Het kan soms beangstigend zijn er te lang bij stil te staan, maar de wereld is de laatste tien jaar ontzettend veranderd. Wanneer we zien hoe we momenteel de speelbal zijn van een globaal experiment, we de valse discussies horen die ons moeten afleiden, en we jammer genoeg ook merken hoe vele van onze geliefden hier blind in meegaan, dan moeten we constateren dat de touwtjestrekkers van de wereld recentelijk een versnelling hoger hebben geschakeld.
Het is normaal dat er dan mensen samenkomen om deze onrechtvaardigheden te bespreken, en denken over wie hier al dan niet verantwoordelijk voor is. Dat heeft z’n recht, en is deel van de zoektocht naar een gezond alternatief. Een moeilijkere vraag, en misschien minder voor de hand liggend, vraagt echter niet naar de oorzaken van deze onrechtvaardigheid maar naar de oorzaken van onze aanvaarding. Een experiment heeft z’n wetenschappers, maar ook z’n subjecten, en in tegenstelling tot ratten kunnen wij het opbrengen ons af te vragen waarom we ooit in godsnaam onze kooi zomaar hebben binnengewandeld.
In 1576 schreef Étienne de la Boétie het korte maar krachtige "Discours de la servitude volontaire", waarin hij zich vol verbazing één iets afvraagt. Waarom?! Waarom laten we toe wat we toelaten? De illusie van macht is immers dat ze enkel bestaat zolang ze wordt aanvaard. Wanneer we ze verwerpen, heeft ze geen poot meer om op te staan. Het is aan ons de moed te vergaren om ons af te vragen hoe we de mentaliteit veranderen die onze eigen nek doet buigen.
Investeerders zijn zeer goed in die taak, al beseft men dat niet altijd. Een investeerder is zich bewust van hoe onzeker alles is, maar poogt tegelijkertijd die onzekerheid te bevechten in de mate van het mogelijke, om zijn soevereiniteit te herwinnen. Een belangrijke reden voor het aanhouden van goud, bijvoorbeeld, is de psychologische reden: weten dat iets jou toekomt, los van de lucht en de zandkastelen van zij die jouw leven willen bepalen, brengt vrijheid.
Er valt nog veel vrijheid te herwinnen, ook op minder financieel-gerichte fronten. We leven in lelijke tijden, letterlijk. Wijlen Roger Scruton sprak van het "esthetisch terrorisme" waar we dagelijks slachtoffer van zijn. Wie rondloopt in lelijkheid, wordt een lelijk mens. We moeten dan ook investeren in schoonheid. In creaties die ons waarde bieden en ons waardig doen leven. In wat de liefde voor creativiteit en ondernemerschap terug doet opborrelen.
Daarom is een gemeenschap als de onze van onschatbare waarde. Het is zorgen dat we hetgeen dat ons bij recht toekomt kunnen vrijwaren van de parasitaire staat, maar het is ook samen filmprojecten steunen, samen heldhaftige paters helpen die hoop willen bieden aan de wereld, en samen drinken en moppen tappen na een dag filosoferen. Dat zijn de tekenen van verzet die men nooit in de kiem zal kunnen smoren.
Ferre Clabau
MACRO Trends
