Vastgelopen in denken, voelen en doen

  • Onderwerp starter Onderwerp starter ikke
  • Startdatum Startdatum
I

ikke

New member
Inmiddels ben ik een beetje vastgelopen in mijn (denken rondom) voeding.

Hoewel het echt al vele malen beter gaat dan twee jaar geleden, kom ik niet waar ik zijn wil. Ik "wil" namelijk graag overschakelen van een suikerverbranding naar een vetverbranding en ik "wil" naar volledig WP, maar ik loop erop vast.

Hoewel ik mijn vetten best wel heb uitgebreid, blijf ik geneigd om "gauwvoedsel" te nemen (soms zelfs nog in aanvulling op "bouwvoedsel") en vaak ook nog wel niet-WP-proof producten. Wat dat betreft heb ik mijn eten echt niet goed genoeg onder controle, en dat lukt me ook nog steeds niet. Het lijkt me te betekenen dat ik signalen van mijn lichaam verkeerd interpreteer, maar ik krijg mezelf ook niet zodanig onder controle dat ik beter op die signalen kan anticiperen.

Het probleem zit hem vooral in mijn "denken". Daarmee bedoel ik eigenlijk dat ik in mijn hoofd gewoon nog altijd zo mistig blijf, dat ik nauwelijks doelgericht te werk kan gaan. Het enige dat mij doelgericht te werk doet gaan, is stress. Voor de rest reageer ik in principe op mijn lijf alsof het een instinct is. Niet omdat ik het wil, maar omdat ik wat dat betreft mijn (eet)gedrag niet goed aangestuurd krijg.

Nu zou ik zeggen dat ik vetten nodig heb om weer een beetje helder te kunnen denken en helder te werk te kunnen gaan. Het probleem is alleen dat het me niet lijkt te lukken om zo veel mogelijk op vetten te leven, omdat ik voor die tijd alweer naar de koolhydraten of andere voedingsmiddelen heb gegrepen. In eerste instantie dacht ik vooral dat ik gewoon niet graag genoeg wilde... en dat klopt misschien tot op zekere hoogte nog wel: er dringt helemaal geen wens tot me door. Ik ben al een x aantal jaar volledig afgevlakt en er dringt ook niet tot me door wat ik niet wil, laat staan dat er tot me doordringt wat ik wel en niet ga doen. En dat maakt het knap lastig om een doel te formuleren en me daaraan te houden. Ik wéét dat ik een doel heb, maar ik vóél het doel niet. En de associaties die ik met mijn doel maak, zijn ook allemaal verstandelijk. Uiteindelijk is het dus meer een kwestie van weten dan er iets "om het voor te doen" aan te koppelen.

Hoewel het misschien een beetje een wazig verhaal is over de relatie tussen voelen, denken en doen, is mijn vraag: ben ik de enige hier op het forum die hier moeite mee heeft? Of heeft iemand anders eerder met dit bijltje gehakt en om die reden tips om er een beetje mee uit te voeten te kunnen?

 
Ik denk dat Joey dit zeer zeker herkent. Het probleem met jullie is dat jullie je eetstoornis nog steeds niet onder controle hebben. Dit komt weer omdat je nog teveel in je hoofd zit. De geest gaat een strijd aan met het lichaam, HET kenmerk van een eetstoornis. Je zult de strijd moeten leren opgeven en je geest en lichaam moeten leren samenwerken, niet elkaar tegenwerken.

Mike

 
@pinklady Het komt mij ook zeker bekend voor! en maak je geen zorgen je komt er wel!!!

het is misschien een beetje vergelijkbaar met het volgende... je bent desperate voor een vriendje (of vriendin) en je gaat van alles ervoor doen - je uiterlijk aanpassen, de juiste plekken bezoeken, misschien zelfs online daten - en je komt maar niet de ware tegen. dan laat je jezelf tekort doen met de verkeerde of niemand voldoet aan je standards en heb je het helemaal gehad met mislukte dates.. en dan beslis je dat alleen zijn helemaal niet zo slecht is. je vind je draai in het leven en voelt je goed. en als je eenmaal besloten heb om lekker alleen oud te worden ja dan loop je letterlijk tegen de ware aan als je in sportbroek zonder makeup over straat loopt.

voor mij lijkt het erop met gezondheidsdoelen als ik er te veel op focus dat het me gewoon ontglipt en enorm frustreert, maar zodra ik het beste van maak (acceptatie, coping-strategieen, kleine doelen stellen) dat er vooruitgaan komt. niet perfectionistisch zijn is denk ik ook een goede tip.

