pubertijd

G

Guest

Guest
owowow wat is de pubertijd een strijd



zo zie ik het momenteel, de vakantie is begonnen.

Paps werkt, mams ook 2 halve dagen en 2 hele met een puber die niet met vrije tijd om kan gaan en beinvloedbaar is als wat.



Wat doe je met een puber die afspreekt en alleen maar "rommel' tot zich neemt, wat zich vervolgens weer uit in kribbigheid sjagerijnigheid, laat mij met rust houding en een grote bek als je er iets van zegt.

De mobile telefoon wordt te pas en te onpas gevraagd, terwijl de afspraak is vragen.



De pc heeft een timeslot met anderhalf uur per dag, maar er is inmiddels een manier gevonden dat ze er langer op kan.



De tv mag een uur per dag,maar ook hier gaat ze mee aan de haal als ze alleen is.

Er wordt niet meer ontbeten en de regel melk mag, arla 1 glas per dag is zoekgeraakt.



Doordat wij weg zijn kunnen wij dit niet controleren.



Het enige wat we op dit moment krijgen is een grote bek, snauwen en grauwen als je haar aanspreekt en wanneer het te heet onder onze voeten wordt van boosheid en irritatie wordt op het verzoek of ze naar der kamer wil gaan genegeerd of nee gezegd.



Volgens mijn vriend moet ze een beste schop onder der reet, ik zeg dat dat niets oplost.

Ik heb nog een 4 4n 5- jarige rondlopen die ik dit niet mee wil geven.



Schreeuwen tegen elkaar is inmiddels de afgelopen dagen aan de orde van de dag.

Wanneer ik vraag om op een normale toon te spreken moet ik maar eens in de spiegel kijken.

Ja ik sta idd te schreeuwen,weet niet meer hoe ik haar duidelijk moet maken wanneer het genoeg is.



Wanneer ze een weekend bij der paps is geweest is het binnen 2 dagen hommeles en ik wijt (terecht?) haar frustratie aan voeding en slaapgebrek.

En ook de hormonale toestand waarin pubers verkeren zal niet mee werken.



Ik moest het ff kwijt, want weet het ff niet meer.



Dat er spanning heerst in huis de afgelopen dagen is een feit, als je baan op het spel staat wordt je idd niet blij.



Om haar alles af te nemen, (huis) telefoon waar ze continue mee belt, eruit halen.

de stekker van de pc eruit overdag enz is dat dan de oplossing?



volgens mijn vriend die erg snel geirriteerd is door haar houding doet ze alsof ze god in frankrijk is.

Ze kan doen en laten wat ze wil en dat doet ze dan ook.

Ik kan haar toch niet aan de ketting leggen?



Afspraken maak je om na te komen, ze kan het niet, is altijd 10 minuten later thuis dan afgesproken, waardoor wij de tijd een half uur terug zetten tot ze wel op tijd is en dan een half uur weer te kunnen toevoegen.



Het lijkt alsof het haar niets interesseert wat wij ervan vinden, al ze haar verantwoordelijkheid niet neemt en wordt aangesproken doet ze alsof wij gek zijn en alle kinderen op de wereld van 13 dat wel mogen enz enz.



iemand nog wat pedagogisch verantwoorde tips voor deze mama die het ff niet meer ziet?

 
Hoi Ratel,

Je had 3 maanden terug al zo'n heftig verhaal, en je bent voorlopig nog niet in rustig vaarwater terecht gekomen. Het klinkt in wezen als een normale maar heftige puber. Belangrijk om strikt en consequent te zijn, eigenlijk wat ik al eerder schreef. Daar komt nu bij dat jouw vriend geen geduld met haar heeft en dat weet je dochter natuurlijk ook.

Het allermooiste zou zijn als er een bepaalde klik is tussen jouw vriend en jouw dochter; misschien iets met een bepaalde hobby, dan kan de spanning ontladen, en kunnen ze zich samen over jou verwonderen zeg maar. Maar als dat geen optie is, dan kan hij zich alleen maar op de achtergrond houden. Er mogen regels gelden waar hij bij is, maar opvoeden is zijn taak niet.

Het is wel jouw taak, en je doet het uitstekend. Jij wilt haar heel graag een beter thuis geven dan je vroeger zelf hebt gehad.. Wat dat betreft zal ze je echt dankbaar zijn.. ook al spreekt ze dat nog niet uit.

