Over het thuisblijfouderschap

[zotteke]

Ik ben slechts 18 lentes jong maar de laatste tijd denk ik veel na over het ouderschap.



Het krijgen van kinderen zie ik als een inherent egocentrisch besluit. Een (echt)paar wil immers kinderen om hun eigen bestaan te verrijken. Kinderen hebben helemaal geen inspraak of ze wel of niet in deze grillige en lelijke wereld willen leven. Ze kunnen ook niet kiezen wie hun ouders zijn. Ze worden nou eenmaal geboren. Bij de geboorte van het kind staat dus als het ware een schuld open die de ouders terug moeten betalen. In het thuisblijfouderschap is er genoeg tijd en ruimte om een warm en geborgen nest voor de kinderen te creëren, elke dag een gezonde maal voor ze te koken, ze bij hun schoolwerk te helpen etc. Het hoofddoel is om van je kinderen gezonde sociale en intelligente burgers te maken.



In mijn optiek ligt het voor de hand dat de moeder thuisblijft omdat zij nou eenmaal een speciale rol in de voortplanting heeft en hierdoor een speciale connectie met het kind heeft (het 9 maanden dragen, baren, borstvoeding geven) en in het verlengde hiervan het leeuwendeel van de zorg (en het huishouden) op zich neemt, terwijl de man de kostwinner is. Echter vind ik het verschijnsel van de thuisblijfvader prima (waarbij de vrouw de kostwinner is)



Als ik mijn visie aan vrouwen/feministen probeer uit te leggen kijken ze me meestal verbouwereerd aan. ''Maar dan moet ik mijn carrière opgeven! Hoe zit het dan met onze ontplooiing? Het lijkt me zo saai en geestdodend om de hele dag met het snottekind door te brengen!'', is wat ik doorgaans te horen krijg. Zo'n reactie verbaast me niet. Het is nogal tekenend voor de tijd waarin we leven. Carrière maken, salarissen en materialisme zijn belangrijker dan de opvoeding en welzijn van onze kinderen (wat geresulteerd heeft in het hoge aantal van depressieve en ontspoorde jongeren!)

Zodra de vrouw neerbuigend naar haar baarmoeder, de voortplanting en het moederschap kijkt is een beschaving gedoemd te mislukken.

 

[zotteke]

Het grote obstakel is dat de maatschappij zo is ingerricht dat al die hoge lasten het financieel onmogelijk maken om een ouder thuis te laten blijven en te leven van één inkomen (voor de meeste mensen dan...)

 

[Food en Mood]

Zotteke, je ziet het helemaal goed. Blijf je intuïtie hierin volgen.

En het is wèl financieel uitvoerbaar om van 1 inkomen te leven.

Je zult je wel moeten instellen op een vrij sober leven.

Dat houdt in: Goede voeding een dak boven je hoofd, af en toe eens iets leuks doen zoals een (sobere) vakantie, en dat was het wel zo'n beetje.

Maar de rust die dat brengt? Heerlijk, ik heb ook tamelijk lang meegewerkt.

We zijn er financieel dan ook flink op achteruit gegaan toen ik stopte met werken maar ik heb me nog geen dag armer gevoeld alleen maar rijker.

 

[annelies73]

Ik ben een aantal jaren thuis gebleven, met plezier.

Toen begon het toch een beetje te kriebelen, en nu werk ik als kleine ondernemer van thuis uit, en leef me creatief uit. Heb van mijn hobby mijn job kunnen maken. (ok, ik haal er nog geen volledig inkomen uit)

De kinderen vinden het heerlijk.

 

[zotteke]

@ Food en Mood

De meeste mensen zijn materialistischer aangelegd dan jij bent :wink:

@ annelies73

Wat leuk! Parttime vanuit huis werken lijkt me fantastisch dan kun je namelijk dicht bij je kinderen zijn.

 

[mijnlijf]

Ha ha Zotteke

Ik had op mijn 18e mijn eerste kind en 3 voor mijn 25e .

Ik ben altijd huismoeder geweest en mijn kinderen zijn me daar dan ook zeer dankbaar voor .Inmiddels ben ik oma van 2 prachtige kleindochters waarvan mama ook hele dagen thuis is .

Het is gewoon heerlijk !