over de vetverbranding toen mike iets zei van "het komt vanzelf als je lijf er aan toe is" heb ik me daarbij neergelegd. ik dacht wat ik doe is zo slecht niet (en wie wil trouwens alleen maar vet eten ;)) - het is iig niet slecht voor mijn gezondheid en ik heb meer energie dan vorig jaar, etc. en toen een maand later was ik er aan toe en het voelt voor het eerst goed om beperkte koolhydraten te eten. (na 8 jaar zoeken naar de juiste voeding voor mijn maag/darm problemen ;)).

maar goed, om je een hart onder de riem te steken - het komt echt wel goed! rustig aan, kleine doelen en opeens heb je weer een doel bereikt! en soms veranderen de doelen gaande weg - niets mis mee, maar het geheim zit in de kleine stapjes en je leven zo veel mogelijk vullen met dingen/mensen/activiteiten die je lief zijn.

 
Wat voor mij, zwaar bijnieruitputtings- en hypoglycemiegeval (40 plusser- kilos komen eraan niet meer eraf kennelijk), in elk geval niet mogelijk is, is om van koolhydraatverbranding naar vetverbranding te gaan zonder aan te komen. Bij de extra voorwaarde ¨niet aankomen¨ zou ik heel veel last van mijn hersenen krijgen: pijniging van hoe dat voor elkaar te boxen. In mijn geval zie ik niet hoe dat mogelijk zou zijn en ik wil er ook niet over hoeven nadenken. Ik heb mezelf erbij neergelegd dat het er voor mij nu bij hoort. Ondertussen streef ik ernaar zoveel als mogelijk proberen te detoxen en zoveel mogelijk stress te vermijden.

 
Mike, ik zat aan Joey te denken toen ik het opschreef, maar ik wilde haar maar niet meteen erbij halen. Misschien heb je gelijk. Ik weet inderdaad van mezelf dat áls ik eenmaal weer echt doelgericht te werk ga... dat dan ook meteen niets meer veilig is voor wat ik wil en niet wil. De andere route zou voor mij zijn om gewoon naar mijn lijf te luisteren - en daar sta ik ook voor open. Het probleem is alleen dat als ik op dit moment op mijn lijf vertrouw er iets niet goed gaat. Althans, dat bedoelde ik met signalen verkeerd interpreteren.

Claireelis, naar een vriendje ben ik al 22 jaar niet op zoek.... maar ik ben hem ook nog niet tegen het lijf gelopen, hoor;) Nee, even zonder gekkigheid, ik begrijp wel wat je bedoelt. Je hebt wel een punt met "je leven vullen met dingen/mensen/activiteiten die je lief zijn". Het is iets dat ik mezelf nog niet heb afgeleerd, maar vooralsnog bestaat mijn leven vooral uit dingen die moeten. Dus daar ligt nog wel een dingetje, ook al heb ik geen idee hoe ik daaruit wil komen. Heb ik weer wat om over na te denken;)

Lievergezond, met dat laatste sla je ook wel een beetje de spijker op z'n kop. Maar als ik heel eerlijk ben snap ik nooit zo goed hoe mensen dat doen: stress vermijden en relaxed leven. Ik bedoel: iedereen heeft toch een huishouden, iedereen werkt/studeert/wat dan ook. En toch lukt het sommigen om met huishouden en (fulltime) baan te ontspannen. Dat is en blijft voor mij toch echt een hersenkraker.

 
Ik moest ineens denken aan de onderstaande woorden van Matt Stone die ik heb vertaald voor mijn ebook over bijnieruitputting:

Stop de oorlog tegen jezelf. Het heeft geen zin en kan je zelfs grote schade

toebrengen, die niet alleen je gezondheid, vitaliteit en mentale staat ondermijnt, maar

ook de totale samenstelling van je lichaam. Gezondheid komt voort uit jezelf goed

voeden, een goede kwaliteit van slaap, doen waar je je goed bij voelt en nooit méér

van jezelf vragen dan je zelf terug kunt geven. Het gaat om emotionele harmonie met

je lichaam en geest. Je kunt geen vijand van jezelf zijn en verwachten dat je een

gezond en gelukkig leven leidt. Gezondheid is een overschot aan voeding en liefde

aanbieden aan je lichaam. Het is geen wedstrijdje armpje drukken, waarbij je de

zelfsaboterende noodkreten van stemmetjes van binnen probeert te overwinnen.

