Therapie is prachtig, maar dan moet degene wel eerst erkennen dat deze een probleem heeft. Bij een categorie mensen ontbreekt dat inzicht. Zij zijn in ontkenning en willen niet behandeld worden, omdat zij niet zien dat zij zelf een probleem hebben. Daar zitten ook mensen tussen die een gevaar zijn voor zichzelf en hun omgeving. De meest naasten moeten het dan vaak ontgelden (ouders, vrouw, kinderen).
Bij sommige mensen met zulke problemen spelen nog andere zaken, bijvoorbeeld narcisme. Niet vreemd ook, als je bekijkt hoe narcisme zich ontwikkelt. Het past in dat beeld om zichzelf te bestempelen als oké en de buitenwereld als niet oké en zelfs als de katalysator van bv hun agressie.
Ik vraag me af wie de moeite gaat nemen om zulke mensen er van te overtuigen dat ze een probleem hebben en hoe ze dat gaan doen.
hoi Alethea, wat je hier beschrijft, daar wilde ik nog op reageren: het is inderdaad zo dat de mensen met de zwaarste stoornissen het minst vaak op eigen initiatief naar een psycholoog of psychiater zullen stappen. Problemen tussen hen en naasten zien zij standaard als het probleem van anderen, niet als dat van zichzelf.