Wat te doen als je weg in t leven kwijt bent?

[Guest]

Hallo allemaal,

Ik ben echt totaal de weg kwijt in t leven en wil graag weer 'opstarten' met een levensstijl/werk maar weet dus totaal niet meer wat ik wil,hoe te beginnen etc.

(Heb constant t idee dat als ik maar ook 1misstap maak,meteen weer wordt gestraft door t universum.Heb 't idee dat er vanalles van me wordt verwacht,wat ik misschien zelf helemaal niet wil.....en ik kan t echt niet meer aan om elke keer alles uit mn leven totaal weggevaagd wordt.)

Hoe kom je erachter wat ik nu wil?

Mijn zin/humeur/toekomstperspectief/wensen/emoties e.d. veranderen constant. Soms wil ik vanalles tegelijk/veel tegenstrijdige dingen etc. en soms ben ik totaal lethargisch en heb nergens meer zin in,zie niks meer zitten etc.

Ik heb wel eens gehoord dat je terug zou moeten kijken naar je jeugd en wat je toen graag deed,daar zou dan je ware passie liggen....heeft iemand hier ervaring mee?uberhaupt ervaring met hoe t leven weer op te pakken en echt datgene te gaan doen,nastreven,bereiken wat je hearts desire is?

 

[ikke]

Joey,

Met ditzelfde heb ik ook flink gestoeid. Ik zal niet zeggen dat ik ermee klaar ben, want ook ik twijfel nog regelmatig of ik wel of niet iets wil en of ik de juiste keuzes heb gemaakt. Verschil is wel dat ik over het algemeen dat lethargische heb en eigenlijk niet meer het "bevlogen zijn". Al jaren niet meer zelfs. Toch heb ik ook niet het idee dat ik allemaal dingen doe ik vervelend vind. Ik doe gewoon de dingen die ik moet doen: ik studeer, ik werk, etc. Zolang het me allemaal niet te veel wordt, vind ik het wel best.

Ik gok dat Mike nu zal zeggen dat we onszelf (ik neem mezelf er voor het gemak ook maar even bij) eerst moeten voeden (en waarschijnlijk op meerdere manieren dan alleen in de vorm van eten). Nu geloof ik dat dat best iets zal doen, maar ik geloof niet dat het het enige is dat mogelijk is. Wat kan helpen, mits je niet in een bijzonder lethargische bui bent, is eens inspiratie gaan opdoen. Dat kan op vele mogelijkheden. Je kunt eens, ik noem maar iets, een beurs, lezing of wat dan ook bezoeken. Daar staan/spreken vaak bevlogen mensen en dat kan aanstekelijk werken.

Heb je ook wel eens met iemand gepraat die je de juiste vragen kan stellen? Dat kan ook nog wel eens helpen "iets dichter bij jezelf te komen".

Je kunt ook nog wel eens een aantal dingen uitproberen en zien of het je bevalt. Als je echter in een ongeschikte bui bent, bekijk je alles ook door diezefde ongeschikte bril en zul je het niet leuk vinden.

Overigens heb ik zelf één ding willen doen om erachter te komen (maar dat heb ik nooit gedaan): afstand nemen (misschien wel heel letterlijk door een tijd in het buitenland te gaan leven) en vanuit die positie je leven, wensen en dergelijke beschouwen.

Toch ben ik geneigd te denken dat, het zin hebben, emoties voelen en daar tegenover het lethargisch e.d. zijn vooral te maken heeft met hersenenergie. Daar zal volgens mijn theorie eerst iets in moeten veranderen. Hoewel het natuurlijk niet meer is dan een theorie, weet ik uit eigen ervaring, dat ik totaal niets voel, wanneer ik last heb van mijn lijf. Dan kan ik vanalles willen voelen, maar dan kom ik gewoon nergens bij. Evengoed zou zoiets bij jou ook wel kunnen.

