Heeft iemand tips voor mij?

S

Simmentaler

New member
Ik ben benieuwd hoe anderen hier omgaan met factoren die herstel van bijnieruitputting tegenhouden. Als ik stress heb ga ik vaak wel wandelen, maar dat is lang niet altijd genoeg. Ik voel me bijvoorbeeld al heel lang eenzaam: ben thuis met mijn dochter, en mensen leren kennen gaat hier zo langzaam (woon hier nu 1 3/4de jaar). Voorheen ging dat vaak vanzelf, bijvoorbeeld als ik ergens nieuw kwam werken, of weer via vrienden die ik al had. Nu staat het stil. Heb hier wel wat mensen leren kennen, maar het is geen vriendschap geworden. Logisch ook, want het kan niet met iedereen klikken. Maar eerder viel dat gewoon niet op, omdat daar genoeg andere contacten voor in de plaats kwamen. Ik ga wel zwemmen met mijn dochter en naar wat andere activiteiten, maar dat blijft zo oppervlakkig. Ik maak praatjes in winkels waar ik kom. Wel gezellig om onder de mensen te zijn, maar that's it. Ik word er wanhopig van. Heb nog wel mijn "oude" vrienden, maar die wonen redelijk ver weg en die zie ik een stuk minder.

Ik heb de meeste stress van het feit dat ik me enorm opgesloten en gevangen voel: voorheen had ik altijd mijn eigen leven, eigen vrienden, sport, etc. Hier heb ik alleen vriend en dochter. Vriend heeft zelf maar 1 vriend, en dat vindt hij prima. Dus via hem kom ik ook niet met anderen in contact. Ik ben gewoon helemaal van hem afhankelijk, ook qua gezelschap. Als we eens ruzie hebben, dan kan ik in m'n eentje gaan wandelen, nooit even ergens uitblazen voor een uurtje. Ik woon op een flat, en heb alleen oude buren. Ook is het lastig om naar buiten te gaan: de buggy moet van de trap af, sta niet zomaar buiten de deur. Dochter is al 4 weken elke avond aan het krijsen: ik kan nooit even weg, alleen wandelen. Ik word helemaal gek van het alleen zijn, en van het "gevangen" zijn. Ik las laatst dat moeders in hun eerste jaar als moeder de meeste vriendinnen krijgen: nou, ik niet. En ik ben "normaal" sociaal: dwz ik kan prima contacten leggen, maar ben niet iemand die het dorp ingaat en opeens met een hele rits mensen thuis komt. Die types heb je ook, had ik wel graag willen zijn, maar ben ik niet. Laatste dagen weer heel veel last van stress, waardoor ik enorm last krijg van mijn bloeddruk. Die wordt nog lager, dus voel me slap, duizelig, en uitgeput. Hoe kom ik ooit van de bijnieruitputting af zo? Is dit uberhaupt wel mogelijk in een omgeving waarin ik me niet thuis voel, in een huis waar geen sfeer inzit, in een dorp waar ik niemand ken? Iemand tips?

 
Ik denk dat het een wisselwerking is. Je ziet door je toestand dingen anders dan als je je fit zou voelen.

Behalve de bijnieruitputting moet je ook met je denkwerk aan de slag. Graag op een positieve manier, dat werkt snel en effectief, het gaat over de toekomst en niet over wat er in het verleden allemaal gebeurd kan zijn (gedane zaken nemen geen keer).

Spiegelogie

 
Inderdaad. Tel je zegeningen. Ga uit van wat je WEL hebt en niet van wat je niet hebt. Het glas is half vol of half leeg.

Mike

 
Probeer je grenzen te verleggen. Zoek iets wat je wél leuk vindt en waar je ontspanning in kan vinden.

Iets wat je bijnieruitputting ten goede komt, en waar je ook nog eens het gevoel hebt dat je in contact komt met mensen.

Voeden van negatieve gedachten is het voeden van je bijnieruitputting. Dan put je 'm nog meer uit en raak je in die verdomde vicieuze cirkel.

Ik vond 'm wel mooi, in het boek van Wilson: 'Stop met zelfmedelijden'.

En dat helpt..

 
Bedankt voor de tips/adviezen.

