Mike
VN
- Onderwerp starter fatsnotbad
- Startdatum
Mike
De Algemene Vergadering van de VN vindt vanaf 22 september plaats in Geneve, Zwitserland, i.p.v. in New York. Trump Min BuZa Rubio had de vertegenwoordigers van de Palestijnse Autoriteiten geen visum verleend om Amerika binnen te komen en dus hadden ze deze VN-bijeenkomst niet kunnen bijwonen. Maar omdat deze nu is verplaatst naar Geneve kunnen ze er wel bij zijn! Slechts 2 landen stemden tegen. Zullen we raden welke? Amerika en Israel wellicht?
Behalve dat talloze landen, waaronder ook westerse, de Palestijnse staat zullen erkennen is de hoop nu dat er tijdens deze Algemene Vergadering gestemd gaat worden over een Artikel 7-procedure, die met onmiddellijke ingang een INTERNATIONALE MILITAIRE INTERVENTIEMACHT mogelijk maakt in Gaza die NIET met Amerikaanse vetorecht kan worden geblokkeerd omdat dit niet via de VN Veiligheidsraad verloopt. Dit is waarom Israel zoveel mogelijk dood en vernietiging probeert aan te richten in Gaza nog voor de 22e!
Mike
Behalve dat talloze landen, waaronder ook westerse, de Palestijnse staat zullen erkennen is de hoop nu dat er tijdens deze Algemene Vergadering gestemd gaat worden over een Artikel 7-procedure, die met onmiddellijke ingang een INTERNATIONALE MILITAIRE INTERVENTIEMACHT mogelijk maakt in Gaza die NIET met Amerikaanse vetorecht kan worden geblokkeerd omdat dit niet via de VN Veiligheidsraad verloopt. Dit is waarom Israel zoveel mogelijk dood en vernietiging probeert aan te richten in Gaza nog voor de 22e!
Mike
Laatst bewerkt:
Mike
Mike
Mike
Mike
️
JUST IN:Pakistan’s UN envoy Asim Iftikhar Ahmad condemned Israel’s “illegal and unjustified aggression” against Qatar, calling it part of actions that “undermine regional and global stability.” He said the assault shows Israel’s “systematic disregard for international law” and “sets a dangerous precedent.”
He stressed the attack proves Israel seeks to “eliminate all chances for peace” while undermining Qatar’s mediation efforts recognized by the Security Council. “This is not just an assault on a sovereign state, but an attack on diplomacy itself,” he added.
Pakistan further denounced Israel as “an occupier feigning victimhood, violating UN resolutions and committing state terrorism in Gaza,” declaring: “We cannot accept insinuations from an irresponsible rogue state that is, in fact, the perpetrator of the worst kind of state terrorism that we are witnessing in Gaza and in the occupied Palestinian territories for decades.”
Mike
Lievergezond
Well-known member
Kennelijk is hij door de VN op een vliegtuig naar Nederland gezet, dat kan toch nooit de bedoeling zijn? En nu hij werkt in een AZC.
www.rtl.nl
Abu vocht als kindsoldaat in Soedan, nu werkt hij hier in een azc: 'Je kunt je trauma's overwinnen'
15 was Abu, met grote dromen over een leven als regisseur. Onderweg naar de toneelschool werd hij door het Soedanese leger ontvoerd, om te vechten tegen zijn 'vrienden', de Zuid-Soedanezen. Na zijn ontsnapping kwam hij in Nederland terecht, waar hij nu in een asielzoekerscentrum werkt. "Ik had...
www.rtl.nl
Abu was kindsoldaat in Soedan, nu werkt hij in een azc: 'Nederland kende ik alleen van Kluivert en Seedorf'
Door Marianne Lucieer · 4 uur geleden · Aangepast: 3 uur geleden
© Renske Holwerda
RTL Nieuws
15 was Abu, met grote dromen over een leven als regisseur. Onderweg naar de toneelschool werd hij door het Soedanese leger ontvoerd, om te vechten tegen zijn 'vrienden', de Zuid-Soedanezen. Na zijn ontsnapping kwam hij in Nederland terecht, waar hij nu in een asielzoekerscentrum werkt. "Ik had nog nooit witte mensen in het echt had gezien. En ineens waren er in het vliegtuig héél veel witte mensen bij elkaar."