Belangrijkste zijn de regels .. en consequenties daaraan verbinden. Dat je haar heel streng aankijkt als ze 10 minuten te laat is, of verzin maar iets wat beter werkt. Niet meteen huisarrest of wat dan ook, maar wel iets.. En van tevoren met haar bespreken natuurlijk.

En dan rust uitstralen, dat moet je lukken met jouw voeding. Het heeft geen zin om te gaan schreeuwen. Maar ik zou ook niet al te veel naar haar luisteren, op een gegeven moment is het wel best met haar argumenten.. als ze zich maar aan de regels houdt. Doet ze dat niet dan komt ze aan jouw rust, dat mag ze best weten.

Uiteraard is ze niet geinteresseerd in jullie mening - op haar leeftijd is zij het centrum van het universum dus het gaat om haar mening - maar ze is wel gevoelig voor regels.

Verder is het belangrijk dat je haar nu de vrijheid geeft om een en ander te proberen. Jij weet dat bepaalde voeding haar doet stuiteren, maar zij heeft de vrijheid wel en het gaat haar nu om die vrijheid. Ze wil niet thuis aangesproken worden op de snoep of kroketten die ze buiten de deur heeft gegeten, zolang er geen alcohol in het spel is..

Dan komt de laatste stap: een nieuwe hobby vinden, iets nieuws, iets waarin jullie elkaar kunnen verbazen, zodat je langzamerhand werkt aan nieuwe relatie, meer vrouw/vrouw ipv moeder/kind.

En een beetje geduld, als ze eenmaal 15 is staat alles er weer heel anders voor. Succes ermee!

Ik was zelf een ontzettend lastige puber; volgens mij omdat ik vermoedde dat er iets niet klopte met de versie van de wereld die ik van verschillende kanten kreeg voorgespiegeld. Wat dat was, kon ik niet verwoorden maar meedoen met iets wat niet helemaal klopt - dat kon de hele wereld mooi vergeten.

 
Hoi Ratel,

Ik kan me ook wel vinden in wat Thijs schrijft. Ik heb zelf hier nog helemaal geen ervaring mee maar ik weet wel dat ik en mijn vrienden onze eigen ouders allemaal het ergste vonden en we vonden allemaal die van een ander wel mee vallen. Mijn moeder heeft ook wel eens aan mijn vriendinnen of hun ouders gevraagd (waar ik dan op dat moment bij was) of het klopte wat ik beweerde. Ik schaamde me hier behoorlijk voor, maar mijn vriendinnen vertelde haar eerlijk wat zij mochten. Ik denk dat goed voeding binnenshuis (buitenshuis heb je echt geen invloed meer op) meer oplevert dan niet computeren en tv. Ik hoorde mijn moeder een keer zeggen een collega van haar heel blij is dat ze de tip had gekregen van mijn moeder om aan koehandel te doen. Je dochter overdrijft met wat haar vriendinnen mogen, dan ga jij ook over drijven. En dan kom je samen in het midden op een acceptabel punt uit, en dat geldt dan wel vanaf dan als regel.

Voor mij ziet het er voor mij ook uit als een normale maar heftige puber, ik herken het van mijn broer.

En gefeliciteerd dat je je baan heb mogen houden zoals ik in een ander topic lees.

 
dank je voor je snelle reactie @thijs.

Toen ik zei dat ik de pc en telfoonrotzooi eraf zou gooien kwam ze daarnet naar me.

(paniek als alles uitvalt) excuus voor haar gedrag en dat ze moe was en zo niet wilde doen, ze wel van me hield enz. enz.

Mijn vriend heeft idd korte metten en tollereerd een houding die respectloos is niet, dat weet ze.

Als ze een vinger heeft en de hand wil dan doet ze dat via mij, zou ik ook doen.

Ik was volgens mij ook een lastige puber en wist mijn moeder het bloed onder de nagels vandaan te halen,maar hoe belachelijk ik de regels ook vond ik hield me eraan, want anders zwaaide er wat of gebeurde iets wat ik die week graag wilde niet.

Ze heeft van kleins af aan al moeite gehad met een bepaalde knop om zetten op sociaal emotioneel vlak, maar het lijkt alsof het haar soms wel lukt.

Voorbeeld; pake en beppe komen na 3 maanden vakantie terug en we gaan de avond erop bbq-en.