Probleem is wel dat mijn 2 leuke zoons 1 van 30 en 1 van 24 geen leuk meisje tegen komen omdat die nogal anders denken .

Die jongens zoeken gewoon een lieve meid die niet perse cariere moeten maken ten koste van de kids .

natuurlijk kun je geen gekke dingen doen van 1 inkomen maar je kinderen zullen je eeuwig dankbaar zijn dat jij er was met een bakkie thee als ze uit scholen kwamen .

En als ze eenmaal naar school zijn kun je er toch iets bij gaan doen tijdens de schooluren ?

 

[Tanja]

Mijnlijf & F&M, jou zoons en dochter zijn match made in heaven, koppelen! :wink:

 

[Webmaster]

Quote:
Zodra de vrouw neerbuigend naar haar baarmoeder, de voortplanting en het moederschap kijkt is een beschaving gedoemd te mislukken.


Bravo, zoveel wijsheid al met 18 jaar, petje af!

Mike

 

[mijnlijf]

Een schoondochter naar mijn hart Ha ha !

Ga maar even op google kijken naar Zanger Pas-cal wolvega .

(ja ik ga de link hier niet neerzetten want dan krijg ik op mijn kop hi hi )

 

[zotteke]

Quote:
Bravo, zoveel wijsheid al met 18 jaar, petje af!

Mike



Dankjewel

 

[Simmentaler]

Ik wil nog wel een positief tegengeluid geven. Ik ben zelf huisvrouw (ik noem het beestje maar bij de naam) en ik krijg er zelden tot geen negatieve reacties op. Ik ken ook eigenlijk niemand in mijn zeer directe omgeving die zijn/haar kindje 5 dagen naar een KDV brengt. Ook zie ik bij vriendinnen dat ze langer dan 12 weken bevallingsverlof proberen te krijgen om bij hun kind te blijven, en heb ik een hele club op Twitter die langdurig borstvoeding geeft en er alles aan doet dit voort te zetten terwijl ze weer gaan werken. 2 van mijn vriendinnen zijn net als ik thuis bij hun kind (helaas wonen ze ver weg...) De dames in mijn zw.schapsyogaclub gingen ook grotendeels parttime werken, en dan vaak voor 2 dagen.

Ik ben trouwens ook niet gevoelig voor "zeurders" over carriere,werken, etc. Heb ervaren dat hoe zekerder (ook al ben je het niet altijd) je praat over je eigen zaken, hoe beter mensen het accepteren. Ook aangaande vaccinaties: ik heb mijn schoonouders de link naar Vaccinvrij.nl gegeven toen ze er over begonnen. En ik sta open voor een gesprek zodra ze die site volledig doorgespit hebben. Misschien heb ik dan wel geluk met de familie en vrienden, dat ze niet verder zeuren.

 

[mappas]

Quote:
Mijnlijf schreef:

Ik ben altijd huismoeder geweest en mijn kinderen zijn me daar dan ook zeer dankbaar voor


Zonder jou af te willen vallen heb ik daar wat mezelf betreft gemengde gedachten over hoor. Mijn vader werkte ook fulltime en haalde daar een goed inkomen mee binnen, en mijn moeder was fulltime huisvrouw en moeder. De rolverdeling was ook uitermate traditioneel. Mijn moeder zat inderdaad op me te wachten met thee als ik uitschool kwam, en vul verder maar in. Tuurlijk, ik heb het ervaren als een warm en veilig nest, maar ik denk nu vaak dat ik waarschijnlijk een stuk zelfstandiger, assertiever en ondernemender was geweest als mijn beide ouders gewerkt hadden en ik al op jonge leeftijd had moeten meehelpen en een deel van de verantwoordelijkheid van het huishouden op me had gekregen. Ik moest wel meehelpen in klusjes als afdrogen, tafel dekken/afruimen, m'n eigen kamer opruimen etcetera, maar dat leidt nog niet tot grotere zelfstandigheid. Ik heb een vrouwelijke collega die 3,5 dag werkt en regelmatig naar har kinderen naar huis belt met de vraag wat ze vanavond eten. Dat vind ik zó leuk! Die kinderen zijn 15 en 16 en zorgen er twee keer per week voor dat het eten klaar is als de ouders thuis komen. Nou, daar krijgen ze niks van hoor, ik denk juist dat dat bijzonder goed is voor de opvoeding en ontwikkeling van een kind.

