De nieuwe media

In de 82e aflevering van De Andere Tafel ontvangt presentator Pieter Stuurman Heidi Gündel en Ella Ster. Afgelopen week is de trailer van de documentaire 'Beneath the Surface, Mind Control and Organised Child Abuse' publiekelijk gedeeld. Heidi Gündel is de producent van deze documentaire waaraan onderzoeksjournalist Ella Ster meewerkte. Het gesprek gaat over georganiseerd kindermisbruik, mind control en hoe aandacht te vragen voor deze thema's.

Bekijk hier de volledige aflevering:

Inzichtelijke uitzending over innerlijke verwondingen.



In deze Wijsdom-aflevering ga ik in gesprek met Suzanne Buijs en Desirée Verboekend van het JA Instituut over de magie van familieopstellingen. Een methode die zo diep doorwerkt dat sommigen het verwarren met iets duisters, terwijl het simpelweg zichtbaar maakt wat ons familiesysteem al generaties lang meedraagt.

Column: De façade-industrie van Frans Timmermans
Max von Kreyfelt

Er is een parallel universum in Europa waar duurzaamheid niet draait om natuur, burgers of eerlijk beleid, maar om macht, geld en een decor van groene marketing. Dat universum heeft een naam: de groene façade-industrie, jarenlang met vaste hand vormgegeven door Frans Timmermans, (samen met zijn rechter elleboog, Diederik Samsom), de man die zichzelf neerzet als het morele kompas van het continent, maar in de praktijk vooral lijkt te regeren via nevel, netwerken en nooit-gepubliceerde memo’s.

Onder zijn hoede ontstond een groene infrastructuur die meer wegheeft van een ingenieus opgezet netwerk dan van een transparante Europese missie. Een industrie waar “transitie” betekent dat burgers betalen, bedrijven verdienen en niemand mag weten wie de spelregels schrijft. Een duurzaamheids-Disneyland waar alles groen lijkt, zelfs de bureaucratie.

In de façade-industrie werkt men met een strak script.
Regel 1: roep dat de aarde vergaat.
Regel 2: verkondig dat alleen jouw beleid de planeet kan redden.
Regel 3: laat in het midden hoeveel lobbyisten, consultancies, certificeringsorganen en bevriende fondsen eraan verdienen.
Regel 4: noem elke kritiek “anti-duurzaam” zodat het gesprek stopt voordat het begint.

Timmermans bouwde hiermee een systeem waarin het label groen de perfecte legitimatie werd voor alles wat politieke weerstand zou oproepen. Nieuwe belastingen? Groen. Onbetaalbare energie? Groen. Onafhankelijk toezicht buitenspel zetten? Groen. Democratische controle minimaliseren? Supergroen. Nooit eerder gaf een kleur zoveel bestuurlijke carte blanche.

De façade werkt zo goed, want achter de schermen creëerde de “groene industrie” één ding: marktmonopolie via wetgeving. Wie in de kring zit, mag leveren. Wie buiten de kring valt, wordt uitgeprijsd, weg-gereguleerd of aangewezen als “CO₂-vijand”.

En de burger? Die mag betalen.
Hogere energierekeningen, duurdere producten, strengere regels zonder inspraak.

Grote fondsen die subsidies rondpompen, instellingen die zichzelf certificeren, adviesclubs die beleid schrijven dat ze later zelf factureren, het is allemaal even “legaal” als een waarzegger die zijn eigen toekomst voorspelt.

Misschien is dat het echte probleem: niet het klimaatbeleid zelf, maar het groene rookgordijn eromheen. Een systeem waarin macht wordt uitgeoefend zonder verantwoordelijkheid, beleid zonder draagvlak en industrieën zonder democratische toetsing.

Het wordt tijd dat die façade afbladdert. Dat er niets meer over gelaten wordt aan een politiek-bureaucratische industrie die haar eigen regels schrijft én uitvoert.

Wie écht groen wil regeren, hoeft zich niet te verschuilen.
Wie écht toekomst wil bouwen, doet dat niet met geheime netwerken.
En wie écht leiderschap toont, verstopt zich niet achter een façade. En komt uitleg geven als daar om gevraagd wordt.