Met een hartelijke glimlach en een stevige handdruk verwelkomt Abu Hamdan (41) mij in zijn appartement in Roermond. "Ik ben echt pas nét thuis", zegt hij met een lichte zachte g. "Ik was naar de moskee met mijn bovenbuurman, hij is deels verlamd. En hij had nog wat boodschappen nodig, die hebben we gelijk gedaan."
Grote trauma's
Achter die vriendelijkheid schuilen grote trauma's. Abu groeide op in Soedan, in de hoofdstad Khartoem. In een gezin met elf kinderen. "Mijn jeugd was heel warm, heel gelukkig", blikt hij terug. "Ik werd goed opgevoed, ging graag naar school. Ja, een normale jeugd."
Sinds dictator Omar al-Bashir aan de macht was, waren er conflicten met het christelijke Zuid-Soedan, dat ook een rol wilde in de regering. "Maar daar hadden wij weinig last van. Ik speelde op straat met de Zuid-Soedanese buurkinderen, zij vierden suikerfeest bij ons, wij kerst bij hen. Het was heel vredig."
© Privéfoto
Abu (rechts) met twee klasgenoten van de basisschool.
Dat ging zo door tot Abu 15 was. "Op een ochtend liep ik met mijn vriend Achmed naar de toneelschool, waar ik heen ging omdat ik regisseur wilde worden, toen een grote legertruck stopte. Militairen sprongen eruit en dwongen ons om in te stappen. Eerder waren alle mannen van 18 opgeroepen om in het leger te gaan, dus ik dacht dat het een fout was. 'Ik ben 15', zei ik. 'Dan laten ze je straks wel weer gaan, zeiden ze.'"
Allemaal leugens
Maar Abu belandde in een trainingskamp van het leger, waar hij werd voorbereid op de gevechten. "Als je 15 bent, dan hoef je alleen deze drie maanden training te doen', zeiden ze. 'Daarna mag je naar huis.' Ik vroeg of ik mijn ouders mocht laten weten waar ik was, maar dat mocht niet. Dat zouden zij doen, zeiden ze – achteraf allemaal leugens, mijn ouders hadden gehoord dat ik was ontvoerd, maar hadden geen idee of ik nog leefde."
Abu was 'alleen maar bang', herinnert hij zich. "Er waren anderen die mij een beetje onder hun hoede namen, ik was de jongste in het trainingskamp. Maar ook zij waren bang en wisten niet wat er zou gebeuren."
Kalasjnikov in zijn handen
Abu herinnert zich de eerste keer dat hij met een kalasjnikov moest schieten. "Je moet steeds kort de trekker overhalen, zodat er één kogel per keer uitkomt. Maar ik was zo bang, dat ik niet op tijd losliet: alle kogels schoten er achter elkaar uit. Daarna moest ik het opnieuw doen, totdat ik het kon."
Ook zal hij nooit vergeten dat ze een konijn moesten villen om op te eten. "Ik vond dat zo akelig, dat ik moest overgeven."
© Privéfoto
Abu kort voor zijn ontvoering, tijdens zijn tijd op de toneelschool.
Na het trainingskamp moest Abu met andere jongens veroverd gebied 'beschermen'. "We moesten zorgen dat de Zuid-Soedanezen niet terugkwamen. En we moesten de straten 'schoonmaken', zoals ze dat noemden. Lijken opruimen. Overal waar ik keek lagen dode mannen: zonder hoofd, zonder benen, zonder een deel van hun romp. Dat beeld vergeet ik nooit meer. De Zuid-Soedanezen waren mijn vrienden, ik had nooit moeite met hen gehad. Het enige wat zij wilden, was een rol in de regering. Ik snapte niet waarom ze dood moesten."
Twijfel om te schieten
Steeds meer vlakten Abu's emoties af, om het leven aan te blijven kunnen. Na de drie maanden 'gebied beschermen', moest hij zelf vechten tegen de Zuid-Soedanezen. "Of ik iemand heb gedood? Ik weet het niet. We lagen op een rij, in een kuil met een metalen schild met een gat daarin voor ons. Allemaal met een kalasjnikov, en als de commandant het zei, moesten we door dat gat schieten. Nadat hij het signaal had gegeven dat we moesten stoppen, moesten we een half uur wachten. Gebeurde er dan niets, dan gingen we kijken en zagen we verderop de lichamen liggen. Wie hen had doodgeschoten, wisten we niet."
Elke keer weer wachtte Abu lang met schieten. "Ik wilde het niet, twijfelde steeds weer. Maar ik had ook een commandant die eiste dat ik zou schieten. En hoewel niemand dat expliciet zei, wisten we: als we niet doen wat die zegt, dan worden we zelf doodgeschoten."
