens komt hij naast mij zitten en legt zijn hand precies op die plek in de rug waar het naar mijn idee allemaal mee begonnen is en die altijd zeurt.

Hij heeft enorme warme handen en het gevoel is heerlijk.

Ook voelt hij precies waar de druk in mijn hoofd zit.

Verder viel mijzelf op dat ik altijd vol energie bij hem vandaan kom, afgelopen maandag kon ik de eerste uren na de behandeling redelijk normaal lopen in huis, in ieder geval zonder mij overal aan vast te moeten houden.

Alle 3 keer heb ik daarna kunnen stofzuigen en had ik zelfs zin om te fietsen (ik heb echter geen fiets meer).

Maar na een paar uur ebt dit gevoel helemaal weg. Hij gaf aan dat het thuis niet goed zit, iets met aardstralen of zoiets.

Ik moest maar eens contact opnemen met iemand van broncorrector.

Die man is langsgeweest, met wichelroede, maar voelde zo al wel dat de energie niet goed was in ons huis.

Wat vreemd was volgens hem, want een paar huizen verderop stond al een corrector en daar zouden wij van mee moeten profiteren.

Hij is daar geweest en deze bleek totaal niet goed te staan, gisteren zijn ze met zijn twee-en geweest en deze is verplaatst.

Nu zou het goed moeten zijn.

Wat opviel was dat ik na hun correctie de hele dag een warm hoofd heb gehad, met warme oren. Ook vandaag nog.

Ik moest wat vaker met mijn voeten op de grond, om te aarden.

En de tijd zal leren wat dit voor mij doet.

Overigens hoorde ik van mijn bio-boer dat hij er ook 1 heeft, en sinds die tijd heeft hij vrijwel geen anti-biotica meer nodig gehad. Ook slaapt zijn dochter veel beter, zij had echt slaapproblemen.

 

[ruud]

Hoi Dirtsa, ik heb nu je verhaal gelezen.

Jij hebt ook het nodige voor je kiezen al; progressieve MS met 5 kinderen.

Wat kan een mens dragen?

Veel, dat wel.

Vanuit mijn perspectief denk ik; gelukkig voor je dat je bent afgekeurd, maar jij had tenminste veel plezier in je werk.

Wel apart die ontmoeting met die man in de natuurwinkel zeg en later ook wat je vertelt.

Er is echt meer tussen hemel en aarde.

veel sterkte voor je!

 

[zirus]

@dirtsa wat een bijzondere ervaring! hoe gaat het nu? veel sterkte!

 

[fatsnotbad]

het geet....daar kun je dus alle kanten mee op. t geet goed/t geet minder, dus het geet is een gemakkelijk antwoord.

Vergeleken met 4 jaar geleden gaat het slecht, maar in die 4 jaar is het ook wel veel slechter gegaan.

Het blijft wel een golfbeweging, paar dagen redelijk/paar dagen beroerd.

Maar de afgelopen week had ik een paar echt goede dagen, heb zelfs weer paar keer gekookt, de wc en badkamer schoon gemaakt.

Vandaag wel wat lastige benen.

Ik kreeg ook het advies de wekkerradio naast het bed weg te doen, ik sliep meteen erg goed en werd superfit wakker, en daarna dus die goede dagen. Verder viel op dat de pijn in schouder veel minder is.

Ik heb nog wel even gedacht: het zal toch niet zo zijn dat ik zo erg ziek ben door zo'n stomme wekker naast mijn bed?

Ik zal wel zien hoeveel invloed dit heeft, dat kan ik alleen maar bekijken op de lange termijn,. Ik ga nog wel weer terug naar de magnetiseur, kijken of de energie die ik daar op doe wat langer blijft hangen nu.

Ik heb nog 2 kinderen thuis hoor, de oudste 2 wonen al op zichzelf, Bjarne is overleden 10 jaar geleden.

Ik heb een kleinkind al van bijna 5.

En er zeker meer dan wij kunnen zien of zelfs bevatten.

