Breek me de bek niet open. Ik heb zelf zo'n kind, hij is nu weliswaar "volwassen", maar het blijft tobben.
Zijn 19 jaren zijn wat voeding en gezondheid betreft één lange lijdensweg voor deze moeder.
Ik lees nu dus dat Mike zegt dat het door een gebrek aan maagzuur kan komen. Degeneratie ten top.
Daar kan ik me helemaal in vinden. Maar in die hoek heb ik het ( helaas) nooit gezocht.
Na al die jaren ben ik me inmiddels wel bewust dat het degeneratie is maar dat het gebrek aan maagzuur echt de oorzaak kan zijn? Nou, ik weet wat mijn zoon morgenvroeg als eerste te drinken krijgt. Water met citroen. Sole drinkt hij al trouw, maar de citroen wil hij niet aan.
Aangezien hij in gewicht wil toenemen kan ik hem daar misschien mee paaien, meer maagzuur, meer eetlust, hoger gewicht, meer spieren
Ik lieg eigenlijk als ik zeg dat het één lange lijdensweg is voor mij.
Want door "zijn eetprobleem" ben ik erachter gekomen dat ik (of beter gezegd mijn hele familie) een eetprobleem heeft.
Ze eten wel allemaal heel veel en vaak maar er zit veel "troep" tussen.
Zo ben ik opgevoed en zo heb ik dus ook jarenlang gegeten.
In mijn hele familielijn heerst brandend maagzuur, zó erg dat het er 's nachts gewoon uitspuit ( terwijl ze op de rug liggen) Dit is niet overdreven. ( ik ben daar gelukkig vanaf dankzij dit forum).
Dus Mike, ik geloof je meteen want mijn zoon had als babietje al last van reflux.
Mijn zoon heeft mij onbewust op het pad gezet van waarlijk gezonde voeding.
Uit liefde voor hem ben ik op zoek gegaan naar natuurlijke volwaardige voeding.
Mijn motto werd: Ik wil dat wát hij eet en drinkt van de allerbeste kwaliteit is. Dus ging ik voor hem alles biologisch kopen ( wij aten "gewoon" want alles biologisch konden we niet betalen) Belachelijk weet ik nu.
Verder heb ik hem niet meer verplicht aan tafel gezet omdat dat de stress bij hem en mij alleen maar verergerde.
Hij kreeg geen tussendoortjes meer zoals die gezonde Danoontjes, Yogidrink, vanillepudding, soepstengels, rijstewafels etc ( uit wanhoop geboren om hem maar iets binnen te krijgen).
Maar ik zette wel allerlei gezonde dingetjes neer. Zoals kaasblokjes, stukjes fruit, walnoten en rozijntjes, komkommer, babytomaatjes, stukjes wortel ( ja, sorry ik wist toen nog niet wat ik nu weet).
Nu zou ik het inderdaad zo aanpakken als Gerard adviseert. Wat zou ik een blij kind gehad hebben. Slagroom hmmmm....
Als wij gingen eten kwam hij er gewoon gezellig bijzitten en pikte dan af en toe zijn graantje mee. Hij blij, wij blij.
Ik ben steeds meer op zoek gegaan naar hoe ik alles zo gezond mogelijk voor hem kon bereiden.
Ik weet nog dat ik zelf mijn eerste brood bakte ( eigenlijk voor onszelf niet voor hem want ik deed er toen nog altijd veel zaden en pitten in) ik dacht: "dat eet hij toch nooit".
Maar wat schetste mijn verbazing? Hij wilde het proeven en vond het heerlijk. Hij die alles gepureerd moest hebben (er mocht geen oneffenheidje te zien of te proeven zijn) at nu brood met zonnebloempitten erin.
Blijkbaar vond hij die aandacht heel erg fijn. Zoals Tanja ook al aangeeft met Het fluisterkind: het kind spiegelt wat er in jouw leven nog niet helemaal goed gaat.
En dat was inderdaad de voeding, die deugde van geen kant. Ik wilde daar altijd veel meer tijd en aandacht aan schenken maar door mijn werk lukte dat niet.
Kennen jullie die reclame van Bertolli? Die mensen ( oude Italiaanse oermoeders met hun familie) die aan zo'n uitgebreide gedekte tafel zitten te eten: de heerlijkste salades e.d? Dan zei ik: als mama niet meer hoefde te werken ging ik iedere dag zo uitgebreid voor jullie koken. Erg hè? Alsof dit niet gewoon de normaalste zaak van de wereld is dat je dat doet! Potdomme, ik kan er nu nog kwaad om worden of beter gezegd verdrietig
Er zat bij mij dus een heel diep verlangen om alleen maar goed voor mijn gezin te hoeven zorgen ( niet zo'n ratrace houden iedere dag). Mijn zoon heeft dat onbewust goed aangevoeld daar ben ik heilig van overtuigd.
Hij kon niks met dat jagen en jachten van mij, het kwam hem letterlijk de keel uit. Ik kan me dan ook helemaal vinden in het verhaal van Lievergezond.
Ik werd gedwongen om mijn liefde voor hem om te zetten in de beste voeding die ik maar kon krijgen. Voeding in alle opzichten: tijd, aandacht, geborgenheid en veiligheid scheppen is ook je kind voeden.
Hij had/ heeft daar nog steeds recht op.
Daniellemv4 ik weet niet of het een antwoord is op jouw vraag? Maar volgens mij begint het inderdaad bij de moeder en niet bij het kind. Ik weet niet in hoeverre zij zich bewust is van zichzelf en haar eigen leefstijl? Staat zij hiervoor open? Hoe is haar zelfreflectie? Kan zij de signalen die haar kind geeft terugkoppelen naar zichzelf?
Als zijzelf meer respect krijgt voor voeding in het algemeen volgt het kind vanzelf. Zij is de leid(st)er, zij kan alleen maar het ( echte) goede voorbeeld geven en dan maar hopen dat het vruchten afwerpt. De aanhouder wint, maar dwingen is een verloren zaak daar lijdt het hele gezin onder ( kan ik over meepraten).
Zoals gezegd, mijn zoon is nu 19 jaar, het blijft tobben, maar hier in huis wordt gezond gegeten, niks onbehoorlijks te vinden hier. Snacken doet hij maar buiten de deur.
Het is nu zelfs zó erg dat als ik weleens een pak koekjes koop voor als mijn zus op bezoek komt ( tja, de familie wil niet horen helaas) ik het metéén teruggegooid krijg in mijn gezicht.
" Mam, alstublieft, kóóp die troep nou niet meer, het is al erg genoeg dat ik het nog bij anderen eet). :wink:
Wat fijn Daniellemv4 dat je zich zo inspant voor dit kindje. Respect!!!!