Kan iemand misschien de link leggen tussen een bijnieruitputting en dissociatie? (Derealisatie/depersonalisatie)..
Toen ik in januari instortte (ik had net mijn project afgerond voor de academie, waar ik maanden lang heel hard voor gewerkt had op nul energie en een hele slecht fysieke gesteldheid) en een hevige bijholteontsteking voor m'n kiezen kreeg, ervoer ik voor het eerst dat ik niet meer in de realiteit was. Ik legde zelf nergens linkjes: 'ik was ziek geworden omdat ik eindelijk tot rust kon komen, en dat zal snel weer over gaan.'
Niets leek minder waar. Ik kreeg een zware antibiotica (hoe gek was ik!!!!!) waar ik allergisch op reageerde, wat angst opwekte. Ik wist niet wat me overkwam, en merkte dat ik van mezelf af begon te staan. En ook dit maakte angst aan... Vicieuze cirkel.
Weken lang heb ik geleefd in de onwerkelijkheid, alsof ik achter glas leefde en alles om mij heen niet tastbaar was. Alsof ik in een film leefde, en zelfs m'n vertrouwde omgeving voelde niet meer vertrouwd/bijna onherkenbaar.
Ik tastte alles af door te ruiken, te proeven, en heel drastisch met m'n ogen scherp te stellen.. Niets hielp, want het bleef allemaal vaag en zo 'niet hier'. Ik deed er alles aan om dat te laten stoppen, want dit was hell.
Na veel lezen over deze ervaring (wederom zelfonderzoek wees me erop da dat het was) kwam ik tot inkeer dat je zoiets oploopt als je langdurig onder spanning hebt gestaan.. En angsten zijn ook een big trigger.
Om die verdomde angsten er onder te krijgen slikte ik kalmerimgstabletten, terwijl ik er (al nderzoekende) achter kwam da dat juist een stimulans bleek te zijn voor dissociatie! Ik wist niet boe snel ik af moest bouwen.. Maar van die bende (!!!!!) krijg je natuurlijk weer angsten, waardoor ik aan de Antidepressivum moest. Ik leefde echt niet meer in het hier en nu en het voelde alsof ik m'n reis naar boven aan het maken was, terwijl ik voelde dat ik op aarde was.. Dit was echt doodsangst!!
Ik, met m'n handen in 't haar, besloot maar toe te happen.. Al balende omdat ik net een half jaar van deze rot pillen af was. Maar ik kon echt niet anders. Gelukkig bleef de dosering vrij laag (efexor 37.5 mg), en besloot ik: 'als ik weer terug op aarde ben bouw ik weer snel af..'
Uiteindelijk is die dissociatie volledig weggegaan en kon ik niet anders dan huilen van geluk. Wat niet maakt dt ik er nooit meer bang voor ben.. Want het was toch wel een bijzonder nare ervaring.
Nu, weer maanden verder, ben ik me bewust van m'n bijnieruitputting, waar ik in the end ook zelf achter ben gekomen.
Ik heb een waanzinnige therapeute (ook zij juichde absoluut niet toe dat ik weer aan de AD ging), en zij drukte mij ook met m'n neus op de feiten dat ik een burn-out had, en dat daar al die fysieke klachten bij hoorde. Ik wilde overigens dat ik snapte waarom.. En startte mijn zoektocht, en kwam zo uit bij bijnieruitputting. Dit kende therapeute niet...
Al met al, ik dwaal af, ben ik nu alweer even bezig met het afbouwen van AD. Gelukkig maar even geslikt, en blij als ik er weer vanafben. Wat doe ik m'n lichaam aan..
En toch, merk k wel dat ik soms weerwat aan het dissocieren ben. Of dit me he afbouwen te maken heeft weet ik niet, want voor het afbouwen was het evengoed nig af en toe even aanwezig.
Inmiddels kan ik mezelf goed aansturen om in het hier en nu te blijven, maar het blijft een eng ding..
Hoe moeier ik ben, hoe meer het op de loer ligt. Ook nu ben ik weer erg afwezig in mijn hoofd, en vraag ik me af: wat voor verband ligt er nou tussn die bjnieruitputting, en het gaan dissocieren?
