Heb het boek besteld bij Bruna, kon het niet laten
dat ik deze ook aan mijn bibliotheek toevoeg
De nieuwe media
- Onderwerp starter Medusa
- Startdatum
dat ik deze ook aan mijn bibliotheek toevoeg
Medusa
Well-known member
Medusa
Well-known member
Vanmiddag beluisterd, nou ja de helft dan want het eerste uur viel in in slaap. Heb ook niet de behoefte om dit alsnog te beluisteren. Dus vanaf ±1:00 uur beluisterd.
Jorn: gebrek aan kennis/ geen open mind/ in de aanval/ liet Ella vaak niet uitspreken.
Ella: probeerde geduldig haar verhaal te vertellen, vond het niet heel overtuigend maar ze deed haar best!
Ze heeft hem dus niet de oren gewassen maar Jorn krijgt er in de reacties onder de video flink van langs, en m.i terecht.
Deze Jorn, ik ken hem niet, hoort eigenlijk in zo een links praat/ouwehoer programma waar de 'tegenpartij' niet mag uitspreken. Vooral zijn mening geven/zichzelf belangrijker achten en slecht luisteren. Ella lijkt mij niet gewend om dit soort praat programma's te doen, maar ze deed haar best en ze heeft, kan ik goed begrijpen, ook niet overal antwoord op omdat, zo ze zelf zegt het totale verhaal gecompliceerd in elkaar steekt.
Zij deed het goed vinnik.
Medusa
Well-known member
Column: De WEF-globe rolt de ‘verkeerde’ kant uit
Max von Kreyfelt
Ooit was hij de profeet van de vooruitgang. De man met het accent van de toekomst, de blik van een cyborg en de handdruk van een bankier: Klaus Schwab.
Hij stond boven de staten, boven de markten, boven de moraal.
Zijn World Economic Forum was geen lobbyclub, het was een thought leader. Een collectieve breinpan voor de wereldelite, waar de toekomst werd gekneed als klei.
En iedereen was welkom. Mits genodigd. En rijk. En gehoorzaam.
En nu blijkt:
De toekomst kostte net iets meer dan begroot.
$1,1 miljoen aan ongeautoriseerde uitgaven, maar wie telt dat nou?
Een paar bontjassen hier, wat Tiffany-manchetknopen daar, een massage na het manifest.
“Do you feel that I am thinking of you?” mailde Schwab aan een vrouwelijke medewerker.
Welja, niets menselijks was Klaus vreemd. Zelfs zijn libido had een visionaire toon.
Het Zwitserse advocatenkantoor Homburger AG mocht de troep opruimen.
Wat bleek? Klaus had zijn WEF iets te letterlijk als persoonlijke stichting geïnterpreteerd.
En mevrouw Schwab deed vrolijk mee.
Global leadership is tenslotte een gezinszaak.
Mark Rutte stond in 2019 glunderend naast de man, en kreeg de Global Citizen Award opgespeld alsof het een lintje uit Monaco was.
Hij noemde Schwab “visionair” en prees diens bijdrage aan de wereldorde, je weet wel, die orde waarin niemand iets snapt, maar iedereen moet volgen.
En in de Tweede Kamer? Toen Van Meijeren hem vroeg naar The Great Reset, lachte hij het weg. “Complotdenken,” zei hij. Uiteraard.
Nu staat de keizer zonder kleren. En niet eens van Armani.
Wat resteert, is een pijnlijk duidelijke vraag:
Wie heeft er eigenlijk voor gekozen om Nederland in de boardroom van het globalisme te parkeren?
Niet het volk.
Niet het parlement.
Maar wel die vriendelijke premier met zijn eeuwige glimlach.
Nederland was nooit toeschouwer.
Nederland faciliteerde.
Liet beleidslijnen schrijven die verdacht veel leken op WEF-agenda’s.
Bouwde mee aan een democratie 2.0, met minder stemrecht, meer datasurveillance, en altijd een pandemie of oorlog binnen handbereik.
En nu?
Nu mag Klaus Schwab misschien een stapje terug doen. Misschien een tiny house in de Alpen. Of een spiritueel retraitecentrum waar men leert loslaten, vooral macht, geld en verantwoording.
Maar de machine draait door.
NAVO, EU, WHO, de nieuwe managers staan al klaar.
