Ik merk bij mezelf sinds kort een echte verandering. Voorheen had ik nog zeer het gevoel dat ik mijn vader en mijn vriend en anderen moest wakker maken om te behoeden voor het kwaad en ze dus te helpen. Ik krijg dus steeds een weerwoord en deze mensen willen het echt niet inzien. Ik heb mijn vader gezegd/gemaild (dan kan hij daar goed over nadenken) dat het mijn laatste update over corona geweest is en dat ik hoop dat hij de spuit niet gaat nemen, maar dat hij voor de rest maar moet doen met de zaak wat hij wil. Ik schreef:
- Hopelijk zal je de doodsspuit niet nemen en heb ik daar aan kunnen bijdragen. Wat je voor de rest gelooft of niet gelooft, dat is je eigen verantwoording. Ik kan niet tot je doordringen en stop daar vanaf nu dan ook mee.
Alle berichten die zullen gaan uitkomen, doe er iets mee of doe er niets mee. Jouw keuze. Ik heb mijn energie te hard nodig om jou ook nog op mijn nek te moeten meenemen. -
Dit klinkt misschien hard, maar ik ben op het punt aangekomen dat ik niet meer kan. Dit is een groeiproces voor mij. Ik voelde me altijd verantwoordelijk voor de ander en dit maakte ook mijn werk voor mij onmogelijk. Toen ik mentalcoach was werkte ik hard en de patiënt vond het wel goed. Ik denk dat deze verandering zeer goed is en ik nu een echt goede mentalcoach zou kunnen zijn. Ik ga dan ook proberen weer iets in deze richting te vinden. Het heeft ook te maken met het ego. Als je een sterk ego hebt, wil je ook gelijk krijgen of goed gevonden worden, dat sterkt je ego. Je staat echter het gemakkelijkste in het leven als je dat ego verkleint. Je hoeft niet goed gevonden te worden, je hoeft niet gelooft te worden, je hoeft geen gelijk te krijgen. Het is mooi als het zo is, maar dat ligt niet in jouw verantwoordelijkheid, maar bij de ander.
Weer een groot leerproces wat ik wel wist, maar het voelen en aannemen doordat je het doorleeft heeft pas echt de werking.
Dorothé