Wanneer er iets gebeurd wat haar niet aan staat of niet mag dan laat ze dit iedereen blijken door een hoofd te trekken waar je bijna van flauw valt.

Iedereen wordt daardoor beinvloed, terwijl ik de rust probeer te bewaren en aan zeg dat ze ff weg moet gaan als het haar niet aan staat, wat ze op dat moment laat zien bederft de sfeer.

wat op zich al wat zegt, want je zou erboven moeten kunnen staan en negeren bv.

Dit lukt niemand, de volwassenen niet, maar ook de jonkies voelen de spanning haar fijn aan en je kunt wel raden wat er gebeurd.

Ze loop na commentaar van pake op haar gedrag (terecht en niet de eerste keer) van tafel.

Na verloop van tijd wordt ze in de keuken "betrapt" op ongevraagd wahats appen en dan wordt men nog meer gefrustreert en boos naar haar, wat niet bevorderd.

Ik zie dat ze de ruimte neemt om de knop om te zetten en vervolgens komt ze terug na verzoek van mij en laat een iets beter humeur zien.

Dit is eerder nooit gebeurd, het escaleerde eerder als dat het verbeterde.

Dit benoem ik naar pake, omdat dit positief is, maar het enige wat men ziet is haar negatieve houding en gedrag van het moment eerder.

Makkelijkste is dan om de oude koeien ook uit de sloot te halen, schep er boven op.

Ik ben wellicht niet altijd even consequent, maar je kunt iemand niet op een negatieve manier toe blijven spreken en dan positief gedrag binnen no time verwachten, daar is ruimte en tijd voor nodig.

Een "compliment" voor het weg gaan van tafel en vervolgens een ander masker opzetten wil ik graag benoemd hebben en niet alleen wat er niet goed gaat.

Wanneer ik dit benoem ben ik niet consequent en ze moet nodig een schop onder de kont, mag niets meer enz enz.

ik begrijp het wel,maar je kunt niet verwachten dat iemand zich gedraagt zoals jij dat graag ziet zonder dit te benoemen of alleen maar te straffen of alleen maar datgene aan te wijzen wat niet goed gaat.

draai het om denk ik dan.

Mijn vriend speelt gitaar en mijn dochter zingt graag, ik heb dit al eens laten oppakken door hun door hun samen op zangles te doen en daarna speelden ze vaak een liedje samen.

Maar het probleem is dat mijn vriend zo geirriteerd raakt dat deze optie al snel vervalt omdat hij zelf de knop niet meer terug kan zetten.

Dan gaat het onder het motto, het is toch niet leuk, er wordt altijd gezeurd, gesnauwd enz dus begint men er niet meer aan.

Puber zijn te lui de ene voet voor de ander te zetten, vinden alles belachelijk en zijn heel veel opmerkingen al snel weer vergeten, dit gaat er bij hem niet in.

Hij roept meteen een week niet afspreken of iets in die trant, heb ik ook wel gehad hoor, maar dan ben je helemaal radeloos.

Dit maakt alleen dat je geen kant meer op kan, wat je zegt moet je doen.

Voorheen was ik zelf al vaak vergeten (lees ad-tekort) wat ik eerder had gezegd, maar die tijd is voorbij nu ik meer wapf eet haha, ik weet het nog precies en zo ook situaties of uitspraken terug te halen van eerder.

Daarnaast is het lastig wanneer je 2 kleintjes hebt rondlopen met een puber die steeds maar in verweer, persoonlijke aanval, discussie gaat enz.

Ik wil elke dag geen strijd en dat is wat het nu is.

We hebben haar meer en meer vrijheid gegeven, maar zien dat ze er niet mee om kan gaan.

Wanneer ze in de problemen komt daardoor of dat ze met anderen afspraken niet na komt, laten wij het haar zelf op lossen, zo leert ze toch?

Dat zou je zeggen, maar helaas staat menig ouder er anders tegenover en krijgt menig puber om haar heen (vriendinnen) alles gedaan.

Afspreken met een vriendin, bel maar , oo ik breng je wel, geen zin om te fietsen, gaan we wel met de auto.

Wanneer wij dan zeggen fiets er maar heen, brengt de mama van het vriendinnetje hun wel eventjes of wij dan willen ophalen, wat moet je dan?