Ik zal het je nog sterker vertellen: ik heb zelf geen kinderen (en heb dus altijd fulltime gewerkt) met name door het rolpatroon dat ik van mijn ouders als voorbeeld meekreeg. Mijn ouders waren echt "papa en mama": gesprekken gingen altijd over de kinderen of het gezin, mijn ouders gingen toen wij klein waren zelden uit omdat ze ons niet alleen wilden laten of met oppas op wilden schepen, mijn ouders deden zelden wat echt "samen", voor mijn moeder kwamen de twee kinderen op 1, en op 2, en op 3, en op 4........en op 20 of zo kwam mijn vader nog eens. Ze hielden wel veel van elkaar, maar maar alles was ondergeschikt aan de kinderen en de opvoeding. En zo'n leven en zo'n relatie wilde ik niet, ik wilde een relatie waarin man en vrouw elkaar op 1 zetten, ik wilde dat mijn partner voor mij het belangrijkst zou zijn en dat ik dat voor hem zou zijn. Ik weet ook wel dat liefde voor je kind van een hele andere orde is dan die voor je partner, maar het één hoeft het ander toch niet te verdringen?

Maar goed, dat was dus mijn beeld van het gezinsleven en ik vond het een schrikbeeld. Nu zie ik om me heen dat het ook heel anders kan, ik heb vrienden en collega's met (jonge) kinderen waarvan ook de moeder (part time) werkt, en die regelen het perfect. Dat zijn hele blije, gelukkige en zelfstandige kinderen die er geen enkele last van hebben dat moeders niet altijd thuis zit maar dat ze ook wel eens met vriendinnetjes meegaan uit school, of overblijven, of een dagje in de week bij oma en opa zijn.

Tuurlijk, als je als vrouw graag thuis wilt blijven voor de kinderen om er altijd voor ze te zijn en om op ze te wachten met een kopje thee, en je kunt het je financieel veroorloven, krijg je van mij geen kritiek hoor. Maar ik vind wel dat je het dan ook helemaal voor jezélf doet en maak mij niet wijs dat je kinderen je er eeuwig dankbaar voor zullen zijn, want ik ben al het levende voorbeeld dat er uitzonderingen op die regel zijn, en ik ben vast niet de enige.

 

[Guest]

Heerlijk dat er nog meer mensen zijn die denken zoals ik. Ik heb helemaal geen behoefte om een Carrière te maken. En ik vind ook al jaren dat kinderen niet in een buitenschoolse opvang thuis horen, mijn moeder is kleuterjuf en dat vinden die kinderen echt niet leuk om daar elke dag heen te moeten. Om mij heen wordt ik alleen maar bang gemaakt van als je je niet blijft ontwikkelen en regelmatig een andere baan neemt dat je dan als eerste ontslagen zal worden. Als mijn vader ruim 30 jaar hetzelfe werk doet omdat hij het leuk vind en helemaal geen behoefte heeft hoger op te komen waarom mag niemand nu nog die ambitie hebben.

Mijn ouders vinden allebei dat er iemand thuis moet zijn voor de kinderen (ik ook maar niet daardoor), maar ze durven het niet te zeggen. Ze zeggen net als iedereen jij moet eerst een tijd voor allerei bedrijven gaan werken (en maximaal na een paar jaar een andere baan zoeken) en als ik kinderen heb partime gaan werken. En dat mijn moeder wel thuis bleef ja dat was in die tijd gewoon dat deed iedereen nu leven we in een andere tijd. Maar onder tussen heeft ze het wel over ddat het het beste is voor de kinderen als de moeder thuis en dat zij dat daarom ook deed.

Waarom meet iedereen toch met 2 maten en durven ze niet te zeggen waar het op staat. Ik ben ook een keer iemand tegengekomen die ook heel graag voor de kinderen thuis zou blijven maar zelf had ze geen goed woord over voor vrouwen die maar 2 dagen werken want daar heeft die baas ook niks aan en dat zet geen zoden aan de dijk.