 

[ruud]

Moet je nagaan dat je blij mag zijn als je weer eens een paar keer gekookt hebt, de wc en de badkamer hebt kunnen schoonmaken.

Die wekkerradio's dat zijn ondingen idd net als de draadloze telefoons.

En je hebt ook nog gemerkt welk verschil het maakt: met-zonder.

Je hebt ook al afscheid moeten nemen van een kind nog niet zo lang geleden.

En inmiddels drukt de zorg voor 5 kinderen gelukkig niet meer helemaal op je - gelukkig, want hoe moet je zoiets dan doen?

Ik heb van mijn energetisch therapeut sanskriettekens gekregen tegen straling...

Die heb ik nu ingelijst in mijn huis hangen.

Afgelopen nacht wel lekker geslapen, maar het kan ook van de yoghurt komen

 

[fatsnotbad]

Het maakt uiteindelijk niet uit waar het van komt, als het maar helpt

Ik heb gelukkig een schat van een man, pakt gewoon mee aan en zeurt nooit. Heeft ook geen commentaar als ik weer anders ga eten, nieuwe supplementen nodig heb, naar de acupunctuur wil, nu weer magnetiseur. Ik heb ook erg leuke kinderen hoor.

En als je al maandenlang vrijwel niets meer kunt, dan vooral hangen op de bank, dan is het inderdaad heel bijzonder dat ik weer aan het aanrecht kan staan om te koken.

Vergeleken met 4 jaar geleden is dit natuurlijk belachelijk, toen werkte ik,schilderde het huis binnen en buiten, was aktief op school, met de kinderen, met vriendinnen. Koken/bakken/camperen...noem maar op, gewoon leven dus.

Maar ik hoop nog steeds dat het ook weer beter kan gaan.

En het is niet alleen de wekkerradio, maar ook een broncorrector die beter geplaatst is, waardoor aardstralen geen energie meer weg nemen....hoop ik.

Ik denk overigens ook dat het vele intense verdriet van de afgelopen jaren mede oorzaak is van mijn klachten, maar draai het maar weer eens om.

 

[ruud]

Quote:
Ik denk overigens ook dat het vele intense verdriet van de afgelopen jaren mede oorzaak is van mijn klachten, maar draai het maar weer eens om.


Ach... ja dat herken ik ergens vanuit mijn eigen ervaring.

Mijn vader stierf 2 jaar voordat ik instortte in 2007.

Liever niet dat ik dat verdriet wegwuif, maar noodgedwongen afscheid moeten nemen van je kind, dat lijkt me vreselijk.

Wat een overgang weer, maar: ik heb afgelopen weekend afscheid moeten nemen van mijn cavia.

Het is maar zo´n beestje weet je, maar toch, je raakt er aan gehecht.

En ik heb geen kinderen.

Ik merk hoe verdringerig ik omging met het afscheid gedurende de laatste weken van haar naderende einde.

Haar minder aanraken, het vertikken om haar te begraven na haar dood gevonden te hebben: bewust voelde dat vertikken aan als dat het buiten te koud was gisteren, maar eigenlijk wil ik er niet veel mee te maken hebben voel ik, met die dood van de ander (en natuurlijk ook die van mezelf).

Alsof het niet van mij is, niet iets met mij te maken heeft, zo voelt het.

En toch moet ik er iets mee, dat besef ik ook wel, of ik wil of niet.

Zo was het ook met mij gesteld toen mijn vader stierf en daarna.

Het een plek geven voor het zover was en daarna, viel mij zwaar, zwaarder dan ik doorhad.

En dan de dood van een bloedeigen kind voor wie je ook altijd nog die extra verantwoordelijkheid hebt.

Loodzwaar lijkt me dat.

 

[Rapunzel]

Ik lees hier over verdriet en over een ineenstorting in 2007. Ik ben ineengestort in 2000.

Dat hebben we dus ook allemaal gemeen. Toeval? Ik dacht het niet.... Nu ik erover nadenk, 2 jaar voor mijn ineenstorting begon die auto-immune haarziekte!

