@Angela met tranen in de ogen zit ik dit te lezen, zo ook het topic over thuisblijfmoeders.
Ik herken erg wat jij schrijft, niet gezien worden en toch heel sterk het gevoel hebben mee te willen doen of een soort van erkenning, waardering.
Ik ben als kind opgevoed door een "tiran" de woorden jij wordt niets, kan niets en het zal nooit iets worden later met jou waren dagelijkse kost.
Mijn moeder leefde dagelijks in spanning en dat maakte dat wij als kinderen (5) altijd op ons hoede waren, want er kon iets gebeuren wat niet door de beugel kon en dan was je de lul.
Recht zitten op de bank, nee die stoel is van je pa, de grootste gehaktbal is voor je vader.
Ook kon ons vader niet afblijven van vrouwen, buureisjes en zijn eigen kinderen. Slaan en handtastelijkheden en wie weet wat meer #blokkades
Minderwaardig, altijd het gevoel hebben dat de ander beter is, het net iets leuker verteld, jaloers zijn op de mondige vaardigheden van de ander, jij komt zo niet uit je woorden, kan het zo niet omschrijven.
Wat ga je je dan kloten volen op een gegeven moment en twijfelen aan jezelf, niet doen Angela!!
Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag, want het was toch zo, je gevoel bevestigd je gedachte.
Vanaf de puberteit heb ik gevochten, al was het alleen maar om te laten zien dat ik wel wat kon, heus wel wat waard was enz enz.
psychologen, cursussen, therapien en ja ook depressiemedicatie, alles geprobeerd, toen heb ik aangifte gedaan tegen mijn vader, kon ton nog niet voor geestelijke mishandeling, dat bestond niet helaas.
Heb mijn naam gewijzigd in dat van mijn moeder en mijn moeder nam de wijze beslissing te gaan scheiden.
Ik heb heel veel gelezen en geprobeerd te relativeren, onderzoeken, een andere wijze te vinden op opvoeden, positief denken enz enz.
Wat maakt dat ik wel met mijn kinderen knuffel, wel waardeer wat ze doen, wel luister naar wat ze zeggen.
het blog van Food en Mood raakt mij zo diep..............zit hier als een klein kind te janken.
Op dit moment raakt het mij zo dat ik het gevoel heb door de manier van voeding dat alles weer terug komt en ik trek het niet.
Denk dat ach je bent ongesteld, je bent gewoon wat gevoeliger nu,maar ik he dit al enkele weken en het lijkt per week erger te worden.
Ik probeer mij groot te houden en doen alsof er weinig aan het handje is.
het lijkt alsof ik instort nu, nu ik de rust heb gekregen.
Met mijn dertienjarige gaat het erg slecht de afgelopen tijd, ze eet troep bij vrienden, waarop haar lijf reageert met woede en onrust, heeft ze al van kleins af aan.
Ze is erg boos, verdrietig, gefrustreerd en het escaleert momenteel elke dag, tot zover dat fysiek geweld nog net niet om de hoek komt kijken.
Er wordt geschreeuwd, gehuilt en machteloosheid is de voornaamste emotie die ik momenteel ken.
Heb hulp ingeschakeld en weet niet meer wat te doen, we denken aan verplaatsen van school, daar onstaan veel problemen, pc de deur uit, telefoon vermorzelen, dat geeft heel veel miscommunicatie en ruzie wat zich thuis uit.
Ze staat waar ze staat als ze aan geproken wordt en je kunt een takelwagen halen, als je wil dat ze naar een andere ruimte gaat.
Sorry @Angela dat ik jouw topic heb vervuild, maar ik kon niet stoppen met tikken.
Ik wil geen medelij of iets degelijks, ook een reden in mijn hoofd, maar weet het ff niet meer.
Jouw stukje raakte mij erg, ik heb zo het gevoel van te willen schreeuwen en delen van wat mij bezighoud,maar voel me op een of andere manier niet "belangrijk"genoeg, wil niet tot last zijn, komt zij weer aan.Ze snapt er niks van, heeft nog zoveel te leren, zit al zolang op het forum, laat ze eerst maar het alleen lezen topic beter lezen.
Allemaal gedachten die erg negatief zijn, ik weet het, maar ik heb ze!
Ik herken mezelf niet meer, dit voelde en dacht ik jaren geleden en dacht dat het klaar was, dat ik een stuk heling had gehad, nu twijfel ik weer...........
Een mama kan niet even stoppen met mama zijn.............
.
