Waar te beginnen? Voelt als een puinhoop

[Guest]

Ik heb lang nagedacht of ik mijn verhaal hier wel moest schrijven.
Maar aangezien ik er een beetje doorheen zit door omstandigheden waar ik zelf niet meer uit kom wil ik het graag van mij af schrijven.

Sinds ik mijzelf vorig jaar aangemeld hb hier op het forum is er veel verandering gaande in mijn lachaam.
Ook geestelijk.
Ik behaal positieve resultaten.

Echter zijn er voordat ik mezelf aan de betere hand ging voelen veel dingen gebeurd. Achteraf denk ik dat mijn schildklier al jaren niet goed heeft gefunctioneerd maar dat ik nu op de goeie weg ben hoop ik.

Nu ik aan de beter hand ben ga ik anders denken en de dingen anders voelen.
Ik heb een rot periode gehad en nog steeds voel ik mezelf gevangen in mijn eigen lijf. Een worsteling met gevoelens en emoties waar ik geen raad meer mee weet.

In 2014 ging ik werken bij mijn huidige werkgever. Dit was in de detachering en ik werd door mijn eerdere werkervaring bij de politie aangenomen voor een nieuwe opdracht bij de politie.
Omdat mijn werkgever (het detachering buro) geen vaste aanstelling durfde te geven werd er gewerkt met tijdelijke contracten. Op zich logisch. Maar het doel was dat als de politie mijn inzet wilde verlengen mijn werkgever wilde dat ik de tijdelijke contracten terug stuurde om dan vervolgens opnieuw een tijdelijk contract te krijgen en de oude contracten kon vernietigen zodat er geen sprake kon zijn van een vast dienstverband na 3 contracten.
Ik heb deze contracten nooit terug gestuurd.
Eind vorig jaar maart raakte in in een burn out.
Mijn zogenaamde 3e contract zou geldig zijn tot aug 2016.
De bedrijfsarts had een reintegratie plan opgesteld. Mijn werkgever had geen werk en ik ben dus nooit gereïntegreerd.
Aug 2016 zegt mijn werkgever het dienstverband op en meld mij ziek uit dienst bij UWV.
In de tussentijd had ik mij namelijk opnieuw ziek gemeld omdat ik in onderzoek was bij de internist. De bedrijfsarts had in haar verslag ook geadviseerd om dit traject af te wachten.
Omdat ik zo met mezelf bezig was heb ik dit allemaal laten gebeuren. Ik dacht dan heb ik geen druk en kan ik werken aan mijn gezondheid.
Sept 2016 ging ik op vakantie. Terug gekomen ging ik papieren uit zoeken en kwam alle contracten tegen.
Ik was in 1e instantie nog in de veronderstelling dat ik idd maar 3 contracten had gekregen.
Maar dat bleken dus 5 te zijn.
Ik was er begin jan even uit geweest omdat er geen project meer was. Toen had ik ww aangevraagd.
3 weken later ging ik voor hetzelfde buro werken. Ik dacht dan gaan de contracten opnieuw tellen omdat ik eruit ben geweest.
Achteraf bleek dit dus niet zo te zijn.
Dit alles heeft mij ertoe besloten om mijn rechtsbijstand in te schakelen.
Nu een jaar na mijn ziek melding heb ik gelijk gekregen en heeft werkgever mijn vaste aanstelling erkent. Alles is terug gedraaid. echter de verstandhouding is verstoord.
De bedrijfsarts weet ook nog niet wat voor advies ze hierover moet geven.
Dus dat volgt nog.

In de tussentijd is mijn salaris 70% van mijn huidige loon. Ik werkte part time dus dat is niet veel.
Gelukkig heb ik ernaast nog een eigen handeltje waar ik ook geld mee verdien.
Maar waar ik nu bang voor ben is dat de wia wel heel dicht bij komt. En daar wil ik echt niet in terecht komen.