Zijn er mensen die dit herkennen?
Toen ik in januari instortte (ik had net mijn project afgerond voor de academie, waar ik maanden lang heel hard voor gewerkt had op nul energie en een hele slecht fysieke gesteldheid) en een hevige bijholteontsteking voor m'n kiezen kreeg, ervoer ik voor het eerst dat ik niet meer in de realiteit was. Ik legde zelf nergens linkjes: 'ik was ziek geworden omdat ik eindelijk tot rust kon komen, en dat zal snel weer over gaan.'
Niets leek minder waar. Ik kreeg een zware antibiotica (hoe gek was ik!!!!!) waar ik allergisch op reageerde, wat angst opwekte. Ik wist niet wat me overkwam, en merkte dat ik van mezelf af begon te staan. En ook dit maakte angst aan... Vicieuze cirkel.
Weken lang heb ik geleefd in de onwerkelijkheid, alsof ik achter glas leefde en alles om mij heen niet tastbaar was. Alsof ik in een film leefde, en zelfs m'n vertrouwde omgeving voelde niet meer vertrouwd/bijna onherkenbaar.
Ik tastte alles af door te ruiken, te proeven, en heel drastisch met m'n ogen scherp te stellen.. Niets hielp, want het bleef allemaal vaag en zo 'niet hier'. Ik deed er alles aan om dat te laten stoppen, want dit was hell.
Na veel lezen over deze ervaring (wederom zelfonderzoek wees me erop da dat het was) kwam ik tot inkeer dat je zoiets oploopt als je langdurig onder spanning hebt gestaan.. En angsten zijn ook een big trigger.
Om die verdomde angsten er onder te krijgen slikte ik kalmerimgstabletten, terwijl ik er (al nderzoekende) achter kwam da dat juist een stimulans bleek te zijn voor dissociatie! Ik wist niet boe snel ik af moest bouwen.. Maar van die bende (!!!!!) krijg je natuurlijk weer angsten, waardoor ik aan de Antidepressivum moest. Ik leefde echt niet meer in het hier en nu en het voelde alsof ik m'n reis naar boven aan het maken was, terwijl ik voelde dat ik op aarde was.. Dit was echt doodsangst!!
Ik, met m'n handen in 't haar, besloot maar toe te happen.. Al balende omdat ik net een half jaar van deze rot pillen af was. Maar ik kon echt niet anders. Gelukkig bleef de dosering vrij laag (efexor 37.5 mg), en besloot ik: 'als ik weer terug op aarde ben bouw ik weer snel af..'
Uiteindelijk is die dissociatie volledig weggegaan en kon ik niet anders dan huilen van geluk. Wat niet maakt dt ik er nooit meer bang voor ben.. Want het was toch wel een bijzonder nare ervaring.
Nu, weer maanden verder, ben ik me bewust van m'n bijnieruitputting, waar ik in the end ook zelf achter ben gekomen.
Ik heb een waanzinnige therapeute (ook zij juichde absoluut niet toe dat ik weer aan de AD ging), en zij drukte mij ook met m'n neus op de feiten dat ik een burn-out had, en dat daar al die fysieke klachten bij hoorde. Ik wilde overigens dat ik snapte waarom.. En startte mijn zoektocht, en kwam zo uit bij bijnieruitputting. Dit kende therapeute niet...
Al met al, ik dwaal af, ben ik nu alweer even bezig met het afbouwen van AD. Gelukkig maar even geslikt, en blij als ik er weer vanafben. Wat doe ik m'n lichaam aan..
En toch, merk k wel dat ik soms weerwat aan het dissocieren ben. Of dit me he afbouwen te maken heeft weet ik niet, want voor het afbouwen was het evengoed nig af en toe even aanwezig.
Inmiddels kan ik mezelf goed aansturen om in het hier en nu te blijven, maar het blijft een eng ding..
Hoe moeier ik ben, hoe meer het op de loer ligt. Ook nu ben ik weer erg afwezig in mijn hoofd, en vraag ik me af: wat voor verband ligt er nou tussn die bjnieruitputting, en het gaan dissocieren?
Zijn er mensen die dit herkennen?