Allemaal getraind in het Young Global Leaders-programma.
Allemaal met dezelfde PowerPoint over inclusiviteit, duurzaamheid en ander oncontroleerbaar buzz-jargon.
Alles richting hypercontrole met een menselijk gezicht.
Met Rutte als NAVO-baas, Israël als moreel gidsland, en de burger als datapunt met betaalfunctie.
Nederland is een logo. Een distributieknooppunt met een perfect geoliede PR.
Welkom in BV Vernederland.
Waar we normaal maken wat niet normaal is. Met een oranje strik,
en een factuur van 1,1 miljoen euro voor expenses die we nooit zullen begrijpen.
Max von Kreyfelt
Ooit was hij de profeet van de vooruitgang. De man met het accent van de toekomst, de blik van een cyborg en de handdruk van een bankier: Klaus Schwab.
Hij stond boven de staten, boven de markten, boven de moraal.
Zijn World Economic Forum was geen lobbyclub, het was een thought leader. Een collectieve breinpan voor de wereldelite, waar de toekomst werd gekneed als klei.
En iedereen was welkom. Mits genodigd. En rijk. En gehoorzaam.
En nu blijkt:
De toekomst kostte net iets meer dan begroot.
$1,1 miljoen aan ongeautoriseerde uitgaven, maar wie telt dat nou?
Een paar bontjassen hier, wat Tiffany-manchetknopen daar, een massage na het manifest.
“Do you feel that I am thinking of you?” mailde Schwab aan een vrouwelijke medewerker.
Welja, niets menselijks was Klaus vreemd. Zelfs zijn libido had een visionaire toon.
Het Zwitserse advocatenkantoor Homburger AG mocht de troep opruimen.
Wat bleek? Klaus had zijn WEF iets te letterlijk als persoonlijke stichting geïnterpreteerd.
En mevrouw Schwab deed vrolijk mee.
Global leadership is tenslotte een gezinszaak.
Mark Rutte stond in 2019 glunderend naast de man, en kreeg de Global Citizen Award opgespeld alsof het een lintje uit Monaco was.
Hij noemde Schwab “visionair” en prees diens bijdrage aan de wereldorde, je weet wel, die orde waarin niemand iets snapt, maar iedereen moet volgen.
En in de Tweede Kamer? Toen Van Meijeren hem vroeg naar The Great Reset, lachte hij het weg. “Complotdenken,” zei hij. Uiteraard.
Nu staat de keizer zonder kleren. En niet eens van Armani.
Wat resteert, is een pijnlijk duidelijke vraag:
Wie heeft er eigenlijk voor gekozen om Nederland in de boardroom van het globalisme te parkeren?
Niet het volk.
Niet het parlement.
Maar wel die vriendelijke premier met zijn eeuwige glimlach.
Nederland was nooit toeschouwer.
Nederland faciliteerde.
Liet beleidslijnen schrijven die verdacht veel leken op WEF-agenda’s.
Bouwde mee aan een democratie 2.0, met minder stemrecht, meer datasurveillance, en altijd een pandemie of oorlog binnen handbereik.
En nu?
Nu mag Klaus Schwab misschien een stapje terug doen. Misschien een tiny house in de Alpen. Of een spiritueel retraitecentrum waar men leert loslaten, vooral macht, geld en verantwoording.
Maar de machine draait door.
NAVO, EU, WHO, de nieuwe managers staan al klaar.
Allemaal getraind in het Young Global Leaders-programma.
Allemaal met dezelfde PowerPoint over inclusiviteit, duurzaamheid en ander oncontroleerbaar buzz-jargon.
Alles richting hypercontrole met een menselijk gezicht.
Met Rutte als NAVO-baas, Israël als moreel gidsland, en de burger als datapunt met betaalfunctie.
Nederland is een logo. Een distributieknooppunt met een perfect geoliede PR.
Welkom in BV Vernederland.
Waar we normaal maken wat niet normaal is. Met een oranje strik,
en een factuur van 1,1 miljoen euro voor expenses die we nooit zullen begrijpen.
Medusa
Well-known member
Column: Palantir: De heilige graal.