Eerst was ik ook zo: het glas was voor mij halfvol, en als ik ergens van baalde pakte ik het aan. Ik kon mezelf redden, zonder me afhankelijk te voelen. Nu lijkt me dat gewoon niet goed meer te lukken. Of dat nou een gevolg is van de bijnieruitputting, of dat de uitputting een gevolg is van mijn omstandigheden, ik weet het niet. En ik tel regelmatig mijn zegeningen, alleen blijft het rotgevoel overheersen. Misschien wil ik ook wel te snel, het voelt alsof ik tijd verspil met me rot voelen, ik vecht er tegen. Binnenkort ga ik in ieder geval op vakantie, dat zal wel een goede zijn voor de algehele stemming!

 
Ja, je hebt het zo geleerd. Als ik je nou vertel dat je alles gewoon heel ontspannen mag tegemoettreden.Gewoon gaan oefenen, eerst maar 2 seconden heel ontspannen bij je gevoel blijven, voel je gevoel, laat het denken maar gaan, dat doet het toch wel. Koppel het gevoel los van het denken. Steeds even oefenen met voelen, kan altijd.

 
He San, ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt, behalve dat ik -mede-bijnieruitgeputte- mijn beperkingen inmiddels naar mijn idee zo op waarde kan schatten, dat ik doorheb dat ik de energie voor vriendschappen -in de zin van afspraken maken e.d.- niet echt heb. Pas had ik een afspraak met iemand die ook bijnieruitgeput is. Dat heb ik niet vaak trouwens, want dat red ik gewoon niet zo goed. Maar het was vlak bij mijn werk dus ik dacht: het kan wel. Kom ik nog drie kwartier te laat. Gelukkig begreep ze het wel: ze zei: "Zo, nu heeft een ander dat ook eens", (maar ik vond het toch een domper). We zijn ergens gaan eten waar ze glutenvrije gebakjes hadden. Daar ging ze eten met mij. Maar het was wel een mierenzoet gebakje volgens haar: ze kreeg het niet eens weg. Zij is vel over been ook nog, dus qua calorieen kan ze het hebben (bij mij ligt dat weer anders!). Geen idee waarom ik het zo zeg. Maar ik zie zoveel beren op de weg met vriendschappen. Ik begrijp je wel heel goed! Ik las dat je een jonge moeder bent. Misschien is het ook de leeftijd: dat je bedaarder wordt als je ouder wordt? Vroeger voelde ik me ook snel eenzaam. Nu (ik ben een 40 plusser) heb ik dat gelukkig niet meer en ik voel me eerder opgejaagd door afspraken met mensen. Eenzaamheid is iets dat misschien niets te maken heeft met wel/niet contact met andere mensen (zei deze bedaarde oude vrouw) haha, maar met jezelf durven kennen en jezelf gunnen wat je lieve hartje begeert. Dit is misschien dan uiteindelijk mijn tip aan jou. Maar goed, jouw hartje begeert vriendschappen. Als ik vrienden wens, wens ik ze naast mijn huis het liefst, daar hoef je hoop ik niet zo enorm mee af te spreken. Ik ben bevriend met een stel geraakt die op de camping naast ons stonden en meestal elk jaar staan. Zij houden ook niet van afspraken maken, alhoewel we wel elk jaar de camping moeten reserveren inmiddels jammer genoeg. Vriendschappen zijn ook toevalstreffers soms.

 
@Gerard: ik ga er mee aan de slag!

