Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Elke en woon in België. Ondertussen ben ik al 26 en weet ik nog steeds niet wat ik heb. Er zijn al zoveel jaren voorbijgegaan, zoveel dokters, ziekenhuizen, testen, ... en nog steeds weet ik het niet.
Zelf voel ik dat mijn lichaam echt niet meer wilt.
Misschien is het voor jullie gemakkelijker als ik de symptomen neerschrijf en hoe mijn leven verlopen is vanaf mijn 18 de levensjaar.
Hier beginnen we bij mijn eerste relatie. Een jaar later gingen we samen wonen in Wallonië, nog al vrij ver van mijn ouderlijk huis. ik was heel ongelukkig en had veel verdriet dat ik mijn ouders niet veel meer zag. De vier jaren dat ik daar heb gewoond ben ik steeds ziek geweest en heb ik zelfs lange periodes gehad waar ik bijna 18 pillen per dag nam. Ik sliep 16 uren, at heel weinig en als ik iets at, was dit pasta, suikers, en vettige dingen, hallucineerde, nachtmerries, kon gewoon neervallen en buiten westen zijn. Ook heb ik een heel zwaar verpletteringstrauma gehad met een paard en een frontale botsing met een auto, als inzittende.
De dokters stuurden mij naar een instelling voor annorexia patiënten. Terwijl ik ook een zware depressie had en niet te vergeten de ziekte van hashimoto (traag werkende schildklier).
Na mijn opname is mijn toenmalige schoonmoeder aan een hele agressieve kanker overleden. Zij was mijn tweede mama voor mij. Dus een heel zwaar verwerkingsproces.
Enkele maanden later zijn we verhuisd naar mijn ex zijn ouderlijk huis. Wanneer ik mijn vast contract mocht tekenen als verkoopster, had hij een punt achter de relatie gezet. Dit juist voor dat mijn mama een zware rugoperatie moest ondergaan. Ik ben toen hals over de kop op gehaald door mijn vader om terug in het ouderlijk huis te gaan wonen. Maanden later heb ik contact opgenomen met een vriend waar ik al enkele jaren verliefd op was. Dit is dan een bepaalde soort relatie geweest voor mij waar ikzelf niet aan uit kon.Toen hij zei dat ik labiel was en niet geschikt was voor hem. wou ik niet meer bestaan en hebben ze mij in spoed naar een instelling gebracht om mezelf in veiligheid te brengen. Deze opname deed me heel veel goeds. Ik leerde weer iemand kennen en dit ging anderhalf jaar goed. Tot na de breuk, waar ik gestalkt werd en helemaal geen rust meer vond. Dan ben ik echt ziek geworden dat ik gewoon niet meer weet van waar het allemaal komt.
Dit zijn de symptomen die ik het laatste jaar heb ontwikkeld:
Schildklier dat ineens veel te snel gaat en dan weer super traag(hierdoor ook al in het ziekenhuis moeten opgenomen worden. omdat ik drie dagen niets meer had gedronken en gegeten en ik bleef maar overgeven en diarree hebben.)
Chronische hyperventilatie
Ik heb ook een hele zware griep op mijn longen gehad
angstaanvallen
momenten dat ik heel gejaagd ben
momenten dat ik gewoon niets meer kan doen zelfs niet meer paardrijden waar ik zelf heel rustig van word
ik verlies heel snel mijn geduld
nachtmerries
slaaploosheid ook al ben ik volledig uitgeput
tijden dat ik zoveel wil doen dat ik mezelf voorbijloop
suikerverslaving
afvallen
acne
heel veel last van kloven, exzemen aan de geslachtsdelen
malabsorbtie van fructose
zeer lage bloeddruk
spastisch colon
vaak bloed in de stoelgang
duizelig zijn zonder reden
zweten zonder reden
soms ineens als een zombie rondlopen met hele wijde pupillen, trillend lichaam verlammingsverschijnselen, niet meer kunnen praten, dingen horen die er niet zijn zoals sirenes, troebel zien
geheugen is zeer slecht
heel vaak rug en nekklachten
verkrampt rondlopen
koud hebben
netelroos
cystes aan de eierstokken
niets meer kunnen beslissen
na het eten heb ik soms het gevoel dat ik flauw ga vallen.
ik heb vaak gewoon de fut niet om dingen te doen.
zelf probeer ik wel elke dag te gaan rijden omdat ik iets wil gedaan hebben
werken gaat niet meer (al vijf maanden thuis)
Heel veel allergiën die het ene jaar verschrikkelijk zijn tot rode ogen toe en andere jaren weer iets minder.
...
De dokter stuurt me nu naar de psychiater omdat ze wil uitsluiten dat ik een bipolair iemand zou zijn of manisch depressief ben. Dit doet ze ook omdat ik nu al vanaf mijn 19de antidepressiva neem en al bijna 8 jaar naar psychologen.Maar ik heb echt het gevoel dat het echt iets anders is. Ik heb ook een spiraaltje laten steken omdat ik van de pil enorm ziek werd. Hoofdpijnen, zware menstruatieklachten,...
Mijn tante zei dan ook iets over bijnieruitputting. Ik heb al een heel groot deel gelezen over een boek van bijnieruitputting, maar ik weet niet of dit weer het zoveelste is dat een misschien zou kunnen zijn en dan uiteindelijk toch uitdraait op, meid het zit tussen je twee oren. je bent medisch volledig in orde. buiten je schildklier dan. Ik zou de 20ste november terug moeten gaan werken maar mijn lichaam wil gewoon niet meer.
Wat denken jullie, hopelijk kunnen jullie mij helpen.
Met vriendelijke groeten Elke.