Vanmiddag had ik een sollicitatiegesprek. In een leuke kledingzaak. Bijna helemaal mijn ding maar misschien een tikje te chique. Ze zochten een parttime verkoopster. Op een gegeven moment vroeg de eigenaresse aan me wat mij nou precies zo leuk leek aan het werken in een winkel. Ze zei dat het vooral lichamelijk heel erg zwaar is. 8 Uur per dag op je benen staan, de winkel schoonhouden, de voorraden aanvullen en ondertussen nog de klanten bedienen. Ze vertelde dat ze op drukke zaterdagen weleens pas om 4 uur een boterham kan eten! Het parttime werken betrof 3 hele dagen in de week van 9 tot 6. Ik schrok van die verhalen en dat zag ze natuurlijk. Toen heb ik verteld dat ik wat mankeer aan mijn darmen. Ik begon me ook af te vragen of ik zoiets wel vol kan houden op een dieet van sap en soep en smoothie. Ik ben ook al 53 en heb altijd een zittend beroep gehad. Begin januari zou ze me bellen maar ik denk niet dat ik het ga worden......
een sollicitatiegesprek
- Onderwerp starter Rapunzel
- Startdatum
Tja, Rapunzel... Wat je nu eet zou in principe niet zo veel moeten uitmaken voor het fysiek zware aspect. Dat is waarschijnlijk meer afhankelijk van jouw fysieke conditie. Als jij voldoende energie uit je soep, sap en smoothie kunt halen (wat volgens mij wel de bedoeling is), zou het moeten lukken. Vraag is wel of je dan geen energie inlevert op je herstelproces.
8 uur op je benen staan is even wennen, en misschien is het op 53-jarige leeftijd meer wennen dan voor mij (ik heb geen idee wat een lichaam op 53 jaar nog kan aanwennen, in ieder geval niet als het niet helemaal in orde is, hoewel ik fysiek ook niet echt sterk was toen ik daaraan moest wennen). Realiseer je hoe dan ook dat zulk soort vragen ook gesteld kunnen worden om je te testen. Waarschijnlijk dat nog eerder dan dat zo iemand je echt bewust wil maken van het niet-leuke aspect van zo'n baan. Ze wil waarschijnlijk gewoon weten dat ze een echt gemotiveerd iemand heeft.
Ik zou op zo'n vraag, waarbij ze direct zegt dat het niet leuk is, geloof ik ook direct vragen wat zíj er zo leuk aan vindt. Als ze dan toch de nadelen zo goed kan opsommen, moeten er wel echt hele grote voordelen aan kleven dat zij het nog steeds doet.
Daarnaast kun je je realiseren, dat als je het wordt, dat je dan een proeftijd hebt, he? Bevalt het niet, kun je zelf weg.
8 uur op je benen staan is even wennen, en misschien is het op 53-jarige leeftijd meer wennen dan voor mij (ik heb geen idee wat een lichaam op 53 jaar nog kan aanwennen, in ieder geval niet als het niet helemaal in orde is, hoewel ik fysiek ook niet echt sterk was toen ik daaraan moest wennen). Realiseer je hoe dan ook dat zulk soort vragen ook gesteld kunnen worden om je te testen. Waarschijnlijk dat nog eerder dan dat zo iemand je echt bewust wil maken van het niet-leuke aspect van zo'n baan. Ze wil waarschijnlijk gewoon weten dat ze een echt gemotiveerd iemand heeft.
Ik zou op zo'n vraag, waarbij ze direct zegt dat het niet leuk is, geloof ik ook direct vragen wat zíj er zo leuk aan vindt. Als ze dan toch de nadelen zo goed kan opsommen, moeten er wel echt hele grote voordelen aan kleven dat zij het nog steeds doet.
Daarnaast kun je je realiseren, dat als je het wordt, dat je dan een proeftijd hebt, he? Bevalt het niet, kun je zelf weg.
G
Guest
Guest
Op die manier ben ik ook mijn huidige baan ingegaan. Ik werk full time. Onregelmatige diensten. Fysiek is het soms ook echt (te) zwaar voor me. De andere kant is dat ik mijn werk ongelooflijk leuk vind en dat maakt dat ik dit kan.
Ik ben 48 jaar.