 

[Webmaster]

Wie het boek van Wilson heeft gelezen weet dat er heel vaak een bepalend moment is (bijv. het verlies van een naaste) dat dermate veel stress oplevert waardoor je bijnieren het zo zwaar te verduren krijgen dat ze er niet goed meer van terugveren. Dit is wat jullie beschrijven. De gemeenschappelijke oorzaak is dus stress en daar ligt ook de oplossing. Jullie taak is weer rust te brengen in je lichaam en geest.

Mike

 

[fatsnotbad]

Verdriet/verlies/afscheid nemen...of juist alles verdringen, zeg het maar eens. Het verlies van onze Bjarne is niet te beschrijven. Maar wij hadden destijds 2 pubers is huis, een zoon van 5 en van 4 weken, aan de borst. Je kinderen hebben enorm veel verdriet, als moeder probeer je het zo goed mogelijk op te vangen en door te gaan.

Naar mijn idee hebben we er alles aan gedaan, onze oudste raakte echter in de knoop, dat geeft zorgen. Toen het met hem wat beter ging kreeg onze dochter het moeilijk en werd al jong zwanger.

Eenh moeilijke periode, maar dat kon ik ook wel aan...schouders eronder en aanpakken.

Toen gebeurde er iets waar ik niet mee om kon gaan, het ging niet goed in ons huwelijk en een vriendin (dacht ik) probeerde toen vvor mijn man te gaan.

Daar heb ik het dus enorm moeilijk mee gehad, ik had zo'n enorm diep verdriet, dat dieper ging dan het overlijden van onze zoon. Ik had het hier zo moeilijk mee, hoe kon ik het hier moeilijker mee hebben dan het overlijden van Bjarne?

Enorm in de knoop zat ik, en maar doen alsof er niets aan de hand was, wegstoppen dit verdriet, doorgaan, er zijn jonge kinderen, die hebben al teveel meegemaakt....en toen begonnen de eerste klachten van de MS.

Inmiddels zijn we er zelf wel uit gekomen, en is het een stuk rustiger. Met de kinderen gaat het goed, en tussen ons ook. Maar ik heb geen idee hoe ik de MS weer kan laten verdwijnen.

 

[Rapunzel]

Wat vreselijk allemaal Dirtsa! Je noemt ook nog het verdringen. Daar ben ik al jaren een goeie in. Er zijn mensen die me vrolijk noemen en een lachebekje of zoiets en dan ben ik verbaasd. Als ik een foto van mezelf zie ben ik ook altijd verbaasd. Ik zie er zo gelukkig uit! Ben ik dat? Vanbinnen voel ik me namelijk heel anders....

 

[Webmaster]

Spritualiteit helpt bij de verwerking van een verlies. Dit is een besef dat we onderdeel uitmaken van een groter geheel, dat dit geheel eindeloos is en nooit verloren gaat. We hebben veel onnodig verdriet omdat we teveel in isolatie met onszelf, met elkaar, met de wereld en met de kosmos zitten door een egobewustzijn gebaseerd op afscheiding dat ons vertelt dat alles zinloos en puur toeval is en de dood letterlijk het einde is. De waarheid is dat wie ons hier in materiele vorm ontvalt in immateriele vorm (pure energie) doorgaat. Ik raad jullie aan het boek Eindeloos Bewustzijn te lezen van Pim van Lommel die 25 jaar onderzoek heeft gedaan naar bijna-doodervaringen (BDE's).