Overigens geloof ik niet dat het je gaat helpen om te denken dat je gestraft wordt door het universum wanneer je een misstap begaat. Welke zaken heb jij aan elkaar gekoppeld om tot die conclusie te komen? Het zou namelijk wel betekenen dat je perfect zou moeten leven (wat je overigens al niet doet, door alleen al de manier waarop je af en toe met jezelf omgaat). Wat wordt er allemaal van jou verwacht? En door wie (ook door het universum?)?

 

[Rapunzel]

Ik wou dat ik je helpen kon Joey maar.... ik heb in mijn leven precies hetzelfde ervaren als jij! Ook nooit een idee gehad wat ik nou toch moest worden. Want ik moest iets worden van mezelf en liefst iets bijzonders.

Mijn vader bracht regelmatig beroepenboeken mee naar huis en dan zat ik maar te bladeren en te dubben. Nooit ben ik eruit gekomen (was ook weer angst achteraf bekeken want de bibliotheekschool trok me bijv. wel maar ik zag de reis ernaartoe niet zitten). Uiteindelijk heb ik dan 32 jaar op een kantoor de financiële administratie gedaan terwijl werken met cijfertjes totaal niet mijn ding was! Zorg dat dat je in elk geval niet overkomt! Ik weet dat ze zeggen dat je moet kijken naar wat je leuk vond als kind. Dat lijkt me best een goeie tip. En misschien moet je niet teveel nadenken maar meer voelen - als je kunt - en gewoon doen. Lukt het niet, dan ben je in elk geval een ervaring rijker en weet je iets beter wat je dan wel wil.

 

[Guest]

Weet je wat t ook is? Bezoek idd wel vaker dingen,waarvan ik op dat moment enthousiast word en weer begin te dromen,maar ik kan er ook weer snel op afknappen.Probleem is dat ik droom over vanalles en nog wat en mezelf dan ook gelukkig&vrij&probleemloos voor me zie,maar zodra ik t in werking moet zetten dan heb ik geen zin/voel me angstig/onrustig of wt dan ook.

(@Pinklady toevallig kreeg ik van iemand de link naar een test vd Mood Cure...die testen had ik eens gedaan,bij ze allemaal scoorde ik bovengemiddeld,vraag me af of t ooit goed met me gaat komen of dat ik mn zelfdiscipline weer moet gaan inzetten en gewoon ergens beginnen. Reizen daar denk ik dus ook wel vaker aan,maar begin dan meteen te malen over hoe ik alles dan moet gaan doen aangezien t niet meer is zoals ik voorheen zorgeloos op reis ging)

Een voorbeeld: Zo heb ik nu bv,na jaren proberen,een kans gekregen om bij iemand tegen een redelijk tarief (hoewel ik t nog steeds financieel niet kan veroorloven.) te leren tattooeren. Op zich vind ik dat wel gaaf,maar anderzijds zie ik dan wel op tegen t moeten oefenen met tekenen,'t op tijd moeten eten etc. om op tijd te zijn.Soms heb ik t na een uur zitten daar wel gezien,terwijl ik tegelijkertijd besef dat ik zo'n unieke kans heb gekregen.(iemand die t me wilt leren,iemand met wie ik kan meerijden etc. Dan denk ik soms,moet ik maar gewoon n saaie baan aannemen om die dingen door te kunnen zetten vanuit financieel opzicht?maar dan krijg je wat Rapunzel beschreef...en dat trek ik ook niet meer,helemaal omdat ik van niks meer als n volle passie op aan kan.En maar niet te spreken over de scene op zich...was vorige week op n conventie,nou die hele scene leeft op snoep,vette hap,bier&energiedrank!)

Er is bv deze gast: www.bobsmade.com daar kan ik zo enthousiast van worden als ik zie wat hij doet. Lijkt me zo leuk en daar dagdroom ik op momenten dan over dat ik ook zoiets kan doen,beetje je eigen creatieve customize bedrijfje hoewel ik anderzijds dus steeds meer merk dat ik liever een paar collega's heb,waarmee t dan wel moet klikken,dan dat ik een totaal zelfstandige ben.