Wat ik bij Rapunzel denk te lezen tussen de regels door, is vooral angst om het aan te gaan. De focus ligt op het niet aan kunnen (wat ik wel kan begrijpen) in plaats van het als een uitdaging te zien.
Zodra je het als een uitdaging kunt gaan zien, raak je enthousiast en enthousiasme geeft energie, de angst raakt dan meer naar de achtergrond. Met die energie kun je toch best nog (kleine) bergen verzetten, ook als je fysiek niet zo sterk bent.
Toen ik aan mijn baan begon, dacht ik: wat is het ergste dat me kan overkomen? Tja, dat ik de baan weer kwijt raak. Nou dan zou ik weer zijn waar ik was. Zonder baan. En een ervaring rijker. Niets aan de hand dus
Ik ben 48 jaar.
Wat ik bij Rapunzel denk te lezen tussen de regels door, is vooral angst om het aan te gaan. De focus ligt op het niet aan kunnen (wat ik wel kan begrijpen) in plaats van het als een uitdaging te zien.
Zodra je het als een uitdaging kunt gaan zien, raak je enthousiast en enthousiasme geeft energie, de angst raakt dan meer naar de achtergrond. Met die energie kun je toch best nog (kleine) bergen verzetten, ook als je fysiek niet zo sterk bent.
Toen ik aan mijn baan begon, dacht ik: wat is het ergste dat me kan overkomen? Tja, dat ik de baan weer kwijt raak. Nou dan zou ik weer zijn waar ik was. Zonder baan. En een ervaring rijker. Niets aan de hand dus
@Pinklady: Ja... het was inderdaad een test om te kijken of ik fysiek wel in staat was/gemotiveerd genoeg was voor die baan. En daarmee raakte ze ongemerkt mijn grootste angst: te moeten werken op dit dieet. Ook heb ik nog een slechte knie en een zwakke rug en de winkel had een trapje. Ik denk ook niet dat ik genoeg energie haal uit die soep want als ik hem op heb dan heb ik eigenlijk nog steeds honger. Hoe vet ik hem ook maak. Bovendien sta ik nu pas om half 9 op en dan veel eerder dus zal ik dan meer eten nodig hebben.
@Boschje: je bedoelt dat leuk werk je juist energie geeft. Ik weet niet wat het is om leuk werk te hebben. Ik heb altijd maar 1 baan gehad, werk gedaan wat eigenlijk totaal niet bij me paste. Ik zal deze tips onthouden voor de volgende keer! Bedankt meisjes!
@Boschje: je bedoelt dat leuk werk je juist energie geeft. Ik weet niet wat het is om leuk werk te hebben. Ik heb altijd maar 1 baan gehad, werk gedaan wat eigenlijk totaal niet bij me paste. Ik zal deze tips onthouden voor de volgende keer! Bedankt meisjes!
G
Guest
Guest
@Rapunzel ik kan me je gemoed goed voorstellen hoor, omdat ik het herken bij mezelf.
Je moet ook geen baan nemen die je uit gaat putten, dat kan nooit de bedoeling zijn.
Je moet ook geen baan nemen die je uit gaat putten, dat kan nooit de bedoeling zijn.
Wat ik ook niet zie zitten is ... je hebt die 8 uren (of meer) hard gewerkt en op je benen gestaan en dan kom je thuis en moet je daar nog de hele avond gaan staan koken en dingen klaar maken voor de volgende dag. Je soep, je smoothie, je stoofpotje. Hoe doen anderen dat toch?
Quote:
Je moet ook geen baan nemen die je uit gaat putten, dat kan nooit de bedoeling zijn.
Mijn gedachte!
Quote:
je hebt die 8 uren (of meer) hard gewerkt en op je benen gestaan en dan kom je thuis en moet je daar nog de hele avond gaan staan koken en dingen klaar maken voor de volgende dag. Je soep, je smoothie, je stoofpotje. Hoe doen anderen dat toch?
Ik heb op het moment mijn bureaula op het werk volgestuft met ingeblikte sardienen.
Ik neem dan mee: een pannenkoek, boerenkoolchips of zuurkool, een budwigpapje met slagroom en kokosrasp en vitamine c-poeder eroverheen.
8 uur op een dag werken zou mijn nekslag zijn trouwens op het moment in mijn huidige werkomgeving met mijn huidige gezondheid.
Ik begin pas om 12 uur en dat 3 dagen pw.