Max von Kreyfelt (Met dank aan Cees Bos)
Wat is er fijner voor een moderne overheid dan burgers die zichzelf in de gaten houden? Antwoord: een algoritme dat het beter, sneller en geruislozer doet. En daar komt Palantir om de hoek kijken – een softwarebedrijf dat ons eindelijk verlost van het tijdrovende gedoe van mensenrechten, transparantie en verantwoording.
Palantir koppelt alles aan alles. Schoolverzuim, belastinggedrag, psychische hulp, verdachte sociale media-posts, je looproutes door de stad – alles wordt met liefde verzameld, gestapeld en door een model gehaald dat beslist of jij een risico vormt. Niet omdat je iets hebt gedaan, maar omdat je profiel lijkt op iemand die misschien ooit iets zou kunnen doen.
Wat vroeger een dystopie heette, noemen we nu “datagedreven beleid”.
En hoe fantastisch werkt dat. Gemeenten weten ineens precies welke jongeren “probleemgevallen” zijn voordat ze hun eerste overtreding begaan. Defensie weet al lang waar de onruststokers zich bevinden. En de jeugdzorg hoeft haar tijd niet meer te verspillen aan gesprekken – het model zegt immers genoeg.
“Maar wie controleert die modellen dan?”, hoor je fluisteren. Och, zulke vragen komen meestal van mensen die het systeem niet vertrouwen. En zoals we allemaal geleerd hebben: wie wantrouwen uit richting de overheid of technologie, is al verdacht.
Het mooie aan Palantir is dat niemand écht weet hoe het werkt. Zelfs de gebruikers niet. Transparantie? Een achterhaald concept uit de 20e eeuw. Bezwaarprocedures? Alleen als je weet dat je überhaupt gescoord bent. Privacy? Ach, dat is dat ouderwetse idee dat je niet gevolgd zou mogen worden tot je iets verkeerd doet. Wat naïef. In 2025 moet je eerst aantonen dat je niets te verbergen hebt, en daarna alsnog meewerken aan je eigen risicoprofiel.
Intussen hult de overheid zich in stilzwijgen. Geen Kamerdebatten, geen open aanbestedingen, geen persmomenten. Palantir glipt naar binnen via “samenwerkingen” met defensie en gemeenten, verstopt in proefprojecten en pilots die nooit geëvalueerd worden.
Wat hier ontstaat is niet zomaar een systeem, maar een logica: de logica van wantrouwen. De logica dat mensen fundamenteel onbetrouwbaar zijn, tenzij de data het tegendeel bewijst. En dat bewijst de data zelden.
Dus juich mee voor de toekomst. Geen fouten meer, geen twijfels, geen menselijke nuance, alleen nog dashboards, risicoscores en preventieve beleidsinterventies.
Welkom in het datagedreven paradijs. Waar je pas vrij bent als je risico nul is. Of liever nog: als je niet bestaat.
Max von Kreyfelt (Met dank aan Cees Bos)
Wat is er fijner voor een moderne overheid dan burgers die zichzelf in de gaten houden? Antwoord: een algoritme dat het beter, sneller en geruislozer doet. En daar komt Palantir om de hoek kijken – een softwarebedrijf dat ons eindelijk verlost van het tijdrovende gedoe van mensenrechten, transparantie en verantwoording.
Palantir koppelt alles aan alles. Schoolverzuim, belastinggedrag, psychische hulp, verdachte sociale media-posts, je looproutes door de stad – alles wordt met liefde verzameld, gestapeld en door een model gehaald dat beslist of jij een risico vormt. Niet omdat je iets hebt gedaan, maar omdat je profiel lijkt op iemand die misschien ooit iets zou kunnen doen.
Wat vroeger een dystopie heette, noemen we nu “datagedreven beleid”.
En hoe fantastisch werkt dat. Gemeenten weten ineens precies welke jongeren “probleemgevallen” zijn voordat ze hun eerste overtreding begaan. Defensie weet al lang waar de onruststokers zich bevinden. En de jeugdzorg hoeft haar tijd niet meer te verspillen aan gesprekken – het model zegt immers genoeg.
“Maar wie controleert die modellen dan?”, hoor je fluisteren. Och, zulke vragen komen meestal van mensen die het systeem niet vertrouwen. En zoals we allemaal geleerd hebben: wie wantrouwen uit richting de overheid of technologie, is al verdacht.
