G
Guest
Guest
Na ongeveer anderhalf jaar op de goeie manier wapf ervaar ik dat ik mezelf een ander mens voel.
Momenteel zit ik in een rot situatie welke ik vroeger gewoon over mezelf heen had laten komen.
Ik merk dat ik nu mezelf sterker voel.
Situatie is dat ik een juridische procedure begonnen ben tegen mijn (ex) werkgever.
In 2014 ging ik voor dit detachering buro werken.
Zijn bedoeling was dat als de opdrachtgever waar ik werd gedetacheerd mijn inzet wilde verlengen, ik dan een nieuw tijdelijk contract kreeg maar de oude overeenkomst terug moest sturen zodat hun deze konden verscheuren en we geen sprake kon zijn van een aantoonbaar vast dienstverband na 3 tijdelijke contracten.
Echter deze contracten had ik nooit terug gestuurd omdat ik ee niet eens over nagedacht meer had.
Sterker nog, zo ziek als ik mezelf voelde liet ik het maar gebeuren zoals meer dingen.
Eind 2015 stopt mijn opdracht na 4 contracten. Op dat moment wist ik niet eens meer dat ik er 3 had gehad. Werkgever had niet direct een nieuwe opdracht en ik ging voor 3 weken de ww in.
Na die 3 weken ging ik weer werken voor hun. Dat was dus het 5e contract. Hun hadden erin gezet dat het een 3e contract betrof. Nog steeds niet wetende dat ik alle contracten had.
Het klikte niet met de leidinggevende van her nieuwe project en ondertussen zat ik tegen burn out aan.
Mijn werkgever wilde mij ten onrechte op staande voet ontslaan begin vorig jaar.
Leidinggevende van het project had gezegd dat ik er nooit was.
Omdat ik nattigheid voelde had ik mijn klok tijden opgevraagd en deze laten zien aan mijn detachering buro. Ontslag was van de baan natuurlijk want hij had geen gegronde reden.
Ik ging de ziektewet in. Mijn zogenaamde 3e contract liep tot aug 2016. Mijn werkgever heeft mij toen ziek uit dienst gemeld bij UWV. Via UWV kreeg ik dus ziektewet. Ergens was ik blij geen druk meer te voelen.
Hij heeft overigens ook niets aan reïntegratie gedaan.
In sept vorig jaar tijdens mijn vakantie ging ik erover na denken. Voelde voor mij dat ik mezelf heb laten besodemieteren.
Toch schoof ik dat gevoel weer weg.
Tot nov vorig jaar. Ik ging mezelf door wapf steeds beter voelen. Niet optimaal maar voelde mezelf weer mens die eindelijk weer voor zichzelf op durfde te komen. Ik besloot mijn rechtsbijstand in te schakelen.
Nu loopt er een procedure.
Hij zal mijn achterstallige salaris moeten gaan betalen.
Zijn advocaat stuurde direct een vaststelling overeenkomst welke ik geweigerd heb. Vervolgens heeft ie mij dan onlangs op laten roepen door de bedrijfsarts in de hoop dar die zou vinden dat ik alsnog aan het werk kon. Dat was niet het geval. Nu is hij alsnog verantwoordelijk voor mijn reïntegratie. Desnoods 2e spoor.
Momenteel zit ik zonder inkomen.
Mijn UWV ziektewet is inmiddels gestopt maar hij heeft tot op heden geen salaris betaald.
Hij heeft mij na de eerste brief die hij van mijn rechtsbijstand heeft gekregen gebeld. Vroeger had ik niet op durven nemen.
Nu wel. Ik dacht bij mezelf, kom maar op dan. Ik ga mezelf echt niet verstoppen.
Vroeger zou ik het nooit hebben gedurfd om zo een procedure te beginnen en zou ik mezelf er bij neer hebben gelegd.
Het gaat mogelijk alsnog op een procedure uit draaien omdat hij van mij af wil.
Het is niet zo dat het mij koud laat verder want het doet mij zeker verdriet. Mede omdat we altijd door 1 deur konden en het contact prima was. Maar ik kan er niet omheen dat ie mij het laatste jaar heeft willen bedonderen om er zelf beter van te worden.
Sinds het met voeding beter gaar merk ik dat ik meer durf en het gevoel heb dat anderen zoals mijn werkgever zwakker zijn dan ik zelf. Terwijl ik in het verleden zelf de zwakke schakel was.
Nu maar hopen dat ik snel achterstallig salaris krijg en uiteindelijk een andere leuke baan. Hetzij dat ik die zelf vind of middels reïntegratie 2e spoor.
