@Charza, dank voor je uitgebreide antwoord. Je doet een aantal rake observaties, iets waar ik ook op had gehoopt. Ik zal ze hieronder 1 voor 1 behandelen:
Voor wat betreft jouw vraag of iemand echt kan veranderen en op een zeker moment een bepaald archetype kan worden door bijvoorbeeld een traumatische ervaring.
Wanneer een Myers-Briggs test naar volle eerlijkheid wordt ingevuld en je archetype openbaar wordt gemaakt is het antwoord eigenlijk
“Nee“. Dit type hoort bij je, het is iets waar je als het ware mee geboren wordt, en jouw voorkeuren in de antwoorden zullen altijd wel ongeveer hetzelfde zijn. De archetypes zijn in die zin behoorlijk krachtige universele aanwezigheden, die tijd en hoedanigheid overstijgen.
Dit bevestigt wat ik al vermoedde. Ik heb als onderdeel van mijn zelfreflectieproces mijn moeder meerdere keren uitgehoord over hoe ik was als klein kind. Zij heeft de herinneringen die ik niet heb en het is zeer verhelderend gebleken. In essentie komt het er op neer dat ik totaal niet ben veranderd en altijd al zo ben geweest. Dit was er dus al lang voor de drank! Je hebt daar ook een aantal rake opmerkingen over gemaakt, dus later meer hierover.
Een mooi voorbeeld was toen mijn moeder zei: jij was vroeger helemaal niet zo moeilijk in de omgang, mensen kwamen altijd naar jou toe. Toen wees ik haar op het feit dat het probleem ook niet zit in de beweging naar mijzelf toe, maar die van mijzelf naar anderen en dat ik daar verlegen in ben en ook altijd ben geweest, wat zij beaamde. De conclusie is dat ik met dit archetype wel geboren moet zijn, geen twijfel over mogelijk!
Het is ook niet zonder reden dat deze archetypes in onze oude culturen zulke belangrijke rollen hadden in astrologie en mythologische geschiedschrijving. De archetypes kun je zien als onderdeel van de “Goddelijke code” die het universum aan elkaar bind.
De term 'goddelijke code' raakt mij, het geeft aan dat ik onderdeel uitmaak van een bepaalde blauwdruk van menstypes, die weliswaar sterk kunnen uiteenlopen maar allemaal onderdeel uitmaken van Gods Plan. Ik ben kennelijk voorbestemd om die zeldzame INTP te zijn die niet of nauwelijks aansluiting vindt bij die andere archetypes. Daarin ligt mijn uitdaging en dit moet vanuit liefde, een andere weg is er niet. De eerste (en meest cruciale) stap die ik hiervoor moest zetten is mezelf niet in de vernieling helpen d.m.v. drank en dus meer liefde voor mezelf te hebben, al het andere volgt hier uit.
Jouw INTP hoedanigheid, heeft dus in deze gedachten stroom altijd al in een bepaalde vorm in jou gezeten. Door de jaren heen kun je natuurlijk als persoon veel veranderingen doormaken, maar toch blijf je altijd wel aardig binnen je archetype.. Je leert met de jaren alleen wel beter te herkennen wat je sterke en zwakke punten zijn.
Dat is exact het proces waarin ik me nu bevind! Ik heb het idee nu pas op de Hogeschool des Levens te zitten. De oude tegelwijsheid 'van het concert des levens heeft niemand een program' kan niet meer waar zijn in mijn geval. Wie had durven vermoeden dat een zelfdestructieve gewoonte als alcoholmisbruik zou lijden tot de grootste geestelijke groei die ik tot nu toe in mijn leven heb mogen meemaken? God does work in mysterious ways!
Ik persoonlijk denk niet dat wat jouw AA-sponsor “asociaal door trauma gedreven gedrag” noemt, ook daadwerkelijk asociaal of trauma gedreven gedrag is.
Ik denk dat jij vanuit jezelf als Introverte INTP een natuurlijke neiging hebt om in jezelf gekeerd te zijn. Dat is spiritueel ook wat jij nodig hebt om tot volle rijpe gedachten te komen en om zaken goed te overdenken.
De theorie van “het trauma” van de AA sponsor komt wat mij betreft voort uit een vrij nihilistisch perspectief waarin een psychologische analyse wordt gemaakt op basis van “logica en rationele wetenschap”. Het fundamentele probleem bij deze denkwijze is dat men vast zit in een oorzaak >>> gevolg kader van denken, en dus moet jouw gedrag wel “voorgekomen zijn uit iets dat jou zo hard geraakt heeft, dat je het niet eens meer kan benoemen..”
Het spirituele aspect ontbreekt echter weer volledig in deze manier van redeneren, en accepteren dat iemand gewoon op een bepaalde manier in elkaar kan zitten is voor deze mensen dan ook moeilijk te verkroppen.