Ik denk dat ik het ook nooit meer zou redden: 8 uur werk op een dag.
Misschien als ik eigen baas kon zijn en mijn eigen tijd indelen.
Ik was vandaag bij iemand die al jaren zijn eigen bedrijf/eigen ruimte runt/heeft.
Die heeft zoveel schik in zijn leven.
Bakkie hier, praatje daar, broodje daar, dan weer die dan weer die.
Je moet ook geen baan nemen die je uit gaat putten, dat kan nooit de bedoeling zijn.
Mijn gedachte!
Quote:
je hebt die 8 uren (of meer) hard gewerkt en op je benen gestaan en dan kom je thuis en moet je daar nog de hele avond gaan staan koken en dingen klaar maken voor de volgende dag. Je soep, je smoothie, je stoofpotje. Hoe doen anderen dat toch?
Ik heb op het moment mijn bureaula op het werk volgestuft met ingeblikte sardienen.
Ik neem dan mee: een pannenkoek, boerenkoolchips of zuurkool, een budwigpapje met slagroom en kokosrasp en vitamine c-poeder eroverheen.
8 uur op een dag werken zou mijn nekslag zijn trouwens op het moment in mijn huidige werkomgeving met mijn huidige gezondheid.
Ik begin pas om 12 uur en dat 3 dagen pw.
Ik denk dat ik het ook nooit meer zou redden: 8 uur werk op een dag.
Misschien als ik eigen baas kon zijn en mijn eigen tijd indelen.
Ik was vandaag bij iemand die al jaren zijn eigen bedrijf/eigen ruimte runt/heeft.
Die heeft zoveel schik in zijn leven.
Bakkie hier, praatje daar, broodje daar, dan weer die dan weer die.
Iets doen wat je leuk vindt kost veel minder energie dan het oplevert. Ik zou morgen weer aan het werk gaan als mijn benen weer functioneren hoor. maar ik heb mijn werk ook zo leuk gevonden. En ik maakte soms diensten van bijna 9 uur. Moest om 03.30 uur uit bed, maar was dan wel op tijd thuis als de jongens uit school kwamen. Ik vond het vroege opstaan ook niet zo'n erg probleem. Het is wel wonderlijk 's morgens vroeg, lekker rustig nog, en toch al verschillende mensen die net als ik vroeg moeten beginnen. Nog niet veel passagiers, en vaak dezelfde mensen, dus lekker herkenbaar.
Daarna een paar erg drukke uren in de spits, en nog wat rustiger uren...en dan alweer naar huis.
Als je het werk leuk vindt in zo'n winkel, je kunt mensen goed advies geven, dan vliegt de tijd. En wat die bazin schetst gebeurd echt niet iedere dag hoor, zou ze wel willen dus dat zij vaak de uitzonderingen, ik denk dat er op zo'n dag echt wel tijd is om even te zitten. Wat te eten/drinken. Ik denk zelfs dat zij verplicht zijn jou een fatsoenlijke pauze te gunnen op zo'n dag.
Voor haar is het anders, zij is de bazin, jij een werknemer.
Maar ik zou mij meer afvragen waarom je zo opziet al tegen dit werk, waarom je zoveel beren al op de weg ziet.
Daarna een paar erg drukke uren in de spits, en nog wat rustiger uren...en dan alweer naar huis.
Als je het werk leuk vindt in zo'n winkel, je kunt mensen goed advies geven, dan vliegt de tijd. En wat die bazin schetst gebeurd echt niet iedere dag hoor, zou ze wel willen
dus dat zij vaak de uitzonderingen, ik denk dat er op zo'n dag echt wel tijd is om even te zitten. Wat te eten/drinken. Ik denk zelfs dat zij verplicht zijn jou een fatsoenlijke pauze te gunnen op zo'n dag.Voor haar is het anders, zij is de bazin, jij een werknemer.
Maar ik zou mij meer afvragen waarom je zo opziet al tegen dit werk, waarom je zoveel beren al op de weg ziet.
Lievergezond,
Scheelt dan wel wat voor werk je doet in je eigen bedrijf.
Wij hebben al 24 jaar een eigen bedrijf en ik kan je zeggen dat dat ook hard werken is hoor en ook veel stress geeft.
Of wij hebben het altijd verkeerd gedaan. :mrgreen:
Grapje, wij hebben gaan altijd met veel plezier te werk.
