Wat ik merk.is het volgende:
Naarmate we collectief de 'precipice' (afgrond) naderen, gebeurt dit eveneens op induvidueel niveau. Velen, ook hier op dit forum of in het publiek voor mijn lezingen, etvaren nu een 'crisis of faith', een geloofscrisis.
Er gebeurt iets heel bijzonders: terwijl we zouden moeten juichen omdat nu eindelijk de ontwikkelingen en onthullingen plaatsvinden waar we al zo lang op gewacht en gehoopt hadden, durven velen nu niet te geloven in de totale overwinning en spreken ze de vrees uit dat er slechts enkele koppen zullen rollen op lagere niveaus em dat de echte boosdoeners buiten schot zullen blijven en er wezenlijk niets zal veranderen.
Kortom, men DURFT niet te geloven. Dit overkomt zowel gelovige als niet-gelovige mensen. Denk aan de recente doemdenkerij van de christenen Pieter en Jade Kuit, die het advies gaven om niet te gaan stemmen. Denk aan Pieter Stuurman, die in bovenstaand gesprek dit ongeloof in een goede afloop verwoordt.
Weet je wat het is met geloof? Het heeft niets te maken met gunstige of ongunstige nieuwsberichten, want de ongelovigen zullen bij positieve ontwikkelingen altijd cynische kanttekeningen plaatsen en gelovigen zullen bij minder positieve ontwikkelingen altijd lichtpuntjes blijven zien. Geloof heeft ook niets te maken met een religieuze overtuiging, het is ONVOORWAARDELIJK en daarmee een INNERLIJKE en ONWRIKBARE innerlijke overtuiging die je niet kan veinzen, het is er of het is er niet.
Nu komt het er bij ieder van ons op aan. Durf je te geloven? Diegenen die hier wars van alle omstandigheden toe in staat zijn staan spiritueel, emotioneel en psychisch het sterkst en zijn het best voorbereid op The Storm. Hoe wankeler je geloof is dat het hoe dan ook goed gaat komen, hoe zwakker je staat m.b.t. wat er gaat komen. Geloof en vertrouwen, no matter what, daar gaat het om.
Mike