We moeten denk ik een paar dingen uit elkaar trekken. Een aantal dingen komen nl. van mezelf en een aantal van mijn sponsor. Ikzelf heb reeds in de eerste stap van het 12-stappenprogramma geidentificeerd dat wij mensen een egomanifestatie ontwikkelen uit zelfbehoud omdat we aangetast worden in ons sociale instinct en zekerheids/veiligheidsinstinct (sommigen van ons helaas ook in ons seksinstinct). Het ego komt dus voort uit verwonding en beschadiging en kan in zijn negatieve expressie op zijn beurt ook weer anderen verwonden of beschadigen, of zich juist naar binnen keren en het Zelf verwonden/beschadigen.
Dit zelfinzicht is met alle respect vele malen dieper (en liefdevoller!) dan wat mijn sponsor me heeft willen leren! Men lijkt binnen AA wel niet veel verder te komen dan dat zo'n ego min of meer 'vanzelf' ontstaat. De reden hiervoor is dat een verslaafde vaak zo'n dik ego heeft ontwikkeld dat je er met een mokerhamer nog niet doorheen komt. In het beginstadium draait het dus veel meer om bescheidenheid, om te leren dat je machteloos en stuurloos bent m.b.t. je verslaving en daarmee onmachtig om jouw eigen probleem te verhelpen zonder dat je de hulp inroept van een Hogere Macht.
Het gaat in dat stadium om de totale overgave van het ego en daarmee ook het Zelf. Maar dat is waar AA de plank misslaat, als je het mij vraagt. Het complete 12-stappenprogramma draait om het overgeven van je karaktergebreken aan je Hogere Macht. Volgens mij zit God hier helemaal niet op te wachten, volgens mij vraagt Hij wel degelijk een actieve bijdrage van jouzelf. Elke verslaafde zal je in het beginstadium vertellen dat hij/zij 'anders' is. Dit wordt binnen AA bestraft, want je moet juist leren dat je meer gemeenschappelijkheden hebt met anderen dan verschillen en dat het ego de illusie van afscheiding geeft. Dit schuurde bij mij meteen al, want ik ben daadwerkelijk anders en waarom zou ik dit moeten ontkennen? Opnieuw mis ik de liefde. Zet in plaats van het woord 'anders' de term 'uniek' en je mag in dat stadium al leren om je uniciteit en authenticiteit op een gezonde manier te vieren i.p.v, deze te verdoven! Als ik mensen begeleid met de 12 stappen doe ik dit wel, vraag maar aan Joost.
AA is dus wel degelijk een spirituele beweging met een spiritueel programma, maar de spirituele invalshoek is anders. Zelfredzaamheid werkt niet voor verslaafden, ze moeten eerst leren dat ze het zelf niet kunnen, anders volgt de ene na de andere terugval in hetzelfde gedrag. Ze moeten leren dat hun egomanifestatie een vorm van krankzinnigheid is (stap 2) die niet voor niets volgens de definitie van Einstein telkens hetzelfde doen is maar voortdurend een ander resultaat verwachten. Belangrijke lessen voor verslaafden en het is dan ook niet mijn bedoeling om ook maar iets af te doen aan de wijze lessen van AA, noch aan de spiritualiteit van AA.
In mijn optiek is juist het omgekeerde aan de hand eigenlijk.
Jij als natuurlijke INTP bent in jezelf gekeerd en dat past heel goed bij jouw aard. Waar je echter in de wereld tegenaan loopt zijn een hoop polair tegengestelde mensen die deze hoedanigheid niet goed begrijpen en herkennen.
Dit botst en dat heeft zeker in het verleden wel indruk op je gemaakt, omdat jij waarschijnlijk niet goed kon bevatten waarom die botsing plaats vond. (Je bent immers niet antisociaal)
Mijn grootste botsing/frustratie met anderen is dat de meeste mensen zich m.i. bezighouden met trivialiteiten, zich verliezen in de kleinste details, veel te emotioneel zijn en weinig tot geen vermogen tot zelfdenkendheid lijken te hebben. Dit maakt dat de 'buitenwereld' voor mij vijandig is. Ik ben voortdurend op zoek naar gelijken, maar vindt deze nauwelijks. Het gaat hier om intellectuele en filosofische gelijken, want als INTP leef ik voortdurend in mijn hoofd. Dat kun je uitleggen als de arrogantie van het ego, maar het tegendeel is waar, ik zou juist willen dat ik wat meer gezelschap had. Let wel, met 'gelijken' bedoel ik niet dat je het per se altijd met me eens hoeft te zijn, als INTP ben ik juist zeer geinteresseerd in andere zienswijzes en ik discussier graag, we kunnen zelfs 'agree to disagree', geen enkel probleem!