@lievergezond: de eenzaamheid is bij mij denk ik vooral omdat ik niet werk. Toen ik werk had sprak ik wel regelmatig af met vrienden, maar had ik veel meer behoefte aan rust en ontspanning. En ik woon op een plek en in een huis waar ik me niet happy voel. Ik weet dat je overal jezelf mee naar toe neemt, maar de omgeving kan ook een handje helpen (of tegenwerken). Ik voel me zo geisoleerd in deze flat: geen tuin, geen buren om een praatje mee te maken. Geluiden van buiten hoor je niet goed, dat geeft een extra vissenkom-gevoel. Ik probeer daar de focus niet op te leggen, maar momenteel gaat me dat slecht af helaas. Maar inderdaad, vriendschappen zijn toevalstreffers. En eerder had ik veel vaker van die toevalstreffers. En nu blijft het oorverdovend stil. Maar ja, laat ik het maar positief en hoopvol inzien. Het is denk ik wel zo wat je zegt, dat eenzaamheid niet altijd met anderen te maken heeft. Voorheen vond ik het ook heerlijk om alleen te zijn. Maar als mijn partner bijv. 's avonds op de bank slaapt, voel ik me zo verloren. Heb niet eens hobby's, en zou ook niet weten wat te doen. Dat heb ik nooit gehad. Ik kon goed alleen zijn, goed ontspannen, maar was ook regelmatig de deur uit. Had echt een eigen leven, naast de relatie. Maar toen verhuisd, gestopt met werken en zwanger, en onderweg ben ik mezelf kwijt geraakt. Nu is het lastig mezelf weer terug te vinden.

 
Hoi San, ik herken heel veel in jou verhaal! Ik bleek een post-natale depressie te hebben. Ik werkte wel, maar ik kon niet alleen zijn op de vrije dagen. Soms was het zo erg dat ik mijn partner smeekte om thuis te blijven, want ik zag het niet meer zitten. Ik ging heel vaak in de middag slapen (ik was sowieso bekaf) en de dag ging dan sneller.

Mijn dochter is nu 3.5 en ik vind het heerlijk om alleen thuis te zijn. Ik kan nu weer echt van mijn vrije dag genieten. Ik heb nog steeds dezelfde vrienden en familie, maar ik kan nu veel meer energie overal uit halen.

Bij mij hielp het om dingen te plannen. Donderdagmiddag huishouden doen, donderdag avond bij mijn ouders eten (is nog steeds vaste prik), vrijdag naar de markt etc. Misschien helpt het om wat leuke activiteiten te plannen waar je energie van krijgt.

 
@lageregen: he bah, dat is zwaar, zo'n depressie. Hoe ben je er uiteindelijk vanaf gekomen? Gewoon door het tijd te geven? Fijn dat je iig weer kunt genieten, heerlijk. Ik kan dat gelukkig ook steeds meer, alleen ben ik er nog lang niet (misschien had ik ook wel een vorm van PND).

Een goed idee van je om dingen te plannen, dan wordt het voorspelbaar en kan ik aan die structuur vasthouden. Ik heb veel baat bij structuur, en toch vind ik dat lastig om aan te brengen. Een lijstje maken is denk ik handig.

 
Probeer niet met alle goede bedoelingen je staande te houden, maar laat juist, zoals je hier al goed doet, je gevoel helemaal toe. Voel het in al zijn facetten. Als je je nare gevoelens alle aandacht hebt gegeven waar ze om vragen ontstaat er ook ruimte om contact te maken met je onderliggende verlangens. Op gevoelsniveau.

Steeds wanneer je je rot voelt laat je dit gevoel toe en gebruik je het als trigger om steeds meer helder te krijgen waar je diep van binnen echt naar verlangt.

Door steeds weer naar je verdriet en vervolgens aar je verlangens te kijken ben je al aan het creeeren en maak je ruimte om datgene wat jij nodig hebt daadwerkelijk in je leven te ervaren en te ontvangen.

Veel succes ermee.

 
Het risico van lijstjes maken is dat je minder contact maakt met je gevoel en daardoor niet toekomt aan het creeeren van wat je werkelijk nodig hebt.

 
Ik denk dat het normaal is dat je je zo voelt, mensen hebben behoefte aan andere mensen en een kind in je eentje opvoeden is geen natuurlijke toestand voor een mens. Wij zijn gemaakt om in stamverband voor kinderen te zorgen. Als je het allemaal alleen moet doen dan is het logisch dat je daar last van krijgt. Je moet naar buiten! Kun je die kinderwagen niet beneden laten staan? of in een auto beneden leggen? Zoek op marktplaats een goedkope lichte plooibugy die je wel de trap af kunt doen?