Wat doe als een puber nee als antwoord krijgt, vervolgens met 4 vrienden op de oprit staat en nogmaals de vraag stelt, een discussie aan gaat met jou in het bijzijn van.

Ik was er klaar mee en heb haarfijn uitgelegd waarom wij dingen zien zoals we zien en dat afspraken niet nagekomen worden consequenties hebben.

Alsof ik gek ben kijken ze me aan, ik ben niet gek, ik ben een helicopter..........

Mijn valkuil is alleen dat ik vaak toegeef door een bepaald schuldgevoel gemaakt door het verleden, een soort van goedmaken omdat ze te vroeg geboren is, omdat ze een hele moeilijke tijd heeft gehad tijdens mijn scheiding enz enz.

Ik merk ook dat er weinig tijd is iets samen te doen door de kleintjes die er altijd zijn.

Daarnaast als ik haar vraag om iets samen te doen is ze moe, geen zin of wilde ze net wat anders gaan doen.

Wat ze dan wil wil zijn dingen die veel geld kosten (wat er niet is) of heel veel tijd waardoor het niet haalbaar is.

Rust uitstralen is voor nu het belangrijkste denk ik, dat is op momenten het lastigste van allemaal.

 
De puberverschijnselen zijn een poging van het vrije wezen dat een mens is bij de geboorte, om zich alsnog weer vrij te maken. Inmiddels is er al een jarenlang indoctrinatie aan de gang van ouders / school / maartschappij en komt dreigend de situatie die wel volwassenheid genoemd wordt aan de horizon in beeld. De inmiddels aangeleerde onzekerheid laat niet echt toe om open te zijn, want je kan blijkbaar iets verkeerd doen. Nou, dan komt ineens terug wat er ingestopt is.

They do the way you walk, not the way you talk.

 
@kaaskanlekker zijn thx voor je reactie.

Ik heb idd weinig invloed aan voeding buitenshuis, ik wijs haar er wel op,maar verbied het niet.

Die koehandel spreekt mij wel aan, we draaien hier de rollen ook wel eens om.

Kijken wij zuur of zijn iets "vergeten" wat zij belangrijk vindt en dan roep ik owww sorryyyyyy vergeten.

Ik blijf wel zeggen wat ik vervelend vind en prober haar zoveel mogelijk te laten ondervinden wat het met de ander doet wanneer ze een afspraak niet na komt of iets zegt over iemand wat ze via via heeft, dor haar hetzelf te laten voelen, wat het met haar doet.

 
Het is in haar zelf ook een warboel, waar ze niets van begrijpt.

De emoties komen en gaan en ze kan ze duidelijk niet in de hand houden.

Daarom heeft ze grenzen nodig, die jullie haar moeten geven en consequent aan moeten

houden. Binnen die grenzen kan ze dan haar emoties uitvogelen.

Het is ook niet zo handig dat ze alleen thuis is, dan krijgt ze teveel vrijheid die

ze nog niet aankan. Kun je niet regelen dat ze, als je aan het werk bent bij ze bij iemand anders in huis is?

Pubertijd is ook een leerproces naar de volwassenheid. Van wie moet ze het leren?

Van de volwassenen. Jullie moeten haar begeleiden en een voorbeeld zijn.

Kijk terug naar je eigen pubertijd. Je zegt dat je zelf ook niet makkelijk was.

Wat zou jij nodig gehad hebben en wat hielp jou om in het gareel te blijven?

En grenzen hebben ze ook nodig om tegen aan te trappen.

Medelijden en schuldgevoelens helpen haar niet.

Praten wel. Maar bovenal luisteren. Naar haar en je intuïtie.

Luisteren naar wat haar bezighoudt en dwarszit en wat ze tussen de regels door verteld.

En je vriend moet je hierin wel steunen. Hij reageert zelf een beetje puberaal, vind ik.

 
@Bambi ja af en toe moet ik hem de spiegel voorhouden en dan ziet hij het vaak wel in en gaat het een stuk beter.

Momenteel dus ff niet, de spiegel staat al klaar ;-)

Ik probeer haar wel bij vriendinnen te laten zijn waarvan ik weet dat de ouder thuis is,maar dat lukt niet elke dag.

Ik moet nog anderhalve week werken en dan zijn we thuis 3 weken.

Daarna is ze wederom 2 weken alleen, haar vader zou ik kunnen aanspreken,maar die werkt ook en heeft vakantie als de scholen bijna weer beginnen.