Naast dit alles begin ik ook steeds meer tot de conclusie te komen dat ik uit mijn relatie wil maar de mogelijkheid niet heb om dat te realiseren. Vanwege mijn weinige slaris. Beter ben ik nog niet maar op zich zou ik voor mijn gevoel wel kunnen werken.
Om in aanmerking te komen voor andere woonruimte word eigenlijk altijd gevraagd naar een vast dienstverband. Die wil ik dus voorlopig houden. Omdat ik in burn out raakte moest ik naar een psycholoog. Nu heeft zij aangegeven dat ze mogelijk kan helpen aan een urgentieverklaring.
En nu dat zo dichtbij komt voel ik mezelf erg emotioneel.
En 100 keer vraag ik mezelf af of ik er goed aan zal doen om te gaan.
Ik ben werkelijk even het overzicht compleet kwijt en heb het gevoel dat de emoties te overhand hebben.
Het is zoveel waar ik over na moet denken.
Ik wil gewoon graag reïntegreren hopelijk 2e spoor. Daarnaast valt het mij heel zwaar om uit mijn relatie te stappen aangezien er heus wel gevoelens nog zijn.
Maar ik kan niet meer omgaan met zijn boosheid en zijn verslaving aan suiker.
En dan bedoel ik ook echt verslaafd.

Meer dn 1 liter cola per dag.
Bakken koffie
Snoep, taart, koek, chocola cake.

Ik weet dat zijn gedrag van de suiker komt. Alleen wil hij er niks aan doen en vind ie het onzin.
Ik kan hem niet veranderen en zelf wil ie ook niet.
Eke ochtend om 5 uur word ik wakker van zijn wekker alleen hij kan niet op staan.
tig keer gaat dat ding af en ik ben dan echt klaar wakker en kan niet meer slapen.
Een extra kamer om apart te slapen hebben we ook niet.

Dit draagt allemaal niet bij aan mijn herstel.
Ergens anders slapen resulteert in slapeloosheid.

Eerlijk gezegd weet ik even niet meer waar nu te beginnen.
Mijn dienstverband heb ik terug. Maar tot op heden kan ik er niks mee.
Als ik kenbaar maak dat ik wil stoppen met de relatie is het huis hier te klein.
Dit weet ik omdat ik het al eens aan had gegeven.

Continue vraag ik mezelf af wat ik nog moet en kan veranderen aan mezelf maar ik kan het niet meer bedenken.
Moe voel ik mezelf niet echt maar in mijn hoofd is het wel 1 grote puinhoop en op dit moment sta ik helemaal niet zo zeker in mijn schoenen.
Daarnaast wil ik altijd iedereen maar helpen en klaar staan voor anderen wat mij nu dus even niet lukt.

Iemand tips? Suggesties? Ideeën?

 

[Romagi]

Hoi Binc, inderdaad, een puinhoop.
ten 1e, beslissingen nemen die je toekomst gaan veranderen is altijd moeilijk, niet alleen bij jou. Mensen die moeilijke beslissingen hebben moeten nemen zeggen vaak: goed dat ik het gedaan heb. En die beslissingen die je moet nemen hebben te maken met Angst, je weet wat je hebt en niet wat je krijgt.
Mijn dochter en haar man zaten op een gegeven moment allebei zonder baan, (eigen huis,, 2 kinderen) maar waar hij werkte die man ging dood. Raad eens wat, ze hebben het bedrijf overgenomen, hadden ze nooit eerder aan gedacht.

Toen ik bijna 25 jaar getrouwd was en mijn relatie ook niet meer zag zitten heb ik de scheiding doorgezet. Moeilijk met een eigen huis en 3 kinderen. Nooit spijt gehad, nooit meer een relatie gehad. De kinderen hebben vast wel gemerkt dat het geen koek en ei was tussen ons, hoewel ik voor hun probeerde er nog wat van te maken.
Ik had op dat moment ook geen huis, wel een baan voor halve dagen, geen vetpot. Het was min of meer een sprong in het duister en zeker niet gemakkelijk. Om een lang verhaal kort te maken, op de een of andere manier kwam er toch hulp.
Woon je in een huurhuis? Op jouw naam? Heeft je partner werk? Als je niet meteen gaat scheiden, kun je dan wat geld opzij zetten? Familie waar je onderdak kunt krijgen? Misschien een caravan huren? Bekijk de mogelijkheden nog eens en laat je niet leiden door angst. Een baan? Misschien iets heel anders doen?
Je partner hoeft (nog) niet te weten waar je mee zit. Maak voor jezelf een plan.
Ooit had ik op mijn werk ook problemen, ik fietste er naar toe met een schietgebedje in mijn hoofd om me kracht te geven. Weet je wat voor oplossing er kwam? Ze wilden me kwijt met geld toe. Een betere oplossing had ik niet kunnen bedenken. Ik was toen 60 en had anders nog 5 jaar moeten werken.
Ik hoop da je hier iets aan hebt.