Mike

 
Het hebben van een huishouden/werk/studie hoeft natuurlijk absoluut geen stress op te leveren. Zolang je ermaar van geniet! Heb lol in je werk, of dat je je die ene collega weer ziet(waar je energie van krijgt of vrolijk van wordt), kijk naar je kinderen en verwonder je over hun karakter of heb bewondering om wat ze doen of zeggen.

Eis niet van jezelf dat je vandaag perse de keuken en badkamer en de slaapkamers schoon wilt hebben, als je liever in de zon zou zitten met een boek. pak dan gewoon dit boek en geniet ervan in het zonnetje, en laat het moeten los.

Mijn opa ( Duitser ) had wel een mooie uitdrukking: Du musst dich nicht ergern, nur verwondern.

Dat kun je op veel situaties toepassen.

 
Dirtsa

Het klinkt wel goed wat je zegt maar heeft iedereen hier een keuze in ???

vorige week was ik ziek, na twee dagen ga ik toch naar de winkel en loop rillend rond voor een paar boodschappen. als ik te vaak verzuim op mijn werk ( heb ik al teveel moeten doen) dan raak ik ook mijn baan kwijt. Wanneer ik mijn huishouden niet doe of de kinderen niet verzorg, dan gebeurt het gewoon niet. Wat ik laat liggen komt dubbel terug

 
Albert, druk jezelf niet in de slachtofferrol, dat helpt niet. En echt, ik weet heus waar ik over praat. Ik ben moeder van 5 kinderen, 1 zoontje was meervoudig gehandicapt, vaak erg ziek en lange tijd in zieknhuis. Hij is overleden, mijn dochter was jong zwanger en de oudste had niet bepaald een gemakkelijke pubertijd.

Ik werkte ook, en zou dat heel graag nog steeds doen.

Ik ken dus verantwoordelijkheden, ik ken verdriet en tegenslag. Maar zelfs dan kun je proberen dit met zo weinig mogelijk stress te doen. je kunt het jezelf gemakkelijker maken.

Je kunt als je soep maakt, een gedeelte invriezen. Ook met kiembrood, stoofvlees enz. Dus ben je dan een keer niet lekker, dan warm je dit op. Eet dit op terwijl je met een dekentje op de bank zit, laat je kinderen helpen, kijk een leuke film erbij.

Toen onze Bjarne dood is gegaan, zijn wij vrij snel daarna met de andere kinderen op vakantie gegan. gewoon even weg van alles, de jongste was nog maar een paar maanden. We hadden ook kunnen blijven rouwen thuis, huilen in een hoekje. Maar daar zouden wij hem niet mee terug krijgen hoor.

En natuurlijk was er een enorm gemis, maar we hebben ook genoten van de vakantie en de kinderen.

Maak er wat van, het kan echt altijd slechter.

 
ik snap wat je bedoelt maar je schat me absoluut verkeerd in...een slachtofferrol daar zal ik mijzelf niet in drukken. ik ben een positief ingesteld mens en probeer overal het mooie in te zien...

 
... Maar soms lukt dat mooie inzien niet helemaal.

Overigens kun je zeggen dat ik mezelf in een slachtofferrol plaats, van mezelf weet ik dat ik er gewoon zó klaar mee ben om iets te doen wat ik van mezelf op dit moment niet ben. Want inderdaad, dat postieve inzien komt me niet aanwaaien. Soms kan ik het prima opnoemen, maar het daadwerkelijk zien is toch echt even iets heel anders. En als je op deze manier tientallen gedachten moet modificeren, omdat ze van zichzelf niet in je hoofd komen... Dán heb je nog wel eens de neiging om het allemaal maar te laten voor wat het is. Ik wel in ieder geval. Lang genoeg heb ik in therapie gezeten en hebben ze me geprobeerd bij te brengen hoe ik moest denken. De gedachten kan ik meestal wel vormen, maar ze horen niet bij mij. Op een gegeven moment is het zwaarder om alles om te vormen dan om maar gewoon te dealen met hoe het is. Daar ben ik aangeland. En dus studeer ik, omdat ik eraan begonnen ben, werk ik, omdat ik mezelf moet onderhouden en doe ik mijn huishouden, omdat ik niet in de troep wil zitten. Maar een positief mens... nee, dat ben ik niet en ik geloof ook niet dat ik zomaar word. Daar moet ik wat voor doen en dat zie ik momenteel gewoon niet zitten. Dus zodra ik erachter kom dat er een en ander op vastloopt, dan kom ik meestal tot de conclusie dat dat vastlopen makkelijker is dan jezelf voortdurend corrigeren. Zo ook nu, denk ik.