En dan de totaal tegenstrijdige levensstijlen die ik soms in mn hoofd heb....ik heb soms echt t idee dat ik t afgelopen jaar een gespleten persoon ben geworden waar ik maar tussenin blijf hinken..en niet mee vooruit kom.

Ik denk te merken dat de voedingstypes daar ook zn effect op hebben....(allemaal natuurlijk,maar indien gewenst wil ik wel eens mn bevindingen melden.)

@Rapunzel Wat ik vroeger deed,ik was lang enigskind en dus vaak op mezelf aangewezen aangezien we in de stad woonden en beide ouders in de zaak werkten, ik tekende heel veel...mn eigen fantasiewereld en was gek op comics en tekenfilms,terwijl ik ondertussen of tekenfilms had opstaan of MTV of cd's vanuit mn ouders collectie voor mezelf DJ'de als t ware Ik had heel veel dromen als kind,zo was ik vastberaden dat ik ook mn eigen tekenfilmseries/comics zou gaan maken,ik zou ook een rockster of actrice worden,in de VS gaan wonen etc.

Ook speelde ik veel met Playmobil en bouwen met Lego vond ik leuk....ik was nooit vd poppen&Barbies

Tja en toen...ik weet t nog goed,van mn eigen verdiende spaargeld...kwam dan de net nieuw gelanceerde spelcomputer Nintendo!...en sindsdien volgden nog vele spelcomputers.

 

[autumn]

Stel dat je in je eentje aanspoelt op een onbewoond eiland. Je hebt ruimschoots voldoende eten gevonden en een onderkomen. Daar hoef je je niet druk over te maken. Wat zou je gaan doen? Probeer eens geheel buiten de kaders van je eigen leven te denken. Ditzelfde kun je je afvragen, maar dan dat je met een groep mensen op een eiland bent met onbegrensde mogelijkheden.

Verder raad ik aan om in je dagelijks leven eens te kijken naar wat je leuk vind, waar je blij van wordt, wat je passies zijn... en inderdaad waar je vroeger dol op was! Waar heb je spreekbeurten over gedaan? Welke dingen vond je leuk om stiekem in het geheim te doen? Waar droomde je van? Welke wensen had je voor de toekomst?

Fantaseer in het groot voor inspiratie, maar denk uiteindelijk praktisch en begin met kleine dingen. Al doende voel je vanzelf wel of het je hart raakt, dat kun je niet altijd vooraf bedenken.

Waar ik heel veel baat bij heb gehad is alleen op reis gaan. Stap uit je comfortzone, vlieg of rijd naar een onbekende plek, plaats je intenties om meer duidelijkheid te krijgen over jezelf, vergeet waarvoor je gekomen bent en laat je verrassen...

 

[fatsnotbad]

Als ik de posts lees van jullie, joey/pinklady, dan word ik alleen van het lezen soms al doodmoe. Dus als dit soort dingen de hele tijd rondmalen in jullie hoofd, hoe moet het dan voor jullie voelen?

Ik zou zeggen daal af uit je hoofd, want het maalt en maalt. Pinklady heeft volgens mij ook nog eens de pech een studie nte volgen waarbij ze zich totaal richt op het hoofd en wat daar in om gaat. En niet alleen bij zich zelf.

ik zou zeggen: richt je eens minder op jezelf maar op anderen, en andere dingen.

Zoek iets waarbij je niet teveel hoeft na te denken.

Geef je hoofd eens rust.

Dat was 1 van de redenen waarom ik zo genoot van mijn werk, buschauffeur, ik moets dan 8 a 9 uur lang mij concentreren op het verkeer/de dienstregeling/de passagiers. Ik had echt geen tijd om af te dwalen naar wat voor gedachten dan ook, want dat is veel te gevaarlijk.

En ik was niet moe na een dag werken, maar zat juist vol energie. En volgens mij kwam dit omdat ik niet kon malen in mijn hoofd.

 

[Guest]

ik zou zeggen: richt je eens minder op jezelf maar op anderen, en andere dingen.