Ik zou graag eerst een tijd thuis blijven en daarna eventueel een paar dagen onderschooltijd (waarom spreken niet meer moeder dat af met hun werkgever, als ik daar een opmerking over maak denken allemaal dat dat niet mag) gaan werken en misschien een hele dag en dat mijn man die ik toch hoop te krijgen dan thuis is of ik blijf de hele week thuis. Ik zie het wel.

En een onderdrukt schildklier werkt inderdaad heel erg goed tegen nog meer kinderen, je hoofd staat er niet naar om bezig te zijn met het maken ervan.

 

[Angela]

En zo zie je maar weer dat iedereen dingen anders ervaart Ik denk dat we wel een beetje doorgeslagen zijn persoonlijk, in veel gevallen is er geen vrijwillige keuze meer om wel of niet te hoeven werken... Dat vind ik wel zorgwekkend! De stress in gezinnen is dan vaak zo hoog dat er van werkelijke ontspanning nauwelijks sprake is. Wij hebben er toentertijd bewust voor gekozen om een huis te kopen die niet te duur was. Ik had nuet de verplichting dat ik moest (!) werken, maar ik mocht werken. En dat heb ik altijd gedaan in combinatie met mijn gezin (1 dochter). Ik denk dat iedereen dat moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Dat is het belangrijkste!

 

[Webmaster]

Quote:
Ik denk dat iedereen dat moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Dat is het belangrijkste!


Dat is dus niet het belangrijkste als je een maatschappij hebt waarin egoisme hoogtij viert. Food en Mood beschreef het laatst heel treffend:

Quote:
Je hebt tegenwoordig als vrouw een keuze of je wel of niet voor kinderen kiest.

Als ze er eenmaal zijn: WEG KEUZE!!!! Is geen optie meer. Ze MOETEN worden (op)gevoed.

HOE, WAAR, DOOR WIE en WANNEER, LEUK of NIET LEUK, BOEIE!!!!


Mike

 

[Jacqueline]

En toch heb ik hier moeite mee...

Laat ik voorop stellen dat ik respect heb voor ieders keuze en mezelf nog nooit een aanmatigend oordeel heb aangemeten (zeg dat zelf maar even hier)

Mijn moeder heeft door haar gezinssituatie (ronduit beroerd) nooit kunnen doorleren. Zij wilde altijd dat wij dat wel deden en dat heb ik ook gedaan. Waarom zou je daar in je verdere leven verder niks mee kunnen doen?

Ik geloof er helemaal niet in dat je alleen een goede moeder kunt zijn als je 24 uur per dag voor je kinderen aanwezig bent en je eigen drijfveren volledig wegcijfert.

Sterker nog, ik voel mij juist een goede moeder omdat ik deelneem aan de maatschappij, ik mezelf kan zijn en denk ik ook nog nuttig werk doe...

Ik ben er idd niet 24 uur voor mijn kinderen geweest, maar daar hebben zij, nagevraagd en voor zover ik kan zien, nooit onder geleden. Ook vrouwen moeten m.i de kans krijgen zich te ontplooien.

Wel ben ik altijd na de (2) bevallingen een jaar fulltime thuis geweest en toen hebben ze ook borstvoeding gehad. Later heb ik mijn werk (parttime) langzaam weer opgebouwd met zorg voor de kids door grootouders of een aupair.

Iedereen blij bij ons thuis: de kinderen kwamen niks tekort en ik kon ook mijn ei kwijt, iets betekenen voor ontspoorde jongeren.

Naar mijn mening is er een prima combi mogelijk tussen moederschap en participeren in de maatschappij....anders kun je net zo goed tegen meisjes zeggen: je hoeft niet naar school en niet te leren. want je wordt later toch moeder...

Just mij opinion...

 

[zotteke]

@ Jacqueline

Ik denk dat zeer jonge kinderen baat hebben bij een ouder die thuis blijft om voor hen te zorgen. Zodra ze naar school gaan heeft de ouder genoeg tijd voorhanden om wat vrijwilligerswerk te doen of parttime te werken. Als ze hun middelbare school hebben afgemaakt en vervolgens het huis uit gaan, meestal rond de leeftijd van 18, kan de ouder weer fulltime werken en carrière maken. Of zie ik het verkeerd?