Maar dat je nou met je armen over elkaar kunt gaan zitten als je een eigen bedrijf hebt omdat je dan je eigen tijd in kunt delen, dat kan ik niet zeggen.
Scheelt dan wel wat voor werk je doet in je eigen bedrijf.
Wij hebben al 24 jaar een eigen bedrijf en ik kan je zeggen dat dat ook hard werken is hoor en ook veel stress geeft.
Of wij hebben het altijd verkeerd gedaan. :mrgreen:
Grapje, wij hebben gaan altijd met veel plezier te werk.
Maar dat je nou met je armen over elkaar kunt gaan zitten als je een eigen bedrijf hebt omdat je dan je eigen tijd in kunt delen, dat kan ik niet zeggen.
Dat bedoelde ik ook eigenlijk te zeggen, zo'n bazin vindt het ws heel normaal om pas om 16.00 uur een boterham te eten als het druk is, maar voor jou zal ze toch moeten zorgen voor een vervanging zodat jij even kunt lunchen hoor.
Poekie, ja tuurlijk ziet het er voor mij te mooi uit dat op jezelf werken.
Die man over wie ik het heb, die beheert een heksenketel.
Het is altijd druk bij hem.
Vandaag trof ik hem toevallig op een rustig moment gelukkig tussen de bedrijven door.
De stress die hij heeft die is anders dan die ik heb.
Mijn werk zou er misschien voor jou of wie dan ook uitzien als een makkie.
Bij mijn werk is het vooral de sociale druk die de stress bepaalt, dat is een heel ander soort stress, maar het kan moordende stress zijn die ik niemand toewens.
Het gaat allemaal om de schone schijn.
Dat heb je natuurlijk voor een deel als zelfstandige ook, maar anders mag ik hopen.
Die man over wie ik het heb, die beheert een heksenketel.
Het is altijd druk bij hem.
Vandaag trof ik hem toevallig op een rustig moment gelukkig tussen de bedrijven door.
De stress die hij heeft die is anders dan die ik heb.
Mijn werk zou er misschien voor jou of wie dan ook uitzien als een makkie.
Bij mijn werk is het vooral de sociale druk die de stress bepaalt, dat is een heel ander soort stress, maar het kan moordende stress zijn die ik niemand toewens.
Het gaat allemaal om de schone schijn.
Dat heb je natuurlijk voor een deel als zelfstandige ook, maar anders mag ik hopen.
Gewoon wat eerder naar bed, geen enkel probleem hoor. De boeren stonden vroeger altijd op om deze tijd, zeker in de lente/zomer hoor. En ik vond dit veel prettiger werken dan de late diensten, want dan mis je hele avond, die vind ik altijd gezellig met het gezin.
Ik werkt 5 dagen achter elkaar en had dan weer 9 dagen vrij. Dus het viel echt wel mee. Verder werkte ik van donderdag t/m maandag, de zaterdag en zondag beginnen de bussen iets later, dus kon ik iets langer blijven liggen. Zaterdag meestal rond 05.00 uur en zondag rond 07.30 zelfs.
Ik vond dat ik het perfect voor elkaar had hoor, maar had ook het geluk geen kostwinnaar te zijn, dus parttime werken was voor mij prima.
Ik werkte ipv 20 uur per week 40 uur per 2 weken.
Ik vond het veel fijn er hele diensten te draaien ipv 5 dagen halve diensten. Dan krijg je vaak dezelfde lijnen, saai!
En ik weet zeker dat mijn ms absoluut niets te maken heeft gehad met mijn werk, maar alles met een zeer ernstige stress situatie ( hamer noemt dat geloof ik conflict situatie) ik weet gewoon precies wat er is gebeurd en wanneer de symptomen begonnen.
Sterker nog, ik heb gewoon nog 1.5 jaar gewerkt en pas toen de bedrijfsarts toevallig hoorde dat ik ms had ( ik hoefde mij nooit ziek te melden) en zij mij acuut van de bus haalde en vertelde dat ik nooit meer als beroepschauffeur mocht werken, ben ik pas echt achteruit gegaan..heel erg snel en kwam ik binnen half jaar in een rolstoel terecht.
Ik werkt 5 dagen achter elkaar en had dan weer 9 dagen vrij. Dus het viel echt wel mee. Verder werkte ik van donderdag t/m maandag, de zaterdag en zondag beginnen de bussen iets later, dus kon ik iets langer blijven liggen. Zaterdag meestal rond 05.00 uur en zondag rond 07.30 zelfs.
