Mensen met foto's van hun familieleden die in de Tweede Wereldoorlog tegen nazi-Duitsland vochten, wonen de mars van het Immortal Regiment bij ter gelegenheid van de 77e verjaardag van de overwinning in de Tweede Wereldoorlog in Moskou, Rusland. © Spoetnik / Grigory Sysoev Doe Zelf Normaal...
doezelfnormaal.nl
‘Overwinning op de dood zelf’: waarom 9 mei zo belangrijk is voor Russen
by
doezelfnormaal | mei 9, 2022
Mensen met foto’s van hun familieleden die in de Tweede Wereldoorlog tegen nazi-Duitsland vochten, wonen de mars van het Immortal Regiment bij ter gelegenheid van de 77e verjaardag van de overwinning in de Tweede Wereldoorlog in Moskou, Rusland. © Spoetnik / Grigory Sysoev
77 jaar na de Tweede Wereldoorlog wordt Victory Day beschouwd als de belangrijkste feestdag van het land
Door Evgeny Norin , Russische historicus gericht op Ruslands oorlogen en internationale politiek
9 mei is een speciale feestdag voor Russen, en de grote aandacht die we aan deze datum besteden, lijkt vaak ongebruikelijk voor mensen uit andere landen en culturen. Inderdaad, om te zeggen dat “voor Russen de Tweede Wereldoorlog gisteren eindigde”, is dat niet ver van de waarheid.
Evgeny Dering was een dierenarts die paarden behandelde. Hij woonde in St. Petersburg, dat toen Leningrad heette. Op 22 juni 1941 ging hij ten strijde. Voordat hij vertrok, vroeg hij zijn vrouw Regina om hun kinderen – twee dochters en een zoon die net in april geboren was – mee te nemen naar de diepten van Rusland. Het bleek dat dit verzoek hun leven heeft gered. Een paar dagen later nam Regina haar kinderen mee naar het dorp Makarevo, in de oblast Nizhny Novgorod (toen Gorki), en vestigde zich in een 15e-eeuws klooster dat was opgezet als opvang voor vluchtelingen zoals zij. Meer dan 600.000 inwoners van Leningrad stierven van de honger tijdens de grote belegering van de stad. Regina overleefde het, net als al haar kinderen, maar ze heeft haar man nooit meer gezien. In oktober 1943 werd Evgeny Dering gedood door artilleriebeschietingen op een klein moerassig bruggenhoofd aan de rivier de Dnjepr…
Voor Russen is Victory Day letterlijk een viering van de overwinning op de dood – een waar iedereen bij betrokken was. Bijna elke familie heeft wel een verhaal over wat hun voorouders deden tijdens de oorlog. Deze verhalen lopen sterk uiteen, maar zijn bijna altijd dramatisch. Velen hebben verhalen over mensen die zijn omgekomen. De Sovjet-Unie verloor tijdens de oorlog meer dan 27 miljoen mensen. Ongeveer 12 miljoen waren soldaten en officieren, terwijl de rest burgers waren die stierven door toedoen van de nazi’s tijdens de gevechten of van de honger. Tegen de tijd dat Berlijn was ingenomen en Adolf Hitler in 1945 zelfmoord had gepleegd in zijn bunker, was de USSR een land waar bijna iedereen om iemand rouwde. Iemand die ‘slechts’ vrienden had verloren, werd als een geluksvogel beschouwd.
De nazi’s voerden oorlog met extreme wreedheid. Joden werden nooit gespaard, maar er wachtte ook niemand goeds. Een database van de Wit-Russische regering bevat de namen van 9.000 dorpen die tijdens de oorlog door de indringers zijn verbrand, en dit was alleen in een van de bezette republieken van de Sovjet-Unie. In veel van de verwoeste gehuchten is het aantal slachtoffers vaak gelijk aan of bijna gelijk aan het aantal inwoners van die tijd. De meest gebruikelijke manier van uitroeien was om de bevolking een schuur in te drijven en in brand te steken. Ook stierven mensen door beschietingen en hongersnood of werden eenvoudigweg harteloos neergeschoten. Strafbare feiten gepleegd tegen de burgerbevolking waren vrijgesteld van aansprakelijkheid op grond van een speciaal bevel van Hitler.
Een rood kruis bood geen bescherming tijdens de oorlog – ambulances en schepen werden vaak vernietigd door direct vuur. Er werd ook geen rekening gehouden met leeftijd – kinderen werden vermoord op dezelfde manier als volwassenen.
