Jill Bolte Taylor

[Rapunzel]

Ik ben weer met een ander boek bezig. Bij de bieb heb ik 'onverwacht inzicht' van Dr. Jill Bolte Taylor gehaald. Het persoonlijke verhaal van een neurologe over haar hersenbloeding. Ze schrijft:

Ik besteed niet alleen veel tijd aan gesprekken met mijn hersencellen, ik onderhoud ook een innige liefdesrelatie met de vijftig biljoen moleculaire genieën die samen mijn lichaam vormen. Ik ben zo dankbaar dat ze in leven zijn en in perfecte harmonie samenwerken dat ik er zonder meer van uitga dat ze me gezond zullen houden. Het eerste wat ik elke ochtend en het laatste wat ik elke avond doe, is mijn kussen knuffelen, de ene hand in de andere leggen en heel bewust mijn cellen danken voor weer een prachtige dag. Ik vind het belangrijk genoeg om het hardop te zeggen: 'Dank je wel, meiden. Dank je wel voor weer een prachtige dag!'en ik zeg het met een gevoel van intense dankbaarheid in mijn hart. En dan smeek ik mijn cellen: 'Alsjeblieft, houd me gezond', en ik visualiseer hoe mijn immuuncellen daarop antwoorden.

Bij mijn stoelgang juich ik mijn cellen toe omdat ze mijn lichaam verlossen van dat afval.

Het klinkt misschien een tikje vreemd maar het lijkt me wel wat! Zo heb ik ook gehoord van een vrouw die elke dag een paar keer tegen haar lever zei: 'Je bent veilig, het gevaar is geweken' en zo van een ernstige leverziekte af kwam!

 

[ruud]

Wat ik mooi vind Rapunzel is dat je dit mooi vindt.

Hoe meer je je hierin verdiept, hoe meer je een manier vindt die jou net past om jezelf op allerlei manieren te koesteren.

Ik zie mezelf niet mijn cellen koesteren zoals deze mevrouw dat doet in haar kussen bijvoorbeeld, maar ik vind het mooi dat het voor haar zo werkt en ook mooi om erover te lezen zonder bij mezelf te hoeven denken dat ik dat dan ook zo moet doen.

Zo heeft ieder denk ik zijn eigen manier om zichzelf, lichaam en geest, met een gevoel van eigenliefde te omarmen en te verwarmen als die eraan toe is.

Ik heb een tijdlang creatief therapeutisch gekleid en de beelden die ik maakte waren stuk voor stuk nogal deprimerend om aan te zien: allemaal ineengedoken mensen.

En ook een beeld van een man die op een vrouw zit.

Ik kreeg er zelf de kriebels van, en ik wist precies wat het betekende bij mezelf.

Voor mij voelen mijn ineengedoken beelden als geborgenheid, die ik nu erg nodig heb.

De afzondering, de afsluiting, het in mezelf zitten.

Veel mensen die die beelden in mijn huis zien voelen er iets depressiefs bij.

Maar voor mij zijn dat mijn beelden, ze zijn van mij en ik koester ze.

De ineengedoken positie, als ik die zelf fysiek doe op mijn matje voelt die ook heel fijn.

Dat is mijn manier van mezelf goed voelen.

Maar dat werkt denk ik helemaal niet voor veel mensen.

Zo heeft iedereen zijn eigen weg, maar het is denk ik wel zaak dat mensen die weg zoeken voor zichzelf.

Ik vind het ook leuk om bibliotheekboeken te zoeken en ook vooral om ze weer terug te brengen als ik ze uit heb.

Ik vind het niet fijn om maar met al die boeken opgescheept te zitten.

Best een feest zo´n bibliotheek al kom ik er ook tijden niet.

Ik heb me alvast ingegraven voor de kerst met boeken, vlees, kwark en slagroom haha.

