vermoeidheid en werk......

C

charade

New member
Wat doe je als je last van vermoeidheid hebt en je hebt geen werk? Ik merk zelf dat ik energie krijg van het werken met me handen. Bij het werken met mijn handen komt er juist bewegingsenergie vrij. De meeste pietluttige kwaaltjes verdwijnen spontaan door bezig te zijn. Zo kan een verstopte neus oplossen als ik gewoon lekker bezig ben met mijn handen. Hoe simpel kan het zijn. Ook kan ik soms uren werken zonder enige vorm van vermoeidheid terwijl dat toen ik begon ik mezelf te moe vond om maar iets te gaan doen.

Het heeft denk ik te maken met het functioneren in de rechter hersenhelft. Te veel denken zorgt voor stagnatie van de energiestroom, deze energiestroom is niet zichtbaar maar je voelt wel degelijk verschil als het er is.

Nu heb ik het geluk dat ik op een boerderij woon waar altijd wat te doen is, maar ik vraag me af wat andere mensen zonder werk doen om energie te krijgen?

Ik zie mensen die hun baan verloren hebben vervolgens niks doen en die last krijgen van allemaal kwaaltjes die ze eerder niet hadden.

Er is toch altijd wat te doen ook al is het vrijwilligerswerk of onzinnig werk het geeft soms meer energie dan stil zitten.

 
Ik vraag me dit ook weleens af charade. Ik ben momenteel thuis met mijn dochter, en voel me vaak moe. Maar ik doe wel zoveel mogelijk, alleen geen vrijwilligerswerk: ik kan mijn dochter niet naar een betaalde opvang brengen, en zelf onbetaald gaan werken. Misschien als mijn vriend eind v/h jaar flinke opslag krijgt, dat het dan kan ;-) Om antwoord te geven op je vraag: ik ben niet de hele dag moe, in de ochtend gaat het goed, maar in de middag zakt de energie in. Als ik boodschappen heb gedaan, het huishouden, dan ben ik moe.

Er is hier al veel geschreven over het thuisblijfouderschap. Op dit moment vind ik het goed zo, maar of dit voor altijd is betwijfel ik. Het is goed om er voor je kind te zijn, en als ouder hoor je veel op te offeren voor een kind, maar als ik dit nog jaren in eenzaamheid moet doen word ik niet gelukkiger en kan ik dat ook niet overbrengen op mijn dochter. Als ik nu hoofdpijn heb kan ik daar echt bij stilstaan, als ik aan het werk ben minder. Onderdrukken is natuurlijk nooit goed, maar als je lekker bezig bent willen sommige kwalen vanzelf verdwijnen.

 
Maar krijg je geen energie van de huishouding doen? Bijvoorbeeld bij het schoonmaken kun je lekker bezig zijn in je eigen tempo. Als je merkt dat je pijn krijgt dan stop je even maar als je merkt dat er niks aan de hand is kun lekker door gaan. De gedachten dat schoonmaken niet leuk is is misschien wel een fabeltje als je er anders tegen aan gaat kijken. Moeheid kan soms komen door de gedachten van het moeten doen. Maar ik merk als ik die gedachten omdraai en gewoon bezig ben wat ik dus leuk vind dat ik er energie van krijg. De meest domste klusjes mits je het lichamelijk aan kan kunnen zo energie geven.

Ik vraag me af wat mensen dan doen als ze moe zijn? Ik ga als ik moe ben liggen.

 
Soms krijg ik er wel energie van, maar als ik bijv. het hele huis heb gestofzuigd ben ik duizelig. Dat is gewoon zo, dat roep ik niet op. Idem met boodschappen: dan heb ik de buggy met dochter van 11 kg. de trap op getrokken, incl. boodschappentassen. Dan moet ik bijkomen. Soms ook als ik gewandeld heb (een uur): daarna moet ik even plat. Had ik nooit voor de zwangerschap. Weet zo niet of je zelf kinderen hebt, maar blijkbaar heeft de zwangerschap en de periode daarna bij mij veel veranderd.