 

[Guest]

Als ik mezelf ergens niet door laat leiden is het angst. Dat is de slechtste raadgever die er bestaat. Ik voel geen angst. Het zit momenteel meer in de beperkte mogelijkheden.
Vanwege gedoe met werk.
Ik heb mezelf in een periode dat ik mij slecht voelde laten besodemieteren door mijn werkgever. Vanwege pijn en mist in mijn hoofd etc heb ik het laten gebeuren. In eerste instantie was ik mezelf er niet eens van bewust. Was te moe en op om erop te anticiperen.
Toen zou ik niet eens de energie hebben gehad om er werk van te maken. Maar hoe beterder ik mezelf ging voelen hoe meer puzzel stukjes op zijn plaats vielen.
Inmiddels heb ik mijn achterstallige salaris gekregen.
Daarvan moet natuurlijk een deel terug betaald aan het UWV vanwege de onterechte ziektewet uitkering.
Ik heb lang na gedacht of ik er werk van zou maken. Dat komt omdat ik toch een goeie band had met mijn werkgever.
Later besefte ik pas dat dat kwam doordat ik mezelf altijd maar aan paste aan de situatie die op dat moment zo was.
Hij wist dat en heeft daar heel slinks en makkelijk gebruik/misbruik van gemaakt.
Ik zal echt niet alleen de verantwoordelijkheid bij mijn werkgever neer leggen. Ik ben zelf ook debet geweest door dit allemaal maar te accepteren.
Met die kanttekening dat ik mezelf niet goed in mijn vel voelde en teveel met mijn lichaam en gezondheid bezig was.
Op zich geen excuus maar ik denk dat we het allemaal wel kennen.
Nu moet ik een oplossing zien te vinden voor wat betreft werk wellicht samen met de bedrijfsarts of dat ik zelf een andere baan vind.
Ik voel mezelf al een heel stuk aan de betere hand maar 100% is het nog niet. Vroeger zou ik dit nooit hebben durven doen om deze actie in gang te zetten en zou ik het erbij hebben laten zitten.

 

[Romagi]

Hoi Binc, ik herken je verhaal. Er wordt met mensen die meteen hun mondje roeren vaak veel meer rekening gehouden.
Wat je vriend betreft, laat hem lekker zijn ding doen, doe alsof je het niet ziet. Ergeren is slecht voor je. In die tussentijd werk je aan je eigen plan.
Nadat ik gescheiden was ging ik vaak dansen en kwam mannen tegen die ook gescheiden waren. Ze waren alleen maar op zoek naar vrouwen voor de sex en om weer "geborgen" te zijn. Vooral rond de feestdagen was dat heel erg te merken. Dan wilden ze "niet alleen" zijn. Ik had er al spoedig ontzettend genoeg van en ben nooit meer gegaan. Zie je het voor je?
Voor een baan in eerste instantie niet te kritisch zijn, gewoon alles aanpakken wat in je vermogen ligt. Want via via kom je dan weer in iets anders terecht.
Houd moed. en succes.

 

[Guest]

Binc wat een verhaal inderdaad. Je bent je werk en je partner zijn gedrag zat. Als je opgebrand bent zie je de dingen zwaarder dan ze mogelijk in werkelijkheid zijn.
Ik heb een boek geschreven over stress en burn-out met ervaringsverhalen. Een daarvan gaat er over dat een vrouw uit haar huwelijk stapte tijdens haar burn-out. Dat is al 7 jaar geleden en ze zegt erover dat dat het stomste is wat ze ooit heeft gedaan, ze deed het omdat ze zichzelf niet was. Hij is inmiddels met een ander en ze is hem voorgoed kwijt tot haar grote verdriet.
Ik zou me als ik jou was eerst richten op je herstel. Doe activiteiten waar je blij van wordt, trek grenzen ook naar je partner als hij zo boos doet, wees niet perfectionistisch oftewel leer accepteren dat niet alles in het leven zo gaat zoals jij dat wilt.
Laad je accu op dat is prioriteit nummer een.
dikke kans dat je bijnieren uitgeput zijn ,daar heeft Mike een supergoed e-book over geschreven.
Met voeding gericht op herstel van je bijnieren en je leven zo aan te passen dat je dingen doet waar je blij van wordt en energie van krijgt kun je beter dan nu beoordelen welke stappen je wilt zetten. Want die stappen vragen ook energie van je en zo te lezen schort het daar behoorlijk aan. Heel veel sterkte!
Op voedingisgezondheid kun je volgens mij het ebook downloaden.

 

[Guest]

Hoi elkedageeei.