 

[ongelovigethomaz]

De energie van liefde en dankbaarheid is een van de hoogste energieën die er zijn. Ik kan me bijvoorbeeld herinneren dat de waterkristallen van liefde en dankbaarheid van Masaru Emoto de allermooiste waren. Als je zulke hoge energie uitstraalt naar je eigen lichaam toe, moet het een genezende uitwerking hebben. Leuk dat je daar weer op wijst Rapunzel! Ik word er blij van.

 

[Poekie]

Wij wervelen alle dagen ons water met een waterwervelaar.

En elke keer als ik de flessen omdraai en een slinger geef, geef ik een boodschap mee.

Liefde, gezondheid, energie.

Daar ga ik dankbaarheid aan toevoegen.

Mooi, daar wordt ik ook blij van.

 

[Webmaster]

Gaaf dat er een topic over deze vrouw is gestart. Ik heb haar presentatie op ted.com al een jaar of wat geleden gezien en ik kan iedereen aanraden om hier 18 minuten voor uit te trekken:

http://www.ted.com/talks/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight.html

Mike

 

[Guest]

Het komt in de buurt van het Hawaiiaanse gebruik van dankbaarheid en vergeving: Ho'oponopono

Je kunt dit eens doen, door in een stille kamer hardop iedereen te bedanken, spijt te betuigen en te zeggen dat je van hen houdt. Dit natuurlijk oprecht en vanuit je hart. En dan het best in volgorde van belang. Partner, vader, moeder, broer, zus, vriend, vriendin enz. "Bedankt....<partner>. Het spijt me....<partner>. Ik hou van je....<partner>" en dan zo iedereen die in je hart opkomt.

Het wonderlijke is, dat men niet in de buurt hoeft te zijn en de energie wel overkomt. Althans, dat is de ervaring van mensen die dit uitvoeren.

 

[Rapunzel]

Ik ga nog even verder met een ander stukje Jill wat me trof .....

Visualiseren is een heel goed gereedschap om lichamelijke functies terug te krijgen. Ik ben ervan overtuigd dat ik, door me te concentreren op hoe het voelt om bepaalde taken te verrichten, mezelf heb geholpen om dat sneller te verwezenlijken. Elke dag sinds mijn beroerte droomde ik ervan om weer treden over te kunnen slaan. Ik koesterde de herinnering aan hoe het was om zo vol overgave de trap op te stormen. Door me dat tafereel maar steeds weer voor de geest te halen hield ik die netwerken in leven totdat ik voldoende coördinatie tot stand kon brengen tussen mijn lichaam en mijn geest om dat beeld te verwerkelijken.

Dat is toch heel bijzonder? Doe er je voordeel mee! Zou visualiseren dat mijn haar groeit ook werken? Het is een onbewust proces, net zoals de spijsvertering. Maar wie weet! Als je gelooft dat het werkt, dan werkt het.

 

[Rapunzel]

Over voeding zegt Jill:

Van suiker en caffeïne krijg ik direct kippenvel. Ik houd niet van dat gevoel en probeer het dus te vermijden. Etenswaren die tryptofaan bevatten (melk, bananen en kalkoen) verhogen algauw het niveau van de neurotransmitter serotonine in mijn brein en geven me een ontspannen gevoel. Ik kies dergelijk voedsel bewust als ik me wil concentreren en me rustig wil voelen. Koolhydraten worden in het algemeen direct in suiker omgezet. Ze geven mijn lichaam een futloos gevoel en maken mijn hersenen lui. En ik houd er ook niet van dat ze mijn suiker-/insulinerespons laten pieken en me daarna doen verlangen naar meer. Ik vind het fijn hoe eiwitten me oppeppen en me energie geven zonder emotionele hoogte- en dieptepunten te veroorzaken. Misschien reageert u anders op dergelijke stoffen en daar is niets mis mee. Een afgewogen samenstelling van het voedselpakket is belangrijk, maar u zou aandacht voor de manier waarop u energie verbrandt en voor het gevoel dat voedsel u vanbinnen geeft tot een topprioriteit moeten maken.