Ik ga inderdaad liggen als ik moet bijkomen, helpt vaak het beste.

 
Herkenbaar San, maar dat klinkt toch als milde vorm van bijnieruitputting.

 
Maar als je nu langzamer zou gaan stofzuigen zou je dan nog duizelig worden? In plaats van stofzuigen en uitrusten kun je ook rustig stofzuigen over de zelfde periode. Maar goed je roept soms de moeheid niet op, dat komt dan spontaan ongeacht wat je doet, maar het is een tip om het eens te proberen. Voor mij werkt het wel.

Ik merk als ik meer me eigen tempo bezig ben dat ik veel meer kan. Ik heb geen kind en heb daarom misschien minder verplichtingen.

 
Het lijkt mij wel wat meer dan een milde bijnieruitputting.

Voor een jonge vrouw moeten die activiteiten geen enkel probleem opleveren.

Quote:
Ik zie mensen die hun baan verloren hebben vervolgens niks doen en die last krijgen van allemaal kwaaltjes die ze eerder niet hadden.



Ik ben nu meer dan een jaar werkloos maar ik voel mij steeds beter eigenlijk. En toen ik werkloos werd voelde ik mij ook al goed.

En dat ligt niet aan de baan want dit was echt de perfecte baan voor mij op dit moment maar ja helaas vanwege de crisis, geld op enz, kon mijn contract niet verlengt worden.

 
Ok bijnieruitputting dan....Bij mij hebben nl 2 kinderen in een korte periode (de 2e werd geboren toen de eerste 1.5 was) ook geen goed gedaan voor mijn gezondheid. Ik ging jaren tegelijk met hun naar bed. Mijn bloedsomloop is verslechterd en mijn voedselopname(dat merk ik omdat ik soms van een ontbijt de hele dag vol zit).

Geestelijk kan je ook moe zijn en dat merk je door een ontzettend moe hoofd. T een kan het ander ook versterken.

 
Rustiger stofzuigen probeer ik ook wel, soms doe ik maar een paar kamers. Het gaat ook al wel beter dan eerst. Alleen is het soms wel frustrerend dat ik niet alles kan doen wat ik me voorneem qua huishouden.

Ik weet het niet met die bijnieruitputting Pike... Het is niet gemeten door de biofotonentherapeut. Mijn bloeddruk is al behoorlijk verbeterd (nu 110/60, was eerst veel lager). Dus ws. is het toch die schildklier, of een verstoorde darmflora? Ik weet het soms niet meer. Ik heb ook een maagontsteking en maagzuurtekort. Ik wil het positief inzien, maar het gaat wel erg langzaam. Mooi dat jij je goed voelt trouwens. Al wat succes met sollicitaties o.i.d?

 
Pittig hoor Debsy, in zo'n korte tijd 2 kinderen. Kan lang duren voordat je weer de oude wordt, als dat al echt gaat gebeuren. Heb er bij mezelf iig twijfels bij.Ik heb dan ook een burnout gehad, denk dat zoiets je wel voorgoed veranderd.

 
Daar waar je energie van krijgt dat moet je natuurlijk blijven doen. Ik merk bij mezelf dat beweging en bezig blijven me energie geven, omdat ik lekker kan functioneren van uit mijn rechter hersenhelft. Er zijn ook klusjes die me energie kosten, omdat ik dan te veel nadenk en soms te moeilijk doe. Bezig zijn hoeft dus niet altijd energie te kosten als je er anders naar kijkt.

Wat we soms vergeten is dat werken energie kan opleveren.

Ik ben begonnen met wandelen met tegenzin en nu loop ik moeiteloos en met plezier.

Ik ben gaan tuinieren met tegenzin en nu doe ik dat ook moeiteloos. Zelfde geld eigenlijk voor contact maken met andere mensen. Door het denken even weg te laten en lekker een babbeltje te maken kun je plots energie krijgen. Eigenlijk is dat toch vreemd dat je energie voelt zo spontaan uit het niets. Als je die energie steeds vaker kunt vangen dan zou dat ook healing geven.

