Lievergezond
Well-known member
Diepgaand gesprek met Lionel Shriver https://nl.wikipedia.org/wiki/Lionel_Shriver
Veel op zich voor de hand liggende inzichten waar ik nooit op kom als ik in gesprek ga met randdebielen.
Lionel Shriver zegt bijv. in dit gesprek van: waarom moeten wij als samenleving zoveel tijd, aandacht, geld en energie verspillen aan het waarmaken van de schadelijke (zelfmutulatie-)fantasieen van een zeer kleine minderheid aan geesteszieken (genderdysforen)?
Letterlijk vraagt ze zich dit af: ''We hebben een hele maand nu waarin we in principe elke seksuele praktijk vieren behalve het soort dat kinderen maakt.''
Overigens voor een meer oorzakelijkere en bredere kijk hierop is dit interview inzichtgevend https://www.fatsforum.nl/threads/feminisme.3250/page-598#post-594970 : tipje van die sluier: maatschappijen zijn cyclisch: eerst opbouw (dan is mannelijke energie vooral meer toonaangevend) en dan gaan maatschappijen vaak meer over de top als er genoeg kinderen blijven leven en dan breken vrouwen een maatschappij weer vakkundig af met manipulatieve reproductief onderdrukkende strategieen naar anderen toe zoals die geinterviewde Dani Sulikowski https://www.danisulikowski.com/ dat zegt.
In dit interview vraagt Lionel Shriver zich hardop af: waarom ben ik zoveel tijd en energie kwijt geweest om voor mezelf op een rijtje te zetten dat ik hier helemaal niet mee bezig wil zijn en waarom?
Waarom zijn wij en masse in deze gekte meegegaan van de LBTQ etc?
**Inleiding en Achtergrond van Lionel Shriver**
Benjamin Boyce introduceert Lionel Shriver, een gerenommeerde auteur, in een gesprek dat deels dient om de Bigger Picture-conferentie van Genspect in Albuquerque te promoten. Shriver, een diepe denker met decennia aan schrijfervaring, bespreekt haar standpunten over genderideologie, de toekomst van Europa in relatie tot massamigratie, en de impact van keuzes van haar generatie (boomers) op jongere generaties. Het gesprek is uitgebreid en raakt aan diverse onderwerpen, waarbij Shriver haar scherpe inzichten en persoonlijke ervaringen deelt.
**Kindertijd en Afwijzing van Orthodoxie**
Shriver vertelt over haar opvoeding als liberale Democraat in een gezin dat tegen oorlog was en recyclede. Haar ouders waren religieus, maar geen fundamentalisten, en hielden een pot voor wereldhongerhulp. Ze verwierp echter hun religieuze overtuigingen, wat een kloof creëerde en haar een afkeer van orthodoxie bijbracht. Later, in haar vroege dertiger jaren, begon ze ook de liberale democratische ideologie te verwerpen, een proces dat werd versneld toen ze naar Belfast verhuisde in 1987. Daar, in een periode van onwetendheid over het Noord-Ierse conflict, begon ze haar eigen meningen te vormen door zelfstudie en ontmoetingen met mensen.
**Inleiding en Achtergrond**
In een gesprek met Benjamin Boyce promoot de gerenommeerde auteur Lionel Shriver de Bigger Picture-conferentie van Genspect in Albuquerque. Ze bespreekt haar standpunten over genderideologie, de impact van massamigratie op Europa en de keuzes van haar generatie (boomers) die invloed hebben op jongere generaties. Het gesprek is diepgaand en raakt diverse thema’s, waarbij Shriver haar scherpe inzichten en persoonlijke ervaringen deelt.
**Kindertijd en Afwijzing van Orthodoxie**
Shriver groeide op in een liberaal gezin dat tegen oorlog was en recyclede. Haar ouders waren gematigd religieus, maar ze verwierp hun geloof, wat een kloof creëerde en haar een afkeer van dogmatische overtuigingen bijbracht. Begin jaren dertig begon ze ook de liberale democratische ideologie af te wijzen. Haar verhuizing naar Belfast in 1987, waar ze het Noord-Ierse conflict niet begreep, stimuleerde haar om zelfstandig haar meningen te vormen door studie en contact met mensen.