Bij mij is het juist dus andersom.
Ik ben de burn-out wel voorbij en kom tot de conclusie dat juist doordat ik mezelf al die tijd kut voelde ben blijven hangen in iets wat niet goed is voor mij.
Ook mede omdat ik geen andere mogelijkheden had op dat moment om andere stappen te nemen. Ik voel mezelf nu juist kraak helder. Bij hem is het geen normale boosheid. Hij verplaatst zich in een slachtoffer rol en andermans gevoelens doen niet ter zake.
Als er onenigheid is dan los je dat samen op. En dat moet geen weken achter elkaar door duren gepaard gaande met zuigen en dingen van mij af pakken.
Vandaag had ik met een vriendin afgesproken en hij zou gaan karten met vrienden. Zoals elke keer als is boos is mag ik geen gebruik maken van de auto omdat hij die ooit gekocht heeft. Hij heeft ook een bus voor ze werk en we hadden afgesproken dat hij daarmee naar de kartbaan zou gaan. Vandaag echter doet ie dat dus niet. Gaat met de auto weg en zijn lease bus laat ie staan.
Ik heb mijn afspraak dus af kunnen zeggen. Eerder legde ik mezelf bij de situatie neer.
Dat station ben ik inmiddels gepasseerd. Ik heb vanmiddag voor het eerst in me leven zelf een auto gekocht. Eerder had ik altijd een auto van de zaak. Maar omdat ik dus nog ziek thuis ben heb ik daar geen recht op. En ik verwacht eerlijk gezegd gezien de omstandigheden tussen mij en mijn werkgever dat die auto er niet komt.
De auto die ik vanmiddag heb gekocht is eind van de week klaar. Nieuwe apk erop. Ik heb gevraagd om een nieuwe distributie riem en tijdens de proefrit merkte ik dat de schokbrekers niet goed waren. Due worden ook vervangen. Ik heb het betaald van het achterstallige salaris welke ik sinds aug recht op had.
Ik laat mezelf niet mijn vrijheid afpakken en de dupe worden van macht spelletjes.
Hij word alleen maar bozer omdat hij geen resultaat meer behaalt met mij uit de tent te lokken. Dat kan ie niet handelen.
Zelf denk ik dat ik mijn bijnieren al voldoende heb ondersteund eigenlijk de laatste anderhalf jaar. Ik denk dat ik anders juist nu weer bij de pakken neer was gaan zitten zoals in het verleden en mee zou gaan in zijn spelletjes. Dat is niet meer het geval. Vaak duurden de ruzies wekenlang dag en nacht.

Voor wat betreft werk is het wel nog even kut als ik dat zo mag zeggen. Omdat ik serieus niet weet wat er allemaal komen gaat.
Maar ben wel blij dat ik hulp heb van de rechtsbijstand hierin.
Jammere is dat ik dus ook vandaag mijn boodschappen op de boerderij niet heb kunnen halen.
Ik heb nog wat rauwe melk staan, kefir en yoghurt.
Ik ga van de melk kefir maken.
Dat is langer houdbaar dan de melk. Ik zing het wel uit dan tot eind van de week als ik de auto heb.
En anders maar slagroom van de supermarkt.

Mijn bijnieren houd ik zeker in de gaten in de tussentijd.

 

[Guest]

Zo te horen weet je er al aardig mee om tegaan. Goed van je dat je die auto hebt gekocht. Wat je beschrijft over zijn gedrag, hij is erg kinderachtig bezig. Kan me goed voorstellen dat je dat niet meer pikt!

 

[Guest]

Ik probeer sterk te blijven.
Ik voel mezelf sterker.
Er zijn vaak momenten geweest dat ik mezelf heb afgevraagd of het aan mij lag. Wat ik fout doe.
Of ik met narcisme te maken heb.
Dat laatste zette ik dan weer van mezelf af omdat iedereen wel eens iets van narcistische trekjes heeft. Bovendien ben ik van mening dat er vaak wel heel snel een stempel word gedrukt vooral door vrouwen over mannen die narcisme zouden hebben.