"Ik dacht: ik kom hier niet levend uit. Waarom moest mij dit overkomen? Duizend vragen had ik, en geen antwoorden."
Tijdens één van de gevechten raakte Abu gewond. Een kogel kaatste af tegen het schild, en kwam in zijn been terecht. Hij werd behandeld door de medische staf en moest daarna enige tijd in de slaaptent blijven om te herstellen. "Daar gingen mijn gedachten met me op de loop. Ik dacht: ik kom hier niet levend uit. Waarom moest mij dit overkomen? Duizenden vragen had ik, en geen antwoorden."
Hulp met ontsnappen
"Een paar dagen eerder had een goede vriend van mij, Ayman, zelfmoord gepleegd. Hij kon het niet meer aan. Ik overwoog om hem achterna te gaan." Abu's redding was een commandant die het er niet mee eens was dat kinderen moesten vechten. "Hij vertelde me dat ik nog even moest volhouden, dat hij me zou helpen om te ontsnappen."
Heb jij vragen over zelfdoding?
Stichting 113: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl
24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week
Dat gebeurde, zo'n 10 maanden nadat Abu was ontvoerd. Net 16 was hij toen. "De commandant maakte mij wakker, samen met wat andere jongens. Er stonden auto's klaar om ons daar weg te halen. Uren hebben we gereden. Daarna moesten we de auto's uit en lopen, kilometers lang door de nacht, zonder wapens, want die hadden we achtergelaten. Ik was zo moe, dat ik steeds dacht: dit overleef ik niet. Maar elke keer weer was er iemand die me motiveerde om door te lopen."
Gered door Zuid-Soedanezen
Ze worden die nacht omcirkeld door Zuid-Soedanezen en opgepakt. "In het begin waren ze heel vijandig. Maar hun commandant besloot ons te gebruiken om informatie te krijgen over het Soedanese leger. Voor mij was hij heel vriendelijk, hij zag dat ik jong was en zei dat hij wist dat het Soedanese leger kindsoldaten inzette, dat het niet mijn schuld was. Ja, die man heeft mij echt gered."
Nadat ze genoeg informatie hebben gegeven, draagt het Zuid-Soedanese leger hen over aan een eenheid van de Verenigde Naties. Die brengt de groep naar een groot vluchtelingenkamp in Kenia. "Na een tijdje vertelden ze me daar dat ik naar Nederland zou gaan, via een programma dat vluchtelingen verdeelt over landen. Ik had géén idee waar Nederland was, het enige wat ik ervan wist, was dat Kluivert en Seedorf ervandaan kwamen, voor de oorlog hadden we voetbalshirtjes met hun namen erop."
© Renske Holwerda
Brieven en tekeningen in het asielzoekerscentrum waar Abu nu werkt.
Abu krijgt reispapieren, met als nationaliteit 'onbekend', omdat hij zonder paspoort niet volledig kan bewijzen dat hij uit Soedan komt. "Vervolgens kwam een lichtgetinte man naar ons toe, van de Nederlandse ambassade. 'Henk' heette hij. Hij reisde met ons mee. Eerst met het vliegtuig naar Khartoem, waar we iets van een uur moesten wachten. Dat vond ik heel ingewikkeld, ik herkende alles wat ik zag vanuit het vliegtuig, wilde er daar uit, naar mijn familie toe. Maar Henk hield me tegen. 'Het is hier niet veilig voor jou', zei hij. Daarna vlogen we door naar Caïro. En vanuit Caïro met KLM naar Nederland."
Héél veel witte mensen
Waarom hij dat nog weet? "Omdat ik nog nooit witte mensen in het echt had gezien", lacht hij. "Die kende ik alleen uit Hollywoodfilms enzo. En ineens waren er in het vliegtuig héél veel witte mensen bij elkaar, en lange vrouwen in uniformen in een mooie blauwe, rustgevende kleur. Belgen en Nederlanders, die spraken in een taal die ik niet herkende. Het was een cultuurshock voor mij."
Op Schiphol worden Abu en zijn reisgenoten apart genomen en naar een grote ruimte gebracht. Daar krijgen ze fruit en moeten hun papieren opnieuw worden gecontroleerd. Abu is ruim 16,5 als hij naar een opvangcentrum voor amv'ers, alleenstaande minderjarige vreemdelingen, in Leiden wordt gebracht.