**Noord-Ierland en Identiteitspolitiek**
Tijdens haar twaalf jaar in Noord-Ierland ontwikkelde Shriver een afkeer van de IRA en vond ze het conflict overdreven, mede door overcompensatie voor eerdere discriminatie. Ze stelt dat Noord-Ieren identiteitspolitiek hebben uitgevonden, met kenmerken als factievorming, overdreven aandacht voor taal, zelfmedelijden en slachtofferschap. Deze ervaring maakte haar gevoelig voor de opkomst van identiteitspolitiek in het Westen rond 2012-2014, met name de plotselinge focus op transgenderisme, die ze als een sociale manie zag.
**Genderideologie en Sociale Manie**
Shriver uitte haar verbazing over de plotselinge obsessie met transgenderisme rond 2012, toen documentaires over jongens in jurken opkwamen. Ze vond het vreemd dat deze kleine groep ineens zo veel aandacht kreeg en dat hun situatie niet meer als mentale verwarring werd gezien. Ze voelde een impliciet verbod om hier kritiek op te leveren, wat haar tot 2016 weerhield om zich uit te spreken. Ze beschrijft de genderkwestie als een triomf van ideologie over realiteit, met autoritaire elementen zoals gedwongen gebruik van voorkeurspronouns, wat ze als een verspilling van middelen en een vorm van decadentie ziet.
**Verspilling en Maatschappelijke Decadentie**
Shriver bekritiseert de genderbeweging als inefficiënt en een verspilling van medische, sociale en politieke middelen. Ze ziet het als een uiting van een verwende cultuur die zich richt op zelfvervulling en afdrijft van de realiteit van het leven. De focus op individuele gevoelens, vooral bij kinderen die nog niet volledig gevormd zijn, noemt ze gênant en schadelijk. Ze wijst ook op de invloed van de digitale wereld, die mensen loskoppelt van hun fysieke realiteit en een mentaliteit van zelfgemaakte identiteiten bevordert.
**Van Homobevrijding naar Transgenderisme**
Shriver ziet de opkomst van transgenderisme als een direct gevolg van de acceptatie van het homohuwelijk, dat de homobevrijdingsbeweging voltooide. De succesvolle tactieken van die beweging, zoals het normaliseren van homoseksualiteit via media, werden overgenomen en versterkt voor de transbeweging. Ze bekritiseert de viering van afwijking van de norm, waarbij normaliteit wordt gestigmatiseerd, en waarschuwt dat dit flirt met het einde van de beschaving, mede door de focus op seksuele praktijken die geen voortplanting bevorderen.
**Massamigratie en de Toekomst van Europa**
Het gesprek verschuift naar massamigratie in Europa, dat Shriver ziet als een vorm van zelfvernietiging door ongecontroleerde instroom. Ze beschrijft haar schok bij het zien van Londen, dat cultureel onherkenbaar leek door de multiculturele samenstelling. Ze bekritiseert de elite die de Europese identiteit herdefinieert als inherent multicultureel, waarbij historische en etnische wortels worden ontkend. Ze vergelijkt dit met een Amerikaanse opvatting van burgerschap, maar betwijfelt of zelfs de VS nog een coherente cultuur kan behouden na recente immigratiegolven.
**Britse Identiteit en Bureaucratie**
Shriver en Boyce bespreken de verzwakte Britse identiteit, waarbinnen het idee van ‘Engels zijn’ geen diepgang meer heeft. Boyce wijst op de Britse bureaucratie en beleefdheidscultuur als factoren die moedige stappen tegen trans- of immigratiekwesties belemmeren. Hij suggereert dat alleen een sterke autoriteitsfiguur, zoals een moderne Koning Arthur, Groot-Brittannië kan redden door de jeugd te mobiliseren, maar ziet weinig hoop in figuren zoals Nigel Farage, die volgens hem te veel buigen voor progressieve dogma’s.