Ik zal eens kijken welke opties we hebben zodat ze niet alleen thuis hoeft te zijn, dat zit me ook het meeste dwars.

Ik kan helaas geen 6 weken vakantie nemen en om nu om en om 3 weken te nemen, gaat wel wat ver, dan hebben we niks meer samen.

 
Dat weet je dan alvast voor volgend jaar. De vader ook op zijn verantwoording wijzen en

hem vastpinnen op 3 weken en jullie 3 weken. Dat kun je hem nu alvast aan zijn verstand peuteren. :wink:

Het kan ook helpen om van haar alleen maar te verwachten, dat ze als puber reageert en handelt. Dat levert gelijk een stuk minder frustratie en teleurstelling op.

Ook voor haar.

Kun je haar geen vakantie baantje aansmeren voor die 2 weken, met de smoes dat ze dan kan

sparen? :mrgreen:

Dan is ze die 2 weken onder de pannen en leert ze gelijk wat verantwoording.

 
Ik zie net dat ze nog maar 13 is. Dan gaat die vakantiebaan waarschijnlijk niet lukken.

Maar ik zie ook dat jij in de kinderopvang werkt. Waarom neem je haar niet mee naar je werk? Als je aan de directeur uitlegt hoe de vork in de steel zit en dat ze je zo mooi kan helpen met die kinderen, dan mag dat toch wel?

Kun je ook gelijk een andere band met haar opbouwen.

Als je het bij haar brengt met de uitleg dat jullie op je werk alle hulp kunnen gebruiken,

zal ze er misschien meer voor open staan, dan dat je zegt dat ze mee moet om haar in de gaten te houden.

 
@Bambi ik heb haar wel eens eerder mee genomen naar de creche en dit vond ze erg leuk.

Ik heb de vraag al gesteld bij mijn leidinggevende, met name de lange dagen (dinsdag en donderdag)

De tip dat hulp hard nodig is is een hele goede ;-)

 
Ook voor dit onderwerp is het een fijn forum, leuk hoe jullie aan het brainstormen zijn en ideeen aandragen hoe Rateltje te helpen.

Al pratende kom je tot allerlei tips.

Die had ik 10 jaar terug ook goed kunnen gebruiken, want mijn oudste kon er ook wat van, wat we overigens ook zelf hebben laten ontstaan door niet consequent op te voeden. Met name mijn man gaf heel veel toe. Het is ook giga mis gegaan destijds. Ik heb wel altijd het vertrouwen gehad in ons en onze zoon dat het wel goed zou komen. 24 jaar nu bijna en het gaat goed met hem, hij heeft ook een fantastische vriendin en dat helpt ook.

Consequent zijn is ook hier weer waar het om draait. Vooral ook wat jij zegt Rateltje, geen dingen bleren die je niet kunt nakomen, heel belangrijk. Kinderen weten heel snel dat ze niet aan hun afspraken gehouden worden en bij wie ze tig potjes kunnen breken voor de hel los barst :wink:

Wat super belangrijk is en hier ook genoemd, zorg dat je goed in je vel zit en blijf de rust zelve. Vertel ze lachend/ontspannen wat je van haar verlangt en ga vooral niet uit je dak als ze ergens niet mee eens is en gaat schreeuwen. Je bent haar voorbeeld.

Helpen op de creche is een super goede tip!

Succes Rateltje en veel wijsheid voor jullie.

 
Ik ga met Marijan mee: het gaat om consequent zijn. Je moet in mijn optiek je dan ook niet op je dochter richten, maar op jezelf en je vriend. Jullie neuzen moeten dezelfde kant op wijzen, alleen dan is de opvoeding consequent. De tip van thijs om je vriend niet te betrekken bij de opvoeding gaat niet werken, want hij is er nu eenmaal en hij vervult nu de mannelijke rol. Zijn invulling daarvan is grenzen trekken, grenzen die soms terecht zijn en soms onterecht, omdat hij zelf ook balans mist (wie niet?).

Daar speel jij ook een rol in. Zolang jij alsmaar blijft toegeven, zal je vriend geneigd zijn om echt helemaal niks te pikken. Jullie dochter zal dan haar uiterste best doen om ieder van jullie te manipuleren om gedaan te krijgen wat zij wil. Als dit niet lukt, zal ze op jullie knopjes drukken (die zij feilloos door heeft) om negatieve aandacht opwekken. Negatieve aandacht is altijd beter dan helemaal geen aandacht.

