Iklustvet

[Iklustvet]

Als je op het consultatiebureau bent, of op de gemiddelde school dan is straffen en belonen en wat iedereen doet wel de middenweg vinden zonder je uit te spreken. Als je daar anders in staat en je daarover uitspreekt merk je meteen dat dat geen ´zo neutraal mogelijke middenweg´ is waarbij je niemand voor het hoofd stoot.

Je begint steeds weer over Kohn maar hij is echt niet de enige die er zo over denkt. Ik noemde liedloff al, zij beschreef hoe het leven bij een indianenstam er aan toe ging. Die stonden geen goed zo te blaten en deelden ook geen straffen uit. Het is echt iets van onze westerse wereld waarin we geen geduld en vertrouwen hebben in onze kinderen en waarin we denken dat ze zonder ons oh zo belangrijke oordeel op zullen groeien tot een stelletje wilden.

Kinderen horen niet de hele dag beoordeeld te worden, ze weten heel goed waar ze mee bezig zijn, ze horen mee te gaan in de flow, als ze nog niet kunnen lopen in de draagdoek, zoals een aap op de rug van de ouders (passief maar toekijken op logische dingen ipv zichzelf in hun eentje bezig te moeten houden met allerlei geforceerd speelgoed), niet te veel leiding krijgen die ze niet aan kunnen en niet de hele dag in het middelpunt van de belangstelling zodat ze denken dat de hele wereld om hen draait, en vooral zo veel mogelijk zichzelf laten zijn.

Is dat politiek correct? geen idee, dat is het laatste waar ik mee bezig ben. En eerlijk gezegd ben ik nog nooit in mijn leven politiek correct genoemd, dit is een primeur ;-) Je zegt dat ik mij nergens over uit wil spreken. Maar waarom zou ik mij willen uitspreken over het gedrag van mijn kind? Mijn kinderen doen niks waar ik straf voor wil geven of waar ik voor zou willen belonen. Ze zijn gewoon. Zoals alle kinderen. Denk je dat ze mijn goed- of afkeuring nodig hebben? Dat ze zonder straf en beloning levenslessen te kort gaan komen? Of niet het gewenste gedrag gaan vertonen? moet ik ze met mijn oordeel een bepaalde kant in sturen?

Ik ben van mening dat ze beter af zijn zonder, onverstoorbaar leren ze voort, terwijl ik me er zo min mogelijk mee bemoei. Voor mij is er geen goed of slecht als het om het gedrag van kinderen gaat.

Over south park, ik zei dat ik niet graag tekenfilms kijk, ik kan ook niet tegen die south park stemmetjes. Ik heb er verder niks slechts over gezegd want om die reden heb ik er nooit naar gekeken.

 

[Guest]

@ ik lust vet

Ik kan me er wel vinden in wat je zegt,

Maar hoe ik dit nu nog op m'n kinderen zou moeten toepassen?

Met de leeftijden van mijn oudste kinderen,7 en 10 jaar vooral.Als ze zoals bij jou 1 jaar en 4 jaar zijn is het nog wel te doen.

En dat het er bij de indianen zou makkelijk aan toe ging dat opvoeden komt ook omdat ze daar niet zoveel beinvloed werden als nu in de westerse wereld,met computers,tv en school,en uitgaan etc.

Zou het wel zo als jou willen doen,dat zou met de jongste 2 nog wel gaan,maar m'n 2 oudste moeten echt regelmatig' straf' krijgen hoor,en dan zoals Mike zegt niet met geweld natuurlijk.Maar gewoon ff iets afpakken oid als ze niet luisteren na 3 keer waarschuwen bijvoorbeeld.

Groet Danielle

Ps mijn kinderen hebben ook allemaal lang bij mij in bed gelegen.Liet ze ook altijd inslapen aan de borst.Mijn jongste is 16 maanden en slaapt ook nog in m'n bed.Mn dochter van 4 slaapt ook in mijn kamer,maar wel in haar eigen bedje anders lig ik niet lekker.De oudste 2 slapen in hun eigen kamer,maar we blijven wel bij ze tot ze slapen.

dat is wel een beetje een nadeel vind ik,ze willen niet meer inslapen zonder iemand erbij.Dat komt vast wel weer goed als ze wat ouder zijn.Maar zoals zoveel ouders doen.Van verhaaltje,knuffel en een zoen en welterusten en dat ze dan naar beneden gaan,dan heb ik nooit kunnen doen zo.Gelukkig slapen ze snel in.