**Persoonlijke Reflecties en Humor**
Shriver reflecteert op haar strijd tegen identiteitspolitiek en vraagt zich af of ze haar leven verspilt aan het bestrijden van ‘belachelijke’ ideeën. Ze waardeert humor als een essentieel tegenwicht, een eigenschap die ze bewust heeft ontwikkeld, in tegenstelling tot de ernst van haar familie. Ze geniet van fysieke activiteiten zoals tennis, koken en het opknappen van objecten, zoals een wijnrek en een zilveren sigarettenkoker van haar grootvader, die ze met trots restaureerde.
**Haar Werk en Toekomst**
Shriver beveelt twee van haar boeken aan: *Should We Stay or Should We Go?*, een humoristische roman over een zelfmoordpact met meerdere eindes, en *So Much for That*, een emotioneel aangrijpende roman over ziekte. Ze is niet actief op sociale media, maar verschijnt op platforms zoals Spectator TV en podcasts. Ze heeft hoge verwachtingen van haar aankomende boek over immigratie, een onderwerp waarover weinig gebalanceerde literatuur bestaat. Het gesprek eindigt met wederzijdse waardering en een verwijzing naar de Genspect-conferentie.
Vertaald transcript eerste deel interview:
Hallo en welkom bij conversaties met de stem van rede. Ik ben je gastheer Benjamin Boyce en de gesprekspartner van vandaag is de gerenommeerde auteur Lionel Shriver. Lionel schrijft al vele decennia en in dit gesprek, dat bedoeld is om Jen Spec's aanstaande Bigger Picture-conferentie in Albuquerque eind september te promoten – koop tickets via de link hieronder – praten we over haar standpunt ten opzichte van de genderkwestie of het genderideologie-probleem. We wijken af naar haar gedachten over het lot van Europa, dat momenteel volledig wordt opgeslokt door ongecontroleerde massamigratie. Ze heeft zeer sterke meningen daarover. We gaan ook in op haar boomer-mentaliteit en de keuzes die haar generatie maakte, die een twijfelachtige impact hebben op de huidige en aankomende generaties. Lionel is een fascinerende vrouw, een zeer diepe denker, en ik heb enorm genoten van het gesprek met haar. Het gesprek gaat maar door omdat we steeds meer onderwerpen vinden om over te praten. Je vindt links naar haar werk in de beschrijving, evenals links om dit kanaal te ondersteunen. Zonder verder oponthoud, hier is Lionel Shriver.
Waar beginnen we?
Nou, ik kan gemakkelijk teruggaan naar mijn kindertijd. Ik ben opgevoed als een standaard liberale Democraat. Mijn familie was tegen de oorlog en recyclede.
Oké.
Beide ouders waren echter religieus van een bepaald type. Dat betekent dat ze geen fundamentalisten waren. Ze hielden een pot in het midden van de tafel om bij te dragen aan wereldhongerhulp. Dat soort dingen.
En ik eindigde met het afwijzen van hen op religieus gebied. Ik snapte religie niet. Ik denk dat ik het nooit heb gedaan. En dit creëerde een kloof. Het verwoestte onze relatie niet volledig, maar het gaf me een voorproefje van het afwijzen van orthodoxie.
En een beetje later in mijn leven begon ik de orthodoxie van de liberale Democraat af te wijzen. Ik denk dat ik pas volledig volwassen werd in iemand die die identiteit niet meer omarmde toen ik begin dertig was.
Ik denk dat dat de eerste keer was dat ik de ervaring had om mijn eigen meningen te vormen, onafhankelijk van invloeden van familie of partij.
En dat kwam omdat ik naar Belfast, Noord-Ierland, verhuisde en ik was in een staat van bijna perfecte onwetendheid. Ik begreep het conflict helemaal niet. Dus ik begon mezelf te onderwijzen, zowel door dingen te lezen als mensen te ontmoeten.
Wat? Welk decennium is dit? Gewoon om de historische context te kennen.
Goed. Het was 1987 toen ik daarheen verhuisde en ik bleef daar tot 1999. Dus het was 12 jaar van een PhD in conflictstudies.