 
Het is inderdaad ook vaak wel een kwestie van je er overheen zetten, zoals jij dan hebt met tuinieren en wandelen. Toevallig ben ik zelf nu ook goed op weg met het wandelen: dagelijks 3 kwartier tot een uur, en het gaat steeds beter. Ik accepteer het bijkomen op de bank dan maar, want uiteindelijk zal dat ook wel minder worden vermoed ik. Vaak leef ik wel vanuit de linkerhersenhelft, en als ik dat een keer niet doe is dat zeker wel prettig. Ik heb dat met babyzwemmen, daar kan ik samen met mijn dochter helemaal in opgaan. Maar dat is weer slecht voor ons door het chloor.... Dus helemaal spontaan doe ik dat nu niet meer. Jammer hoor. Ik heb wel door het forum een angst voor sporten gekregen, terwijl ik van sporten voorheen wel energie kreeg.

 
Ik denk als je al dingen had die aan het broeien waren voordat je zwanger werd, een zwangerschap dingen behoorlijk kan versnellen.Ik bedoel alles wat het ongeboren kind nodig heeft dat krijgt het hoe dan ook(voor zover het beschikbaar is).

Ik at al tamelijk vetrijk en heb 2 wolken van kindjes.Fysiek erg sterk, ze konden alles snel, lopen,kruipen ,praten fietsen etc, mooi vorm hoofd en goed gebouwd lijfje. De tanden waren even een probleem maar heb ze in de eerste jaren vrij veel volkoren gegeven, met de veronderstelling dat dat een redelijk gezonde keuze was. De jonste is nu 4.5 de oudste 6 en ben steeds meer WAPF gaan eten sinds 1.5 jaar. Eigenlijk ging het de laatste hals jaar heel goed met mijn energiepeil alleen de laatste 2 weken ben ik weer enorm moe. (maarheb ook het idee dat ik iets onder de lede heb gehad ivm pijnlijke keel).

Had je die burn-out voor of na je zwngerschap en hoe oud is je kindje nu?

 
Ja ik wilde nog zeggen in jou geval is het waarschijnlijk meer de schildlier. Maar wat ik bedoelde is dat het iig helaas niet 'mild' is maar toch wel wat erger.

Maar dat wil niet zeggen dat je daarvan niet kan herstellen hoor. Bij mij was het op een bepaald moment nog veel en veel erger.

Sollicitatie is een ramp.

Laatst maar gesolliciteerd op vrachtwagenchauffeur voor bezorging van levensmiddelen e.d.

Alhoewel ik dat totaal niet zie zitten maar ja je moet wat en ik heb een vrachtwagenrijbewijs.

Tijdens de sollicitatie werd mij verteld dat ze mij totaal geen 'chauffeur' vonden en dat ik waarschijnlijk bij de eerste de beste andere aanbieding van een kantoorbaan of zoiets weer weg zou gaan.

En daarvoor (bij een ander sollicitatie gesprek) vonden ze mij overgekwalificeerd omdat ik zo enthousiast vertelde wat ik allemaal gedaan had bij mijn laatste baan als gemeente ambtenaar.

De baan die ze in de aanbieding had was veel te saai voor mij vonden ze.

En de rest wordt ik allemaal afgewezen omdat ze tien anderen hebben met meer papieren etc.

 
Fijn Debsy, dat jouw kindjes sterk zijn en blijkbaar veel goeds hebben meegekregen. Ze zijn nu ook al lekker jong aan de goede voeding. Het lijkt me wel lastig als ze zoals bij jou wat ouder zijn, omdat je dan de druk van de omgeving hebt die slechte voeding aanbiedt. Zou best kunnen dat er bij jou iets sluimert, hopelijk knapt het weer op.