Traumatherapie
"Ze waren daar heel goed voor ons", herinnert hij zich. "Ik kreeg een bed, eten, kon naar Nederlandse les, we hadden activiteiten, zoals Koninginnedag, en ik kreeg meerdere keren per week traumatherapie."
"Al die kansen die ik kreeg, ik heb ze niet aangenomen. Ik wilde niet in Nederland blijven, ik wilde naar Khartoem, naar mijn ouders."
"Met mijn therapeut liep ik dan bijvoorbeeld pratend door Leiden. Of we zaten samen in een ruimte, dan gooide hij een tennisbal naar me toe en zodra ik die had, moest ik praten. Zo voorkwam hij dat ik te veel in mijn hoofd bleef zitten, anders dwaalde ik af naar alles wat ik had meegemaakt. Ik had angsten, was moe, had paniekaanvallen, kon me niet goed concentreren. Allemaal symptomen van trauma, weet ik nu."
Achteraf heeft hij spijt dat hij niet eerder is begonnen met Nederlands leren, zegt hij nu, hoewel zijn Nederlands zeer goed is. "Al die kansen die ik kreeg, ik heb ze niet aangenomen. Er was zelfs een gezin dat mij in huis wilde opnemen. Maar ik wilde niet in Nederland blijven, ik wilde naar Khartoem, naar mijn ouders. Daardoor heb ik veel kansen laten schieten."
In de jaren daarna verhuist Abu vaak, eerst naar een gezinshuis in het Drentse Beilen, waar hij met twee Aziatische en een Russische jongen woont. "Zij gingen allemaal naar school, ik lag alleen maar in bed. Ik was te depressief, te moe, en te veel bezig met mijn trauma's." Daarna verhuist hij naar Amsterdam-Noord, een te drukke plek voor iemand met paniekaanvallen. Dus al snel gaat hij door naar Delft, waar hij een kamer vindt.
Contact met familie
En al die tijd heeft hij maar één doel: contact krijgen met zijn familie. "Zij wisten niet dat ik nog leefde, en ik wist niet of zij nog leefden. Via het Rode Kruis stuurde ik kaarten en brieven naar mijn oom, die al voor de komst van Al-Bashir op het ministerie voor Gezondheid werkte. Bellen kon niet: mijn familie had geen telefoon, alleen rijke mensen en overheidsgebouwen hadden er destijds één in Soedan. En alle post uit het buitenland werd gelezen door de veiligheidsdienst, om te kijken of er geen verkeerde dingen in stonden. Het duurde bijna zeven jaar tot mijn eerste brief aan hem aankwam."
De reactie daarop zal hij nooit vergeten: "Ik was zó blij. Mijn oom schreef dat hij mijn moeder zou vertellen dat ik nog leefde, dat ze zo blij zou zijn om van mij te horen omdat ze dachten dat ik dood was, en vroeg of ik foto's van mezelf wilde sturen."
© Privéfoto
Abu en zijn vader tijdens hun hereniging.
Met hulp van zijn oom, die met onder andere een foto van zijn geboorteakte kon bewijzen dat Abu echt uit Soedan kwam, lukte het Abu uiteindelijk om een Nederlands paspoort te krijgen. En als Nederlander kon hij veilig naar Soedan om zijn familie te bezoeken. "Leven daar zou niet lukken, Soedan wilde mij niet meer hebben en anders was ik strafbaar geweest omdat ik uit het leger was gevlucht. Maar onder bescherming van het Rode Kruis kon ik wel kort op bezoek bij mijn ouders."
Veel in te halen
"Dat was geweldig. We hebben gehuild, ik heb mijn moeders voeten gekust, heel lang met haar geknuffeld. Maar het was ook vreemd: toen ik ontvoerd werd, was mijn zus hoogzwanger. Nu had ik ineens een neefje van bijna zeven. Er was zoveel gebeurd in de jaren dat ik weg was geweest. Het heeft tijd gekost om dat in te halen."
Nog een paar keer kan hij zijn familie in Soedan opzoeken. Vanaf 2023 bezoekt hij hen in Egypte, waar een groot deel van zijn familie heengevlucht is na het uitbreken van een nieuwe oorlog in Soedan. "Mijn vader was daar heel ongelukkig", vertelt hij. "Hij ging mentaal en fysiek heel snel achteruit. Een jaar later, in 2024, is hij overleden. En een paar maanden later mijn moeder ook. Ik denk dat de oorlog en het vluchten hen te veel zijn geworden."