En om het niet te fijnmazig te maken, ik kwam tot het punt dat ik de IRA verafschuwde. Nu, de loyalisten waren ook behoorlijk verachtelijk, maar neigden naar pathetisch. En het waren echt de Republikeinen die het meest mijn afkeer verdienden. En ik kwam ook tot de mening dat het conflict overdreven was, vooral toen veel van de discriminatie die het op gang bracht overgecompenseerd was, dat het uiteindelijk een beetje kleinzielig was.
En in feite geloof ik dat de Noord-Ieren in principe identiteitspolitiek hebben uitgevonden. Het had allemaal dezelfde elementen. Dezelfde factievorming, dezelfde pietluttigheid over taal, dezelfde zelfmedelijden, dezelfde fetisjisering van slachtofferschap. Ik weet dat dit is waarom ik zo sterk reageerde toen het in zijn volledige glorie in het Westen arriveerde rond 2012 tot 2014, omdat ik dit spul al haatte. Dus het triggerde me, als je wilt.
Dus ik had meteen een gevoel van: wat is dit? Wat de hel? In relatie tot wat ik identificeer als de plotselinge obsessie met transgenderisme in 2012. Ik denk dat dat het jaar was dat al deze documentaires op televisie begonnen te verschijnen over kleine jongens in jurken.
Ik was verontrust waarom we plotseling zo veel gaven om deze zeer kleine populatie mensen.
En wat ik niet begreep, waarom we plotseling niet meer verondersteld werden om dit te beschouwen als een mentale ziekte, als een punt van serieuze mentale verwarring.
Je bent geboren als een bepaald geslacht en je denkt dat je dat niet was. Dat is in strijd met de meest primitieve realiteit. En maar wat me opvalt aan die ervaring van onmiddellijke argwaan en het in de gaten houden, is dat dit een kwestie is die met een waarschuwingslabel kwam. En ik ben nog steeds niet zeker hoe dat succesvol gecommuniceerd werd, niet alleen aan mij maar aan vrijwel iedereen, dat als je een ontmoedigend woord had te zeggen over dit nieuwe fenomeen, deze nieuwe sociale manie, je beter je mond kon houden of je professionele leven zou voorbij zijn. Zelfs je sociale leven zou voorbij zijn. Nu, hoe die boodschap gecommuniceerd werd, begrijp ik nog steeds niet echt. Maar ik ben niet trots op het feit dat ik mijn nek niet echt uitstak over deze kwestie tot 2016. Dus ik had daar gezeten en steeds meer walging gekregen. En ik had op dat moment geen reguliere column, maar ik deed genoeg commentaarstukken dat ik gelegenheid zou hebben gehad om iets te zeggen en ik deed het niet. Nu, ik denk dat dat intelligent zelfbeschermend was, omdat die perceptie dat je niets kon zeggen accuraat was.
En zelfs in 2016 nam ik mijn carrière in mijn handen om iets te zeggen.
En dat was veel eerder dan veel van de andere mensen die sindsdien gemobiliseerd zijn in een echte kiesdistrict waarvan Jen Spect representatief is. Ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat het Overton-venster eindelijk een kiertje open is gegaan en het mogelijk is om dit fenomeen te bekritiseren, maar ik denk dat het altijd de moeite waard is om te onthouden hoe lang mensen met ernstige reserves, die overduidelijk gerechtvaardigd zijn vanuit ons perspectief, voorbij lieten gaan zonder iets te zeggen. En dat betekent, ik bedoel, een van mijn meest recente boeken is getiteld Mania omdat ik erg geïnteresseerd ben in dit hele fenomeen van sociale manie, wat bijna per definitie iets betekent dat je niet publiekelijk kunt weerleggen zonder ernstige gevolgen. En het betekent voor mij, omdat dit fenomeen zo destructief, zo krankzinnig, zo potentieel schadelijk voor kinderen is, hoe is dit gebeurd? En hoe is het dat plotseling iedereen dit geloofde terwijl ze het vijf minuten eerder niet deden? Maar het is angstaanjagend.
