Zinkfosfaat is een van de meest gebruikte materialen voor fixatie van restoratieve elementen (kronen, vullingen e.d.). Iedereen die tandheelkundige ingrepen heeft ondergaan (van vulling tot beugelfixatie) zal dus een grote kans hebben er op een of andere manier mee te maken gehad te hebben. Weinig mensen zullen zich echter hier van bewust zijn.
Als je aangeeft wat de reden is van je vraag dan kan er misschien een gerichter antwoord gegeven worden. Mogelijk ingegeven door chemische overgevoeligheid? Behalve de mogelijke, tijdelijke irritatie van de pulpa bij aanbrengen door de zure pH (fosforzuur als reagens), zijn er biochemisch weinig problemen op de lange termijn te verwachten denk ik.
De beperkingen liggen meer op het mechanische vlak, omdat de hechtingscapaciteit beperkt is, doordat de hechting mechanisch en niet chemisch is (non-adhesive micro-mechanical interlocking als verbindingswijze). Als pure vulling op de lange termijn is dit materiaal mede daarom minder geschikt, als hechtingsmateriaal of scheidingslaag wordt het nog veel gebruikt en aanbevolen als standaardmateriaal in de reguliere tandheelkunde. Eventuele hulpmaterialen zijn waarschijnlijk zo laag gedoseerd dat ze geen problemen geven (minimale hoeveelheden fluoride en aluminium bijvoorbeeld).