Corrigeer me als ik 't fout heb,maar dit komt een beetje op mij over alsof ik egocentrisch ben,wat absoluut niet zo is. Ik heb mijn hele leven lang,nog steeds,vanalles gedaan/gezorgd/zorgen gemaakt voor dierbaren om mij heen.....om uiteindelijk telkens opnieuw in de steek gelaten te worden. (Dat is o.a. een vd dingen die ik bedoel met dat 'straffen'...steeds oprechte liefde voor mensen voelen om vervolgens zonder aanduidbare reden uit t niets soms letterlijk als 'oud vuil' aan de kant gezet te worden.Kennelijk geef ik altijd meer om mensen,dan zij om mij.)

 

[Poekie]

@Joey, zou het dan misschien kunnen zijn, dat je ondanks dat je veel oprechte liefde voelt voor die mensen en dat denkt uit te stralen, dat die mensen juist teveel negativiteit bij jou registreren? Dat is nl. wat ik een beetje proef uit jouw schrijven.

Je denkt heel negatief over jezelf, haalt jezelf constant naar beneden.

En als je dat maar vaak genoeg denkt of zegt over jezelf ga je het geloven en zit je in een vicieuze cirkel.

Ik denk dat dit een probleem is waar je heel lang over kunt discussiëren op het forum maar dat de oplossing alleen door jou zelf kan worden aangedragen en uitgevoerd kan worden. Ga positiever over jezelf denken, het is eigenlijk een soort herprogrammeren van jezelf.

Als je maar vaak genoeg tegen jezelf zegt dat je het wel kan of dat je er mag zijn dan neemt je systeem uiteindelijk dat positieve over.

Dan zul je ook de juiste personen tegenkomen die je mogen om wie je dan bent. En dan komen ook de juiste dingen op je pad die jij leuk vindt. Want dan kijk je er ook anders naar. Dan kan het best zijn dat je dingen die je ooit niet leuk vond gaat waarderen.

Kortom, je kunt er zelf heel veel aan doen om positiever in het leven te staan.

Succes.

 

[Webmaster]

Dirtsa, ik ben het alweer 100% met je eens, wat een rake observatie!

Pinklady en Joey, jullie zitten inderdaad veel te veel in je kop. Joey, je hebt een slachtoffermentaliteit die uitsluitend is gebaseerd op ego. Zoals eerder gezegd, de primaire emotie van het ego is angst. Jij zet deze angst om in strijd. Strijd met jezelf, strijd met anderen, strijd met de wereld, strijd met het universum, strijd met je lichaam. Je blijft eeuwig hangen in mannelijke, destructieve energie en dat is de energie van de 'hemel', je hoofd, om precies te zijn de linkerhersenhelft. En ja, het ego is egoistisch (drie keer raden waar dat woord vandaan komt?). Het gaat toch immers allemaal om jou? Alles 'overkomt' jou, jij hebt hier kennelijk niets mee te maken.

Pinklady, jij schreef laatst nog dat je volledig vast zit in je denken en doen. Toch wil je het eeuwige cirkeldenken niet loslaten, gezien de recente discussie over wat voor 'wetenschap' moet doorgaan. Inderdaad, de studie helpt niet, want dan word je verder geprogrammeerd om maar vooral te denken, denken, denken. Hoe kan het toch dat psychiaters en psychologen vaak zelf de hoogste psychische nood kennen? Of dat economen zichzelf in financiele problemen brengen? Of dat doktoren extreeem ongezond zijn? Ik weet het wel: omdat al onze op 'wetenschap' gestoelde theorieen niet kloppen en EXACT HET TEGENOVERGESTELDE teweegbrengen!

Jullie doen er verstandig aan om wat meer naar Dirtsa te luisteren. Het glas is nl. half vol of half leeg. Dit is een KEUZE gebaseerd op VRIJE WIL. Gebruik deze opbouwend en niet afbrekend!