De gevolgen voor het spreken over dit zijn min of meer beperkt tot een bepaalde klasse, de geletterde klasse en de eliteklasse. Werkende klasse bro's of vrouwen en lagere klasse mensen beïnvloedt het niet echt negatief op professioneel niveau. Het is academia en de media en politiek niveau. Dus er is een klasse-element aan. En tweede punt dat ik graag wil horen hoe je daarover riff, op welke manier je maar wilt, je vroeg waarom dit ding zo snel gebeurde en iedereen bijna uniform aan boord was, tenminste de machtsstructuren, de verwachtingen binnen de geletterde klasse, eliteklassen. Het lijkt mij, en dit is geen nieuwe observatie, dat het Westen geconditioneerd was sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog om op een gestage mars van bevrijding te zijn, bevrijdende politiek, burgerrechten. Zodra het homohuwelijk overwonnen was, is het gewoon natuurlijk dat dit hele narratief een nieuwe zaak nodig heeft.
Ik heb die observatie zelf gemaakt.
Ja.
Dat ik geloof dat het trans-ding – en dit kan niet controversieel zijn – een direct resultaat was van de brede acceptatie van het homohuwelijk, wat gewoon betekende dat het hele homobevrijdingsding af was. Het had zijn doel bereikt. Er was echt niets meer te doen. En voor het grootste deel had je te maken met een westerse acceptatie dat sommige mensen homo zijn en dat is prima en wie maalt erom. En dat is ogenschijnlijk wat iedereen in die beweging wilde. En het ergste wat een activisme kan overkomen is krijgen wat het wil, toch?
Omdat het geen doel meer dient.
Maar de tactieken die succesvol waren voor het homohuwelijk werden gerepliceerd en opgeschroefd. Ik kan er een paar bedenken. Bijvoorbeeld, homofobie werd transfobie en de homobevrijding, zoals je het noemde, was begonnen in media-verhalen om homoseksuelen herkenbaarder en minder eng te maken, gewoon familiariseren, normaliseren.
Ze verschenen de hele tijd in televisieshows.
Ja. Er was een lange periode, vooral in de jaren 90, dat je geen show kon vinden zonder een homo-karakter. Minstens één. Het was een verplichting.
Ja. Het was een verplichting.
Komisch.
Ja. Maar dat toont een niveau van media-manipulatie of propagandistische arm van het bereiken van bevrijding. En dat is allemaal retrofitted voor het trans-fenomeen of de trans-ideologie.
Ja.
En dan deze hele grotere beweging is een viering van een mooi woord is verschil. Een wellicht nauwkeuriger woord is deviantie. Dat is het. Het gaat om het afschaffen van het hele concept van een norm, terwijl in feite de stigma volledig omgedraaid wordt en normaliteit gestigmatiseerd wordt, en je weet wel, dat begint te flirten met het eindspel van de beschaving echt.
Nou, we hebben een hele maand nu – ik heb hierover geschreven. We hebben een hele maand nu waarin we in principe elke seksuele praktijk vieren behalve het soort dat kinderen maakt.
Dat is impliciet biologisch zelfdestructief.
Dus hoe parse je dat als dit een vooruitgang is? Hoe verdedig je tegen de insinuatie van de slippery slope dat het homohuwelijk leidt tot, ik weet het niet, draagmoederschap is één manier, zoals homo-adoptie, homo-draagmoederschap en ik ken je gedachten daar niet over. Maar ook de transformatie.
Ik ben er niet tegen, maar het is niet erg efficiënt.
Een van mijn grootste problemen met het hele trans-ding is de inefficiëntie ervan. Het is verspilling.
We hebben al genoeg vrouwen en mannen zonder swapsies te spelen.
Oké.
Dus het is een verspilling van resources.
Ja.
Hoe volgt dat als argument dat dit is... Ik kom het niet vaak tegen, verrassend genoeg niet. In feite ben ik het nooit tegengekomen behalve in mijn eigen columns. Maar ik denk dat het een belangrijk punt is. Het is zeker een verspilling van medische resources en je weet wel, we praten nu, we gebruiken onze tijd, dat is de grootste resource die we hebben en we gebruiken het op om over trans te praten en uiteindelijk is dat ook een verspilling van resources. Dit is een verspilling van sociale en politieke kapitaal. Het is een transparant destructieve en belachelijke richting om sociale en economische energieën in te steken.
