Heb het boek besteld bij Bruna, kon het niet laten
dat ik deze ook aan mijn bibliotheek toevoeg
De nieuwe media
- Onderwerp starter Medusa
- Startdatum
dat ik deze ook aan mijn bibliotheek toevoeg
Medusa
Well-known member
Medusa
Well-known member
Vanmiddag beluisterd, nou ja de helft dan want het eerste uur viel in in slaap. Heb ook niet de behoefte om dit alsnog te beluisteren. Dus vanaf ±1:00 uur beluisterd.
Jorn: gebrek aan kennis/ geen open mind/ in de aanval/ liet Ella vaak niet uitspreken.
Ella: probeerde geduldig haar verhaal te vertellen, vond het niet heel overtuigend maar ze deed haar best!
Ze heeft hem dus niet de oren gewassen maar Jorn krijgt er in de reacties onder de video flink van langs, en m.i terecht.
Deze Jorn, ik ken hem niet, hoort eigenlijk in zo een links praat/ouwehoer programma waar de 'tegenpartij' niet mag uitspreken. Vooral zijn mening geven/zichzelf belangrijker achten en slecht luisteren. Ella lijkt mij niet gewend om dit soort praat programma's te doen, maar ze deed haar best en ze heeft, kan ik goed begrijpen, ook niet overal antwoord op omdat, zo ze zelf zegt het totale verhaal gecompliceerd in elkaar steekt.
Zij deed het goed vinnik.
Medusa
Well-known member
Column: De WEF-globe rolt de ‘verkeerde’ kant uit
Max von Kreyfelt
Ooit was hij de profeet van de vooruitgang. De man met het accent van de toekomst, de blik van een cyborg en de handdruk van een bankier: Klaus Schwab.
Hij stond boven de staten, boven de markten, boven de moraal.
Zijn World Economic Forum was geen lobbyclub, het was een thought leader. Een collectieve breinpan voor de wereldelite, waar de toekomst werd gekneed als klei.
En iedereen was welkom. Mits genodigd. En rijk. En gehoorzaam.
En nu blijkt:
De toekomst kostte net iets meer dan begroot.
$1,1 miljoen aan ongeautoriseerde uitgaven, maar wie telt dat nou?
Een paar bontjassen hier, wat Tiffany-manchetknopen daar, een massage na het manifest.
“Do you feel that I am thinking of you?” mailde Schwab aan een vrouwelijke medewerker.
Welja, niets menselijks was Klaus vreemd. Zelfs zijn libido had een visionaire toon.
Het Zwitserse advocatenkantoor Homburger AG mocht de troep opruimen.
Wat bleek? Klaus had zijn WEF iets te letterlijk als persoonlijke stichting geïnterpreteerd.
En mevrouw Schwab deed vrolijk mee.
Global leadership is tenslotte een gezinszaak.
Mark Rutte stond in 2019 glunderend naast de man, en kreeg de Global Citizen Award opgespeld alsof het een lintje uit Monaco was.
Hij noemde Schwab “visionair” en prees diens bijdrage aan de wereldorde, je weet wel, die orde waarin niemand iets snapt, maar iedereen moet volgen.
En in de Tweede Kamer? Toen Van Meijeren hem vroeg naar The Great Reset, lachte hij het weg. “Complotdenken,” zei hij. Uiteraard.
Nu staat de keizer zonder kleren. En niet eens van Armani.
Wat resteert, is een pijnlijk duidelijke vraag:
Wie heeft er eigenlijk voor gekozen om Nederland in de boardroom van het globalisme te parkeren?
Niet het volk.
Niet het parlement.
Maar wel die vriendelijke premier met zijn eeuwige glimlach.
Nederland was nooit toeschouwer.
Nederland faciliteerde.
Liet beleidslijnen schrijven die verdacht veel leken op WEF-agenda’s.
Bouwde mee aan een democratie 2.0, met minder stemrecht, meer datasurveillance, en altijd een pandemie of oorlog binnen handbereik.
En nu?
Nu mag Klaus Schwab misschien een stapje terug doen. Misschien een tiny house in de Alpen. Of een spiritueel retraitecentrum waar men leert loslaten, vooral macht, geld en verantwoording.
Maar de machine draait door.
NAVO, EU, WHO, de nieuwe managers staan al klaar.
Allemaal getraind in het Young Global Leaders-programma.
Allemaal met dezelfde PowerPoint over inclusiviteit, duurzaamheid en ander oncontroleerbaar buzz-jargon.
Alles richting hypercontrole met een menselijk gezicht.
Met Rutte als NAVO-baas, Israël als moreel gidsland, en de burger als datapunt met betaalfunctie.
Nederland is een logo. Een distributieknooppunt met een perfect geoliede PR.
Welkom in BV Vernederland.
Waar we normaal maken wat niet normaal is. Met een oranje strik,
en een factuur van 1,1 miljoen euro voor expenses die we nooit zullen begrijpen.
Max von Kreyfelt
Ooit was hij de profeet van de vooruitgang. De man met het accent van de toekomst, de blik van een cyborg en de handdruk van een bankier: Klaus Schwab.
Hij stond boven de staten, boven de markten, boven de moraal.
Zijn World Economic Forum was geen lobbyclub, het was een thought leader. Een collectieve breinpan voor de wereldelite, waar de toekomst werd gekneed als klei.
En iedereen was welkom. Mits genodigd. En rijk. En gehoorzaam.
En nu blijkt:
De toekomst kostte net iets meer dan begroot.
$1,1 miljoen aan ongeautoriseerde uitgaven, maar wie telt dat nou?
Een paar bontjassen hier, wat Tiffany-manchetknopen daar, een massage na het manifest.
“Do you feel that I am thinking of you?” mailde Schwab aan een vrouwelijke medewerker.
Welja, niets menselijks was Klaus vreemd. Zelfs zijn libido had een visionaire toon.
Het Zwitserse advocatenkantoor Homburger AG mocht de troep opruimen.
Wat bleek? Klaus had zijn WEF iets te letterlijk als persoonlijke stichting geïnterpreteerd.
En mevrouw Schwab deed vrolijk mee.
Global leadership is tenslotte een gezinszaak.
Mark Rutte stond in 2019 glunderend naast de man, en kreeg de Global Citizen Award opgespeld alsof het een lintje uit Monaco was.
Hij noemde Schwab “visionair” en prees diens bijdrage aan de wereldorde, je weet wel, die orde waarin niemand iets snapt, maar iedereen moet volgen.
En in de Tweede Kamer? Toen Van Meijeren hem vroeg naar The Great Reset, lachte hij het weg. “Complotdenken,” zei hij. Uiteraard.
Nu staat de keizer zonder kleren. En niet eens van Armani.
Wat resteert, is een pijnlijk duidelijke vraag:
Wie heeft er eigenlijk voor gekozen om Nederland in de boardroom van het globalisme te parkeren?
Niet het volk.
Niet het parlement.
Maar wel die vriendelijke premier met zijn eeuwige glimlach.
Nederland was nooit toeschouwer.
Nederland faciliteerde.
Liet beleidslijnen schrijven die verdacht veel leken op WEF-agenda’s.
Bouwde mee aan een democratie 2.0, met minder stemrecht, meer datasurveillance, en altijd een pandemie of oorlog binnen handbereik.
En nu?
Nu mag Klaus Schwab misschien een stapje terug doen. Misschien een tiny house in de Alpen. Of een spiritueel retraitecentrum waar men leert loslaten, vooral macht, geld en verantwoording.
Maar de machine draait door.
NAVO, EU, WHO, de nieuwe managers staan al klaar.
Allemaal getraind in het Young Global Leaders-programma.
Allemaal met dezelfde PowerPoint over inclusiviteit, duurzaamheid en ander oncontroleerbaar buzz-jargon.
Alles richting hypercontrole met een menselijk gezicht.
Met Rutte als NAVO-baas, Israël als moreel gidsland, en de burger als datapunt met betaalfunctie.
Nederland is een logo. Een distributieknooppunt met een perfect geoliede PR.
Welkom in BV Vernederland.
Waar we normaal maken wat niet normaal is. Met een oranje strik,
en een factuur van 1,1 miljoen euro voor expenses die we nooit zullen begrijpen.
Medusa
Well-known member
Column: Palantir: De heilige graal.
Max von Kreyfelt (Met dank aan Cees Bos)
Wat is er fijner voor een moderne overheid dan burgers die zichzelf in de gaten houden? Antwoord: een algoritme dat het beter, sneller en geruislozer doet. En daar komt Palantir om de hoek kijken – een softwarebedrijf dat ons eindelijk verlost van het tijdrovende gedoe van mensenrechten, transparantie en verantwoording.
Palantir koppelt alles aan alles. Schoolverzuim, belastinggedrag, psychische hulp, verdachte sociale media-posts, je looproutes door de stad – alles wordt met liefde verzameld, gestapeld en door een model gehaald dat beslist of jij een risico vormt. Niet omdat je iets hebt gedaan, maar omdat je profiel lijkt op iemand die misschien ooit iets zou kunnen doen.
Wat vroeger een dystopie heette, noemen we nu “datagedreven beleid”.
En hoe fantastisch werkt dat. Gemeenten weten ineens precies welke jongeren “probleemgevallen” zijn voordat ze hun eerste overtreding begaan. Defensie weet al lang waar de onruststokers zich bevinden. En de jeugdzorg hoeft haar tijd niet meer te verspillen aan gesprekken – het model zegt immers genoeg.
“Maar wie controleert die modellen dan?”, hoor je fluisteren. Och, zulke vragen komen meestal van mensen die het systeem niet vertrouwen. En zoals we allemaal geleerd hebben: wie wantrouwen uit richting de overheid of technologie, is al verdacht.