Ik kom pas in botsing met mensen als er principes in het geding zijn, mijn principes zijn rotsvast en staan niet ter discussie. Aangezien ik vrij alleen lijk te staan met mijn principes, omdat het merendeel volgzaam en meegaand is met de status quo en autoriteiten, ervaar ik de medemens als bedrieglijk en verraderlijk. Geen positief mensbeeld, ik weet het, en er spreekt ook weinig naastenliefde van uit. In mijn perceptie spelen veel mensen toneel en zijn ze alleen maar bezig met aardig gevonden te willen worden, iets wat tegen elke vezel in mijn zijn in gaat.
Geen wonder dus dat ik moeite heb met toenadering zoeken naar anderen en liever heb dat anderen een beroep doen op mijn kennis, wijsheid en talent, de buitenwereld is voor mij extreem onveilig, ik word omringd door mensen die mij toelachen en achter mijn rug om het graf in wensen! Daar waar groepen mensen samenkomen ontstaan er gedragscodes, die ik zo goed als altijd als dwingend ervaar. Ik noem dat een mal. Ook AA is voor mij een mal geworden - en ik zit pas in stap 4. Ik pas in geen enkele mal, ik moet en zal mijn eigen weg gaan. Voor alle tot dusver geleerde lessen ben ik zeer dankbaar, ook dit moest op mijn pad komen, maar het lijkt er op dat ik ook hier weer mijn eigen weg in moet vinden.
Vandaar mijn vraag: is dit mijn ego dat nu aan het praten is of ben ik daadwerkelijk zo en is dit mijn lot dat ik zo goed mogelijk moet dragen? Hoe kan ik nu ooit aansluiting vinden bij welke club dan ook als ik volledig compromisloos en altijd even stellig ben in mijn opvattingen? Je begrijpt dat ik hier nog geen antwoord op heb weten te vinden en mijn sponsor komt niet veel verder dan dat mijn ego zich niet wil overgeven aan mijn Hogere Macht, wat m.i. veel te kort door de bocht en totaal zwart-wit is. Daarom roep ik de hulp van jullie in om mij nieuwe inzichten te verschaffen.
Wellicht vond jij in drank iets dat jouw aanvankelijke door introversie gegeven “barrière” een beetje deed vervagen. Op de lange termijn zijn de gevolgen natuurlijk heel anders, maar dat neemt niet weg dat het voor jou een manier was om meer aansluiting te vinden met je medemens. Dit is echter altijd maar van tijdelijke aard, en de aansluiting die komt is vaak oppervlakkig, waardoor het uiteindelijk nog niet veel heeft uitgemaakt en wel veel teleurstellingen heeft opgeleverd.
Bingo, schot in de roos en helemaal raak, Charza! Drank was voor mij een manier om sociale barrieres te breken, ik dronk mezelf letterlijk moed in. Mijn vraag wat het nu precies is geweest dat ik hiermee heb willen verdoven is hiermee beantwoord. Mijn verlegenheid naar andere mensen kan misschien beter worden omschreven als behoedzaamheid. Ik vertrouw mensen in principe niet en dit wantrouwen maakt dat ik introvert ben in mijn sociale omgang als de beweging van mij naar buiten is, maar omgekeerd (van buiten naar binnen) ben ik extrovert want dan zit ik in mijn rol als verschaffer van kennis en informatie, of muzikaal talent. Ik weet dat ik te vertrouwen ben, maar mijn wantrouwen naar anderen maakt mij sociaal onhandig en soms ook vijandig. Om een en ander te versoepelen dronk ik. In de kroeg als 'barfilosoof' hielp dit 'spraakwater' enorm, maar het sociale isolement van lockdowns maakte van mij een eenzame drinker. Toen is het pas echt fout gegaan, in een rap tempo! Tegelijkertijd is het de aanzet geweest om nu eens echt met mijn probleem aan de slag te gaan. Maar je weet het, 20/20 is volledig zicht!
Wat jij wellicht moet leren (En volgens mij momenteel ook aan het leren bent) is waar jij je eigen grenzen moet trekken. Jij moet soms in jezelf keren om zaken beter te kunnen overzien. Acceptatie van dat gegeven kan ook zorgen dat jij niet jezelf in de weg zit door juist iets tegen jouw natuur te willen forceren.
Ik had aangegeven dat mateloosheid onderdeel uitmaakt van mijn zijn, klopt. Mijn gebrek aan balans op het gebied van alcohol komt voor uit een diep verlangen om wel degelijk aansluiting te vinden bij mijn medemens. Ik kan niet met maar ook niet zonder mensen en misschien vind ik hier wel nooit een goede modus in. Drinken is echter de slechtst mogelijke oplossing en dus geen optie meer, wat er wel voor in de plaats moet komen weet ik (nog) niet. Als het om principes gaat ken ik wel stevige grenzen en deze verdedig ik met hand en tand, al moet ik er voor in mijn eigen loopgraaf gaan zitten! Ik denk dat mijn les is om milder en toleranter (en dus liefdevoller) te zijn naar mezelf en anderen. Zoals ze bij AA zeggen: stay in the middle, so you don't fall off the edges!
Mike