 

[Webmaster]

Indianen aten ook veel beter, waardoor kinderen van nature rustiger waren. Daarmee voorkom je heel veel wangedrag. Dit citaat van Weston Price spreekt boekdelen:

Quote:
Tijdens onze diverse contacten met hen hoorden we nooit Eskimokinderen huilen, behalve als ze honger hadden of bang waren geworden door de aanwezigheid van vreemden.


Gaat weliswaar over eskimo's, maar bij andere natuurvolkeren was het niet anders. Telkens als je moderne baby's ziet of hoort huilen speelt er zich een klein drama af, nl. een instabiele bloedsuikerspiegel. Dat hadden de kinderen van natuurvolkeren niet. Heel veel gedragsproblematiek is hierop terug te voeren. Price schreef hierover:

Quote:
Massagedrag is het gevolg van natuurlijke krachten, waarvan de uitingsvorm niet te veranderen is door middel van voorlichting. Deze vereist correctie bij de bron.


Volgens hem is die bron de voeding. Wat hij met zoveel woorden zegt is dat je zoveel Postbus 51- of Sire-spotjes kunt uitzenden als je wilt, maar de werkelijke oorzaak en oplossing van massagedrag ligt bij de voeding. Daar valt dus van jongs af aan heel veel winst te behalen!

Dat niet elk natuurvolk de gulden middenweg bewandelde tussen straffen en belonen blijkt echter wel uit dit citaat van Price over de aboriginals in Australie:

Quote:
Geen enkel lid van hun gemeenschap mag bij de stam blijven als hij de idealen van de groep had getart. Verdorvenheid betekent een onmiddellijke dood.


Dat klinkt nogal drastisch, maar je moet beseffen dat de aboriginals probeerden te overleven in een van de meest harde, dorre ecosystemen ter wereld. Absolute vereiste is 100% samenwerking van iedereen, waarbij iedereeen zich inzet voor de belangen van het geheel (de stam, de groep). Zelfs maar 1 asociaal individu kon de gehele groep ernstig in gevaar brengen en dus werd wangedrag niet geduld, op straffe van de dood. Bedenk verder nog dat de oorspronkelijke cultuur van de aboriginals geen individualisering kende zoals deze in vergevorderde vorm aanwezig is in onze westerse cultuur. Daarnaast keek men heel anders aan tegen leven en dood en zag het meer als twee vormen die voortdurend in elkaar overgaan.

Mike

 

[Iklustvet]

Boeiend! Natuurlijk, als er levensgevaar dreigt vervallen allen wetten.

Ik denk ook zeker dat voeding heel belangrijk is. Mede daarom is straffen (en belonen) zo oneerlijk. Kun jij je in de hand houden als je moegetergd bent door stress of een onstabiele suikerspiegel? Ik niet, de impulscontrole van een kind is nog veel minder en die krijgt daar dan nog het oordeel van een ouder bovenop, de mens die hem zou moeten steunen en er onvoorwaardelijk voor hem zou moeten zijn. Jammer genoeg is die ouder ook vaak labiel en moegetergd, dus dat werkt elkaar lekker in de hand.

Vergeet niet dat een baby biologisch gemaakt is om de hele dag kleine beetjes borstvoeding te drinken en nooit van moeder weg te zijn. Er zijn niet zoveel babies die die allereerste behoefte vervuld zien. Een baby heeft stress vanaf het moment dat zijn moeder niet in de buurt is, of het nu dag of nacht is. Wat doen we, we leggen de baby ergens apart in een bedje en we geven flessen (waardeloze kunstvoeding) van 200 ml 5 keer per dag, of ie nu eerder honger heeft of niet daar trekken we ons niks van aan. Zo ongeveer alles wat er met kinderen gebeurt gaat compleet tegen elke natuurlijke behoefte in. Rust en regelmaat, een baby moet het maar uithuilen anders wordt hij een verwend nest (letterlijk gelezen in het boekje van belgisch consultatiebureau) En babies moeten te veel eten zodat de ouders niet te vaak een fles moeten maken. Die kinderen raken hun natuurlijke rem kwijt doordat de porties te groot zijn etc etc. en die kinderen groeien op het met het gevoel dat ze geen grip hebben op hun leven. Als een baby huilt en zijn ouders vinden dat hij niet gepakt moet worden omdat hij dan verwend raakt, en ze vinden dat hij pas mag eten als zij het tijd vinden, wat voor een gevoel krijgt een mens dan? Kun je dan op volwassen leeftijd verwachten dat zulke mensen het heft in eigen handen nemen en nog weten wat goed voor ze is alsze eigenlijk geleerd hebben dat er naar hun behoeften toch niet geluisterd wordt? Ik geloof dus zeker dat de bron voeding is, maar het is niet alleen op dat pad dat we de weg flink kwijt zijn.

