rust voor eten, maar ook voor (een tijd) niet eten

[ruud]

Dat is denk ik mijn grootste bottleneck als ik erover nadenk.

Dat probleem werd gisteren nogal manifest in mijn leven.

Dit zou misschien kunnen als ik geen baan had.

Maar zo ziek als ik nu ben, een baan hebben en dan ook nog zo lang in de keuken staan kokkerellen en zo moe zijn.

Ik geef het een mens te doen.

De ellende is met eten dat je eigenlijk pas moet gaan eten als je trek hebt.

Dan valt de keuze ook pas als het goed is wat het gaat worden.

Maar als je naar je werk gaat zoals ik, dan moet je vooruit denken, en dat is het probleem.

Want de snacks die ik op mijn werk zou kunnen krijgen of zelfs daarbuiten, ik zit in een winkelgebied met mijn werk, daar kan ik ook meestal niet zoveel mee.

Ik heb nu nog een vaste baan en dat gaat denk ik noodgedwongen veranderen.

Dat zou vanuit het oogpunt van meer rust om een eetmoment zelf te bepalen (ook in de zin van wat het gaat worden) wel ideaal zijn, alleen niet voor mijn portemonnee:-(

Zie hier het vreselijke dilemma waar ik in zit.

Ik vind op het moment de rust niet om ook maar een moment van honger af te wachten terwijl ik weet dat het heel goed voor me zou zijn.

Geen idee waarom ik het op het moment zo moeilijk vind.

Het is vooral bij elk nieuw dieet (niet in de zin van calorieen tellen dieet) dat die hongerangst op komt zetten bij me.

Eten is wel belangrijk, maar het zou niet zo´n rol moeten hoeven spelen als het nu doet bij me.

Ik verlang ernaar dat ik tijden zonder zou kunnen zonder dat ik me verder echt heel erg druk zou hoeven maken.

Nu omdat ik ook weer aan het omschakelen ben naar een nieuwe manier om te eten (liefst zo min mogelijk en dan nog zo gezond mogelijke koolhydraten) moet ik soms ook te veel nadenken voor die omschakeling van hoe ik dat nu toch allemaal georganiseerd krijg.

En dat nadenken gaat ook weer ten koste van mijn gevoel, dat voor eten heel belangrijk is.

Het zal vast wel weer kunnen stabiliseren: de relatie tussen wat de dieetmogelijkheden zijn en wat mijn lichaam mij zegt.

Het idee van vasten of bijv ¨juice feasting¨ staat me van een bepaalde kant ook best wel aan in de zin van: niet te veel hoeven nadenken over eten en de schaarste welig durven laten tieren.

Maar daar is ook rust voor nodig.

Schaarste heeft ook veel charme voor mij.

Maar ik sla doodsangsten uit als ik eraan denk: aan honger.

Terwijl het ook wel lekker kan zijn misschien: een beetje honger of trek voelen.

En dan vervolgens rustig durven vragen: waar heb ik nu eigenlijk trek naar?

En dan maar hopen dat dat het voorhanden is en in het dieet past en dat het me dan niet gelijk ontmoedigt om aan het kokkerellen te slaan.

Ik ben het ff kwijt zoals jullie zien

Het is zo raar.

Mijn ouders hebben de oorlog meegemaakt.

Trouwens mijn moeder heeft de echte schaarste met eten ook toen niet meegemaakt.

Maar ergens moet ik iets van die angst van hun hebben meegekregen of zo.

Geen idee!

 

[mappas]

Waarom ben je nou eigenlijk bang voor honger hebben? Ben je bang dat je lichaam dan wat tekort komt? Honger is eigenlijk alleen maar een signaal dat je maag leeg is en/of dat je bloedsuikergehalte te laag is. Zegt dus niks over het feit of je lichaam wel of geen voedsel nodig heeft. Als je met name (snelle) koolhydraten hebt gegeten is je maag snel leeg, maar zal ook je bloedsuikergehalte snel dalen. De koolhydraten komen namelijk als glucose in je bloed, waarna een insulinepiek die glucoce snel de cellen in transporteert. Daar wordt de glucose die je niet direct gebruikt opgeslagen als vet. Hierdoor daalt dus je bloedsuikergehalte weer sterk, je krijgt een hongerprikkel, en jij denkt dat je voedsel nodig hebt en gaat weer eten. Maar daarbij vergeet je dat die koolhydraten inmiddels als vetreserves in je cellen zitten. Dus je lichaam heeft helemáál geen voedsel nodig, zal dat alleen maar wederom als vet opslaan. Zo worden mensen ongemerkt dikker, terwijl ze denken dat ze ongestraft mogen eten als ze honger hebben.

Ik heb anorexia gehad, weet dus wel ongeveer hoe het lichaam op dat gebied werkt en liet me niet voor de gek houden. Als ik honger had gaf ik daar (toen) dus niet aan toe, dat gevoel maakte me juist sterker.