Het mooie aan Palantir is dat niemand écht weet hoe het werkt. Zelfs de gebruikers niet. Transparantie? Een achterhaald concept uit de 20e eeuw. Bezwaarprocedures? Alleen als je weet dat je überhaupt gescoord bent. Privacy? Ach, dat is dat ouderwetse idee dat je niet gevolgd zou mogen worden tot je iets verkeerd doet. Wat naïef. In 2025 moet je eerst aantonen dat je niets te verbergen hebt, en daarna alsnog meewerken aan je eigen risicoprofiel.
Intussen hult de overheid zich in stilzwijgen. Geen Kamerdebatten, geen open aanbestedingen, geen persmomenten. Palantir glipt naar binnen via “samenwerkingen” met defensie en gemeenten, verstopt in proefprojecten en pilots die nooit geëvalueerd worden.
Wat hier ontstaat is niet zomaar een systeem, maar een logica: de logica van wantrouwen. De logica dat mensen fundamenteel onbetrouwbaar zijn, tenzij de data het tegendeel bewijst. En dat bewijst de data zelden.
Dus juich mee voor de toekomst. Geen fouten meer, geen twijfels, geen menselijke nuance, alleen nog dashboards, risicoscores en preventieve beleidsinterventies.
Welkom in het datagedreven paradijs. Waar je pas vrij bent als je risico nul is. Of liever nog: als je niet bestaat.
Medusa
Well-known member
Patriot Underground: “Ze kunnen onze realiteit vormen” - Ellaster
Rondetafelgesprek waarin The Maestro, Patriot Underground en Ella Ster het militaire plan bespreken, waarbij president Biden is vervangen door een acteur. “Dat zegt mij dat alles mogelijk is.”
www.ellaster.nl
Ella komt hier beter tot haar recht dan bij JornWel een lange uitzending, dik 2 uur!Patriot Underground: “Ze kunnen onze realiteit vormen” - Ellaster
Rondetafelgesprek waarin The Maestro, Patriot Underground en Ella Ster het militaire plan bespreken, waarbij president Biden is vervangen door een acteur. “Dat zegt mij dat alles mogelijk is.”
Medusa
Well-known member
Column: “Straling? Geen zorgen. We meten als het veilig is.”
(Of: hoe je burgers gaar kookt)
Door Max von Kreyfelt l
Nederland is dol op regels. Op normen. Op toezicht.
Plastic rietjes? Verboden. Houtrook? In de gaten houden. Eieren met dioxine? Gelijk uit de schappen.
Maar zodra het over elektromagnetische straling gaat,
wordt de overheid ineens een soort Oost-Indische waarzegger:
“We meten niets, we merken niets, dus is er niets.”
Een veiligheidsbeleid dat uitsluitend veilig is voor zichzelf.
Neem het antenneregister. Klinkt solide. Technisch. Betrouwbaar.
Tot je ontdekt dat het vol staat met gaten, foutjes en fantasiehoogtes.
Van de 16.000 zendinstallaties wordt maar een fractie gecontroleerd.
En als ze meten? Dan alleen overdag, op lege plekken, zonder bewoning
en nooit ‘s nachts, want dan slapen de meetwagens. Logisch toch?
Dat juist ‘s nachts de meeste klachten komen?
“Misschien leuk om eens te onderzoeken,” zeggen de inspecteurs.
Maar hé, leuk is geen beleid.
Mensen met implantaten? Warmtestand 2.
De norm is simpel: zolang je niet opwarmt als een magnetronmaaltijd, is het veilig.
Of je nou een pacemaker draagt, een kunstheup hebt of een beugel in je kaak,
niet relevant.
We meten op ‘algemene mens’, en jij bent blijkbaar een uitzondering.
Voor mensen met elektrogevoeligheid (EHS) is het nog eenvoudiger:
“Het zit tussen de oren.”
Toevallig precies op de momenten dat het zendverkeer piekt,
maar dat is natuurlijk puur psychologisch toeval. Neurotisch.
Stikstof? Boeren? Groningen? Allemaal erg. Maar zendstraling? Geen probleem.
Want hierbij draait het niet om gezondheid.
Het gaat hier om heel veel geld.
Elke frequentieveiling is een staatsjackpot.
Elke volle signaalbalk is winst voor telecomreuzen.
De overheid? Die houdt van bereik.
En van mensen die hun mond houden.
En daarom zijn er in Nederland, met opzet,
géén stralingsarme zones.
