De nieuwe media
- Onderwerp starter Medusa
- Startdatum
Medusa
Well-known member
In de 82e aflevering van De Andere Tafel ontvangt presentator Pieter Stuurman Heidi Gündel en Ella Ster. Afgelopen week is de trailer van de documentaire 'Beneath the Surface, Mind Control and Organised Child Abuse' publiekelijk gedeeld. Heidi Gündel is de producent van deze documentaire waaraan onderzoeksjournalist Ella Ster meewerkte. Het gesprek gaat over georganiseerd kindermisbruik, mind control en hoe aandacht te vragen voor deze thema's.
Bekijk hier de volledige aflevering:
Bekijk hier de volledige aflevering:
Johnny
Well-known member
Inzichtelijke uitzending over innerlijke verwondingen.
In deze Wijsdom-aflevering ga ik in gesprek met Suzanne Buijs en Desirée Verboekend van het JA Instituut over de magie van familieopstellingen. Een methode die zo diep doorwerkt dat sommigen het verwarren met iets duisters, terwijl het simpelweg zichtbaar maakt wat ons familiesysteem al generaties lang meedraagt.
In deze Wijsdom-aflevering ga ik in gesprek met Suzanne Buijs en Desirée Verboekend van het JA Instituut over de magie van familieopstellingen. Een methode die zo diep doorwerkt dat sommigen het verwarren met iets duisters, terwijl het simpelweg zichtbaar maakt wat ons familiesysteem al generaties lang meedraagt.
Laatst bewerkt:
Medusa
Well-known member
Column: De façade-industrie van Frans Timmermans
Max von Kreyfelt
Er is een parallel universum in Europa waar duurzaamheid niet draait om natuur, burgers of eerlijk beleid, maar om macht, geld en een decor van groene marketing. Dat universum heeft een naam: de groene façade-industrie, jarenlang met vaste hand vormgegeven door Frans Timmermans, (samen met zijn rechter elleboog, Diederik Samsom), de man die zichzelf neerzet als het morele kompas van het continent, maar in de praktijk vooral lijkt te regeren via nevel, netwerken en nooit-gepubliceerde memo’s.
Onder zijn hoede ontstond een groene infrastructuur die meer wegheeft van een ingenieus opgezet netwerk dan van een transparante Europese missie. Een industrie waar “transitie” betekent dat burgers betalen, bedrijven verdienen en niemand mag weten wie de spelregels schrijft. Een duurzaamheids-Disneyland waar alles groen lijkt, zelfs de bureaucratie.
In de façade-industrie werkt men met een strak script.
Regel 1: roep dat de aarde vergaat.
Regel 2: verkondig dat alleen jouw beleid de planeet kan redden.
Regel 3: laat in het midden hoeveel lobbyisten, consultancies, certificeringsorganen en bevriende fondsen eraan verdienen.
Regel 4: noem elke kritiek “anti-duurzaam” zodat het gesprek stopt voordat het begint.
Timmermans bouwde hiermee een systeem waarin het label groen de perfecte legitimatie werd voor alles wat politieke weerstand zou oproepen. Nieuwe belastingen? Groen. Onbetaalbare energie? Groen. Onafhankelijk toezicht buitenspel zetten? Groen. Democratische controle minimaliseren? Supergroen. Nooit eerder gaf een kleur zoveel bestuurlijke carte blanche.
De façade werkt zo goed, want achter de schermen creëerde de “groene industrie” één ding: marktmonopolie via wetgeving. Wie in de kring zit, mag leveren. Wie buiten de kring valt, wordt uitgeprijsd, weg-gereguleerd of aangewezen als “CO₂-vijand”.
En de burger? Die mag betalen.
Hogere energierekeningen, duurdere producten, strengere regels zonder inspraak.
Grote fondsen die subsidies rondpompen, instellingen die zichzelf certificeren, adviesclubs die beleid schrijven dat ze later zelf factureren, het is allemaal even “legaal” als een waarzegger die zijn eigen toekomst voorspelt.
Misschien is dat het echte probleem: niet het klimaatbeleid zelf, maar het groene rookgordijn eromheen. Een systeem waarin macht wordt uitgeoefend zonder verantwoordelijkheid, beleid zonder draagvlak en industrieën zonder democratische toetsing.
Het wordt tijd dat die façade afbladdert. Dat er niets meer over gelaten wordt aan een politiek-bureaucratische industrie die haar eigen regels schrijft én uitvoert.
Wie écht groen wil regeren, hoeft zich niet te verschuilen.