Mike

 

[ikke]

Dirtsa, het klinkt misschien tegenstrijdig, maar denken geeft mij rust. Ik kan niet tegen een leeg hoofd, daar word ik heel onrustig van. En ja, zelfs piekeren over alles wat mezelf aangaat, geeft me op een bepaalde manier rust. Dan heb ik in ieder geval zo veel mogelijk mogelijke problemen de revue laten passeren en dan is het moeilijker om mij te verrassen met iets vervelends. Ik hou niet van verrassingen en denken helpt mij in ieder geval voorbereid te zijn. Op een bepaalde manier vind ik het zelfs heerlijk om te denken. Echter, wanneer het niet op die manier gaat, dan kan ik er nog wel eens last van hebben.

Maar over het algemeen is denken en in mijn hoofd zitten voor mij echt niet iets negatiefs.

 

[Guest]

Niet om alles daarop af te schuiven,maar ik merk ook dat bepaalde voeding heel erg zn invloed heeft op mn gemoed/relativeringsvermogen/energie etc. maar ik ben er nog steeds niet achter wat t beste werkt en op welke tijden.

Daarnaast heeft de behandeling van mn energetisch therapeute ook een zware invloed erin...want een aantal jaar terug was ik nog niet zo erg,m.n. 't laatste jaar herken ik mezelf steeds minder terug.

Wat wel klopt en al heel lang erin zit,is 't feit dat ik mezelf nooit fysiek aantrekkelijk heb gevonden of een bijzonder mens. Niet bijzonder genoeg iig om iemand ermee aan te trekken behalve op een vriendschapsniveau. Ik denk omdat ik veel dingen,die ik doe voor mensen,als een vanzelfsprekend iets beschouw en niet als een unieke eigenschap. En ja,ik ben ook een harde criticus als t op mezelf aankomt....als ik een bepaald resultaat in mn hoofd heb en dat niet 100% behaal (hoewel ik tegelijkertijd weet dat 't veel te hoog gegrepen is) dan is voor mij de kous af en ben ik er niet tevreden mee..

 

[ruud]

Ik kan op het moment alleen leuk zijn voor mezelf en anderen als ik me veel op mezelf richt.

Daar zie ik zelf eerlijk gezegd geen probleem in, het is mijn huidige voorwaarde, en ook de enige voorwaarde waarop ik ook maar iets kan betekenen voor de mensen om mij heen voor zover het erin zit.

Ziekte maakt ook egocentrisch, wat mij betreft noodgedwongen om de tijd te vinden om weer op te kunnen laden en hopelijk later weer uit te vliegen.

We hebben volgens mij allemaal een flinke deuk opgelopen in meerdere of mindere mate.

Dan zijn er nog veel manieren om daar mee om te gaan, dusdanig dat je daar jezelf en de ander wel of niet een plezier mee doet.

Soms denk ik wel eens dat we anders niet hier waren als we geen deuk hadden, alsof het een test is.

Verder hoeft niemand volgens mij iets te worden of te zijn, behalve zichzelf, moeilijk zat!

 

[Webmaster]

Quote:
het klinkt misschien tegenstrijdig, maar denken geeft mij rust. Ik kan niet tegen een leeg hoofd, daar word ik heel onrustig van.


Quote:
Maar over het algemeen is denken en in mijn hoofd zitten voor mij echt niet iets negatiefs.


En je verdenkt mij ervan dat ik eenzijdige theorieen aanhang om 'schijnzekerheid' te krijgen? Jouw constante 'brain chatter' geeft jou de ILLUSIE van controle, zonder die schijn van controle ben je op jezelf aangewezen en moet je erachter zien te komen wie je werkelijk bent. En dat is een grote onzekerheid die jou BEANGSTIGT. Ik zei toch dat de primaire emotie van het ego angst is?