Niet omdat het niet kan, maar omdat het niet mag.
Griekenland deed het wel.
Wij doen het niet.
Dekking boven alles.
Conclusie: jij bent niet belangrijk
We waren ooit een land van zorgvuldigheid. Van wetenschap. Van verantwoordelijkheid.
Maar straling?
We meten wat uitkomt.
We negeren wie stoort.
We stellen normen vast die vooral de telecomsector ontzien.
De burger mag kiezen:
Migraine of migratie.
Zorgen of zwijgen.
Maar blijf vooral geloven dat de overheid voor jou alles netjes in de gaten houdt.
Niet de straling, maar jou.
(Of: hoe je burgers gaar kookt)
Door Max von Kreyfelt l
Nederland is dol op regels. Op normen. Op toezicht.
Plastic rietjes? Verboden. Houtrook? In de gaten houden. Eieren met dioxine? Gelijk uit de schappen.
Maar zodra het over elektromagnetische straling gaat,
wordt de overheid ineens een soort Oost-Indische waarzegger:
“We meten niets, we merken niets, dus is er niets.”
Een veiligheidsbeleid dat uitsluitend veilig is voor zichzelf.
Neem het antenneregister. Klinkt solide. Technisch. Betrouwbaar.
Tot je ontdekt dat het vol staat met gaten, foutjes en fantasiehoogtes.
Van de 16.000 zendinstallaties wordt maar een fractie gecontroleerd.
En als ze meten? Dan alleen overdag, op lege plekken, zonder bewoning
en nooit ‘s nachts, want dan slapen de meetwagens. Logisch toch?
Dat juist ‘s nachts de meeste klachten komen?
“Misschien leuk om eens te onderzoeken,” zeggen de inspecteurs.
Maar hé, leuk is geen beleid.
Mensen met implantaten? Warmtestand 2.
De norm is simpel: zolang je niet opwarmt als een magnetronmaaltijd, is het veilig.
Of je nou een pacemaker draagt, een kunstheup hebt of een beugel in je kaak,
niet relevant.
We meten op ‘algemene mens’, en jij bent blijkbaar een uitzondering.
Voor mensen met elektrogevoeligheid (EHS) is het nog eenvoudiger:
“Het zit tussen de oren.”
Toevallig precies op de momenten dat het zendverkeer piekt,
maar dat is natuurlijk puur psychologisch toeval. Neurotisch.
Stikstof? Boeren? Groningen? Allemaal erg. Maar zendstraling? Geen probleem.
Want hierbij draait het niet om gezondheid.
Het gaat hier om heel veel geld.
Elke frequentieveiling is een staatsjackpot.
Elke volle signaalbalk is winst voor telecomreuzen.
De overheid? Die houdt van bereik.
En van mensen die hun mond houden.
En daarom zijn er in Nederland, met opzet,
géén stralingsarme zones.
Niet omdat het niet kan, maar omdat het niet mag.
Griekenland deed het wel.
Wij doen het niet.
Dekking boven alles.
Conclusie: jij bent niet belangrijk
We waren ooit een land van zorgvuldigheid. Van wetenschap. Van verantwoordelijkheid.
Maar straling?
We meten wat uitkomt.
We negeren wie stoort.
We stellen normen vast die vooral de telecomsector ontzien.
De burger mag kiezen:
Migraine of migratie.
Zorgen of zwijgen.
Maar blijf vooral geloven dat de overheid voor jou alles netjes in de gaten houdt.
Niet de straling, maar jou.
Godsgeschenk
Well-known member
Hollywood Transgenders en de Cabal met Okkie en Désirée - The Trueman Show
thetruemanshow.com
Dorothé
Johnny
Well-known member
Deze 2 tegenpolen in opleiding , straatwijs en hogeropgeleid kunnen samen dagen door praten over de matrix waarover ze dezelfde inzichten hebben maar elkaar ook aanvullen.Hollywood Transgenders en de Cabal met Okkie en Désirée - The Trueman Show
Dorothé
Medusa
Well-known member
Column: Timmermans beschuldigt voor frauderen, Europa in rep en roer, maar Nederlandse media zwijgt
Max von Kreyfelt
Het is een zeldzaam moment waarop heel Europa over hetzelfde praat. Nou ja… bijna heel Europa. In Duitsland en Frankrijk rollen de krantenkoppen over de toonbank: Frans Timmermans, voormalig ‘klimaatpaus’ van Brussel, zou miljarden euro’s aan klimaatsubsidies hebben laten vloeien naar bevriende organisaties, mét bijgevoegd verlanglijstje: lobbyen tegen kolencentrales, klimaatagenda promoten, politieke druk opvoeren. Subsidie met smaak, zeg maar.