Wie écht toekomst wil bouwen, doet dat niet met geheime netwerken.
En wie écht leiderschap toont, verstopt zich niet achter een façade. En komt uitleg geven als daar om gevraagd wordt.
Max von Kreyfelt
Er is een parallel universum in Europa waar duurzaamheid niet draait om natuur, burgers of eerlijk beleid, maar om macht, geld en een decor van groene marketing. Dat universum heeft een naam: de groene façade-industrie, jarenlang met vaste hand vormgegeven door Frans Timmermans, (samen met zijn rechter elleboog, Diederik Samsom), de man die zichzelf neerzet als het morele kompas van het continent, maar in de praktijk vooral lijkt te regeren via nevel, netwerken en nooit-gepubliceerde memo’s.
Onder zijn hoede ontstond een groene infrastructuur die meer wegheeft van een ingenieus opgezet netwerk dan van een transparante Europese missie. Een industrie waar “transitie” betekent dat burgers betalen, bedrijven verdienen en niemand mag weten wie de spelregels schrijft. Een duurzaamheids-Disneyland waar alles groen lijkt, zelfs de bureaucratie.
In de façade-industrie werkt men met een strak script.
Regel 1: roep dat de aarde vergaat.
Regel 2: verkondig dat alleen jouw beleid de planeet kan redden.
Regel 3: laat in het midden hoeveel lobbyisten, consultancies, certificeringsorganen en bevriende fondsen eraan verdienen.
Regel 4: noem elke kritiek “anti-duurzaam” zodat het gesprek stopt voordat het begint.
Timmermans bouwde hiermee een systeem waarin het label groen de perfecte legitimatie werd voor alles wat politieke weerstand zou oproepen. Nieuwe belastingen? Groen. Onbetaalbare energie? Groen. Onafhankelijk toezicht buitenspel zetten? Groen. Democratische controle minimaliseren? Supergroen. Nooit eerder gaf een kleur zoveel bestuurlijke carte blanche.
De façade werkt zo goed, want achter de schermen creëerde de “groene industrie” één ding: marktmonopolie via wetgeving. Wie in de kring zit, mag leveren. Wie buiten de kring valt, wordt uitgeprijsd, weg-gereguleerd of aangewezen als “CO₂-vijand”.
En de burger? Die mag betalen.
Hogere energierekeningen, duurdere producten, strengere regels zonder inspraak.
Grote fondsen die subsidies rondpompen, instellingen die zichzelf certificeren, adviesclubs die beleid schrijven dat ze later zelf factureren, het is allemaal even “legaal” als een waarzegger die zijn eigen toekomst voorspelt.
Misschien is dat het echte probleem: niet het klimaatbeleid zelf, maar het groene rookgordijn eromheen. Een systeem waarin macht wordt uitgeoefend zonder verantwoordelijkheid, beleid zonder draagvlak en industrieën zonder democratische toetsing.
Het wordt tijd dat die façade afbladdert. Dat er niets meer over gelaten wordt aan een politiek-bureaucratische industrie die haar eigen regels schrijft én uitvoert.
Wie écht groen wil regeren, hoeft zich niet te verschuilen.
Wie écht toekomst wil bouwen, doet dat niet met geheime netwerken.
En wie écht leiderschap toont, verstopt zich niet achter een façade. En komt uitleg geven als daar om gevraagd wordt.
Medusa
Well-known member
Column: De voorkennis van Brekelmans
Max von Kreyfelt
Je zal maar Ruben Brekelmans heten, minister van defensie zijn en verantwoordelijk voor goed bestuur. Het goede vaderschap over defensiemiddelen.
Toen hij begin december plotseling begon te sprinten, de Kamer onder tijdsdruk zette en 700 miljoen euro richting Oekraïne wilde wegschrijven alsof het ging om een vergeten declaratie, vroeg niemand zich hardop af: waarom zo’n haast?
Iedereen keek naar de brief, naar de deadline, naar de dwingende toon.
Maar de échte vraag was:
Waarom die haast? Wat wist Brekelmans al, dat wij nog niet wisten?
Want zo snel als hij bewoog, beweegt een minister alleen wanneer hij voelt dat het decor achter hem begint te schuiven.
En kijk eens wat er inmiddels gebeurt:
Spanje flirt openlijk met een EU-exit.
Washington trekt zich terug uit NAVO-verantwoordelijkheden.