Er is overigens niets om bang voor te zijn. Het is nl. 1 groot avontuur, juist als je de controle opgeeft en in het diepe durft te springen! De reden waarom mijn historische argumentatie over kennis zonder wijsheid/denken zonder voelen/wetenschap zonder ziel niet bij jou binnenkomt is omdat je weigert dit tot je door te laten dringen. Je hangt nog steeds aan je denken alsof je leven ervan afhangt. Ondertussen loop je wel muurvast in je denken en je doen en geeft dat hier ook aan. Maar telkens als ik of anderen je wijzen op je overmatige denken, dan geef je niet thuis. Dat is pas eenzijdig en getuigt van schijnzekerheden. En dat denk ik niet, dat WEET ik!

Mike

 

[ikke]

Mike,

Maak je niet druk. Ik weet allang dat denken voor mij inderdaad een vorm van controle proberen te krijgen is. Ik heb er zelf alleen geen probleem mee, in de meeste gevallen. En ja, soms wel, dat klopt ook.

Je hebt mij verder ook niet zien schrijven dat angst niet de primaire emotie is: dat weet ik namelijk ook allang. Voor het geval je nog wilt weten hoe ik dat weet....

Ben ik nog wel benieuwd waar ik geuit heb dat ik jou er expliciet van verdenk schijntheorieën aan te hangen? Volgens mij heb ik niet meer dan gezegd dat dat een mogelijkheid was wanneer je op die basis conclusies trekt.

Wat mij betreft mag je ook rustig denken dat je alles weet. Van mij mag je zelfs alles weten, ook prima. Echter, hoe stelliger iemand is in zijn verhaal, hoe meer ik de neiging heb om iets niet zonder meer aan te nemen. Iemand doet namelijk niet zonder reden moeite om een ander van zijn gelijk te overtuigen, waarmee ik niet wil zeggen dat daar dan meteen een slechte reden achter zit (ik benadruk het maar even, voordat je denkt dat ik je weer ergens van verdenk).

Te veel stelligheid werkt bij mij simpelweg averechts.

 

[fatsnotbad]

Maar je eigen stelligheid hang je dus wel aan.

 

[ikke]

In welk opzicht vind je dat?

 

[autumn]

@ Pink Lady

Quote:
Ik kan niet tegen een leeg hoofd, daar word ik heel onrustig van.


Het denken lijkt bij jou een soort permanente vlucht te zijn. Voel eens wat er onder zit, onder die onrust. Laat dit eens toe. Ga alleen op bed liggen als je die onrust voelt, en VOEL. Gevoelens hoeven alleen maar gevoeld te worden. Het eventuele begrip ervan komt later wel als dit nodig zou zijn...

 

[autumn]

@ Joey

Quote:
Ik heb mijn hele leven lang,nog steeds,vanalles gedaan/gezorgd/zorgen gemaakt voor dierbaren om mij heen.....om uiteindelijk telkens opnieuw in de steek gelaten te worden.


Je klinkt als iemand die vanuit een zorgpatroon zorgt voor andere mensen. Waarschijnlijk heb je dit jezelf als kind aangeleerd. Als er te weinig aandacht voor een kind is doordat er problemen in het gezin zijn, dan gaat dit kind zelf het contact opzoeken door voor de mensen te gaan zorgen. Zo ontstaat een zorgpatroon die meegenomen wordt in de volwassenheid. Menig sociaal mens loopt met zo'n zorgpatroon rond, of ze nou in de zorgsector werken of niet. Veel van dit soort mensen zorgen voor hun partner of voor hun dierbaren. Dit doen ze niet 100% puur vanuit liefde en overvloed, maar ook omdat ze met een gekwetst stuk rondlopen en de omgeving gebruiken om hun patroon uit te leven. Realiseer je het volgende: Zorgen voor anderen kan anderen ook de verantwoordelijkheden uit handen nemen om voor zichzelf te zorgen. Het kan het vertrouwen in hun eigen zelfredzaam ondermijnen. Zo'n zorgpatroon trekt ook mensen aan die lessen te leren hebben op het gebied van zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Het kan mensen aantrekken die graag parasiteren op de grenzeloze vrijgevigheid van mensen zoals jij. En uiteindelijk blijf je leeggezogen achter en voel je je een slachtoffer van andermans inhaligheid. Maar jij bent als gever verantwoordelijk voor jezelf en jij dient ervoor te zorgen dat je jezelf niet weggeeft. Over het geheel genomen dien je voor tenminste 51% aan jezelf te denken! Je kunt niet van anderen verwachten dat ze ook voor jou zorgen, dit dien je zelf te doen.