Ik vond dat ik het perfect voor elkaar had hoor, maar had ook het geluk geen kostwinnaar te zijn, dus parttime werken was voor mij prima.
Ik werkte ipv 20 uur per week 40 uur per 2 weken.
Ik vond het veel fijn er hele diensten te draaien ipv 5 dagen halve diensten. Dan krijg je vaak dezelfde lijnen, saai!
En ik weet zeker dat mijn ms absoluut niets te maken heeft gehad met mijn werk, maar alles met een zeer ernstige stress situatie ( hamer noemt dat geloof ik conflict situatie) ik weet gewoon precies wat er is gebeurd en wanneer de symptomen begonnen.
Sterker nog, ik heb gewoon nog 1.5 jaar gewerkt en pas toen de bedrijfsarts toevallig hoorde dat ik ms had ( ik hoefde mij nooit ziek te melden) en zij mij acuut van de bus haalde en vertelde dat ik nooit meer als beroepschauffeur mocht werken, ben ik pas echt achteruit gegaan..heel erg snel en kwam ik binnen half jaar in een rolstoel terecht.
Quote:
( ik hoefde mij nooit ziek te melden) en zij mij acuut van de bus haalde en vertelde dat ik nooit meer als beroepschauffeur mocht werken,
MS is toch niet besmettelijk, wat een hark dat mens.
Wij zorgden er altijd voor dat ons personeel kon eten. Zelf schoot onze tijd er wel eens bij in maar dat mocht de pret niet drukken.
En weet je, omdat wij veel voor ons personeel over hadden, hadden zij dat voor ons. De liefde kwam van twee kanten.
( ik hoefde mij nooit ziek te melden) en zij mij acuut van de bus haalde en vertelde dat ik nooit meer als beroepschauffeur mocht werken,
MS is toch niet besmettelijk, wat een hark dat mens.
Wij zorgden er altijd voor dat ons personeel kon eten. Zelf schoot onze tijd er wel eens bij in maar dat mocht de pret niet drukken.
En weet je, omdat wij veel voor ons personeel over hadden, hadden zij dat voor ons. De liefde kwam van twee kanten.
Quote:
pas toen de bedrijfsarts toevallig hoorde dat ik ms had ( ik hoefde mij nooit ziek te melden) en zij mij acuut van de bus haalde en vertelde dat ik nooit meer als beroepschauffeur mocht werken, ben ik pas echt achteruit gegaan..heel erg snel en kwam ik binnen half jaar in een rolstoel terecht.
Ik weet werkelijk niet wat ik daarvan moet denken (gelukkig maakt het in dit geval helemaal/nagenoeg niet uit wat ik ervan denk).
Aan de ene kant denk ik: mensen weten als het goed is het beste of zij willen/kunnen werken of niet.
In elk geval heeft mijn werkgever het tegenovergestelde gedaan bij mij: me tegen mijn gezondheid en het advies van mijn eigen arts (niet de bedrijfsarts) in dwingen te veel uren te blijven werken.
Maar ik geloof ook wel dat er in sommige gevallen zoiets bestaat als: mensen tegen zichzelf in bescherming nemen, maar dan liever wel in goed overleg zou ik zeggen.
Zo zie ik het ook bij een naaste: die is in mijn ogen erg ziek maar het werk is haar lust en haar leven ook al moet ze juist op haar werk veel meer insuline bijspuiten dan als ze thuis is.
En over dat je zieker werd toen je thuis kwam te zitten: ik denk nu aan de mogelijke parallel dat mensen juist een hartaanval krijgen als ze vakantie hebben van werk of na een stressperiode.
Dus dat hoeft dan nog niet noodzakelijk te betekenen dat toen je werk stopte dat je echt ziek werd puur van de rust, hoogstens dat je door de rust de kans kreeg om iets te doen met wat er al was.
Maar ik weet het niet, jij weet het beter, jij hebt het meegemaakt Dirtsa.
pas toen de bedrijfsarts toevallig hoorde dat ik ms had ( ik hoefde mij nooit ziek te melden) en zij mij acuut van de bus haalde en vertelde dat ik nooit meer als beroepschauffeur mocht werken, ben ik pas echt achteruit gegaan..heel erg snel en kwam ik binnen half jaar in een rolstoel terecht.
