Albert,
Dit antwoord had ik al verwacht, want zo antwoord je keer op keer. Ik wil je geen enkel complex aanpraten, maar ik wil je wel wijzen op de twee vormen van bewustzijn die jou volgens mij parten spelen (en menig ander persoon op en buiten dit forum!).
Op BEWUST niveau geloof ik meteen dat je 100% gelooft in de woorden die je schrijft. Op bewust niveau ben je een vrolijk, positief mens die er elke dag het beste van maakt en er zich niet onder laat krijgen. Het bewuste niveau BEDENK je echter alleen maar, het is jouw creatie waarmee je je naar de buitenwereld manifesteert, zo leren de mensen jou van de buitenkant kennen.
Op ONBEWUST niveau zou je echter wel eens een zelfsaboteur kunnen zijn die op het allerdiepste niveau gehecht is aan pijn en lijden. Dat is het existentiele niveau. Velen van ons lijden hieraan, het is de collectieve verwonding die we van jongs af aan hebben opgelopen omdat we toen we uit de baarmoeder kwamen wakker werden in een darwiniaanse nachtmerrie waarin het leven lijden is en het gaat om overleven i.p.v. ten volle leven.
Het bewustzijn is je mannelijke kant, je yang. Deze houdt zich flink en laat zich niet kisten. Essentieel is het deze kant geweest die je in de problemen heeft gebracht, want hierdoor ben je structureel veel te ver over je grenzen gegaan. M.i. lijd je hier nog steeds in grotere mate aan dan jij wilt inzien of toegeven. Het is deze mannelijke kant die verantwoordelijk is voor het zelfbedrog: je gaat je uiterlijke manifestatie verwarren met hoe jijzelf diep van binnen in elkaar zit.
Dit mannelijke bewustzijn heeft structureel het vrouwelijke onderbewustzijn, dat vele malen sterker is en zich niet laat onderdrukken, geprobeerd te onderdrukken. Deze disharmonie waarbij de geest (mannelijk) het lichaam (vrouwelijk) onderdrukt levert per definitie klachten op van de automatische basisfuncties van je lichaam, oftewel de spijsvertering, stofwisseling, hormonen en het zenuwstelsel. Dit is het terrein van de moeder. Kortom, je yang heeft je yin verstoord.
Door veel te lang in je yang te blijven hangen ben je alsmaar verder vervreemd geraakt van je innerlijke kern, je yin. Je hebt een vals zelfbeeld geschapen van een positieve volhouder, waarmee je op een ogenschijnlijk positieve manier denkt goed bezig te zijn, maar in werkelijkheid nog steeds geen contact maakt met je kwetsbare, vrouwelijke kant en deze onbewust verder blijft onderdrukken door het vooral maar niet te willen voelen en zo dus je klachten in stand houdt en zelfs verergert.
Ik denk dat telkens als jij verbetering ervaart er een stemmetje in je hoofd meteen zegt: dat is toch niet blijvend. Waardoor je vervolgens je angst waarmaakt. Angst hoort bij het ego en volgens mij is dat de oorzaak van zowel het ontstaan als het in stand houden van je klachten. Het ego doet aan zelfsabotage. Een ander gedeelte van jou wil ook echt helen, dat is je vrouwelijke gedeelte en hoewel het oneindig krachtiger is (want dat is je werkelijke levenskracht) laat je dit veel te weinig toe.
Uiteindelijk ben jij de dirigent van het orkest, dat is onze goddelijke gave van vrije wil. De kernvraag is of je deze destructief of constructief wilt inzetten. Zolang jouw energie nog steeds naar buiten is gericht (mannelijk) en je geen innerlijke reis hebt gemaakt (vrouwelijk) zal er niets wezenlijks veranderen, wat je ook probeert. Hierdoor zal je alsmaar meer door je zelfsaboterende ego bevestigd worden in de gedachte: zie je wel, niets lukt.
Jij moet dus gaan soul-searchen en gaan VOELEN. Nu PRAAT je over pijn en leed, maar in hoeverre maak je contact met dat GEVOEL. Je verschuilt je achter klaar moeten staan voor je kinderen, maar wat hebben ze aan jou als jij alsmaar verslechtert? Er komt een moment dat je eerst en vooral voor JEZELF klaar moet staan. Als jij echt heel eerlijk bent naar jezelf toe zal het mij niet verbazen dat je me gelijk gaat geven dat er wel degelijk een zelfsaboterend, zelfgecreeerd stemmetje in jou zit dat voortdurend de boodschap verkondigt dat het nooit wat was, nooit wat is en ook nooit wat zal zijn en dat je naar de buitenwereld toe een totaal andere Albert laat zien.
Je staat nogal snel klaar met ontkenningsgedrag, valt me op, dus doe hiermee wat je wil. Als jij hier niet van leert, hebben hopelijk anderen die dit lezen er wel wat aan.
Mike
zelfs geen klein ge-ja maartje? Ik tel mijn zegeningen van alles wat al verdwenen is aan symptomen, maar soms baal ik gewoon van wat er allemaal nog zit. Ja, maar...ik doe mijn best hoor Mike. En ik ga zometeen scooten met onze Henk ( de hond) en dit doe ik alweer enkele weken iedere dag, dat kon ik een jaar geleden absoluut niet. Ik geniet ervan en ben er trots op dat Erik dit niet vanavond nog hoeft te doen en dat Henk niet de hele dag hoeft te wachten.