Joey, begrijp me niet verkeerd. Ik zeg niet dat je geen goodwill hebt om mensen te helpen, ik zeg dat je mogelijk deels vanuit een patroon handelt en dit is nooit vrij. Dit belemmert je juist. Tevens wil ik vermelden dat je dierbaren zich misschien wel helemaal niet bewust zijn van hoe veel ze mogelijk van je vragen.

 

[fatsnotbad]

Ik bedoel het vooral vragend, of je de neiging hebt je eigen stelligheid wel aan te hangen. Want je hebt je eigen idee-en over wetenschap, of wat volgens jou goed voor je werkt. Zoals bijvoorbeeld het vele denken, ik noem dat malen. Want ik herken dat malen echt heel erg goed.

Ik vraag mij dan af hoe het werkt bij jou. Je zet je af tegen teveel stelligheid bij Mike of iemand anders. Niet persee om wat er gezegd wordt blijkbaar, maar om de stelligheid waarmee dit gezegd wordt.

Maar hoe zit het dan met je eigen mening. Heb je de neiging daar aan vast te houden of zou je dit wel los durven laten? Om te kijken hoe het met je gaat als je de controle eens laat varen en wel voor langere tijd.

Ik heb zelf heel wat wakker gelegen en maar malen, over van alles en nog wat. Ik had altijd een soort angstgevoel in mijn buik, maar ik wist niet waar ik dan bang voor was.

Als ik dit nu weer heb, het ronddraaien in kringetjes in mijn hoofd, dan neem ik een woord in gedachten ( bij mij is dit zonnegroet, en ik blijf dit woord herhalen. Als er andere woorden tussendoor glippen, dan ga ik meteen weer terug naar: zonnegroet. En hierdoor adem ik rustiger, val ik veel eerder in slaap en heb geen onrustig gevoel meer in mijn lijf.)

En er is veel meer ruimte gekomen in mijn hoofd voor andere inzichten.

En door de rust en de ruimte kan ik mij veel meer richten op mensen om mij heen, en daardoor voel ik mij beter en gaan anderen weer leuker met mij om.

Dus de neerwaartse spiraal is omgedraaid naar een opwaartse spiraal.

Het is uiteraard niet alleen het denken wat veranderd is, maar vooral ook de voeding die er volgens mij erg debet aan is.

Hoe zet jij af en toe die molen aan gedachtenspinsels stop in je hoofd?

 

[Guest]

Ik herken mezelf goed in wat Pinklady (alleen vind ik t ergens niet leuk) schrijft over 't uitdenken van allerlei mogelijke dingen die fout kunnen gaan bij iets. Dat anticiperen doe ik idd ook,constant 3stappen van te voren uitdenken van allerlei vangnetten. Dat kan een goede eigenschap zijn,echter heeft het bij mij de overhand gekregen door de jaren heen....en dan komen we bij het volgende citaat van Mike:

Er is overigens niets om bang voor te zijn. Het is nl. 1 groot avontuur, juist als je de controle opgeeft en in het diepe durft te springen!

Angst om los te durven laten van alles en te vertrouwen dat 't goedkomt in 't leven. Dit patroon zal grotendeels (onbewust) zijn ontstaan door alles wat me is overkomen in mijn jeugd,waar ik dus idd geen controle over had. Ik denk dat ik daardoor onbewust een zelfbeschermingsmechanisme heb gecreëerd in de vorm van heel strak de teugels aantrekken. Die paar spontane/ondoordachte acties die ik wel eens heb genomen de afgelopen jaren brachten me ook meestal problemen...dus dat gaf nog eens extra 'bevestiging' dat ik controle moet houden.