Daniellemv4 wat vinden je oudste kinderen er zelf van? Ik blijf ook bij mijn kinderen tot ze slapen maar die van 3,5 is inmiddels wel zo ver dat ik kan zeggen ik ga even beneden een kopje thee zetten, of even onder de douche en dan slaapt hij als ik terug kom.

Als het voor jou niet langer acceptabel is om bij ze te blijven tot ze slapen zou ik ze dat zeggen en dan moeten ze maar een oplossing voorstellen. Daar zijn ze oud genoeg voor lijkt me zo. Misschien willen ze liever met zijn twee op één kamer of kun je beloven na een verhaaltje elke 5 min even te gaan kijken of .... Het leven moet voor iedereen leuk zijn, niet alleen voor de kinderen

Wat betreft straffen, als ze wat ouder zijn wordt dat steeds moeilijker, ik ken kinderen genoeg die gewoon lak hebben aan de straf die hun ouders ze geven, nu kun je nog iets afpakken maar ik kan me zo voorstellen dat als ze ouder worden dat niet veel indruk meer maakt. Of ze worden stiekem en zorgen dat je niet ziet waar ze mee bezig zijn. Als je een probleem hebt kun je er met ze over praten? Wat zijn dingen waar je straf voor geeft? Kunnen jullie er iets anders op verzinnen? http://www.awareparenting.com/twintig.htm Weten ze waarom jij last hebt van hun gedrag? Het ideale is als kinderen leren rekening houden met hun omgeving, en niet alleen omdat zij zélf anders straf krijgen, maar gewoon omdat ze begrijpen waarom het fijn is rekening te houden met je medemens.

Ik kreeg zelf vroeger niet vaak straf, maar die keren dat ik het kreeg weet ik nog heel goed. En ik denk daar niet aan terug als waardevolle momenten die ik nodig had, maar ik voel nog altijd een grote onrechtvaardigheid. Ik leef nog en een leven kan niet altijd perfect en harmonieus zijn, ik schiet ook wel eens uit mijn slof maar ik zou het niet verdedigen als een goede opvoedtechniek. Het zijn momenten die ik de volgende keer wil voorkomen.

 

[Guest]

Quote:
Kinderen horen niet de hele dag beoordeeld te worden, ze weten heel goed waar ze mee bezig zijn, ze horen mee te gaan in de flow, als ze nog niet kunnen lopen in de draagdoek, zoals een aap op de rug van de ouders (passief maar toekijken op logische dingen ipv zichzelf in hun eentje bezig te moeten houden met allerlei geforceerd speelgoed), niet te veel leiding krijgen die ze niet aan kunnen en niet de hele dag in het middelpunt van de belangstelling zodat ze denken dat de hele wereld om hen draait, en vooral zo veel mogelijk zichzelf laten zijn.


dit stuk spreekt mij erg aan, met name de verantwoordelijkheid die wij kinderen opleggen om hen te laten bepalen wat zij willen,invullen van behoeftes die eigenlijk zo 'gelezen 'zouden kunnen worden.

Ik vind het erg knap dat jij het zo hebt gedaan, ik kan mij voorstellen dat menigeen in deze maatschappij dat niet kan omdat bv. de moeder werkende is.

Wanneer de kinderen gevoed worden op de wijze waarop dit nu gaat, op kdv's, scholen, peuterspeelzalen, bso enz enz. wordt het erg lastig volt te houden in de manier waarop jij als ouder tegen voeding aan kijkt en mee om gaat.

Ik kan mij voorstellen dat je dan een 'huismama' bent, want ik zou niet weten hoe ik het moet doen, het is nu al vechten tegen de bierkaai omdat je anders eet.

jouw kind valt buiten de groep en daar kan men niet mee om gaan of erg moeizaam als er al enig begrip is wanneer je probeert uit te leggen waarop je het anders ziet/doet.

al ik denk over wat kinderen binnen krijgen aan rommel en hun hersenpan zo vergalt, terwijl wij zoveel van ze eisen en verwachten kan dat niet goed gaan.

Dan is het niet meer dan logisch dat er zoveel adhd, addd, pddnos, autisme enz enz is.

Lastig gedrag is afwijkend en wordt meestal meteen afgekeurd, rotjong, terwijl je als kind er niet veel aan kunt doen.

Jouw ouders weten niet beter dan dat al die suiker oke is en een pilletje ritalin jouw helpt rustig te blijven zodat de hele wereld met jou om kan gaan,mama niet oververmoeid raakt of zich hoeft te schamen voor jouw gedrag.