Wanneer heb je nou te maken met narcisme?
Mijn vent blijft wekenlang boos.
Om niks. En voor mijn gevoel is er dan helemaal niks ernstigs voorgevallen. Behalve een klein misverstand waarover je echt niet zo lang boos hoeft te blijven. Als er eens even onenigheid is heb ik het altijd gedaan. Ik word dan wekenlang genegeerd. Toen hij zijn eigen koophuis nog had en wel hier woonde en er was weer eens iets voor gevallen waarvan ik niet begreep wat er aan de hand was, dan probeerde hij altijd van alkes bij mij af te dwingen door middel van manipulatie. Hij ging dan demonstratief zijn spullen in pakken. Huis werd op zijn kop gezet. Het maakte daarbij niet uit hoe laat het was. Midden in de nacht is echt geen uitzondering. Ik heb te maken gehad begin vorig jaar met veilig thuis. Vaak is de politie aan de deur geweest. Zo ook deze week weer. Momenteel zit ie af te dwingen hoe we alles gaan regelen met de huur. Maar op heel dwingende toon. Want hij gaat vanavond kijken voor een ander huis. Hij probeert mij te raken of zo. Hij dwingt mij dat ik samen met hem per direct de huur op moet zeggen zodat hij kan gaan. Niet echt rekening houdende met mijn gevoel en dat er voor mij niet per direct andere woonruimte beschikbaar is. Omdat zoals vaker gebleken is de dingen onderling niet vallen te regelen, heb ik gezegd deze zaken met tussenkomst van een tussenpersoon te willen bespreken en regelen.
Maar nee het moet nu. Nu nu nu.
Hij krijgt geen sjoegen en looot tierend, vloekend, stampend weg gepaard gaande met gooien van deuren en spullen. Ik probeer heel nuchter te reageren en bij mezelf te blijven. Heb gezegd niet onder de indruk te zijn van zijn woorden. Dat ging dus over het feit dat hij bezig is met een ander huis. Word ie nog bozer.
Nu doet hij weer heel triomfantelijk om te zien of het mij pijn doet. Of ik dat laatste echt zo moet interpreteren ben ik niet zeker van. Maar gezien de agressieve muziek die hij keihard draait denk ik van wel.
Voor mijn gevoel probeert ie aandacht te krijgen. Ik weet het serieus niet meer. Als ik moet huilen wat natuurlijk een logisch gevolg is door emoties voelt hij zich heel triomfantelijk. Het lukt me niet altijd om dit te verbergen.
Op een avond deze week heeft ie mij buiten gesloten. Zat nog even in de tuin en vond ie het leuk om de tuindeur op slot te doen. Na een half uur heb ik politie gebeld nadat een wederzijdse vriendin via de telefoon hem ook niet tot bedaren kon brengen. Ze zijn zo vaak geweest dat ik alleen maar hoef te zeggen, ik heb een afspraak op locatie.

Is dit narcisme? Of verbeeld ik het mezelf? Hoe ga ik hier nu nog mee om? Mijn gevoelens voor hem zijn niet weg. Dat is het hele punt. En het lukt mij ook niet altijd bij mijn eigen gevoel te blijven. Maar dit kan niet meer zo door gaan.

 

[Romagi]

Binc het is goed dat je je verhaal hier kwijt kan (wat mij betreft).
Alleen kennen we alle feiten niet om echt advies te geven. Weet hij dat je hier schrijft?
Zijn gedrag doet me een beetje denken aan mijn ex, ik had het altijd gedaan en maandenlang zei hij geen boe of ba. Maar zo erg als bij jou is het nooit geweest.
Dit gedrag heeft ook niets met liefde te maken.
Belangrijk is of jouw huurhuis ook op zijn naam staat. Misschien kun je hem "op straat zetten". Dan gaat hij maar tijdelijk bij zijn moeder wonen.
Ik zou zeker hulp vragen. Heb ik vroeger ook gedaan. Ook heb ik een advocaat ingdeschakeld, (hoefde ik weinig voor te betalen omdat ik geen inkomsten had)
Destijds heb ik boeken gehaald in de Bib en ging vroeg naar bed om te lezen over relaties. Daar was hij natuurlijk weer boos over.
Bij hem in bed lijkt me ook niets. Gooi een matras op de grond ergens anders als dat kan. Als hij echt gaat slaan (hoop ik niet voor jou) heb je een reden om hem de deur uit te zetten (denk ik). Maar ik ben niet deskundig op dit gebied dus Haal hulp.

 

[Guest]

Nee dat weet ie niet. Ik heb het hem niet verteld.
Hij heeft net zoveel rechten als ik omdat ie op het huurcontract staat.

Zo vaak heeft ie ze spullen gepakt toen ie ze eigen woning nog had. Heeft er wat spulletjes destijds heen gebracht maar is zelf nooit daarheen gegaan.
Vorig jaar ben ik zelf 1 maand ergens anders gaan wonen. Tijdelijk. Langer kon niet.
Huis van een vriendin van mij stond toen leeg voor de verhuur.
Het heeft mij geen rust gegeven.
Hij doet echt nu wanhopige pogingen om mij uit de tent te lokken. Lukt niet dus verzint ie weer een ander trucje.