London, Parijs en Berlijn zijn in paniek
Rutte zwijgt
Brussel staat met corruptie onderzoeken te wankelen
Plotseling wordt dan de snelheid van Brekelmans begrijpelijker.
Niet logischer, niet professioneler, maar verklaarbaar.
Wie ziet dat geopolitische structuren op omvallen staan, probeert nog snel te handelen binnen het oude systeem, zolang de knoppen nog werken, de budgetlijnen nog bestaan en de parlementaire reflex nog gehoorzaamt aan het woord “urgent”.
Het is de haast van iemand die weet dat een deur op het punt staat dicht te vallen, maar nog net door het kiertje probeert te glippen met een koffer vol contracten.
De Kamer moest niet nadenken.
De Kamer moest niet controleren.
De Kamer moest vooral niet merken dat de haast zelf het signaal was.
De voorkennis van Brekelmans is geen dossier, geen geheime memo, geen NAVO-brief met zwarte balken.
Het is iets subtielers: interne informatie, flarden van gesprekken en het politieke inzicht dat systemen altijd barsten gaan vertonen, dat bondgenootschappen meestal kantelen, dat unies gebaseerd op fraude, corruptie en politieke misleiding, nooit duurzaam kunnen bestaan. Dat je nu 700 miljoen kunt wegschrijven, maar waarschijnlijk volgende maand niet meer.
De EU scheurt.
De NAVO zweeft.
Europa valt.
En wie dat voelt, versnelt.
Max von Kreyfelt
Je zal maar Ruben Brekelmans heten, minister van defensie zijn en verantwoordelijk voor goed bestuur. Het goede vaderschap over defensiemiddelen.
Toen hij begin december plotseling begon te sprinten, de Kamer onder tijdsdruk zette en 700 miljoen euro richting Oekraïne wilde wegschrijven alsof het ging om een vergeten declaratie, vroeg niemand zich hardop af: waarom zo’n haast?
Iedereen keek naar de brief, naar de deadline, naar de dwingende toon.
Maar de échte vraag was:
Waarom die haast? Wat wist Brekelmans al, dat wij nog niet wisten?
Want zo snel als hij bewoog, beweegt een minister alleen wanneer hij voelt dat het decor achter hem begint te schuiven.
En kijk eens wat er inmiddels gebeurt:
Spanje flirt openlijk met een EU-exit.
Washington trekt zich terug uit NAVO-verantwoordelijkheden.
London, Parijs en Berlijn zijn in paniek
Rutte zwijgt
Brussel staat met corruptie onderzoeken te wankelen
Plotseling wordt dan de snelheid van Brekelmans begrijpelijker.
Niet logischer, niet professioneler, maar verklaarbaar.
Wie ziet dat geopolitische structuren op omvallen staan, probeert nog snel te handelen binnen het oude systeem, zolang de knoppen nog werken, de budgetlijnen nog bestaan en de parlementaire reflex nog gehoorzaamt aan het woord “urgent”.
Het is de haast van iemand die weet dat een deur op het punt staat dicht te vallen, maar nog net door het kiertje probeert te glippen met een koffer vol contracten.
De Kamer moest niet nadenken.
De Kamer moest niet controleren.
De Kamer moest vooral niet merken dat de haast zelf het signaal was.
De voorkennis van Brekelmans is geen dossier, geen geheime memo, geen NAVO-brief met zwarte balken.
Het is iets subtielers: interne informatie, flarden van gesprekken en het politieke inzicht dat systemen altijd barsten gaan vertonen, dat bondgenootschappen meestal kantelen, dat unies gebaseerd op fraude, corruptie en politieke misleiding, nooit duurzaam kunnen bestaan. Dat je nu 700 miljoen kunt wegschrijven, maar waarschijnlijk volgende maand niet meer.
De EU scheurt.
De NAVO zweeft.
Europa valt.
En wie dat voelt, versnelt.
Waar haalt ie dat vandaan ?
Medusa
Well-known member
Column: We kunnen blij en tevreden zijn:
Handleiding voor zelfgenocide
Max von Kreyfelt
We kunnen opgelucht ademhalen. Eindelijk. Na jaren van stroperige besluitvorming, hinderlijke rechtsbescherming en burgers die zich met alles bemoeiden, is het zover: Nederland is defensiegereed. Waartegen? Dat zien we later wel. Eerst de wet, dan de vijand. Zo werkt efficiënt bestuur.