 
Albert, ik hoop dat je begrijpt dat ik je niet aan wil vallen hoor. En je kunt wel zeggen dat je een positief mens bent, maar je komt zo niet over op mij. ik ken je alleen maar van het forum, en weet je, van sommige mensen krijg ik energie of wordt ik vrolijk.

Dat gevoel heb ik niet als ik jou posts lees, ik heb eerder met jou te doen.

Maar misschien zien we elkaar een keer bij een lezing van Mike, ik zou het fijn vinden om jou te leren kennen.

Pink lady, misschien zal dit positieve denken of de wereld anders zien wel gaan lukken, door de andere voeding. Hersenvoer. Misschien hebben jou hersens nog wat meer nodig of duurt het wat langer voor je je beter gaat voelen.

Ik denk ook niet dat therapieen(altijd) de oplossing zijn. je gaat vaak denken dat je het verkeerd doet, dus weer schuldgevoel. Ik hoop echt dat je op een gegeven moment wel een positief mens bent.

net als ik hoop dat ik op een gegeven moment weer een huppelend mens zal zijn :D

 
Dirtsa, misschien heb je gelijk wat betreft dat hersenvoer, hoor. Therapieën is voor mij niet de oplossing geweest, daarom ben ik er ook mee gestopt. Zeker nu ik zelf psychologie studeer (maar ik word geen therapeut!), merk ik dat er echt een heleboel is om tegenaan te schoppen. Bijvoorbeeld dat ik, als ik me zou laten diagnosticeren, zeker een flink aantal diagnoses zou krijgen. Prima, I don't care. Met die hokjes heb ik niks.

Overigens kom ik dat hersenvoer waarschijnlijk al wel geruimte tijd tekort. Al zeker een jaar of 12 wordt er tegen me gezegd dat ik veranderd ben (als in: negativiteit). Nou, kun je echt al veel zeggen over de aard van een 10-jarige? Volgens mij niet.

Maarja, misschien moet ik gewoon ook een beetje geduld hebben, in plaats van vanalles maar te willen sturen en regelen. Overigen heb ik wel echt veel bewondering voor jou, Dirtsa. Voor zover ik je situatie ken en als ik dan zie hoe je ermee omgaat, vind ik dat wel knap. Misschien is het voor jou een relatief automatische instelling, dat weet ik niet goed, maar ik heb me er wel eens over verbaasd hoe jij overkomt.

 
Dankje wel, maar ik heb zeker minstens net zoveel bewondering voor vrijwel iedereen hier hoor. Ik weet nl niet wat erger is, lichamelijke klachten/psychische klachten/eetstoornissen: als ik daar over lees dan lijkt mij dat echt zo moeilijk.

Iedereen heeft zo zijn/haar eigen problemen, en hier zitten wij met een stel mensen die allemaal op min of meer op dezelfde manier tegen voeding aan kijken en proberen gezond te worden.

Ik ben dan misschien wel redelijk optimistisch, maar ik kan nog steeds niet mijn been heffen en ik kan nog steeds niet iedere dag zelf poepen.

Jij kunt dat misschien weer wel, maar lukt het nog niet om altijd even positief te denken...zo heeft iedereen nog dingen die verbeterd kunnen worden.

Ik heb geen idee waar ik deze flexibele levenshouding vandaan heb, mijn vader had het ook. Wat overigens niet wil zeggen dat ik nooit in de put zit, en ik heb mijzelf soms wel heel zielig gevonden hoor.

Ik zit alleen geen dagen in de put, maar na 1 nacht of dag ben ik er wel weer uit.

En ik merk dat deze voeding mij goed doet, ik geniet van alle kennis die hier op het forum rond zwerft. Ik houd ook van de discussies. Het dwingt mijzelf nl ook weer tot nadenken.

En vooral als er een beetje humor aan te pas komt, het kunnen relativeren, het lachen om jezelf of een opmerking die iemand maakt. Gaaf.

 
Gelden Nijmegenaren ook als 'oosterlingen'? :?

Ik heb nl. dezelfde levenshouding. En ja, deze voeding bevordert dit!

Mike

 
:D haha, ja, hier word ik vrolijk van.

Ik woon misschien wel het meest oostelijk....in Nederland dan...bijna Duitse :wink:

Of is dat weer niet een pre?

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Forum statistieken

Onderwerpen
4.527
Berichten
535.242
Leden
8.661
Nieuwste lid
MamavanJ
Word vaste donateur van dit forum

Vrienden

Terug
Bovenaan