We hadden afgesproken dat hij binnen niet meer zou roken.
Ik heb daar last van maar mijn 2 katten ook. 1 van de 2 heeft net een longontsteking achter de Rug en heeft een slokdarm ontsteking.
Roken in huis wil ik dus niet. En nu zit ie expres te paffen als een olifant. Ik voel mezelf woedend. Maar toch zeg ik er niks van wamt dan heeft ie respons. Katten zitten nu ook buiten bij mij in de tuin.

Matras op de grond heb ik al eens gedaan. Dan is het huis te klein en heeft ie allemaal gegronde argumenten volgens hem dan die naar mij toe geuit worden.
Heb hem gisteren wel gevraagd wat hem het recht geeft om in mijn bed te slapen en ik niet de auto mag gebruiken. Hij heeft auto betaald. Maar ik het bed voor zijn tijd.
Misschien heel flauw van mij maar wilde hem exact hetzelfde spiefeltje voor houden. Toen was het, als ik weg ga moet jij een nieuwe tv kopen, wasmachine, koelkast etc. Ga zo maar door.
Ik geef niet om spullen. Hij wel. Is heel materialistisch.

Ik had de intentie hem te helpen met zijn schulden van het achterstallige salaris wat ik heb gekregen. Maar dat doe ik dus niet meer. Mede ook omdat hij een paar duizend uit geeft aan dingen waarvoor ie geen geld heeft en bovendien een luxe probleem is.

Dit gezeik is oa de reden dat ik werk heb gemaskt om mijn vast dienstverband te claimen.

Ik had in de tussentijd wel sollicitaties gedaan maar het lukte niet. Het was niet sterk genoeg. Of ik vergat mijn cv bij te voegen en zo meer van dat soort dingen.

Mijn vriendinnen zeggen dat ik veranderd ben. Dat ik mezelf weg cijfer en ze mij niet meer herkennen als de bijdehande vrouw vol zelfvertrouwen.
Dat wil ik terug. Maar hij kan mij zo een pijn doen.
Hij vind zichzelf slachtoffer en blijft in zijn emoties. Vind niet dat ie ergens ook maar een aandeel in heeft en wacht telkens op excuses van mijn kant om dan vervolgens door te blijven gaan en weer dagen lang boos te blijven of weer iets anders te vinden.

Hij beledigd mij. Hij vind mij vies door alle spullen die ik eet en drink als rauwe melk kefir bouillon etc.
Voor hem kook ik gewone dingen.
Aardappels vlees groente.
Verder haal ik brood en cola snoep koek etc omdat hij dat wil eten. Ieder zijn keuze.

Neemt niet weg dat ik uit deze situatie wil. In de tussentijd ook tegen hem gezegd dat er andeee mogelijkheden zijn om de tijd uit te zingen. Om het elkaar zo aangenaam als mogelijk te maken door een beetje normaal en aardig tegen elkaar te doen.
Dat wil ie niet.
Het gevoel dat ik met mijn rug tegen de muur sta doet zo een pijn. Ik ben blij als hij weg is dan kan ik mijn emoties laten gaan.
Ik zie ook aan mijn katten dat ze angstig zijn voor hem. Als hij de straat in komt zie ik het aan hun dat hij thuis komt.
Zij hebben hier ook veel stress van.
Ook ik voel veel boosheid en opgefoktheid in hem. Ook als er geen ruzie is.

En toch hou ik van hem en heb ik echt wel diepe gevoelens voor hem, maar ook medelijden.
Anderzijds hou ik ook van mezelf en dat moet nu hoe dan ook op de eerste plaats komen.

Dat hier schrijven is wel veel privé shit. Maar het is wel fijn het soms terug te kunnen lezen en reacties te kunnen lezen van buitenstaanders iplv alleen vrienden die toch meer betrokken zijn.