Vorig jaar op 14 september is onze kat Lucky onder een auto terechtgekomen. Toen ik dit vernam zat ik midden in een radiouitzending op het internet en heb deze abrupt afgebroken. De week daarop las ik de volgende tekst voor, waaruit blijkt hoe spiritualiteit je kan helpen met het verwerken van een verlies en het een plaatsje te geven, zodat je er letterlijk vrede mee hebt. Ik hoop dat dit voor jullie ook een steun is:



Onze kat heette Lucky, omdat mijn vriendin haar op de weg had gevonden precies een jaar geleden, aangereden door een auto. Lucky leefde nog en mijn vriendin heeft haar naar een dierenambulance gebracht. Een dierenarts heeft haar toen vakkundig opgelapt, waarbij de staart niet meer kon worden gered. Behalve een klein stompje dat herinnerde aan de staart had ze ook een gebroken bekken, was er een miniscuul stukje van een oor af en er waren nog wat verwondingen. We hebben haar in huis genomen omdat niemand haar kwam opeisen. Ze herstelde volledig en werd van een bang, getraumatiseerd katje al snel een vrolijk beestje dat meteen onze harten stal. Het is erg zuur dat ze nu een jaar later alsnog door een auto is doodgereden.

Vorige week dinsdag was Lucky de hele dag zoek. Het voelde al de hele dag onheilspellend aan. Mijn vriendin dacht er 's avonds aan om de voicemail van ons vaste nummer af te luisteren en toen bleek de Dierenambulance al om 9.30 u te hebben gebeld. Ze belde meteen terug en Lucky bleek te zijn doodgereden. Toen mijn vriendin die avond dat bewuste telefoontje pleegde, was ik net begonnen aan mijn wekelijkse bijdrage op Gezondheidradio met Henk. Ik heb onmiddellijk de uitzending gestopt en ben mijn vriendin gaan troosten.

De volgende ochtend hebben we haar opgehaald en begraven in de tuin, onder haar favoriete struik. Toen kon mijn vriendin mij troosten want pas toen barstte ik in huilen uit. Het voelt wel goed dat we haar op haar favoriete plekje teruggegeven hebben aan de aarde om haar favoriete plant te voeden. De wetenschap dat ze nu op een nog veel betere plek is, is voor ons ook een enorme steun.

Lucky maakte geen ontwikkeling door kwa volwassenheid. Onze andere kat was met anderhalf jaar al echt een volwassen kat aan het worden, maar Lucky bleef... een babytje. Alleen maar blij, lief, speels, optimistisch en grappig. Ik denk dat ze een jaar in ons leven is gekomen om ons iets bijzonders te leren: wees elke dag dag blij, lief, speels, optimistisch en grappig!

Ik ben tot de conclusie gekomen dat we een engeltje in katvorm hebben gehad dat ons een jaar lang de belangrijkste les heeft geleerd die er bestaat: leef ten volle en altijd in het moment. De reden waarom Lucky niet volwassen werd, was omdat ze niet voorbestemd was om volwassen te worden. Wij keken uit naar nog vele jaren met ons 'babytje', maar het heeft niet zo mogen zijn. Haar noodlot werd uitgesteld zodat ze nog even bij ons mocht blijven. Ze was een engel die op ons pad is gestuurd en ze ging uit ons leven op dezelfde manier als ze in ons leven was gekomen.

Mike

 

[ruud]

@ Dirtsa

Quote:
ik had zo'n enorm diep verdriet, dat dieper ging dan het overlijden van onze zoon. Ik had het hier zo moeilijk mee, hoe kon ik het hier moeilijker mee hebben dan het overlijden van Bjarne?


dit zijn drie ipv twee dingen: de problemen met je vriendin, het overlijden van je zoon en een schuldgevoel over gevoelens (of afwezigheid ervan).

dat laatste is pas echt gniepig volgens mij.

 

[fatsnotbad]

Lievergezond..je slaat de spijker op zijn kop, ik ben een wandelend schuldgevoel en lig er echt wakker van wat ik anders kunnen doen,anders had moeten zeggen, of wat ik juist niet heb gezegd.

Als ik aan onze Bjarne denk dan heb ik vooral warmte in mijn hart en een glimlach op mijn gezicht, hij was echt zo'n leuk kind en door hem was ik echt een leuke moeder.

Ondanks dat ik hem mis, heb ik vooral leuke herinneringen aan hem.