Minister Ruben Brekelmans heeft ons dit cadeautje gebracht. Een wet zo soepel dat zij nauwelijks nog opvalt tussen de rest van het meubilair van de rechtsstaat. De Wet op de Defensiegereedheid is geen noodwet, geen uitzonderingsmaatregel, maar iets veel eleganters: een permanente mogelijkheid om te doen alsof de noodtoestand elk moment kan uitbreken. Niet omdat het moet, maar omdat het zou kúnnen. En wat kán, moet.
De publieke ruimte krijgt eindelijk een doel. Parken, pleinen, natuurgebieden: jarenlang nutteloos groen, maar nu strategisch relevant. Een boom is nooit zomaar een boom; het is een potentiële observatiepost. Een wandelaar is een onbekende variabele. En onbekende variabelen zijn onveilig. Dus weg ermee, in naam van de veiligheid. Dat voelt toch logisch.
Privacy was sowieso al vermoeiend. Al die regels, al die vragen. Wie wat te verbergen heeft, is verdacht en wie niets te verbergen heeft, hoeft ook niets te beschermen. Beschermde natuur? Ach, biodiversiteit is leuk zolang ze geen militaire planning in de weg zit. Een raketplatform weegt nu eenmaal zwaarder dan een dassenburcht. Prioriteiten noemen we dat.
Senator Eric Kemperman verwoordde het prachtig: “Het lijkt erop dat wij onze vrijheid moeten opgeven om die vrijheid te beschermen.” Een cirkelredenering zo perfect gesloten dat ontsnappen onmogelijk is. Vrijheid is pas veilig wanneer niemand haar nog bezit. Dan kan ze ook niet misbruikt worden. Een meesterzet.
Parlementaire controle is eveneens gemoderniseerd. Die stond de snelheid in de weg. Debat is traag, inspraak onvoorspelbaar en rechtsbescherming ronduit inefficiënt. In oorlogstijd telt elke seconde. En aangezien we ons nu structureel op oorlog voorbereiden, is het logisch dat vrede voortaan ook onder oorlogstijd valt.
Het onderwijs blijft niet achter. Kinderen worden eindelijk voorbereid op de realiteit. Geen spreekbeurten meer over dolfijnen of Parijs, maar praktische vaardigheden: hoe sta je bij een checkpoint, hoe kijk je niet verdacht naar een drone, waar verstop je een zender zonder vragen te stellen. Burgerschap nieuwe stijl: gehoorzaam, aanpasbaar, nuttig.
We kunnen blij en tevreden zijn. Want veiligheid betekent toekomst. En toekomst betekent volgzaamheid. Alles wordt overzichtelijker zodra niemand meer te veel nadenkt. En mocht er toch iemand opstaan en vragen: “Is dit niet een beetje zorgelijk?”, dan weten we dat het systeem nog niet volmaakt is.
Maar geen paniek. Ook dat wordt binnenkort wettelijk geregeld.
Handleiding voor zelfgenocide
Max von Kreyfelt
We kunnen opgelucht ademhalen. Eindelijk. Na jaren van stroperige besluitvorming, hinderlijke rechtsbescherming en burgers die zich met alles bemoeiden, is het zover: Nederland is defensiegereed. Waartegen? Dat zien we later wel. Eerst de wet, dan de vijand. Zo werkt efficiënt bestuur.
Minister Ruben Brekelmans heeft ons dit cadeautje gebracht. Een wet zo soepel dat zij nauwelijks nog opvalt tussen de rest van het meubilair van de rechtsstaat. De Wet op de Defensiegereedheid is geen noodwet, geen uitzonderingsmaatregel, maar iets veel eleganters: een permanente mogelijkheid om te doen alsof de noodtoestand elk moment kan uitbreken. Niet omdat het moet, maar omdat het zou kúnnen. En wat kán, moet.
De publieke ruimte krijgt eindelijk een doel. Parken, pleinen, natuurgebieden: jarenlang nutteloos groen, maar nu strategisch relevant. Een boom is nooit zomaar een boom; het is een potentiële observatiepost. Een wandelaar is een onbekende variabele. En onbekende variabelen zijn onveilig. Dus weg ermee, in naam van de veiligheid. Dat voelt toch logisch.
Privacy was sowieso al vermoeiend. Al die regels, al die vragen. Wie wat te verbergen heeft, is verdacht en wie niets te verbergen heeft, hoeft ook niets te beschermen. Beschermde natuur? Ach, biodiversiteit is leuk zolang ze geen militaire planning in de weg zit. Een raketplatform weegt nu eenmaal zwaarder dan een dassenburcht. Prioriteiten noemen we dat.
Senator Eric Kemperman verwoordde het prachtig: “Het lijkt erop dat wij onze vrijheid moeten opgeven om die vrijheid te beschermen.” Een cirkelredenering zo perfect gesloten dat ontsnappen onmogelijk is. Vrijheid is pas veilig wanneer niemand haar nog bezit. Dan kan ze ook niet misbruikt worden. Een meesterzet.
Parlementaire controle is eveneens gemoderniseerd. Die stond de snelheid in de weg. Debat is traag, inspraak onvoorspelbaar en rechtsbescherming ronduit inefficiënt. In oorlogstijd telt elke seconde. En aangezien we ons nu structureel op oorlog voorbereiden, is het logisch dat vrede voortaan ook onder oorlogstijd valt.
Het onderwijs blijft niet achter. Kinderen worden eindelijk voorbereid op de realiteit. Geen spreekbeurten meer over dolfijnen of Parijs, maar praktische vaardigheden: hoe sta je bij een checkpoint, hoe kijk je niet verdacht naar een drone, waar verstop je een zender zonder vragen te stellen. Burgerschap nieuwe stijl: gehoorzaam, aanpasbaar, nuttig.
We kunnen blij en tevreden zijn. Want veiligheid betekent toekomst. En toekomst betekent volgzaamheid. Alles wordt overzichtelijker zodra niemand meer te veel nadenkt. En mocht er toch iemand opstaan en vragen: “Is dit niet een beetje zorgelijk?”, dan weten we dat het systeem nog niet volmaakt is.
Maar geen paniek. Ook dat wordt binnenkort wettelijk geregeld.
Johnny
Well-known member
Hele mooie uitzending.
Coronaprotest, politiegeweld, Waku Waku, VSN, Joods leed, Israël, Army of Love en De Begrenzers.
In de donkere dagen rond Kerstmis en Nieuwjaar presenteert blckbx.tv een gloednieuwe programmaserie: Wintergasten. Ab Gietelink heeft voor deze serie zeven bekende opiniemakers uit de alternatieve wereld uitgenodigd voor boeiende en leerzame gesprekken, onderbouwd met nieuwsfragmenten uit de afgelopen jaren.
De gasten in deze reeks zijn:
Kees van der Pijl, Willem Engel, Elze van Hamelen, Marcel van Silfhout, Marie-Thérèse ter Haar, Diedert de Wagt en Mordechai Krispijn.
Vanavond staat Mordechai Krispijn centraal. Hij was een van de gezichten van het coronaprotest en organisator van de grote Viruswaarheid-demonstraties op het Malieveld in 2020. Daarnaast groeide hij uit tot een stuwende kracht achter de politieke partij VSN. Hij stond aan de basis van de nationale actie bij restaurant Waku Waku en is een kritisch Joodse stem in het Israël-Palestina-debat. Samen met zijn vriendin Anna Zeven richtte hij Army of Love op. Het afgelopen jaar profileert hij zich bovendien als presentator bij Café Weltschmerz
Coronaprotest, politiegeweld, Waku Waku, VSN, Joods leed, Israël, Army of Love en De Begrenzers.
In de donkere dagen rond Kerstmis en Nieuwjaar presenteert blckbx.tv een gloednieuwe programmaserie: Wintergasten. Ab Gietelink heeft voor deze serie zeven bekende opiniemakers uit de alternatieve wereld uitgenodigd voor boeiende en leerzame gesprekken, onderbouwd met nieuwsfragmenten uit de afgelopen jaren.
De gasten in deze reeks zijn:
Kees van der Pijl, Willem Engel, Elze van Hamelen, Marcel van Silfhout, Marie-Thérèse ter Haar, Diedert de Wagt en Mordechai Krispijn.
Vanavond staat Mordechai Krispijn centraal. Hij was een van de gezichten van het coronaprotest en organisator van de grote Viruswaarheid-demonstraties op het Malieveld in 2020. Daarnaast groeide hij uit tot een stuwende kracht achter de politieke partij VSN. Hij stond aan de basis van de nationale actie bij restaurant Waku Waku en is een kritisch Joodse stem in het Israël-Palestina-debat. Samen met zijn vriendin Anna Zeven richtte hij Army of Love op. Het afgelopen jaar profileert hij zich bovendien als presentator bij Café Weltschmerz
Medusa
Well-known member
Column: Rusland is gevaarlijk, behalve als het niet uitkomt
Max von Kreyfelt
Rusland is gevaarlijk. Dat staat vast. Tenminste: als het helpt om begrotingen op te rekken, wapens te bestellen en het woord defensiegereedheid acht keer per alinea te gebruiken. Dan is Rusland een existentiële dreiging, een schaduw over Europa, een reden om elke vorm van twijfel gelijk te schakelen met naïviteit.
Maar Rusland is óók níét gevaarlijk. Namelijk precies op het moment dat het ongemakkelijk, of zelfs gevaarlijk wordt.
Wanneer Moskou reageert op Nederlandse wapenleveranties, militaire logistiek of NAVO-ijver en oorlogsretoriek, horen we plotseling dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Retoriek. Blaffen. Binnenlandse consumptie. Vooral rustig blijven, burgers. Er is geen concrete dreiging. Slaap rustig verder.
Dat is geen tegenspraak, dat is beleid.
De kunst is angst te doseren. Net genoeg om gehoorzaamheid te krijgen, nooit genoeg om verantwoordelijkheid af te dwingen. Bang zijn mag, maar alleen in abstracte termen. Niet zo bang dat je vragen gaat stellen over schuilplaatsen, vitale infrastructuur of wat “partij zijn” in een conflict, eigenlijk betekent als je officieel geen partij bent.
Brekelmans en Schoof beheersen dat spel tot in de puntjes. Rusland is gevaarlijk zolang het een excuus is. En ongevaarlijk zodra het een consequentie dreigt te worden. Dat heet dan “strategische communicatie”, wat vroeger gewoon draaikonterij heette.
Het woord “concreet” doet hier het zware werk. Geen concrete dreiging betekent geen plicht. Geen uitleg. Geen voorbereiding. Geen rekenschap. Alleen een morele pose en een lege geruststelling.
De huidige geopolitieke situatie, waarin oorlog wordt verkocht om offers te vragen, is niet serieus genoeg om burgers volwassen te behandelen. Dreiging wordt permanent gemaakt, terwijl het risico altijd theoretisch blijft. Mocht het fout gaan, dan was het onvoorzien.
Dus onthoud het goed:
Rusland is “gevaarlijk”.
Behalve als dat politiek onhandig is en het echt gevaarlijk wordt.
Dan is het vooral “ongevaarlijk”.
Max von Kreyfelt
Rusland is gevaarlijk. Dat staat vast. Tenminste: als het helpt om begrotingen op te rekken, wapens te bestellen en het woord defensiegereedheid acht keer per alinea te gebruiken. Dan is Rusland een existentiële dreiging, een schaduw over Europa, een reden om elke vorm van twijfel gelijk te schakelen met naïviteit.
Maar Rusland is óók níét gevaarlijk. Namelijk precies op het moment dat het ongemakkelijk, of zelfs gevaarlijk wordt.
Wanneer Moskou reageert op Nederlandse wapenleveranties, militaire logistiek of NAVO-ijver en oorlogsretoriek, horen we plotseling dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Retoriek. Blaffen. Binnenlandse consumptie. Vooral rustig blijven, burgers. Er is geen concrete dreiging. Slaap rustig verder.
Dat is geen tegenspraak, dat is beleid.
De kunst is angst te doseren. Net genoeg om gehoorzaamheid te krijgen, nooit genoeg om verantwoordelijkheid af te dwingen. Bang zijn mag, maar alleen in abstracte termen. Niet zo bang dat je vragen gaat stellen over schuilplaatsen, vitale infrastructuur of wat “partij zijn” in een conflict, eigenlijk betekent als je officieel geen partij bent.
Brekelmans en Schoof beheersen dat spel tot in de puntjes. Rusland is gevaarlijk zolang het een excuus is. En ongevaarlijk zodra het een consequentie dreigt te worden. Dat heet dan “strategische communicatie”, wat vroeger gewoon draaikonterij heette.
Het woord “concreet” doet hier het zware werk. Geen concrete dreiging betekent geen plicht. Geen uitleg. Geen voorbereiding. Geen rekenschap. Alleen een morele pose en een lege geruststelling.
De huidige geopolitieke situatie, waarin oorlog wordt verkocht om offers te vragen, is niet serieus genoeg om burgers volwassen te behandelen. Dreiging wordt permanent gemaakt, terwijl het risico altijd theoretisch blijft. Mocht het fout gaan, dan was het onvoorzien.
Dus onthoud het goed:
Rusland is “gevaarlijk”.
Behalve als dat politiek onhandig is en het echt gevaarlijk wordt.
Dan is het vooral “ongevaarlijk”.
Forum statistieken