 

[Romagi]

Binc, nogmaals, dit kun je echt niet langer alleen. Bij de gemeente hebben ze waarschijnlijk wel mensen die in dit soort dingen gespecialiseerd zijn. Hoe eerder je dit doet hoe beter. Destijds bij mij zei die meneer :ik wil je man ook spreken.
Want hij wilde natuurlijk niet mee want Ik was de schuldige. Uiteindelijk moeten ze dan ook een afspraak maken en zijn ze verplicht te luisteren naar wat een buitenstaander ervan vindt.
Dit gaat zowiezo ten koste van je gezondheid. Je had laatst geen honger? Vind ik niet gek, je krijgt geen hap meer door je keel.
Hoe lang duren deze spelletjes al? waarschijnlijk veel te lang.
Ik denk dat je Geen diepe gevoelens hebt, maar wel medelijden. Je kunt hem niet redden. moet hij zelf doen.
Destijds - om niet te laten merken dat hij mij kon kwetsen - was ik helemaal "versteend" van binnen. Na de scheiding heb ik daar meteen aan gewerkt om weer "de oude Liesje" te worden.
Ik ging destijds ook in verzet. Maakte geen koffie meer, maakte hem niet meer wakker als hij een dutje op de bank deed. Ik zei ook geen woord meer tegen hem.

Dus: doe geen boodschappen voor hem. Apart koken? Waarom?
Ik ben ook bang dat hij schulden gaat maken omdat hij te veel uitgeeft en dan ben jij straks medeverantwoordelijk.
Ik hoop dat je een eigen bankrekening hebt waar hij niet aan kan komen?
Binc, meisje, je zit er dieper in dan je zelf denkt. Je bent er al aan gewend geraakt dat het zo gaat zoals het gaat.
Misschien is het goed voor jou om geestelijk ook steun te krijgen (via gemeente)
om overeind te blijven terwijl je in deze situatie zit. Want als je terug gaat pesten ben ik bang dat het nog erger gaat worden. eigenlijk is het geen pesten in mijn ogen, je doet gewoon alleen niks meer voor hem. Punt. Klaar.
Ik hoop dat er hier mensen meelezen die verstand van zaken hebben. Een advocaat o.i.d.

 

[Guest]

Ik heb al hulp van de gemeente.
Aankomende vrijdag heb ik daar een afspraak staan.
Vorig jaar al geweest maar toen konden ze niks doen.
Nu is de situatie anders. Ik loop bij een psycholoog. Dat moest van de bedrijfsarts vorig jaar al vanwege burn out. Doe he dat niet dat heeft dat gevolgen voor je loon.
Dat ik geen honger had kwam hier niet door. Dat was een periode dat we het leuk hadden en er niks aan de hand was.

Ik heb goddank de bedrijfsarts achter mij staan.
Verder weet ik het ook niet meer.
Nu voel ik mezelf heel kut ja.
Maar heb wel honger. Hij is net weg gegaan en pas dan laat ik mijn emoties gaan.
Eerder gaf ik hem altijd ze zin.
Nu niet meer. Het frustreert hem denk ik dat het nu niet lukt om vat op mij te krijgen.
Ik kan gewoon niks doen aan zijn boosheid en emoties. Helemaal niks. Al zou ik nog zo mijn best doen, ik weet dat het geen resultaat heeft.

Dat apart koken is omdat hij mijn bouillons en andere dingen die ik maak niet wil.
Hij lust maar heel weinig.
Doperwtjes aardappel en vlees.
Verder veel luxe dingen.
Ik kan prima af met bouillon gevuld met vlees en groente. Bakje rijst erbij en dan is het goed voor mij.
Voor hem niet. Dat geeft verder ook niet wat mij betreft.
Ik hoop gewoon dat dit snel opgelost word voor beide partijen. In deze situaties voelt het voor mij alsof ik altijd 10 stappen vooruit moet denken omdat ik precies weet hoe hij reageert.

Hoezo zou ik mede verantwoordelijk zijn voor zijn schulden? Dat is toch alleen als je getrouwd bent of een samenleving contract hebt?
We hebben allebei eigen bankrekening. Geen 1 samen.

 

[Tanja]

Ik denk dat je blij kunt zijn dat er geen kinderen zijn. Dat maakt het mi een stuk eenvoudiger. Je komt hier wel bovenop. Klinkt of je prima weet wat je te doen staat. Ff kijken waarom je jezelf zo hebt weggecijferd en of je je lesje hebt geleerd bij deze meneer, zodat je niet op herhaling hoeft bij een eventueel volgende relatie.
Sterkte ermee!

