In mijn voorsteltopic schreef ik dat ik wegens burnout thuis ben. Ongeveer drie maanden.
Gisteren moest ik naar een psycholoog voor een "expertise" dit was een onderzoek naar de belastbaarheid. Zo werd het omschreven.
Heb daar twee uur gezeten. Het ging van kindertijd tot aan nu en de voorzichtige eindconclusie was dat angsttherapie mij wellicht zou helpen. Zo diagnosticeerde zij even snel dat ik een angststoornis zou hebben met compulsieve/obsessieve neigingen. En uiteraard schrijft angsttherapie voor dat je de werkzaamheden weer langzaam gaat opbouwen.
Ik vertelde ook over mijn lichamelijke klachten; vermoeidheid, darmen, slaap, duizelingen. Zij zou mij nog vragenlijsten toe mailen.
Heb net de lijst bekeken en een paar vragen beantwoord om vervolgens te besluiten dat ik dit niet ga invullen. Of ik weleens lieg als ik ergens geen zin in heb?
dit soort vragen werden er gesteld.
Ik word hier eigenlijk heel boos van. Voel me afhankelijk van sukkels uit de reguliere zorg (ik was/ben zelf een sukkel, werkzaam in de reguliere zorg!)die alleen denken in protocollen en je ziek noemen als je niet aan de norm voldoet.
Ik heb meer gelezen van mensen die in de medische wereld tegen ongeloof en onbegrip oplopen. Hoe is dat in de wereld van de psyche?
Ik heb het idee dat ik aan de beterende hand ben wb de stemming maar dit gooit mijn energie weer een paar trapjes naar beneden..
de (toch) zonnige groeten van Cowgirl
Gisteren moest ik naar een psycholoog voor een "expertise" dit was een onderzoek naar de belastbaarheid. Zo werd het omschreven.
Heb daar twee uur gezeten. Het ging van kindertijd tot aan nu en de voorzichtige eindconclusie was dat angsttherapie mij wellicht zou helpen. Zo diagnosticeerde zij even snel dat ik een angststoornis zou hebben met compulsieve/obsessieve neigingen. En uiteraard schrijft angsttherapie voor dat je de werkzaamheden weer langzaam gaat opbouwen.
Ik vertelde ook over mijn lichamelijke klachten; vermoeidheid, darmen, slaap, duizelingen. Zij zou mij nog vragenlijsten toe mailen.
Heb net de lijst bekeken en een paar vragen beantwoord om vervolgens te besluiten dat ik dit niet ga invullen. Of ik weleens lieg als ik ergens geen zin in heb?
dit soort vragen werden er gesteld.
Ik word hier eigenlijk heel boos van. Voel me afhankelijk van sukkels uit de reguliere zorg (ik was/ben zelf een sukkel, werkzaam in de reguliere zorg!)die alleen denken in protocollen en je ziek noemen als je niet aan de norm voldoet.
Ik heb meer gelezen van mensen die in de medische wereld tegen ongeloof en onbegrip oplopen. Hoe is dat in de wereld van de psyche?
Ik heb het idee dat ik aan de beterende hand ben wb de stemming maar dit gooit mijn energie weer een paar trapjes naar beneden..
de (toch) zonnige groeten van Cowgirl