Internationale media spreken van 7 miljard euro tussen 2019 en 2024. http://politico.eu kopt erover, Die Welt schrijft er pagina’s mee vol, en de Europese Belastingbetalersvereniging sleept Timmermans inmiddels voor de rechter. In talkshows over de grens wordt hij gefileerd.
En in Nederland?
Een diepe, kabbelende stilte. Alsof er in Brussel enkel wat stoelen zijn verschoven tijdens de lunchpauze. Geen hoofdartikelen, geen doorwrochte analyses. Hooguit een kort berichtje tussen de stijgende benzineprijzen en een nieuwe aflevering van Boer Zoekt Vrouw.
Je zou bijna denken dat de redacties collectief op yoga-retraite zijn. Of dat de telefoon van de parlementaire pers ineens alleen nog maar belt naar D66 en GroenLinks voor “duiding”. Want een schandaal is natuurlijk uitsluitend een schandaal als het de verkeerde kleur of ideologie heeft.
Ironisch genoeg is dit precies het soort democratisch gat dat Timmermans altijd zo vurig zei te willen dichten: burgers moeten goed geïnformeerd zijn. Blijkbaar geldt dat motto vooral als hij zelf de boodschapper is, niet het onderwerp.
Dus terwijl buiten onze landsgrenzen stevig wordt gediscussieerd over macht, integriteit en de rol van ngo’s, lijkt het Nederlandse medialandschap in een soort collectieve winterslaap te zijn gevallen. Misschien wordt er gewacht tot er een Netflix-documentaire van is.
Maar tot die tijd blijft het stil. Té stil, want wie zwijgt stemt toe.
Max von Kreyfelt
Het is een zeldzaam moment waarop heel Europa over hetzelfde praat. Nou ja… bijna heel Europa. In Duitsland en Frankrijk rollen de krantenkoppen over de toonbank: Frans Timmermans, voormalig ‘klimaatpaus’ van Brussel, zou miljarden euro’s aan klimaatsubsidies hebben laten vloeien naar bevriende organisaties, mét bijgevoegd verlanglijstje: lobbyen tegen kolencentrales, klimaatagenda promoten, politieke druk opvoeren. Subsidie met smaak, zeg maar.
Internationale media spreken van 7 miljard euro tussen 2019 en 2024. http://politico.eu kopt erover, Die Welt schrijft er pagina’s mee vol, en de Europese Belastingbetalersvereniging sleept Timmermans inmiddels voor de rechter. In talkshows over de grens wordt hij gefileerd.
En in Nederland?
Een diepe, kabbelende stilte. Alsof er in Brussel enkel wat stoelen zijn verschoven tijdens de lunchpauze. Geen hoofdartikelen, geen doorwrochte analyses. Hooguit een kort berichtje tussen de stijgende benzineprijzen en een nieuwe aflevering van Boer Zoekt Vrouw.
Je zou bijna denken dat de redacties collectief op yoga-retraite zijn. Of dat de telefoon van de parlementaire pers ineens alleen nog maar belt naar D66 en GroenLinks voor “duiding”. Want een schandaal is natuurlijk uitsluitend een schandaal als het de verkeerde kleur of ideologie heeft.
Ironisch genoeg is dit precies het soort democratisch gat dat Timmermans altijd zo vurig zei te willen dichten: burgers moeten goed geïnformeerd zijn. Blijkbaar geldt dat motto vooral als hij zelf de boodschapper is, niet het onderwerp.
Dus terwijl buiten onze landsgrenzen stevig wordt gediscussieerd over macht, integriteit en de rol van ngo’s, lijkt het Nederlandse medialandschap in een soort collectieve winterslaap te zijn gevallen. Misschien wordt er gewacht tot er een Netflix-documentaire van is.
Maar tot die tijd blijft het stil. Té stil, want wie zwijgt stemt toe.
Forum statistieken