Ik had de burnout in lente/zomer 2011, de "opbouwfase" was ruim een jaar denk ik voor de crash kwam. Ik ben heel snel weer gaan werken, ben verhuisd, en raakte in oktober 2011 zwanger. Veel teveel achter elkaar. Hersteltijd zal daarom wel lang zijn :-(

@Pike: het gaat ook af en aan, soms weer meer energie, dan een aantal dagen weer heel weinig. Heb wel het idee dat het steeds iets beter gaat, maar met ministapjes. Vervelend zeg van die sollicitaties. Het is nooit goed: je bent het juiste type niet, of inderdaad overgekwalificeerd (hoor ik veel vaker van mensen). Nou nog maar een tijdje doorzetten denk ik dan. Heb je er stress van?

 
Nee ik kan niet zeggen dat ik er echt vaak stress van heb. Wel af en toe dus maar niet echt chronisch. Het komt uiteindelijk altijd wel weer goed denk ik dan.

 
Ja San,

dat is inderdaad heel erg lastig, maar ik heb me besloten daar niet druk om te maken.

Thuis hebben we geen snoep.Ze moeten 2 grote glazen melk per dag. En 4x per week een kop bouillon. Ze krijgen hier het beste van het beste.

Wat ze voor de rest krijgen heb ik besloten langs me heen te laten glijden. Ik wijs oma s ed wel op betere keuzes enzo.

Ze willen wel altijd graag snoep en ijs enzo. Ze weten wel dat het slecht voor hun lijfje en tandjes is, dat leg ik ze wel uit. Als ze iets ouder zijn zal het wel meer tot ze doordringen.

 
Vertel ze dat je verslaaft kan raken en dat je daar uiteindelijk ziek van kan worden. Wat als je nu eens oneindig kon snoepen zou je het dan nog zo lekker vinden? (haha)

Ik heb zelf bijvoorbeeld nooit gerookt, omdat ik als kind gehoord had dat het een verlagingseffect kan hebben. Helaas ben ik wel verslaaft geweest aan koffie, en dat omdat iedereen koffie dronk in de pauze van mijn eerste bijbaantje.

 
Ikzelf ben ook van behoorlijk ver gekomen. Na een heftige en kritieke eetstoornistoestand, waarbij ik mijn lijf helemaal opgebrand heb, ben ik burnout geraakt (niet officieel, maar mijn bijnieren waren er heftig aan toe). Ik kon niets, ik sliep 20 uur per dag en werkte 7 uurtjes per week. Daarvan moest ik dan wel 3 dagen bijkomen en 2 dagen van tevoren bleef ik in bed liggen om vast energie te sparen. En dan redde ik die 7 uurtjes net. Met een flinke tijd hydrocortison slikken ben ik er weer wat bovenop gekomen en kon ik weer studeren en een hele dag per week werken. Maar dan nog was ik altijd moe en opgebrand. Nu, 3 jaar na mijn burnout-gebeuren kan ik weer zeggen dat ik het werk weer helemaal aankan. Ik kan 6 dagen per week werken zonder moeite. Het is namelijk wel iets waar ik energie van krijg. Met studeren is dat nog anders: dat vermoeit me nog heel erg. De laatste 2 maanden heb ik ineens veel vooruitgang: ik ben weer aan het trainen met fietsen (gewoon, boodschappen, naar werk, naar studie) en begonnen met hardlopen. Daarnaast ook huishoudelijk klusjes e.d. en eigenlijk gaat dat redelijk soepel. Maargoed, daarvoor heb ik veel rust, voedingsaanpassing, hydrocortison, leverreinigingen, darmondersteuning en gewoon tijd voor nodig gehad. Na 3 jaar ben ik eindelijk weer een ietwat normalere 23-jarige aan het worden.

Ik hoop dus dat dat bij jullie ook allemaal weer komt, al mag het wel iets sneller dan bij mij uiteraard :)

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Forum statistieken

Onderwerpen
4.528
Berichten
537.239
Leden
8.661
Nieuwste lid
MamavanJ
Word vaste donateur van dit forum

Vrienden

Terug
Bovenaan