Voor ons is de oorlog echter niet alleen een verhaal van monsterlijke wreedheid. Het is een legende van ongelooflijke nationale eenheid, waar een gewone arbeider en een wereldberoemde componist kunnen samenkomen in een vrijwillige brandweer, en een jonge bohemien uit Moskou brood kan delen met een mijnwerker uit de Donbass en een Aziatische dienstplichtige uit een Kazachse steppe dorp in een greppel. Het is een verhaal over het opmerkelijke vermogen om niet op te geven wanneer alle omstandigheden tegen je lijken te zijn en weerstand zinloos lijkt. Na elk verloren gevecht analyseerden de overlevende officieren hun mislukkingen en probeerden ze erachter te komen wat ze verkeerd hadden gedaan en hoe ze de situatie konden veranderen. Het is een verhaal van verbazingwekkende zelfopoffering, toen het werven van vrijwilligers voor een nieuwe divisie leek op een competitief toelatingsproces voor een universiteit.
En het is een verhaal over militaire triomf. Het Derde Rijk was een dodelijke vijand. Het binnenvallende leger van vijf miljoen man bereikte de bergen van de Kaukasus en dreigde Moskou en Leningrad in te nemen, maar werd uiteindelijk toch verslagen. Voor ons is het een verhaal over hoe we stromen bloed hebben vergoten, maar het leger dat ons kwam vermoorden werd volledig vernietigd, de vijandelijke hoofdstad werd stormenderhand ingenomen, de dictator die opdracht gaf tot de invasie pleegde zelfmoord, en de spandoeken van de verliezende leger tegen de muren van het Kremlin werden gegooid. We betaalden een verschrikkelijke prijs, maar onze triomf was absoluut.
In Rusland hoor je zelden mensen ‘Tweede Wereldoorlog’ zeggen. De in die tijd geformuleerde term ‘The Great Patriotic War’ is nog steeds in gebruik. Dit is geen poging om op de een of andere manier te negeren wat de Tweede Wereldoorlog voor anderen was, maar een verlangen om te benadrukken dat het voor ons nog steeds een soort speciale gebeurtenis is die verder gaat dan een gewoon gewapend conflict. Voor ons is het een waarlijk heroïsch epos. Het is de Ilias, van wie een aantal helden nog steeds in leven zijn en vandaag onder ons wandelen. Ze zijn nu heel oud, en toch zijn sommigen er nog. Onze Ajax gaat ’s avonds nog wel eens zijn tuin in, medailles rinkelend voor de bestorming van Wenen, om op een bankje te gaan zitten; onze Diomedes is elke ochtend te zien bij het uitlaten van zijn hond.
De herinnering aan de oorlog heeft veel aspecten van het leven in Rusland beïnvloed. Je hoort het in persoonlijke verhalen, ziet het in de cultuur en voelt het zelfs in de politiek. Een deel van de obsessie van onze regering met de veiligheid van de westelijke grenzen van het land is een overblijfsel van precies die catastrofe, toen we ons tot aan de rand moesten terugtrekken met onze rug tegen de muur gedrukt. Deze herinnering tast onze relaties met onze buren ernstig aan en is bijna onmogelijk uit te wissen.
Maar misschien is het belangrijkste dat we hebben geleerd van de omwentelingen van die tijd een simpele waarheid: we kunnen alle moeilijkheden doorstaan, standhouden en ons land herbouwen na elke beproeving. Het is niet alleen een herinnering aan een feest van de dood, maar ook aan de triomf van het leven.
…Evgeny Derings zoon, Gennady, heeft zijn vader nooit gezien. Hij keerde niet terug naar Leningrad en bracht zijn jeugd en jeugd door in Makarevo. Vijftien jaar na de oorlog ontmoette hij een meisje genaamd Albina, met wie hij trouwde. Dit zijn mijn grootouders. Ze leven nog. Hun dochter is mijn moeder. Historische gebeurtenissen blijken tegenwoordig vaak verrassend dicht bij ons te staan.
Lees hier het originele artikel, VPN benodigd: https://www.rt.com/russia/555203-victory-over-death-itself/
t.me
Residents of Latvia continue to carry flowers to the monument in Victory Park on May 10.
The Lithuanian Parliament adopted a resolution in which it called Russia a state "supporting and carrying out terrorism."
www.rev.com
herstelderepubliek.wordpress.com