Nu ik voor 85% over m'n anorexia heen ben eet ik vrolijk als ik honger heb. Maar ik ben dan ook niet te dik, ik hoef niet af te vallen of zo. Echter, als ik net drie boterhammen op heb en dan nóg honger heb......ja, dan zeg ik tegen m'n maag dat ie maar even moet afzien en een paar uur moet wachten hoor, dan is het gewoon een vals hongergevoel.

Ik heb trouwens je post twee keer gelezen, maar ik snap niet helemaal preciés wat nou je probleem is. Misschien weet ik te weinig van jouw achtergrond?

Waarom denk je dat het goed is om af en toe honger te hebben? Als je vaker kleine hapjes neemt, of zwaarder verteerbaar voedsel eet (vetten, eiwitten), dan hoef je al veel minder honger te hebben.

 

[ruud]

Dat weet ik zelf ook niet waarom ik zo bang ben om honger te hebben.

Om te beginnen vind ik het vaak een rotgevoel.

Het heeft vast ook met insulineresistentie te maken dat ik het zo´n rotgevoel vind, want het is dan ook echt geen fijn gevoel.

Maar een beetje honger hebben is ok, met de gedachte dat ik zo wel KAN eten als ik dat wil.

Het is ook het gevoel dat als ik honger heb dat ik dan goed voedsel bij me heb, omdat ik niet de hele dag thuis ben.

Ik kan me daar dus niet zoveel bij voorstellen: bij honger hebben en er niets mee doen.

Alles in mij zegt dat dat onnatuurlijk is, al denk ik dat mijn aversie ook wel over de top is.

Ik wil er ook niet te veel mee geconfronteerd worden met honger omdat het allesoverheersend KAN zijn.

Honger durven hebben (in mijn geval) hangt ook samen met me durven afvragen waar ik nou eigenlijk echt trek in heb.

De kleine hapjes: dat klopt inderdaad.

Jammer genoeg kom ik uit een groot gezin en daar komt mijn instinct ook vandaan van snel eten voor anderen het voor je neus wegeten of zo, anders kan ik het allemaal ook niet verklaren wat/waar/waarom ik zit met geen honger willen hebben.

Maar dan nog de hypohonger die is overigens ook echt vreselijk en die zet aan tot de vreselijkste dingen gaan eten die dan net toevallig voorhanden zijn en vaak zijn dat niet de beste dingen: patat, brood en zelfs de smoothiebars die hebben meestal geen groentensapjes vers of met heel veel overheersende fruittoestanden erbij.

 

[Webmaster]

Ik weet precies waar je het over hebt, Dorien! Ik was vroeger bang voor ook maar het minste, geringste hongergevoel. Ik associeerde honger met 'oh-oh, foute boel'. De reden was dat ik me niet kon veroorloven om honger te krijgen want dan kreeg ik vreselijke hypoglykemie met dat nare, weeige gevoel dat insuline je kan geven. Vandaag de dag is het precies andersom en associeer ik een hongergevoel gewoon met...honger, niets meer en niets minder. Ik eet alsmaar minder en uitsluitend wanneer ik honger heb.

Ik zie dat je het nog steeds hebt over koolhydraten. Mijn maaltijden bestaan uit eerst vet, dan eiwitten en pas aan het eind koolhydraten. Koolhydraten zijn het minst interessant en het zijn de koolhydraten geweest die mij juist die hypo's gaven. Hoe minder carbs ik eet, hoe beter ik me voel, maar je moet er wel vetten en eiwitten voor in de plaats zetten. Ik ben van een suikerverbrander in een vetverbrander veranderd en ik kan je niet vertellen hoe slecht het eerste en hoe goed het laatste voelt!

Mike

 

[Guest]

Honger....het blijft ook voor mij een tegenstrijdig iets. Deze manier van eten ligt nog steeds niet goed bij me...heb het idee dat mn honger&verzadigingsgevoel nu helemaal compleet van slag zijnt.o.v. mn sportperiode. Op momenten dat mn buik knort heb ik geen trek,energiek,positief terwijl ik op andere dagen alleen maar aan eten kan denken en dat ik gewoon veel wil eten.

En als ik dan bij mezelf stilsta en denk:"ja,wat zou je dan willen eten?" dan is er eigenlijk niks waar ik zin in heb....of laat ik het zo zeggen,wat goed voor me is,terwijl ik zou verwachten na dik een jaar dat t lichaam nu wel de juiste dingen zou kunnen ingeven qua trek.

Soms denk ik,misschien moet ik maar terug gaan naar mn vroegere tijd van heftig sporten alleen dan nu niet met hetzelfde oude voedingspatroon,zodat ik weer honger ervaar en hopelijk weer betere ingevingen krijg en geen angst meer als ik vreetbuien heb. Het lijkt er steeds meer op,dat dit op t moment de enigste manier is voor me om enigszins 'normaal' te leven.