Verder ben ik er geen voorstander van om tegen meisjes te zeggen dat ze geen onderwijs nodig hebben omdat ze moeder worden. Onderricht is voor zowel de man als de vrouw zeer belangrijk! Zelfs voor aanstaande moeders die hun kroost hierdoor een goede intellectuele opvoeding mee kunnen geven.

Ik, als vrouw zijnde, ben zelf van plan om wiskunde en natuurkunde te gaan studeren.

Daarnaast is het moederschap niet voor elke vrouw weggelegd. Sommige vrouwen die ik ken hebben nooit moederlijke gevoelens gehad en zijn bewust 'kindvrij'. Ze zijn meestal ambitieus en carrièregericht. Ik heb er bewondering voor dat deze vrouwen inzien dat een kind niet in hun levensstijl past (en geen verwaarloosd kind op hun geweten willen hebben). Maar ik heb geen bewondering voor carrièremensen die wel kinderen krijgen en nauwelijks naar hen omkijken onder het mom van 'having it all'.

 

[Angela]

Schrijnend voorbeeld van 2 werkende ouders: kinderen (2 meisjes van 9 en 7 jaar) zitten elke dag na school bij de kinderopvang. Oudste meisje neemt jongste meisje mee naar huis, zorgt ervoor dat ze een magnetronmaaktijd krijgen, en als ze pech hebben zijn de ouders nog niet thuis als ze naar bed moeten. Zelf douchen en dan maar naar bed.... Dit gebeurt echt bij een gezin bij ons in de buurt. Mijn hart huilt als ik dit hoor!!! Dit is een voorbeeld waarvan iedereen zeker weet dat dit nooit mag gebeuren!!!!!

 

[zotteke]

Quote:
Schrijnend voorbeeld van 2 werkende ouders: kinderen (2 meisjes van 9 en 7 jaar) zitten elke dag na school bij de kinderopvang. Oudste meisje neemt jongste meisje mee naar huis, zorgt ervoor dat ze een magnetronmaaktijd krijgen, en als ze pech hebben zijn de ouders nog niet thuis als ze naar bed moeten. Zelf douchen en dan maar naar bed.... Dit gebeurt echt bij een gezin bij ons in de buurt. Mijn hart huilt als ik dit hoor!!! Dit is een voorbeeld waarvan iedereen zeker weet dat dit nooit mag gebeuren!!!!!


Diep triest

 

[Food en Mood]

Ook niet om jou af te vallen maar je post raakt me nogal.

Quote:
Tuurlijk, ik heb het ervaren als een warm en veilig nest, maar ik denk nu vaak dat ik waarschijnlijk een stuk zelfstandiger, assertiever en ondernemender was geweest als mijn beide ouders gewerkt hadden en ik al op jonge leeftijd had moeten meehelpen en een deel van de verantwoordelijkheid van het huishouden op me had gekregen.


Volgens mij heeft het feit of je zelfstandig, assertief en ondernemend bent er niets mee te maken of beide ouders werken.

Je hebt het of je hebt het niet lijkt mij. ( stukje persoonlijkheid?)

Anders zou ik nu super zelfstandig, assertief en ondernemend moeten zijn.

En ik ben niets van dit alles.

Ik kom dus uit een gezin waar beide ouders werkten of ze waren de hort op.

Ik moest al op (hele) jonge leeftijd meehelpen en verantwoordelijkheid dragen voor het huishouden.

En die verantwoordelijkheid bestond niet alleen uit afwassen, tafel dekken, eigen kamer opruimen kan ik je vertellen.

Ik kan me herinneren dat ik als 5 jarige al koffie moest zetten voor mijn moeder ( die dan nog in bed lag) want mevrouw wilde koffie op bed.

Quote:
Ik heb een vrouwelijke collega die 3,5 dag werkt en regelmatig naar har kinderen naar huis belt met de vraag wat ze vanavond eten. Dat vind ik zó leuk! Die kinderen zijn 15 en 16 en zorgen er twee keer per week voor dat het eten klaar is als de ouders thuis komen. Nou, daar krijgen ze niks van hoor, ik denk juist dat dat bijzonder goed is voor de opvoeding en ontwikkeling van een kind.


Dat zei mijn moeder ook altijd: " Daar krijgen jullie niks van hoor " ik hoor het haar nog roepen....