Als ik terug denk aan de periode voordat ik MS kreeg, toen ik mijn vertrouwen kwijt raakte, dan heb ik nog steeds een enorme knoop in mijn maag.

Die wil ik kwijt, en er val nog heel wat te verwerken uit die periode. Maar hoe doe ik dit?

 

[zirus]

ik kan instemmen - schuldgevoelens wegen zo vreselijk zwaar op de geest!!!! Ik heb veel baat gehad bij het praten met een goede, ervaren psychotherapeute (maar daar zijn er volgens mij weinig van - vooral met de huidige gz opleidingen). Wat ik je wel kan zeggen is dat toen ik mijn schuldgevoel kon loslaten, en identificeren en wegwerken wanneer nodig - door begrijpen waarom dingen zijn gelopen zoals ze zijn gegaan en dat mijn gedrag logisch was gegeven de situatie, dat ik het beste heb gedaan wat ik kon doen op dat moment - de vrijheid en rust dat ik ervaarde en de liefdevolle blik dat ontwikkelde gaf/geeft zo veel positiefs, dat ik zelfs mijn chronische ziekte kan accepteren (ook al doe ik veel aan verbetering) en vreemd genoeg ontzettend positief en gelukkig ben ik hoop dat je je schuldgevoelens kwijt kan raken! het aanduiden van waar het probleem zit is meestal het halve werk dus je bent goed onderweg veel sterkte!

 

[fatsnotbad]

Dank jullie wel ik doe mijn best hoor.

Ik probeer vooral steeds meer te kijken naar wat ik heb, wat goed gaat en probeer te genieten van de dingen om mij heen.

Ikk merk dat ik nog redelijk instabiel ben, zolang er niets ergs gebeurd voel ik mij steeds sterker, maar er moetniets mis gaan...dan ben ik te snel uit het lood geslagen.

Dus ik hoop maar dat het de komende tijd lekker rustig blijft om mij heen.

 

[Webmaster]

Angst en schuldgevoel zijn de twee meest destructieve emoties die er bestaan. En onze maatschappij is er juist op gericht om je met die twee emoties op te zadelen! De reden waarom mensen angst en schuldgevoel hebben is omdat ze onwetend zijn. Onwetendheid is de vloek van de mensheid.

Daarom raad ik je ook aan om Eindeloos Bewustzijn te lezen van Pim van Lommel. Hij was een hartchirurg in Arnhem die iemand die hersendood was terug wist te brengen om er vervolgens achter te komen dat die persoon kwaad op hem was! Deze persoon gaf aan op zo'n mooie plek te zijn geweest en wilde niet meer terug naar het aardse bestaan. Dit zette Van Lommel aan het denken en hij vroeg zich af of meerdere mensen een soortgelijke ervaring hadden. Hij besloot het wetenschappelijk te onderzoeken. Telkens als hij iemand die klinisch dood was terug wist te brengen ondervroeg hij deze patienten en nam ze daarbij zeer serieus. Hierdoor kreeg hij al snel openhartige antwoorden en verhalen, die allemaal verrassend veel overeenkwamen met elkaar. Uiteindelijk kon Van Lommel gewoon op basis van een checklist afvinken of zijn patienten bepaalde ervaringen hadden gehad!

Van Lommel had een wetenschappelijke, onderzoekende geest en was ook benieuwd of het aloude tegenargument waar was dat het allemaal een hallicunatie is, veroorzaakt door endorfinen. Zo waren er veel verhalen van uittredingen tijdens hartoperaties, waarbij men van bovenaf zag dat er op hen werd geopereerd. Om aan te tonen of dit echt zo was of een illusie hoefde Van Lommel eigenlijk alleen maar ongewone objecten in de operatiekamer te plaatsen die uitsluitend van bovenaf zichtbaar waren en de desbetreffende persoon zeer zeker zouden opvallen, omdat ze niet in een operatiekamer thuishoorden. Bij navraag bleken deze objecten daadwerkelijk te zijn opgemerkt! Hierdoor toonde hij aan dat het dus geen illusie van de hersenen betrof.