Hoe oud is je dochter? Kun je niet een manduca of een boba of iets dergelijks kopen, thuis op je rug doen (rond dutjestijd) en zo de trap af? Als ze savonds huilt, zwier ze op je rug en ga een blokje om, niks zo goed om een kind in slaap te krijgen als een draagdoek. (en neem die plooibuggy mee voor de boodschappen ;-)

Je zult moeten zorgen dat je naar buiten kunt, zeker in de zomer. Ik heb twee kinderen en woon overal op autoafstand van. Mijn man werkt elke dag van 9 tot 22h behalve op zondag. Ik heb dan wel een auto maar een kind dat een hekel heeft aan auto rijden, eer je met twee kinderen eens de deur uit bent, iedereen in de stoeltjes, zorgen dat je alles mee hbt, dat ze niet te moe zijn, gegeten hebben, etc etc etc, ik zie er ook vaak tegenop om iets te ondernemen, maar al is het maar een ritje naar de natuurwinkel of de kringloop, bibliotheek of markt, we knappen er áltijd van op. Een tuin heb ik ook, maar met een kruipend kind is iets in de tuin doen ook niet zo simpel, (ik probeer al drie dagen 3 zakken potgrond in een bak te kieperen en er ene paar plantjes in te planten en het is me nog niet gelukt) buren heb ik ook, met kinderen in dezelfde leeftijd maar ik word niet goed van die mensen. Waarmee ik maar wil zeggen, het ligt niet aan je omgeving, die onvrede is er en daar zul je toch wat mee moeten. Is er geen peuterspeelzaal in je buurt? In sommige steden zijn er ook draagkringen van draagdoekmoeders die het leuk vinden elkaar te ontmoeten, moedergroepen van geboortehuizen. Die groepen zijn er om moeders uit hun isolement te halen! Want echt, dat isolement kent elke thuisblijfmoeder!

 
Ik heb het idd de tijd gegeven, ik wist dat het wel goed zou komen. Ik denk dat het ook tegen de natuur in gaat om alleen thuis te zitten.

 
San;

Als je wilt mag je me altijd mailen want ik begrijp je stress helemaal,we kunnen elkaar misschien steunen

Je mag Mike naar mn mailadres vragen,

Groetjes!

 
Ik ben even wat laat met reageren, wilde er de tijd voor nemen. Bedankt voor alle adviezen! Inmiddels slaapt mijn dochter gelukkig alweer 2 avonden goed, dat scheelt al behoorlijk wat stress. Ze zat in een lastige periode, die gelukkig niet permanent is.

@Indigo: ik probeer inderdaad het gevoel toe te laten. Het moeilijkste is het verschil tussen toelaten en er tegen vechten. Het beste is om alles te accepteren zoals het is, maar dat valt niet mee. Maar goed, ik ben er mee bezig.

@Iklustvet: inmiddels krijg ik het voor elkaar om dochter in de ene arm te houden, en vervolgens de buggy de trap op of af te doen. Heb idd een lichte plooibuggy op het oog voor als ik kort de deur uit ga. Heb als draagzak een mei tai, maar op de een of andere manier vind ik dragen ontzettend zwaar. We gaan straks iig weer lekker naar buiten. Knap hoor dat je met 3 kinderen van alles onderneemt! Ik vind 1 al een hele klus ;-) Jammer dat je aan je buren niks hebt: je moet het inderdaad maar treffen. Ben het met je eens dat een mens niet gemaakt is om alleen een kind/kinderen op te voeden. Ik had dit ook nooit voorzien toen ik hier kwam wonen: ik dacht ik vind wel werk, en fiets fluitend door de zwangerschap heen (mijn moeder had nergens last van, dacht dat het bij mij ook zo zou gaan). Maar zo liep het allemaal niet. Ik kon alleen maar liggen, werken was er niet bij. Tegen de tijd dat ik me goed voelde was ik al zo ver zwanger, geen werk meer gezocht toen. Ik ga nog eens goed verder kijken naar wat hier te doen is voor moeders, er moet vast meer te vinden zijn!

@Danielle: ik ga Mike mailen, steun van een andere moeder is fijn :-) Ik heb er bewondering voor hoor, hoe je dat allemaal doet met 4 kinderen! Je hoort snel van me!

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Forum statistieken

Onderwerpen
4.517
Berichten
528.742
Leden
8.652
Nieuwste lid
duncan
Word vaste donateur van dit forum

Vrienden

Terug
Bovenaan