Kinderen zijn kinderen en horen niet voor de ouders te moeten zorgen behalve als ze het zelf leuk vinden om te doen.

Toen ik 15/16 jaar was mocht ik pas wat gaan doen met vriendinnen als ik de hele waslijst aan klusjes had afgewerkt die mijn moeder voor me had bedacht.

Een paar van mijn vriendinnen herinneren het zich nog als de dag van gisteren. Ze gingen mij dan altijd helpen omdat ze het anders zo zielig vonden voor mij.

Want als ik met alles klaar was was de dag al bijna om.

Ze spreken er nu nog schande van.

Wat hen het meeste is bijgebleven is dat ik het allemaal zo gedwee onderging, niks assertief, zelfstandig of ondernemend.

Je had het maar te doen.

Of dat goed is geweest voor mijn ontwikkeling? Zeker niet, ik werd er inwendig wel behoorlijk opstandig van.

En ging op straat schijn assertief, schijn zelfstandig en schijn ondernemend doen dat dan weer wel.

Quote:
Ik zal het je nog sterker vertellen: ik heb zelf geen kinderen (en heb dus altijd fulltime gewerkt) met name door het rolpatroon dat ik van mijn ouders als voorbeeld meekreeg. Mijn ouders waren echt "papa en mama": gesprekken gingen altijd over de kinderen of het gezin, mijn ouders gingen toen wij klein waren zelden uit omdat ze ons niet alleen wilden laten of met oppas op wilden schepen, mijn ouders deden zelden wat echt "samen", voor mijn moeder kwamen de twee kinderen op 1, en op 2, en op 3, en op 4........en op 20 of zo kwam mijn vader nog eens. Ze hielden wel veel van elkaar, maar maar alles was ondergeschikt aan de kinderen en de opvoeding.En zo'n leven en zo'n relatie wilde ik niet,


Dus jij hebt dit echt ervaren als een schrikbeeld?

Kan het misschien ook zo zijn dat jij je niet geroepen voelt voor het ouderschap? Dat het iets is wat bij jou hoort? Dat kan toch?

Er zijn veel mensen die zeggen: "Dat is niks voor mij ".

Zonder je ouders daarvan de schuld te geven?

Ik persoonlijk zou een moord hebben gedaan voor zo'n ouders.

Mijn ouders waren ieder weekend " stappen ".

Dan konden wij de buurt-kinderen in huis halen, lekker keten, onzin uithalen en dan vooral de dingen doen waar een taboe op rust natuurlijk :wink:

Leek toen leuk maar ik weet nu wat het voor een schade bij mij heeft aangericht.

Quote:
En zo'n leven en zo'n relatie wilde ik niet, ik wilde een relatie waarin man en vrouw elkaar op 1 zetten, ik wilde dat mijn partner voor mij het belangrijkst zou zijn en dat ik dat voor hem zou zijn.


Hier heb ik nou respect voor, als je dat zo voelt moet je daar ook trouw aan blijven.

Quote:
Nu zie ik om me heen dat het ook heel anders kan, ik heb vrienden en collega's met (jonge) kinderen waarvan ook de moeder (part time) werkt, en die regelen het perfect. Dat zijn hele blije, gelukkige en zelfstandige kinderen die er geen enkele last van hebben dat moeders niet altijd thuis zit maar dat ze ook wel eens met vriendinnetjes meegaan uit school, of overblijven, of een dagje in de week bij oma en opa zijn.


Ben je hierdoor op andere gedachten gekomen? Dat je misschien toch ooit kinderen wilt of kinderen had willen hebben?

Heb je al eens aan je ouders gevraagd wat hun reden is geweest om zich als twee super verantwoordelijke ouders te gedragen?

Wat hun beweegredenen zijn geweest om jullie of jou zo onvoorwaardelijk lief te hebben en op nummer 1 te zetten?

Misschien hebben ze ook slechte ervaringen gehad in hun eigen thuissituatie?

Misschien zeggen mijn kinderen later wel hetzelfde als jou:

"Ons gezinsleven was een schrikbeeld voor mij ".

Tja, wanneer doe je het goed hè?

Maar vooralsnog hoor ik alleen maar positieve geluiden :wink: