Ik geloof dat ik totaal aan de rand van de afgrond sta.
Zo voelt het.
Heel raar, er zijn verschillende werkelijkheden naast elkaar.
Ik kan nog steeds lachen om dingen, concentratie opbrengen etc dat je denkt: valt nog best mee met haar.
Maar ik vedraag eigenlijk nauwelijks nog te veel prikkels bij elkaar.
Dat maakt me compleet gek.
Ik red mijn huishouden met vallen en opstaan, maar echt zwaar stoort het me niet, al is het een huishouden van jan steen, ik geef het grif toe, en mijn moeder van 82 jaar staat nu te papperassen in mijn keuken om me te helpen.
Maar ik verdraag haar totaal niet in mijn buurt, dat zeg ik ook met reden erbij en ik vlucht naar boven, al vind ik haar erg lief en ben ik dankbaar voor haar bijdrage aan mijn huishouden van Jan Steen waar ik mezelf naar mijn idee best in red.
Ik word alleen hysterisch van haar.
Ze doet veel dingen tegelijk en ik volg het niet.
Ze wil me laten zien wat voor ongedierte in een bepaalde pot groeit (dingen in potten doen helpt ook niet altijd tegen ongedierte jammer genoeg) en ik kan het niet aan om het te zien.
Dat zeg ik ook.
Ik geloof meteen dat er iets raars groeit in die pot, maar waarom moet ik al die insecten dan ook nog aanschouwen in mijn eten?
Ik laat dingen uit mijn handen vallen als ze tegen me praat, omdat ik geen twee dingen tegelijk kan.
Hoe veel verder over de flos kan een mens nog geraken?
Nu laat ik mensen meestal niet zo dicht in mijn buurt toe, behalve mijn vriend die verder vrij relaxed is, anders word ik kierewiet.
Mijn huis is in principe mijn koninkrijk, behalve nu dus even niet.
Vet verdraag ik niet of nauwelijks, vlees lukt ook moeilijk en toch blijf ik het proberen, want daar schijnt de sleutel te liggen: bij vet en bij eiwit.
Misschien moet ik mezelf maar besschouwen als een kankerpatient: die mag vaak ook bijna geen vet of vlees en ligt mijn voorlopige opgave bij de reiniging vooral en komt daarna de verlossing pas echt.
Ik doe nu 2x per dag een koffieklysma en ik heb het gevoel dat het wel helpt en ik dank god op mijn blote knietjes voor de uitvinding van ozon.
Mijn milt is vaak pijnlijk, maar door ozongebruik valt dat mee gelukkig en ik hoop dat mijn longen minder pijnlijk worden met het ozongebruik,
Vooral in de winter heb ik wel last aan mijn luchtpijp na een nacht frisse lucht van buiten tijdens de slaap.
Mijn moeder vraagt me net: zit je niet op yoga?
Ik vind die vraag zo komisch, ik weet niet waarom.
Mijn moeder zelf is totaal niet Zen en ik raak helemaal overstresst van haar.
En dan vraagt ze mij of yoga niets voor me is.
Terwijl het toch best een goede suggestie is, maar ik word ook op yoga in een groep gestresst.
Ik kan beter zelf gaan zitten mediteren of zo.
Als je eenmaal zo overprikkeld bent als ik op het moment dan is werkelijk alles een belevenis.
Zo voelt het.
Heel raar, er zijn verschillende werkelijkheden naast elkaar.
Ik kan nog steeds lachen om dingen, concentratie opbrengen etc dat je denkt: valt nog best mee met haar.
Maar ik vedraag eigenlijk nauwelijks nog te veel prikkels bij elkaar.
Dat maakt me compleet gek.
Ik red mijn huishouden met vallen en opstaan, maar echt zwaar stoort het me niet, al is het een huishouden van jan steen, ik geef het grif toe, en mijn moeder van 82 jaar staat nu te papperassen in mijn keuken om me te helpen.
Maar ik verdraag haar totaal niet in mijn buurt, dat zeg ik ook met reden erbij en ik vlucht naar boven, al vind ik haar erg lief en ben ik dankbaar voor haar bijdrage aan mijn huishouden van Jan Steen waar ik mezelf naar mijn idee best in red.
Ik word alleen hysterisch van haar.
Ze doet veel dingen tegelijk en ik volg het niet.
Ze wil me laten zien wat voor ongedierte in een bepaalde pot groeit (dingen in potten doen helpt ook niet altijd tegen ongedierte jammer genoeg) en ik kan het niet aan om het te zien.
Dat zeg ik ook.
Ik geloof meteen dat er iets raars groeit in die pot, maar waarom moet ik al die insecten dan ook nog aanschouwen in mijn eten?
Ik laat dingen uit mijn handen vallen als ze tegen me praat, omdat ik geen twee dingen tegelijk kan.
Hoe veel verder over de flos kan een mens nog geraken?
Nu laat ik mensen meestal niet zo dicht in mijn buurt toe, behalve mijn vriend die verder vrij relaxed is, anders word ik kierewiet.
Mijn huis is in principe mijn koninkrijk, behalve nu dus even niet.
Vet verdraag ik niet of nauwelijks, vlees lukt ook moeilijk en toch blijf ik het proberen, want daar schijnt de sleutel te liggen: bij vet en bij eiwit.
Misschien moet ik mezelf maar besschouwen als een kankerpatient: die mag vaak ook bijna geen vet of vlees en ligt mijn voorlopige opgave bij de reiniging vooral en komt daarna de verlossing pas echt.
Ik doe nu 2x per dag een koffieklysma en ik heb het gevoel dat het wel helpt en ik dank god op mijn blote knietjes voor de uitvinding van ozon.
Mijn milt is vaak pijnlijk, maar door ozongebruik valt dat mee gelukkig en ik hoop dat mijn longen minder pijnlijk worden met het ozongebruik,
Vooral in de winter heb ik wel last aan mijn luchtpijp na een nacht frisse lucht van buiten tijdens de slaap.
Mijn moeder vraagt me net: zit je niet op yoga?
Ik vind die vraag zo komisch, ik weet niet waarom.
Mijn moeder zelf is totaal niet Zen en ik raak helemaal overstresst van haar.
En dan vraagt ze mij of yoga niets voor me is.
Terwijl het toch best een goede suggestie is, maar ik word ook op yoga in een groep gestresst.
Ik kan beter zelf gaan zitten mediteren of zo.
Als je eenmaal zo overprikkeld bent als ik op het moment dan is werkelijk alles een belevenis.