En zo heeft Van Lommel nog wel meer interessante proeven gedaan die de verhalen van mensen met een bijna-doodervaring ondersteunen. Interessant is hoe blinde mensen het scherpste zicht hadden, dove mensen het scherpste gehoor en demente mensen het scherpste geheugen. De geest is alleen maar een soort 'interface' met de kosmos en als deze vertroebeld raakt, gaat er iets mis met de communicatie die onze zender-ontvanger, ons 'junk-DNA' (acht, het is maar 98% van je DNA die wetenschappers niet kunnen verklaren en daarom maar klassificeren als 'rommel-DNA') onderhoudt met het universum.

Vandaar de titel van zijn boek, Eindeloos Bewustzijn. Ons bewustzijn wordt vele malen groter als we ons aardse lichaam en geest verlaten. Vandaar die verhalen dat je hele leven als een flits aan je voorbij gaat. Er bestaat dan geen tijd en ruimte meer, dus je bent overal en altijd. Pas dan leer je echt hoe scheppend gedachtenkracht werkelijk is. Eindeloos Bewustzijn is echt een fascinerend boek op basis van gedegen wetenschappelijk onderzoek. Het boek maakt je wetend i.p.v. onwetend. Alleen d.m.v. kennis en verantwoordelijkheid komen we uit de val van angst en schuldgevoel. We leren dan ver-geven (weg-geven, negatieve energie retour afzender sturen), omdat we de onwetendheid van onszelf en van anderen zien. Een van de meest inspirerende zinnen ooit is nog steeds: "Vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen."

Dirtsa, je moet jezelf vergeven en stoppen met je schuldig te voelen. Het vreet jou van binnen op en het is geen toeval dat je zelf al de link legt met je ziekte en schuldgevoelens. En ga dat boek lezen, je zult er wijzer van worden en tegelijkertijd troost van ondervinden!

Mike

 

[fatsnotbad]

Ik ga dit boek zeker bestellen, want het zal wel niet in de boekwinkel liggen, denk k.

Ik zal morgen eens bellen, ik heb nog een boekenbon liggen.

Mike, ik ga proberen mijzelf te vergeven, daar zal ik nog een kluif aan hebben. maar ben mij ervan bewust dat het niet mijn omgeving is die mij dingen verwijt of kwalijk neemt, maar dat ik dat vooral zelf doe.

Mijn broer zei vroeger altijd dat ik olifantengeheugen had, sommige dingen blijven mij bij, woordelijk wat er gezegd is, wat ik gedaan heb en het gevoel wat ik erbij had.Dat blijft malen in mijn hoofd, ik zit er veel te vol mee en moet dingen leren los te laten.

Als mij dat lukt dan komt er weer ruimte in mijn hoofd.

Het mijzelf van boven zien, dat ken ik, zonder een bijna dood ervaring. Dit heb ik ervaren tijdens een echo van ons eerste kindje (mijn derde), ik merkte gewoon dat er iets niet goed was en zag toen alles van boven af aan. Ik zag mijzelf liggen en zag wat er gebeurde...zo vreemd, maar ik weet het nog helemaal precies, zelfs het gevoel wat ik erbij had.

Het bleek dat dit kindje niet meer leefde.

 

[Webmaster]

Quote:
Mijn broer zei vroeger altijd dat ik olifantengeheugen had, sommige dingen blijven mij bij, woordelijk wat er gezegd is, wat ik gedaan heb en het gevoel wat ik erbij had.Dat blijft malen in mijn hoofd, ik zit er veel te vol mee en moet dingen leren los te laten.


Dit betekent dat je ego met je op de loop gaat, of liever gezegd dat jij dit toelaat. Je maakt nl. alles persoonlijk en dus draait om alles om jou. Er zit veel oude wijsheid in onze taal. De uitdrukking 'trek het je niet aan' moet je letterlijk nemen! Jij bent diegene die dit naar je toe trekt. Daarom ook ver-geven: niet aantrekken, maar weggeven.

Mike