Het helpt niemand echt. Ik bedoel, zelfs op dat zelfmoordpercentage verminder je het zelfmoordpercentage niet van mensen die niet blij zijn met hun geslacht en je weet wel, ik denk gewoon dat het psychisch verkeerd gericht is in dat veel hiervan over verplaatsing gaat. Je weet wel, de meeste mensen zijn op de een of andere manier ongelukkig. We hebben zoveel moeite om vast te pinnen wat we bedoelen met gelukkig zijn. Dat er nauwelijks iemand is die voldoet aan een ooit terugwijkende, ooit ongrijpbare toestand, een soort mythische volheid en heelheid. Nou, je weet wel, in principe voelen de meeste mensen zich niet de hele tijd zo en denken dat ze bedrogen worden als gevolg en er is iets anders dat ze moeten doen om die toestand te bereiken. En dit idee dat oh, je bent geboren in het verkeerde geslacht en als je alleen maar van geslacht kon wisselen, dan zou je gelukkig zijn. Het is dezelfde 'gras is groener'-mentaliteit die mensen toepassen op vrijwel alles. Als ik maar een groter huis had. Je weet wel, het is niet anders. Het is natuurlijk jaloers.
Het is grijpen naar iets, meestal proberen een innerlijk probleem op te lossen met een uiterlijke oplossing, wat nooit werkt.
Ik denk gewoon dat het een fad is, wat het is, die vele kleine persoonlijke tragedies heeft gesponsord en het heeft vele families doen imploderen en het beweging zelf zou je willen doen geloven dat er al deze mensen rondlopen die hun authentieke zelf hebben ontdekt en nu veel gelukkiger leven leiden.
Ik blijf sceptisch op dat punt en ik weiger zeker om hen het woord authentiek te laten gebruiken omdat het het tegenovergestelde van authentiek is. Het is een theater van doen alsof je iets bent dat je niet bent. Dat is het tegenovergestelde van bereik je ware zelf door alles aan jezelf te veranderen.
Ja.
Ja.
En je weet wel, ik weet niet precies wat ik ga zeggen voor Jen Spect. Er zijn zoveel verschillende richtingen om in te gaan en ik ben een fontein van kleine meningen over dit onderwerp.
Waarom dit onderwerp? Waarom irriteert het je?
Ik denk dat het over de triomf van ideologie over realiteit gaat. En dat geeft me de kriebels.
En het is ook in zijn geest autoritair omdat ons verteld wordt dat als we ooit merken dat de keizer onder die jurk nog steeds een man is, we nog steeds mee moeten spelen.
Je weet wel, al de pronouns in de emails. Ik bedoel, ik zou dat nooit doen. En het is het is een theater en het is gebaren. Het is bevestigen van een leugen, oké, dat we pronouns in emails nodig hebben om te weten welk geslacht elkaar is. Dat hebben we niet.
En deze hele zaak van journalisten die meegaan met het ideologische programma en mannelijke verkrachters als 'zij' verwijzen, het maakt mijn huid kruipen en het is overal.
Nee, er is een quasi-overheidsorganisatie in het VK die journalistieke standaarden afdwingt. En het is een van de standaarden dat je people's preferred pronouns moet gebruiken in tekst. En het horrort me gewoon. En dus zet het ons allemaal door deze vermoeiende mentale gymnastiek. Wanneer je dit leest, moet je blijven vertalen. Het is als het lezen van een ander dialect of zelfs een iets andere taal omdat je de geslachten moet blijven omdraaien om de verhaal zinvol te maken, wat meer tijd en mentale energie verspilt, meer cycli. Dus, je weet wel, als we terugcirkelen naar dat punt over inefficiëntie of verspilling, mijn grootste zorg over dit onderwerp is dat ik er te veel om geef.