Ik weet werkelijk niet wat ik daarvan moet denken (gelukkig maakt het in dit geval helemaal/nagenoeg niet uit wat ik ervan denk).
Aan de ene kant denk ik: mensen weten als het goed is het beste of zij willen/kunnen werken of niet.
In elk geval heeft mijn werkgever het tegenovergestelde gedaan bij mij: me tegen mijn gezondheid en het advies van mijn eigen arts (niet de bedrijfsarts) in dwingen te veel uren te blijven werken.
Maar ik geloof ook wel dat er in sommige gevallen zoiets bestaat als: mensen tegen zichzelf in bescherming nemen, maar dan liever wel in goed overleg zou ik zeggen.
Zo zie ik het ook bij een naaste: die is in mijn ogen erg ziek maar het werk is haar lust en haar leven ook al moet ze juist op haar werk veel meer insuline bijspuiten dan als ze thuis is.
En over dat je zieker werd toen je thuis kwam te zitten: ik denk nu aan de mogelijke parallel dat mensen juist een hartaanval krijgen als ze vakantie hebben van werk of na een stressperiode.
Dus dat hoeft dan nog niet noodzakelijk te betekenen dat toen je werk stopte dat je echt ziek werd puur van de rust, hoogstens dat je door de rust de kans kreeg om iets te doen met wat er al was.
Maar ik weet het niet, jij weet het beter, jij hebt het meegemaakt Dirtsa.
Ach, ik sta, als ik moet werken, ook altijd om 04.00 uur op. Inderdaad: vroeg naar bed. Maak dan wel lange dagen (06.00 - 16.00 met uitloop indien nodig). Ik ben nooit ziek geweest, behalve toen ik echt te diep in mijn eetstoornis zat. Toen ik in het ziekenhuis belandde, ben ik er een halfjaar uit geweest en moest ik daarna weer opbouwen. Wist niet hoe ik dat zou moeten doen, wéér die lange dagen aanwennen (daarvoor werkte ik zelfs van 06.00 - 18.00 met uitloop). Ik begon met halve dagen (hoewel... 06.00 - 13.00) en dat viel dan eigenlijk ook weer 100% mee. Totdat ik echt volledig instortte, toen ging dat eigenlijk ook niet meer.
Toen de zaak werd overgenomen, wilde mijn nieuwe werkgever dat ik weer van 06.00 - 16.00 uur ging werken en dat heb ik toen ook gewoon gedaan. Kon het eigenlijk niet, maar toch gedaan. En na een paar weken wende het. Nu weet ik niet beter. Het enige wat ik weet, is dat bijnieruitputting voor mij geen verrassing is geweest
Overigens heeft een verzekeringsarts me wel verteld dat ik gewoon nog niet moest gaan werken en tot op de dag van vandaag ben ik uitkeringsgerechtigd. Vraag me niet waarom, ik maak er ook absoluut geen gebruik van.
Zelf sta ik, itt tot Rapunzel, dus niet zo snel stil bij angst om iets niet aan te kunnen en dat is absoluut geen goed voorbeeld. Dat doorgaan kan je ook je bijnierreserves kosten, zoals ik uit eigen ervaring weet.
En wat betreft die pauzes... Als het zo druk is dat je pas om 16.00 uur kunt gaan eten (ze moet je fatsoenlijke pauze bieden: na 4,5 uur werk heb je er hoe dan ook recht op, dacht ik), dan maakt ze vast ook voldoende omzet om nog een verkoopster aan te nemen of gaat ze zelf maar om 16.00 uur eten.
Maar ik ben het wel met Dirtsa eens: als je je werk leuk vindt, geeft het je energie.
Toen de zaak werd overgenomen, wilde mijn nieuwe werkgever dat ik weer van 06.00 - 16.00 uur ging werken en dat heb ik toen ook gewoon gedaan. Kon het eigenlijk niet, maar toch gedaan. En na een paar weken wende het. Nu weet ik niet beter. Het enige wat ik weet, is dat bijnieruitputting voor mij geen verrassing is geweest
Overigens heeft een verzekeringsarts me wel verteld dat ik gewoon nog niet moest gaan werken en tot op de dag van vandaag ben ik uitkeringsgerechtigd. Vraag me niet waarom, ik maak er ook absoluut geen gebruik van.