En daarmee komen we op het hoofdpunt. Jij bent gescheiden en daarmee is de eenheid verbroken die het gezin hoort te zijn. Jouw dochter voelt dit gemis en is op zoek naar een vaderfiguur. De kans is erg groot dat ze (onbewust) jou de schuld geeft van de breuk. Het feit dat je daarnaast ook buitenshuis werkt en er niet altijd voor haar kan zijn wanneer zij dit zou willen, draagt waarschijnlijk bij aan haar negatieve manier van aandacht zoeken.

Laat deze alinea geen aanleiding voor je zijn om je extra schuldig te voelen, want om die reden geef je (onbewust) al te vaak toe. Wat ook de achterliggende reden is voor het gedrag van je dochter en hoe begrijpelijk het ook in dit licht gezien mag zijn, je moet iemands gedrag altijd afrekenen op de mate van respect. Toont zij geen respect, dan zal haar zeer consequent duidelijk moeten worden gemaakt dat dit absoluut niet te tolereren is, ook al weet je waar dit gedrag vandaan komt. Vandaar dat er een cruciale rol is weggelegd voor jou en je vriend, waarbij jullie eerst samen de klok gelijk moeten zetten en als 1 blok naar buiten moeten treden.

Haar vader kan de mannelijke rol in de opvoeding niet meer dagelijks vervullen, dus het is aan je nieuwe vent om dit te doen. Hij moet minder streng worden en jij minder toegeeflijk, jullie moeten een lijn trekken die voor jullie allebei werkt. Deze lijn moet echter wel superduidelijk en superconsequent zijn, want de minste geringste breuk of barst zal door je dochter worden opgemerkt en uitgebuit! Daarnaast: focus je op positieve alternatieven. Zorg voor meer 'quality time' samen, waarbij jullie als gezin dingen samen doen en weer nader tot elkaar komen of als moeder en dochter samen of je vriend als 'vader' samen met haar.

Nog 1 laatste opmerking: dit is GEEN normaal pubergedrag! Alleen maar omdat het zo vaak voorkomt, betekent nog steeds niet dat dit de norm is voor hoe een puber zich gedraagt. Het is eerder een spiegel van een samenleving die steeds minder gezinseenheid kent door stukgelopen relaties en omdat moeders buitenshuis werken.

Mike

 
Hier ook een puber in huis, volgende week wordt hij 14!

Ik pik er even iets uit, uit je starttopic : je spreekt over 'afspraken' die niet nagekomen worden.

Maar wat ik me afvraag? Zijn dit wel afspraken? Hebben jullie wel afspraken gemaakt?

Want een afspraak vereist onderhandeling, en een akkoord van beide partijen. Zodat jullie beiden je erin kunnen vinden.

Of gaat het hier om 'verplichtingen' die jullie hebben opgelegd?

Zonder oordeel hoor...

Ik merk dat echt afspraken maakt hier wel werkt.

Inspraak (in bepaalde mate uiteraard), praten, overleggen en dan zaken afspreken.

Je tiener zien als een waardevol iemand die stilaan zelf in staat is om zelf ook verantwoordelijkheden te nemen en keuzes te maken, waarmee hij of zij rekening kan houden met de rest van het gezin.

 
En hier een verhaal dat het met 'een nieuw gezin' soms ook fijn en goed kan gaan.

Ik heb mijn oudste 6 jaar alleen opgevoed, noodgedwongen zeg maar. (in het begin was het zwaar, maar al snel voelde het ok en heb ik het goed gered)

Toen heb ik mijn huidige man leren kennen, en kregen we onze jongste zoon.

De grote zoon is nu 'ook echt de zoon' van mijn man, al een aantal jaren, en ze zijn nu ook echt 2 handen op 1 buik. (of zoals de tiener zelf zegt : baby's maken kan iedereen hé mama, maar een vader zijn, tja, ik heb nu de beste die er is, beter kan ik niet hebben)

Ik merk inderdaad wel dat kinderen weleens proberen ouders tegen elkaar uit te spelen.

Dus mijn man en ik proberen 1 lijn uit te zetten ,en praten dus best vaak met elkaar over de waarden en normen die wij belangrijk vinden.

En wij durven ook eerlijk naar de kids toe weleens de mist ingaan en dat toegeven.