Ik heb al eens een hele dag geprobeerd niet NIET te zeggen,maar das erg lastig.

vanuit het hart probeer ik te reageren en wanneer ik de rust heb en meewerkende voorwaarden gaat het goed, het gaat slechter wanneer ik moe wordt, teveel afspraken heb of stress.

Het is denk ik ook wel een stukje angst wanneer ik een kind alleen maar zou laten ervaren en zelf oplossen en ontdekken zonder te staffen en belonen.

Het spreekt mij wel erg aan, wie houdt er nu van straffen .........

ik ben wel erg benieuwd hoe jij erover denkt wanneer jouw kindje naar school gaat, hoe jij omgaat met maatschappelijke normen en waarden en de pedagogische visie die de school heeft.

Valt jouw kindje als snel buiten de boot in de groep (eten/visie opvoeden), afspreken met andere kinderen thuis (dito), speciale dagen op school en het omgaan met eten en drinken.

Ik vind het best lastig en moet vaak herhalen dat ik echt niet wil dat ze mijn dochter suiker geven, ik sta erbij terwijl ze eerst een kerstkransje aanbieden en daarna een suikerkransje! de juf wist ervan,maar had niemand geinformeerd.

ratel

 

[Iklustvet]

Ik werk ook hoor, mijn man en ik zijn allebei zelfstandige dus ik heb altijd wel meegewerkt maar dan van thuis uit. En ik ben ook maar een mens, het gaat hier ook niet altijd vanzelf en ik word ook wel eens zot als ze veel ruzie maken.

Mijn kinderen zijn wel nooit naar de opvang gegaan.

Mijn zoon gaat nu naar school, in BE gaan kinderen al met 2,5 naar school, veel te jong, hij is tot 3,5 thuis gebleven maar hij wilde zo graag met andere kinderen spelen (en die zijn er hier geen te vinden want die zitten overdag op school) dat we het geprobeerd hebben en hij vond en vindt het geweldig. Hij gaat naar een freinetschool (moet ik 20 snelwegminuten voor rijden!) en nu hij op de kleuterschool zit is dat nog erg vrijblijvend, ik hou hem ook regelmatig thuis als hij te moe wordt of als er dingen geplanned zijn die ik niet zie zitten. Maar het is een oefening in loslaten.

Ze weten er niks van gezond eten, er worden wel eens pannenkoeken gebakken of een ´gezonde´ taart, er wordt ook getrakteerd. Ik laat dat maar gewoon gebeuren, als het te erg wordt zeg ik er iets van maar ik ga mijn zoon niet verbieden mee te doen met de rest. Ik geef hem gezond goed eten mee naar school maar ik kan van die school geen suiker/tarwe/... vrije plaats maken. Ik denk dat ik niet meer kan doen als zorgen dat hij gezond eten lekker vindt en gaat begrijpen waarom het belangrijk is om gezond te eten. Ik ben bang om van al het andere spul een verboden vrucht te maken en dat wil ik echt niet. Ik denk niet dat je kinderen kan dwingen om een bepaalde levenstijl vol te houden dus ik hoop dat ik een beroep doe op zijn gezond verstand

En ik hoop dat ik het vol kan houden met die school, ik ben al een tijdje bezig met een sudbury school maar kan amper medestanders vinden hier in de buurt. En thuisonderwijs zie ik zelf niet zitten, (je kan in belgie heel gemakkelijk vrijstelling voor school aanvragen, heel anders als in nederland) je moet dan wel voltijds thuisblijven en het contact met andere kinderen is dan veel minder. Tot nog toe gaat het goed op die school. Mijn zoon was ook het enige kind in de hele klas die niet moord en brand geschreeuwd heeft bij het wegbrengen, ik ben er heel erg van geschrokken dat het blijkbaar normaal is om een compleet hysterisch kind op school achter te laten en dan als ouder gewoon te vertrekken. Ze moeten er doorheen hoor je dan. Ik ben er altijd bijgebleven tot mijn zoon het goed vond dat ik ging. Dat duurde nooit lang, een minuut of 5. Een keer had hij het moeilijk en wilde hij niet alleen daar blijven en toen heb ik hem terug mee naar huis genomen. Ik heb heel veel vragen gehad van andere ouders hoe ik dat deed, dat mijn zoon niet moest huilen bij het afscheid, ik denk dat hij wel wist dat het goed zat, dat ik hem nooit ergens achter zou laten als hij het zo moeilijk had.