 

[Guest]

Ik denk zelf omdat toen ik hem leerde kennen ik al niet goed in me vel zat. Toen had ik al pijnen en last van slechte spijsvertering. Nou ja, gewoon de boel niet op orden.
Hi kwam in mijn leven en ben gewoon gevallen voor de zorgzaamheid die ik kreeg.
Charmes complimenten etc.
Nu terugkijkend zie ik zelf ook wel dat het niet jofel zat.
Ik ben van nature niet iemand die afhankelijk is van anderen. Ik heb 20 jaar op mezelf gewoond en voor mezelf gezorgd.
De les die ik nu moet leren is kritischer zijn en bij mijn gevoel blijven.
Maar bovenal om hier bovenop te komen en dit toch goed af te sluiten. Dat zou makkelijker gaan als het gewoon een beetje in harmonie kan. Of gewoon fatsoenlijk en normaal.

 

[Romagi]

Misschien heb je mazzel en kun je gewoon de huur opzeggen voor hem. De politie-rapporten zijn dan een hulp voor je. Vooral het feit dat hij de deur op slot hield.
Sinds wanneer wonen jullie samen?
Hij heeft ooit zijn huis verkocht, misschien heeft hij stiekum nog ergens geld achter de hand, tenzij hij een hoge hypotheekschuld had.

 

[Guest]

Binc je zit in een ongezonde situatie en al eerder is hier gezegd doordat je het gewend bent zie je het wellicht zelf niet zo scherp. Iemand weken negeren is mishandeling.
Zorg dat je er zo snel mogelijk weg komt. Deze man heeft een zeer ongunstige invloed op je. Ik weet vanuit mijn praktijk dat zijn verhaal waarschijnlijk het omgekeerde zal vertellen maar kies voor jezelf en laat je niet langer gek maken. Creëer zo snel mogelijk fysieke afstand.
Gelukkig hebben jullie je financien al gescheiden dat maakt het makkelijker.
En in harmonie uit elkaar zou mooi zijn maar hoe zie je dat voor je als je niet eens in harmonie bij elkaar kunt zijn? Stel jezelf even voorop nu!

 

[Guest]

Ik bedoel met die harmonie eerder, normaal spullen bij elkaar pakken zonder dat het hele huis kort en klein geslagen word.
En spullen die worden gemold.

Maar ik weet inmiddels dat ik niks dan boosheid hoef te verwachten. Hij probeert telkens zijn boosheid in mijn schoenen te schuiven. Als ik zeg dat ik niks met zijn boosheid kan en hij daar zelf verantwoording voor behoort te nemen zijn de rapen ook gaar.
Vandaag heeft en gisteren heeft ie geen enkele emotie waar kunnen nemen bij mij.
En dat maakt hem wellicht nog bozer. Of hij is afgekoeld. Maar dat laatste verwacht ik niet.

Wat voor een praktijk heb je?
Ik bedoel, is werk je in de psychologie?
Je bedoeld denk ik dat hij psychische mishandeling uit oefent op mij?

 

[Guest]

Als ik je vehaal lees zijn de rapen bij hem altijd gaar, wat je ook doet of zegt?

Ik heb een counseljngspraktijk. Heb een tijdje bjm dpscheidingsplanners gewerkt, is al 8 jaar terug hoor en was niet mijn ding, ik doe in mijn praktijk soms ook relatietherapie.

 

[Guest]

Ja dat klopt idd wel. Als ik ergens eens niet mee eens ben word dat zo opgeblazen.
Laatste maanden laat ik het maar omdat ik geen zin heb in gezeik.
Nu is hij weer thuis gekomen en omdat ie geen vat op me krijgt en van alles probeert waar ik niet op reageer wordt ie nog meer gefrustreerd.
Heb hem alleen gezegd dat ik open sta voor een gesprek als dat zinder boosheid kan. En zonder aanvallen en vinger wijzen. Hij reageert erg agressief en opgefokt. Zit te treiteren. Dus geen gesprek.
Ik laat het niet toe. Het is allemaal zo kinderachtig en in de tussentijd doet het mij zo zeer. Hij staat nergens voor open.
Ik weet dat ik hem toch niet gekalmeerd krijg. Als ik dat probeer word ie nog kwaaier.
En dat laatste maak ik liever niet meer mee.

 

[Romagi]

Binc ik begrijp dat je zegt het doet me zo zeer.
Maar Het is niet jouw schuld. Hij probeert de schuld in je schoenen te schuiven. Het is niet jouw schuld. Het is niet jouw schuld. Er is gewoon een steekje aan los bij hem.
Heeft hij je ooit wel eens geslagen of dat nog net niet?
Er is wel iets te vinden op internet hoe het met rechten staat als mensen uit elkaar gaan uit een huurhuis.
Blijkbaar heeft hij wel een baan en is hij dan anders voor zover je weet?
Hoe is het met de woningnood bij jullie in de buurt?