Momenteel zit ik in een rot situatie welke ik vroeger gewoon over mezelf heen had laten komen.
Ik merk dat ik nu mezelf sterker voel.
Situatie is dat ik een juridische procedure begonnen ben tegen mijn (ex) werkgever.
In 2014 ging ik voor dit detachering buro werken.
Zijn bedoeling was dat als de opdrachtgever waar ik werd gedetacheerd mijn inzet wilde verlengen, ik dan een nieuw tijdelijk contract kreeg maar de oude overeenkomst terug moest sturen zodat hun deze konden verscheuren en we geen sprake kon zijn van een aantoonbaar vast dienstverband na 3 tijdelijke contracten.
Echter deze contracten had ik nooit terug gestuurd omdat ik ee niet eens over nagedacht meer had.
Sterker nog, zo ziek als ik mezelf voelde liet ik het maar gebeuren zoals meer dingen.
Eind 2015 stopt mijn opdracht na 4 contracten. Op dat moment wist ik niet eens meer dat ik er 3 had gehad. Werkgever had niet direct een nieuwe opdracht en ik ging voor 3 weken de ww in.
Na die 3 weken ging ik weer werken voor hun. Dat was dus het 5e contract. Hun hadden erin gezet dat het een 3e contract betrof. Nog steeds niet wetende dat ik alle contracten had.
Het klikte niet met de leidinggevende van her nieuwe project en ondertussen zat ik tegen burn out aan.
Mijn werkgever wilde mij ten onrechte op staande voet ontslaan begin vorig jaar.
Leidinggevende van het project had gezegd dat ik er nooit was.
Omdat ik nattigheid voelde had ik mijn klok tijden opgevraagd en deze laten zien aan mijn detachering buro. Ontslag was van de baan natuurlijk want hij had geen gegronde reden.
Ik ging de ziektewet in. Mijn zogenaamde 3e contract liep tot aug 2016. Mijn werkgever heeft mij toen ziek uit dienst gemeld bij UWV. Via UWV kreeg ik dus ziektewet. Ergens was ik blij geen druk meer te voelen.
Hij heeft overigens ook niets aan reïntegratie gedaan.
In sept vorig jaar tijdens mijn vakantie ging ik erover na denken. Voelde voor mij dat ik mezelf heb laten besodemieteren.
Toch schoof ik dat gevoel weer weg.
Tot nov vorig jaar. Ik ging mezelf door wapf steeds beter voelen. Niet optimaal maar voelde mezelf weer mens die eindelijk weer voor zichzelf op durfde te komen. Ik besloot mijn rechtsbijstand in te schakelen.
Nu loopt er een procedure.
Hij zal mijn achterstallige salaris moeten gaan betalen.
Zijn advocaat stuurde direct een vaststelling overeenkomst welke ik geweigerd heb. Vervolgens heeft ie mij dan onlangs op laten roepen door de bedrijfsarts in de hoop dar die zou vinden dat ik alsnog aan het werk kon. Dat was niet het geval. Nu is hij alsnog verantwoordelijk voor mijn reïntegratie. Desnoods 2e spoor.
Momenteel zit ik zonder inkomen.
Mijn UWV ziektewet is inmiddels gestopt maar hij heeft tot op heden geen salaris betaald.
Hij heeft mij na de eerste brief die hij van mijn rechtsbijstand heeft gekregen gebeld. Vroeger had ik niet op durven nemen.
Nu wel. Ik dacht bij mezelf, kom maar op dan. Ik ga mezelf echt niet verstoppen.
Vroeger zou ik het nooit hebben gedurfd om zo een procedure te beginnen en zou ik mezelf er bij neer hebben gelegd.
Het gaat mogelijk alsnog op een procedure uit draaien omdat hij van mij af wil.
Het is niet zo dat het mij koud laat verder want het doet mij zeker verdriet. Mede omdat we altijd door 1 deur konden en het contact prima was. Maar ik kan er niet omheen dat ie mij het laatste jaar heeft willen bedonderen om er zelf beter van te worden.
Sinds het met voeding beter gaar merk ik dat ik meer durf en het gevoel heb dat anderen zoals mijn werkgever zwakker zijn dan ik zelf. Terwijl ik in het verleden zelf de zwakke schakel was.
Nu maar hopen dat ik snel achterstallig salaris krijg en uiteindelijk een andere leuke baan. Hetzij dat ik die zelf vind of middels reïntegratie 2e spoor.