© Renske Holwerda
Ondertussen lukt het Abu om in Nederland een leven op te bouwen, ver weg van zijn familie. Trauma's heeft hij nog altijd, hij heeft bijvoorbeeld flashbacks naar zijn tijd in het leger als het onweert of net geregend heeft, omdat het dat in die tijd ook veel deed. Maar hij ziet ook weer kansen, krijgt zin in de toekomst.
Liefde gevonden
Hij wil naar de toneelschool, maar dat mag niet van de opvang waar hij dan woont, omdat de school te duur is en te weinig toekomstperspectief biedt. Daarom kiest hij voor Sociaal Pedagogisch Werk (SPW) op het mbo, werkt in een kinderdagverblijf en een verpleeghuis. "Tijdens de recessie werd ik ontslagen en ben ik een winkelmagazijn gaan werken, om geld te verdienen."
Op een bruiloft van vrienden vindt hij uiteindelijk het geluk: een mooie, in Limburg wonende Soedanese vrouw. Hij leert volgens islamitisch gebruik haar familie kennen en vraagt uiteindelijk haar vader om haar hand. "Volgens de islamitische wet zijn we getrouwd, volgens de Nederlandse niet", lacht hij. "Dus soms noem ik haar mijn vrouw, en soms mijn vriendin. Maar voor mij is ze mijn vrouw."
Asielzoekers motiveren
De twee besluiten te gaan wonen waar ze het eerst een huisje kunnen vinden: in Limburg of in Delft. Het wordt Roermond, waar ze een dochter krijgen die nu alweer 15 is. Na 12 jaar in het Designer Outlet Roermond te hebben gewerkt, wil hij doorgroeien en meer betekenen. "Zo kwam ik terecht bij het COA, bij een asielzoekerscentrum hier in de buurt. Met mijn ervaring kan ik mensen motiveren om iets van hun leven te maken. 'Kijk waar ik vandaan kom, en wat ik met hard werken heb bereikt', zeg ik dan. En: 'Ga nou maar gewoon naar de Nederlandse les, ook als je depressief bent of veel last hebt van je trauma's.'"
© Renske Holwerda
Een praatje maken met een beveiliger in het azc waar Abu nu werkt.
"Het is echt niet meer zo makkelijk voor asielzoekers om hier een plek te vinden als toen ik hier kwam. Ik werd met open armen ontvangen, gegroet als ik op straat liep. Dat is niet meer zo, mensen denken dat alle asielzoekers gelukszoekers zijn terwijl dat zeker niet zo is. Maar alsnog moet je de kansen grijpen die je wél krijgt, vind ik. Het is de enige manier om wat van je leven te maken."
Daarnaast heeft Abu zijn verhaal de afgelopen tijd laten opschrijven in het boek Ooit was ik kindsoldaat. "Ik heb met mijn dochter nooit écht over mijn verhaal gepraat. Terwijl: zij heeft nu de leeftijd die ik had toen ik ontvoerd werd. Ik hoop dat ze het boek gaat lezen en ziet hoe goed zij het heeft, doordat ze hier is geboren en zoveel kansen krijgt. En ik hoop ook andere jonge mensen te motiveren. Jongeren kunnen soms echt zeiken over hele kleine dingen. Zie hoe goed je leven hier is en maak er iets van, wil ik hen meegeven. Als ik het kan, met alles wat ik heb meegemaakt, dan kunnen zij dat zeker."
Laatst bewerkt:
Mike
Pakistan SLAMS Israel at the UN:
“We cannot accept insinuations from an irresponsible rogue state that is, in fact, the perpetrator of the worst kind of state terrorism that we are witnessing in Gaza and, in fact, in the occupied Palestinian territories for decades.”
Ambassador Asim Iftikhar delivered Pakistan’s stance loud and clear. Calls it, “occupier feigning victimhood, violating UN resolutions and committing state terrorism in Gaza”.
Mike
“We cannot accept insinuations from an irresponsible rogue state that is, in fact, the perpetrator of the worst kind of state terrorism that we are witnessing in Gaza and, in fact, in the occupied Palestinian territories for decades.”
Ambassador Asim Iftikhar delivered Pakistan’s stance loud and clear. Calls it, “occupier feigning victimhood, violating UN resolutions and committing state terrorism in Gaza”.
Mike
Mike
Forum statistieken