We zijn ook maar mensen.

Verder is er hier veel openheid, en ik ben altijd thuis met de zonen, en zeg ook regelmatig : 'dat gaan we vanavond pas beslissen, als papa er is, hij en ik willen dat eerst even doorpraten'. (net om het tegen elkaar uitspelen te vermijden)

En 'pick your battles' zeg ik altijd: )

Kids mogen hier best inspraak hebben, en krijgen keuzes. Maar niet oneindig...

En dat weten ze.

Waarheid, respect, en vertrouwen, dat proberen wij ze mee te geven.

Vaak lukt dat wel.

En soms een keer niet. (zoals vandaag, ik heb een drukke werkweek, ik werk van thuis uit, en nu met de kids thuis in de vakantie, is het een heksenketel, en dan ben ik ook niet te beroerd om dat gewoon toe te geven naar hen, dat ik een mindere dag heb, maar dat het werk ook klaar moet, en dat ze het samen maar even een half uur ofzo moeten oplossen :) )

 
Quote:
Hier ook een puber in huis, volgende week wordt hij 14!

Ik pik er even iets uit, uit je starttopic : je spreekt over 'afspraken' die niet nagekomen worden.

Maar wat ik me afvraag? Zijn dit wel afspraken? Hebben jullie wel afspraken gemaakt?

Want een afspraak vereist onderhandeling, en een akkoord van beide partijen. Zodat jullie beiden je erin kunnen vinden.

Of gaat het hier om 'verplichtingen' die jullie hebben opgelegd?

Zonder oordeel hoor...

Ik merk dat echt afspraken maakt hier wel werkt.

Inspraak (in bepaalde mate uiteraard), praten, overleggen en dan zaken afspreken.

Je tiener zien als een waardevol iemand die stilaan zelf in staat is om zelf ook verantwoordelijkheden te nemen en keuzes te maken, waarmee hij of zij rekening kan houden met de rest van het gezin.


Dat klinkt als de Gordon methode :D

Volgens mij erg geschikt voor die leeftijd.

Heb het destijds ook gelezen,

maar ongeschikt voor de leeftijd van mijn meiden.

 
Maar het blijft lastig.

Ieder kind en iedereen is anders. Zelf ben ik een beetje chaotisch en dromerig en mijn oudste dochter fel, scherp, sensitief, dwingend en laat ik het zo zeggen, bijdehand. Ook voelt ze zich vaak tekort gedaan wat zich uit naar mij en haar zusje. Continue iets willen, aandacht vragen, geen kritiek willen horen, dingen afpakken,het spel van haar zusje verstoren. En nu komt het zij is nog maar 5!!! En in de klas wordt ze sociaal emotioneel bijna op een voetstuk gezet,ook niet onterecht want het is in wezen een slim en lief meisje. Alleen haar rol in het gezin is dominant, en heeft ze soms letterlijk maling aan mij.

Ik zit ook met regelmaat met mijn handen in het haar.

Waar ik mezelf ook vaak op betrap dat ik haar zo vermoeiend vind doen dat ik niet meer op een normale toon tegen haar kan praten en daarreageerd zij natuurlijk ook weer op.

Daarom ben ik naar iemand gegaan die ons wat handvaten kan geven.

Daar werd consequent zijn ook aangehaald en geen ruimte geven. Want die pakt ze ruimschoots.

Maar dat werkt bij die kleintjes makkelijker dan bij een echte puber. :wink:

 
Debsy, het werkt ook bij kleintjes, mijn jongste is een heel ander kind dan mijn oudste.

Temperamentvol, furie, en inderdaad een kleine dwingeland.

Net door wel ruimte te geven, zijn wij er hier uit geraakt :)

Veiligheid en duidelijke grenzen, maar op heel wat vlakken juist behoorlijke ruimte, waardoor hij zich op veilige momenten zo vrij als een vogeltje kan voelen, en zich helemaal op kan laden!

Ik vind Gordon ook heel geschikt voor kleine kinderen hoor!

Een echte aanrader als je veel twisttoestanden hebt tussen meerdere kids : Sibblings without Rivalry. Een kanjer van een boek.

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Forum statistieken

Onderwerpen
4.470
Berichten
501.165
Leden
8.632
Nieuwste lid
Pinjo
Word vaste donateur van dit forum

Vrienden

Terug
Bovenaan