Het mooie aan Palantir is dat niemand écht weet hoe het werkt. Zelfs de gebruikers niet. Transparantie? Een achterhaald concept uit de 20e eeuw. Bezwaarprocedures? Alleen als je weet dat je überhaupt gescoord bent. Privacy? Ach, dat is dat ouderwetse idee dat je niet gevolgd zou mogen worden tot je iets verkeerd doet. Wat naïef. In 2025 moet je eerst aantonen dat je niets te verbergen hebt, en daarna alsnog meewerken aan je eigen risicoprofiel.
Intussen hult de overheid zich in stilzwijgen. Geen Kamerdebatten, geen open aanbestedingen, geen persmomenten. Palantir glipt naar binnen via “samenwerkingen” met defensie en gemeenten, verstopt in proefprojecten en pilots die nooit geëvalueerd worden.
Wat hier ontstaat is niet zomaar een systeem, maar een logica: de logica van wantrouwen. De logica dat mensen fundamenteel onbetrouwbaar zijn, tenzij de data het tegendeel bewijst. En dat bewijst de data zelden.
Dus juich mee voor de toekomst. Geen fouten meer, geen twijfels, geen menselijke nuance, alleen nog dashboards, risicoscores en preventieve beleidsinterventies.
Welkom in het datagedreven paradijs. Waar je pas vrij bent als je risico nul is. Of liever nog: als je niet bestaat.
Max von Kreyfelt (Met dank aan Cees Bos)
Wat is er fijner voor een moderne overheid dan burgers die zichzelf in de gaten houden? Antwoord: een algoritme dat het beter, sneller en geruislozer doet. En daar komt Palantir om de hoek kijken – een softwarebedrijf dat ons eindelijk verlost van het tijdrovende gedoe van mensenrechten, transparantie en verantwoording.
Palantir koppelt alles aan alles. Schoolverzuim, belastinggedrag, psychische hulp, verdachte sociale media-posts, je looproutes door de stad – alles wordt met liefde verzameld, gestapeld en door een model gehaald dat beslist of jij een risico vormt. Niet omdat je iets hebt gedaan, maar omdat je profiel lijkt op iemand die misschien ooit iets zou kunnen doen.
Wat vroeger een dystopie heette, noemen we nu “datagedreven beleid”.
En hoe fantastisch werkt dat. Gemeenten weten ineens precies welke jongeren “probleemgevallen” zijn voordat ze hun eerste overtreding begaan. Defensie weet al lang waar de onruststokers zich bevinden. En de jeugdzorg hoeft haar tijd niet meer te verspillen aan gesprekken – het model zegt immers genoeg.
“Maar wie controleert die modellen dan?”, hoor je fluisteren. Och, zulke vragen komen meestal van mensen die het systeem niet vertrouwen. En zoals we allemaal geleerd hebben: wie wantrouwen uit richting de overheid of technologie, is al verdacht.
Het mooie aan Palantir is dat niemand écht weet hoe het werkt. Zelfs de gebruikers niet. Transparantie? Een achterhaald concept uit de 20e eeuw. Bezwaarprocedures? Alleen als je weet dat je überhaupt gescoord bent. Privacy? Ach, dat is dat ouderwetse idee dat je niet gevolgd zou mogen worden tot je iets verkeerd doet. Wat naïef. In 2025 moet je eerst aantonen dat je niets te verbergen hebt, en daarna alsnog meewerken aan je eigen risicoprofiel.
Intussen hult de overheid zich in stilzwijgen. Geen Kamerdebatten, geen open aanbestedingen, geen persmomenten. Palantir glipt naar binnen via “samenwerkingen” met defensie en gemeenten, verstopt in proefprojecten en pilots die nooit geëvalueerd worden.
Wat hier ontstaat is niet zomaar een systeem, maar een logica: de logica van wantrouwen. De logica dat mensen fundamenteel onbetrouwbaar zijn, tenzij de data het tegendeel bewijst. En dat bewijst de data zelden.
Dus juich mee voor de toekomst. Geen fouten meer, geen twijfels, geen menselijke nuance, alleen nog dashboards, risicoscores en preventieve beleidsinterventies.
Welkom in het datagedreven paradijs. Waar je pas vrij bent als je risico nul is. Of liever nog: als je niet bestaat.
Medusa
Well-known member
Patriot Underground: “Ze kunnen onze realiteit vormen” - Ellaster
Rondetafelgesprek waarin The Maestro, Patriot Underground en Ella Ster het militaire plan bespreken, waarbij president Biden is vervangen door een acteur. “Dat zegt mij dat alles mogelijk is.”
www.ellaster.nl
Ella komt hier beter tot haar recht dan bij JornWel een lange uitzending, dik 2 uur!Patriot Underground: “Ze kunnen onze realiteit vormen” - Ellaster
Rondetafelgesprek waarin The Maestro, Patriot Underground en Ella Ster het militaire plan bespreken, waarbij president Biden is vervangen door een acteur. “Dat zegt mij dat alles mogelijk is.”
Forum statistieken