Zelf sta ik, itt tot Rapunzel, dus niet zo snel stil bij angst om iets niet aan te kunnen en dat is absoluut geen goed voorbeeld. Dat doorgaan kan je ook je bijnierreserves kosten, zoals ik uit eigen ervaring weet.
En wat betreft die pauzes... Als het zo druk is dat je pas om 16.00 uur kunt gaan eten (ze moet je fatsoenlijke pauze bieden: na 4,5 uur werk heb je er hoe dan ook recht op, dacht ik), dan maakt ze vast ook voldoende omzet om nog een verkoopster aan te nemen of gaat ze zelf maar om 16.00 uur eten.
Maar ik ben het wel met Dirtsa eens: als je je werk leuk vindt, geeft het je energie.
G
Guest
Guest
Ik ben ook snel moe, mijn energiebron is laag. Op tijd mijn rust nemen is niet mijn beste kant. Hier heb ik nog een hele weg in te gaan. Ik hou van mijn werk, ondanks dat het me soms te zwaar valt vanwege de hoeveelheid uren. Regelmatig heb ik een nachtdienst en die breken me echt op. Hier kan ik niet tegen. Ze zijn verplicht vanwege de 24 uurs zorg die men in een PPC biedt. Ik ben al bij de bedrijfsarts geweest, maar die legt het bij het afdelingshoofd neer. Dat is wel jammer. Ik weet dat ik op het werk van kwalitatief toegevoegde waarde ben. Echter die nachtdiensten, ook al zijn het er niet veel, breken me volledig op (af eigenlijk)
Ik had nog nooit van bijnieruitputting gehoord, totdat ik op dit forum kwam. En ja, ik herken mezelf duidelijk. Soms ben ik ook wel bang dat ik mijn baan niet kan volhouden. Ik wil echter niet vanuit deze angst leven. En probeer het daarom van dag tot dag te bekijken. Ik zorg in ieder geval dat ik voldoende slaap krijg. Soms ga ik moe naar mijn werk en als ik er ben gaat het wonderwel heel goed en dat komt denk ik omdat ik het werk zo leuk vind.
Ik had nog nooit van bijnieruitputting gehoord, totdat ik op dit forum kwam. En ja, ik herken mezelf duidelijk. Soms ben ik ook wel bang dat ik mijn baan niet kan volhouden. Ik wil echter niet vanuit deze angst leven. En probeer het daarom van dag tot dag te bekijken. Ik zorg in ieder geval dat ik voldoende slaap krijg. Soms ga ik moe naar mijn werk en als ik er ben gaat het wonderwel heel goed en dat komt denk ik omdat ik het werk zo leuk vind.
Ik had overigens best een aardige bedrijfsarts hoor, helaas zijn dit de regels van het cbr: met ms , ongeacht de klachten, zelfs al heb je helemaal geen klachten meer, mag je gewoonweg niet meer als beroepschauffeur werken.
Ook na een tia, zelfs een lichte, zonder gevolgschade, mag je 5 jaar minstens niet meer als chauffeur op de bus.
Het enige wat ik zou proberen, als ik weer kan lopen, is: ik heb de diagnose: vermoedelijk MS. Maar dat zou betekenen: een rechtzaak aanspannen en dan nog is het enorm afwachten.
Maar goed, momenteel zou ik niet eens meer kunnen rijden, daarvoor moet ik wel het gas en de rem kunnen bedienen.
Dus eerst stop ik mijnenergie is herstel en mijn gezin. En geniet hier steeds meer van.
Ook na een tia, zelfs een lichte, zonder gevolgschade, mag je 5 jaar minstens niet meer als chauffeur op de bus.
Het enige wat ik zou proberen, als ik weer kan lopen, is: ik heb de diagnose: vermoedelijk MS. Maar dat zou betekenen: een rechtzaak aanspannen en dan nog is het enorm afwachten.
Maar goed, momenteel zou ik niet eens meer kunnen rijden, daarvoor moet ik wel het gas en de rem kunnen bedienen.
Dus eerst stop ik mijnenergie is herstel en mijn gezin. En geniet hier steeds meer van.
G
Guest
Guest
Bijzonder mooi Dirtsa, dat je je zegeningen kunt tellen. Je winst winst uit het verlies.
Forum statistieken