Oh, zoals, juist, wat geldt voor de hele identiteitspolitiek bal van was, je weet wel, verspil ik mijn leven? Zoveel van dit spul is transparant belachelijk en zal uiteindelijk verslagen en bespot worden in de toekomst en niet noodzakelijkerwijs heel lang vanaf nu. Dus is mijn aanhoudende oppositie tegen deze ideeën, is dit mijn leven weggooien? En ik denk dat dat een levend issue voor me is geweest voor meer dan 10 jaar. Ik bedoel, ik maakte mijn grote internationale mark door tegen het concept van culturele appropriatie te zijn, vooral in de kunsten en meest bijzonder in fictie. Maar dus ik ben keer op keer gevraagd om commentaar te geven op een kwestie die ik volstrekt niet boeiend vind. Dat is, het is een dom idee. Maar dan heb ik enorme hoeveelheden energie besteed aan het proberen te verslaan van een transparant dom idee. En dat, je weet wel, het is als, dat is de ultieme verspilling voor me.
Ja. Het is een soort Griekse mythologische inversie van Don Quichot, je weet wel, in plaats van tegen windmolens te gaan alsof ze transparant zijn. Iedereen richt deze windmolens op die gemaakt zijn van gelatine en je moet er continu in porren en er licht op schijnen tot ze smelten.
Dat is een heel goede analogie. Je moet die houden.
Ja, het is daar in de ether. Maar dus ik begrijp dat. Dat is een echt coole zorg om te hebben, je tijd verspillen aan onzin. Maar weer, ik denk dat er iets onder zit. Je bracht de verspilling ervan naar voren dat als de samenleving zoveel resources verspilt aan zo'n kwestie, dat dat een teken van decadentie is. Het is een teken van ontmed zijn.
Ja.
In een bredere zin. Dus wat zijn de diepere psychologische of socia-politieke lessen die je hebt geleerd over waarom we disconnected zijn? Waarom we continu disconnecten van waarheid op een verscheidenheid van niveaus economisch, spiritueel, seksueel enzovoort.
Nou, ik denk dat dit een voorbeeld is van klassieke decadentie. Het is wat we een eerste wereld probleem noemen. Het is een soort terugtrekking van de echte fysieke wereld. Het gaat allemaal om zelf en zelfvervulling. Het is vernauwing van de lens en het is heel strak.
En daarom is het grote project waar hele families en nu onze hele samenleving in betrokken zijn, het uitzoeken van de speciale kleine gevoelens over hun geslacht of voor bepaalde individuen heel duur uitzoeken, en vaak met kinderen die gewoon niets weten en nog niet volledig gevormd zijn, zowel medisch als psychisch. Ze weten niet wie ze zijn. Natuurlijk niet. Ze zijn kinderen. Ze horen het niet te weten. En voor dit het project te zijn is gênant.
Oké. Het is niet goed voor het kind en ik denk niet dat het goed is voor de volwassenen ook. En ik denk dat we de volwassenen te vaak buiten de discussie laten omdat het makkelijker is om sympathie te krijgen over de facto kindermisbruik dan volwassenenmisbruik. Ik bedoel, dit antwoord aanbieden aan volwassenen is net zo vals als het aanbieden aan kinderen. Maar ik denk dat het een teken is van een cultuur die verwend is, die naar binnen is gegaan. En het heeft disconnected van de gewone feiten van levend zijn, geboren worden, een leven leven en sterven. En ook denk ik dat het een teken is van groeiende antropocentrische arrogantie.
Dus we geven niet veel geloof meer aan exterieure realiteit of andere elementen in het universum. Alles gaat om ons en we controleren alles en we kunnen manifesteren wie of wat we willen. Onze hoofden zijn almachtig. Ik denk dat dit aangemoedigd is door de digitale wereld, die per definitie je disconnect van je fysikaliteit. Dit hele ding van avatars hebben en dat creëert een mentaliteit dat het zelf volledig zelfgemaakt is, zelfgerealiseerd en je zit niet vast aan al de dingen waar je in geboren bent.
Laatst bewerkt:
