Thanks Henk! Compliment. Mooi logo! Gaaf hoe Linkedin ons wegen liet kruizen!!!
Ik volg het forum al langer. En thanks to Henk, en mezelf, is nu alles aan elkaar gelinkt
! Ik heb niet vaak gereageerd op het forum. Omdat ik in al deze jaren bemerkte dat mensen elkaar hier soms bevechten. De les willen lezen. Aanvallen of noem maar op. Ik merk dat er mensen zijn die zich in teksten verdedigen of extra uitleg geven omdat ze denken dat het niet duidelijk genoeg is. Dat is, naar mijn idee, de ander niet voor vol aanzien. Ondersteunen. Of begeleiden.
Ik heb veel gehad aan het forum. Haalde datgene eruit wat voor mij nuttig was. En liet datgene aan me voorbij gaan als ik er weinig/ niets mee had. Maar waarom schrijf ik dit nu: voor mij is hier, sinds het begin, een soms destructieve energie voelbaar. Een ander niet voor vol aanzien. Omver halen. En onzekerheid is door diverse personen beschreven. Voor mij gaat het erom elkaar te stimuleren. Elkaar te laten groeien. En te laten zijn voor diegene we zijn/ willen zijn...
De wereld zoals die is, is gecreeerd en niets is voor niets. De man, zoals hij is. Niet meer de krijger. En eerder het watje. De vrouw die door middel van feminisering ineens het gevoel heeft naast de man te staan of er boven. De rollen zijn volledig zoek. En dat zie ik mijn gehele leven al, niet enkel de laatste jaren. We zijn de weg (elcamino) kwijt. En de krachten die daarvoor hebben gezorgd, zijn misschien voor vrijwel een ieder nog onduidelijk. Want de namen van de allersluwste mensen... zijn die al voorbij gekomen? Het brein achter het brein? Datgene alles aanstuurt?
In ieder geval speelt dit dus al 100en/ 1000en jaren (geen idee en tijdreizen: ik weet nog niet hoe dat moet).
Toen ik jong was keek ik al naar de gekte om me heen. Met name keek ik naar de lichaamstaal en houding, Want, een lichaam liegt nooit. En daar kwam ik achter. Iets dat altijd mijn interesse had en waar ik artikelen over heb mogen schrijven. En toen Bombards Bodylanguage via deze site voorbij kwam, genoot ik met volle teugen. Ook iemand, die op gevoel, zegt wat ze ziet en haar betekenis eraan geeft, met zoveel humor. Wat zij doet bevat voor mij meer waarheid dan welke teksten en meetinstrumenten ik over lichaamstaal gelezen heb (en in dit onderwerp heb ik me behoorlijk vastgebeten om te kaderen wat ik zag en uit te leggen aan anderen wat ik zag en voelde).
Ik zie stress in het lichaam. Kan pijnen aanwijzen en ze ('helaas') overnemen. (maar niets is voor niets). En ik was altijd op zoek naar datgene ik zag en voelde te kaderen. Non-verbale communicatie... Ik was altijd op zoek naar die speelse, lachende gezichten. Een goed voorbeeld doet volgen! En die lachende gezichten, kwam ik maar heel sporadisch tegen terwijl vrijwel iedereen zegt dat het goed gaat en ze gelukkig zijn.... Mmmm. Ik zag vrij weinig dat kind (dat alles al in zich heeft) in een volwassen lichaam. Als ik dat kindse, ondeugende, speelse zag in iemand was het vaak bij mensen die veel ouder waren dat ze terug keken op hun leven en los konden laten. En dat loslaten, heeft alles in zich.
Dat heb ik gedurende mijn reis vaak genoeg niet gedaan. En dan kon ik mezelf wel voor de kop slaan. Dan wilde ik iets te snel. Zonder geduld. Of ik kon al datgene ik kreeg niet weer weggeven omdat iets betekenis had waardoor ik met grote backpack liep die veeeel te zwaar was.
Loslaten is een sleutelwoord geworden gedurende de reis, want pas wanneer je loslaat komen er dingen naar je toe. De laatste 12-14 dagen van de reis betekenden voor mij: alles dat ik had loslaten. Ik verloor mijn backpack met alle spullen erin en blootsvoets en met minimale kleding begon ik te lopen (eveneens weer een geheel apart verhaal dat zijn weg nog wel gaat vinden). De eerste persoon die ik zag heb ik om kleren gevraagd, die ik kreeg, Vervolgens kreeg ik schoenen, koffie en ik vond alle dagen kleding gewoon zomaar voor het oprapen. Alsof alles wat ik nodig had op me lag te wachten (en anders: vroeg ik erom). Door de Cojona werd ik niet meer uitgenodigd in huizen. Dus ik sliep op de straat (een wens die ik eveneens altijd had). En ik had dus geen beschutting meer van een slaapzak. Bivy of wat dan ook. Ik sliep vrijwel elke nacht onder een grote boom en als ik te koud/ nat was, liep ik verder tot er iemand was die ik aansprak voor nieuwe kleren. Geld. Of koffie. Die dagen niets en volledige afhankelijkheid hadden zo iets moois!! Dit was wat ik de hele reis al zei dat ik deed maar puntje bij paaltje niet deed: loslaten....
Ik werd bedankt door Dorothe voor mijn verhaal en dat vond ik lief. Als ik inderdaad die motivator ben, geef je me het grootste compliment dat je me kan geven. Vanuit mijn hart, hoop ik dat mensen datgene doen dat hun hart vertelt ze te doen. Ik zie mezelf niet als voorbeeld. Want ik heb een andere weg bewandeld dan wat bijvoorbeeld jouw droom is.... En zo zijn we op zoek naar voorbeelden, leiders, iemand die de weg wijst. Maar die weg, ligt als schat, in een ieder van ons die we zelf uit moeten vinden.
We zijn hier met z'n allen. En hoe gek we ook zijn gemaakt. Om onszelf en elkaar op een forum nog gekker te maken, is volgens mij niet het doel van dit forum. Zich tegen elkaar keren als mensen die samen 'vechten' voor vrijheid heeft geen zin.
Make Each Other Great Again: MEGA
Ik volg het forum al langer. En thanks to Henk, en mezelf, is nu alles aan elkaar gelinkt
! Ik heb niet vaak gereageerd op het forum. Omdat ik in al deze jaren bemerkte dat mensen elkaar hier soms bevechten. De les willen lezen. Aanvallen of noem maar op. Ik merk dat er mensen zijn die zich in teksten verdedigen of extra uitleg geven omdat ze denken dat het niet duidelijk genoeg is. Dat is, naar mijn idee, de ander niet voor vol aanzien. Ondersteunen. Of begeleiden.Ik heb veel gehad aan het forum. Haalde datgene eruit wat voor mij nuttig was. En liet datgene aan me voorbij gaan als ik er weinig/ niets mee had. Maar waarom schrijf ik dit nu: voor mij is hier, sinds het begin, een soms destructieve energie voelbaar. Een ander niet voor vol aanzien. Omver halen. En onzekerheid is door diverse personen beschreven. Voor mij gaat het erom elkaar te stimuleren. Elkaar te laten groeien. En te laten zijn voor diegene we zijn/ willen zijn...
De wereld zoals die is, is gecreeerd en niets is voor niets. De man, zoals hij is. Niet meer de krijger. En eerder het watje. De vrouw die door middel van feminisering ineens het gevoel heeft naast de man te staan of er boven. De rollen zijn volledig zoek. En dat zie ik mijn gehele leven al, niet enkel de laatste jaren. We zijn de weg (elcamino) kwijt. En de krachten die daarvoor hebben gezorgd, zijn misschien voor vrijwel een ieder nog onduidelijk. Want de namen van de allersluwste mensen... zijn die al voorbij gekomen? Het brein achter het brein? Datgene alles aanstuurt?
In ieder geval speelt dit dus al 100en/ 1000en jaren (geen idee en tijdreizen: ik weet nog niet hoe dat moet).
Toen ik jong was keek ik al naar de gekte om me heen. Met name keek ik naar de lichaamstaal en houding, Want, een lichaam liegt nooit. En daar kwam ik achter. Iets dat altijd mijn interesse had en waar ik artikelen over heb mogen schrijven. En toen Bombards Bodylanguage via deze site voorbij kwam, genoot ik met volle teugen. Ook iemand, die op gevoel, zegt wat ze ziet en haar betekenis eraan geeft, met zoveel humor. Wat zij doet bevat voor mij meer waarheid dan welke teksten en meetinstrumenten ik over lichaamstaal gelezen heb (en in dit onderwerp heb ik me behoorlijk vastgebeten om te kaderen wat ik zag en uit te leggen aan anderen wat ik zag en voelde).
Ik zie stress in het lichaam. Kan pijnen aanwijzen en ze ('helaas') overnemen. (maar niets is voor niets). En ik was altijd op zoek naar datgene ik zag en voelde te kaderen. Non-verbale communicatie... Ik was altijd op zoek naar die speelse, lachende gezichten. Een goed voorbeeld doet volgen! En die lachende gezichten, kwam ik maar heel sporadisch tegen terwijl vrijwel iedereen zegt dat het goed gaat en ze gelukkig zijn.... Mmmm. Ik zag vrij weinig dat kind (dat alles al in zich heeft) in een volwassen lichaam. Als ik dat kindse, ondeugende, speelse zag in iemand was het vaak bij mensen die veel ouder waren dat ze terug keken op hun leven en los konden laten. En dat loslaten, heeft alles in zich.
Dat heb ik gedurende mijn reis vaak genoeg niet gedaan. En dan kon ik mezelf wel voor de kop slaan. Dan wilde ik iets te snel. Zonder geduld. Of ik kon al datgene ik kreeg niet weer weggeven omdat iets betekenis had waardoor ik met grote backpack liep die veeeel te zwaar was.
Loslaten is een sleutelwoord geworden gedurende de reis, want pas wanneer je loslaat komen er dingen naar je toe. De laatste 12-14 dagen van de reis betekenden voor mij: alles dat ik had loslaten. Ik verloor mijn backpack met alle spullen erin en blootsvoets en met minimale kleding begon ik te lopen (eveneens weer een geheel apart verhaal dat zijn weg nog wel gaat vinden). De eerste persoon die ik zag heb ik om kleren gevraagd, die ik kreeg, Vervolgens kreeg ik schoenen, koffie en ik vond alle dagen kleding gewoon zomaar voor het oprapen. Alsof alles wat ik nodig had op me lag te wachten (en anders: vroeg ik erom). Door de Cojona werd ik niet meer uitgenodigd in huizen. Dus ik sliep op de straat (een wens die ik eveneens altijd had). En ik had dus geen beschutting meer van een slaapzak. Bivy of wat dan ook. Ik sliep vrijwel elke nacht onder een grote boom en als ik te koud/ nat was, liep ik verder tot er iemand was die ik aansprak voor nieuwe kleren. Geld. Of koffie. Die dagen niets en volledige afhankelijkheid hadden zo iets moois!! Dit was wat ik de hele reis al zei dat ik deed maar puntje bij paaltje niet deed: loslaten....
Ik werd bedankt door Dorothe voor mijn verhaal en dat vond ik lief. Als ik inderdaad die motivator ben, geef je me het grootste compliment dat je me kan geven. Vanuit mijn hart, hoop ik dat mensen datgene doen dat hun hart vertelt ze te doen. Ik zie mezelf niet als voorbeeld. Want ik heb een andere weg bewandeld dan wat bijvoorbeeld jouw droom is.... En zo zijn we op zoek naar voorbeelden, leiders, iemand die de weg wijst. Maar die weg, ligt als schat, in een ieder van ons die we zelf uit moeten vinden.
We zijn hier met z'n allen. En hoe gek we ook zijn gemaakt. Om onszelf en elkaar op een forum nog gekker te maken, is volgens mij niet het doel van dit forum. Zich tegen elkaar keren als mensen die samen 'vechten' voor vrijheid heeft geen zin.
Make Each Other Great Again: MEGA
